Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z trudami pracy jako sprzątaczka i wykorzystać posiadane wykształcenie?
Witam, Podjęłam się pracy na stanowisku sprzątaczki. Jest to mała firma sprzątająca, która zatrudnia zaledwie 10 osób. Byłam tydzień, już pracowałam, lecz nie wiem, czy dam sobie radę w tym, bo to sprzątanie głównie domów prywatnych. Domy są różne i duże. Niektóre są bardziej wymagające np. od dzieciaków pokoje czy białe z żywicy podłogi do odkurzania i parowanie myjka. Donice duże, które blokują dostęp do rogów i innych miejsc. Sierść od psa lub kota jest ciężka do sprzątania głównie na białych podłogach. Ogrody szklarnie różne takie oszklone z jasną podłogą. Jest mi ciężko, ogólnie 4 dni pracowałam pierwszy tydzień pod rząd teraz będzie 5 dni pod rząd, ale po 4 dniach byłam mega wykończona. Jest to ciężka praca, ale muszę gdzieś zarabiać i coś robić, bo muszę mieć na życie na opłaty i swoje podstawowe potrzeby. Niestety na rękę jest 19 zł i też jest to niewiele, ale zawsze 100 zł na dzień się zarobi przy 5 h sprzątania. I to jest dla mnie dużo, ale ogólnie praca ciężka i nie wiem, co dalej robić czy odpuścić i szukać nadal czegoś, czy po prostu pozostać jakiś czas. Poza tym jestem wykształcona, mam studia w kierunku Turystyki, mam też kursy z księgowości, ale niestety do tej pory nie znalazłam nic pod mój profil zawodowy, więc muszę się zadowolić sprzątaniem.
Anonimowo
6 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Anonimko,
czy rozważasz opcję, aby pozostać w tej obecnej pracy przez jakiś czas a w międzyczasie szukać innej pracy? Myślę, że w Twojej wypowiedzi słychać konkretne stanowisko "wiem, że to nie jest moja praca marzeń, nie chcę tu zostać na stałe". Zachęcam do odwiedzenia takich stron, jak: OLX, pracuj.pl oraz lokalne strony np. na Facebooku, gdzie co chwilę pojawiają się oferty pracy. Sprzątanie potraktuj jako chwilowy zawód, tylko na teraz ;)
Trzymam za Ciebie kciuki,
Katarzyna Kania-Bzdyl
6 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Natalia Krawiec-Jokiel
Dzień dobry,
Rozumiem, jak bardzo musi być to dla Pani obciążające fizycznie i emocjonalnie, ze względu na fakt, że nie jest to praca ukierunkowana wykształceniem. Myślę, że mimo wszystko warto szukać w międzyczasie innych możliwości, może biuro podróży? Bądź inne miejsce nieangażujące aż tak wysiłku fizycznego, o czym mogę wnioskować z przesłanych przez Panią informacji. Nie jest wskazanym praca "na siłę", ponieważ bardzo łatwo o frustrację i szybkie wypalenie, a to nie jest dobre połączenie. Z oddziaływaniem innych czynników można szybko narazić się na obniżenie nastroju, co może pociągnąć dalsze konsekwencje zdrowotne. Rozumiem, jak ważne jest zaplecze finansowe, niemniej jednak zachęcam Panią do składania CV w innych miejscach.
Moja propozycja (kiedyś posłuchałam rady, dzięki której znalazłam pracę), która być może i Pani pomoże. Proszę zaznaczyć na mapie Google swoje miejsce zamieszkania i od tego punktu wyznaczyć promień w kilometrach jak daleko może Pani wyjechać z domu do potencjalnego miejsca pracy. Powstanie dzięki temu koło z różnymi miejscami potencjalnej pracy (warto wcześniej ukierunkować się, co by było dla Pani najbardziej interesujące pod względem pracy), w obrębie tego koła znaleźć te miejsca, które będą dla Pani najbardziej atrakcyjne, znaleźć dane kontaktowe i przesłać emailem CV, nawet jeśli dane miejsce nie zamieszcza żadnych ogłoszeń o naborze pracowników.
U mnie opisana procedura umożliwiła mi znalezienie pracy w zawodzie na początku mojej kariery (pracodawca nie zamieścił nigdzie ogłoszenia, a etat był).
Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki :)
Natalia Krawiec-Jokiel
6 miesięcy temu
Olga Żuk
To, że mimo wyższego wykształcenia podjęłaś się ciężkiej fizycznej pracy, nie świadczy o porażce — wręcz przeciwnie. To ogromny dowód siły, odpowiedzialności i determinacji. W świecie, w którym łatwo się poddać, Ty wybrałaś działanie.
Twoje wykształcenie, doświadczenie i umiejętności nigdzie nie znikają — to fundament, który nadal w Tobie jest i będzie Ci służył. Ten etap nie definiuje Twojej wartości ani przyszłości. Może być przystankiem, lekcją, siłą napędową do dalszego rozwoju.
Nie rezygnuj z marzeń. Czasami droga do celu prowadzi przez zupełnie nieoczywiste ścieżki. Trzymam za Ciebie mocno kciuki — to, co robisz, naprawdę zasługuje na szacunek.
6 miesięcy temu
Martyna Jarosz
Brzmi, jakby Pani była w trudnym momencie decyzji dotyczącej kariery i stabilności finansowej. Z jednej strony jest praca, która zapewnia jakikolwiek dochód, a z drugiej – duży wysiłek fizyczny i poczucie, że to nie jest to, co Pani chciałaby robić. To zrozumiałe, że zastanawia się Pani, czy warto zostać, czy szukać dalej.
Kilka pytań, które mogą pomóc w podjęciu decyzji:
Czy widzi Pani możliwość przyzwyczajenia się do tej pracy, czy wyczerpanie będzie się tylko nasilać?
Czy jest jakaś szansa na poprawę warunków lub wynagrodzenia w tej firmie?
Czy poświęcenie czasu na poszukiwanie pracy zgodnej z Pani wykształceniem i kwalifikacjami przyniosłoby lepsze rezultaty w dłuższej perspektywie?
Warto także rozważyć, czy istnieje możliwość pracy w branży turystycznej nawet na stanowisku tymczasowym – może sezonowa praca, biuro podróży czy recepcja w hotelu byłaby bardziej satysfakcjonująca? Cokolwiek Pani zdecyduje, proszę pamiętać, że zdrowie i komfort są równie ważne, jak stabilność finansowa. Niech Pani da sobie przestrzeń do przemyślenia, co jest teraz najlepszym rozwiązaniem.
6 miesięcy temu
Kacper Urbanek
Dzień dobry,
bardzo szczerze i przejmująco opisałaś sytuację, w której wiele osób może się odnaleźć praca ciężka fizycznie, niedoszacowana finansowo, ale jednocześnie realna i dająca podstawowe bezpieczeństwo. To, że mimo zmęczenia i niepewności podejmujesz ten wysiłek, świadczy o ogromnej determinacji i odpowiedzialności, to nie jest mała rzecz.
Praca w sprzątaniu, szczególnie w domach prywatnych, bywa bardzo wymagająca nie tylko fizycznie, ale też psychicznie. Domy bywają niestandardowe, oczekiwania wysokie, a wysiłek nie zawsze widziany i doceniany. Po tak intensywnym tygodniu, naturalne jest zmęczenie, nawet przeciążenie. Jeśli czujesz, że organizm nie ma, kiedy się regenerować, to sygnał, by przynajmniej dać sobie przestrzeń na złapanie oddechu, zanim podejmiesz decyzję. Czasem tymczasowe zatrzymanie się w takiej pracy może być krokiem przejściowym na moment, do czasu znalezienia czegoś lżejszego, lepiej płatnego lub bliższego wykształceniu. Czasem też warto się zastanowić, czy można np. pracować 2–3 dni w tygodniu, a resztę poświęcić na aktywne szukanie pracy bardziej związanej z Twoim kierunkiem lub na drobne zlecenia, nawet zdalne. To, że masz studia z turystyki i kursy księgowości, to nie przepada. To nie są niewidzialne kompetencje. Być może rynek nie jest teraz łaskawy, ale warto rozglądać się uważnie. Czasem warto także poprosić doradcę zawodowego o pomoc, oni często mają dostęp do ofert, o których trudno się dowiedzieć „z ulicy”, albo mogą podpowiedzieć, jak przedstawić swoje umiejętności w innej branży. Nie jesteś słaba ani nieudolna. Jesteś osobą, która chce żyć godnie i która pracuje na swoje utrzymanie w trudnych warunkach. Nawet jeśli na razie to nie jest idealna droga, to wciąż jesteś w ruchu, a to najważniejsze, by się nie zatrzymać wewnętrznie. Możesz pozostać w tej pracy jeszcze chwilę, ale to nie oznacza, że musisz rezygnować z marzeń czy ambicji. Szukaj dalej, rozmawiaj, pisz, próbuj. A jeśli czujesz, że ciało i umysł są przeciążone, usłysz to. I potraktuj siebie z troską, jak kogoś, kto zasługuje na odpoczynek, szacunek i lepsze warunki. Bo zasługujesz.
Z pozdrowieniami
Kacper Urbanek
Psycholog, diagnosta
6 miesięcy temu
Karolina Żmudzka
Dzień dobry
Podejmując jakąkolwiek pracę warto zadbać, by odbywała się na bazie podpisanej umowy, przy adekwatnych stawkach rynkowych za godzinę pracy. Proszę także zadbać o siebie, komfort pracy i swoje zdrowie fizyczne tak, by mogła Pani pracować w optymalnym wysiłku oraz przede wszystkim odpoczywać. Jeśli już na początku czuje Pani, że nie daje rady i włożony wysiłek przerasta Pani możliwości - warto poszukać innego zajęcia, mniej obciążającego. Warto przejrzeć portale z ofertami pracy i stanowiska juniorskie: Pracuj.pl, Olx, grupy z ogłoszeniami na Facebooku, Linkedin.
Jeżeli jest Pani wykształcona i chciałaby Pani poważnie zadbać o swoją przyszłość zawodową i nie budować kariery na przypadkowych pracach, (które oprócz wpływów pieniężnych niewiele wnoszą - nie budują kierunkowego doświadczenia zawodowego) - warto zainwestować w spotkania z doradcą zawodowym lub coachem kariery. Ta inwestycja zwraca się w przyszłości.
Taki specjalista pomoże określić Pani mocne strony, kompetencje zwodowe, przeanalizować ścieżkę edukacji, znaleźć pomysł na siebie i zbudować plan działania, by droga zawodowa była spójna z Pani kompetencjami i potrzebami i procentowała w przyszłości.
Pozdrawiam, Karolina Żmudzka - psycholog, terapeuta, coach kariery
5 miesięcy temu
Zobacz podobne
Jak reagować na niechciane rady w pracy i społeczne oczekiwania?
Ludzie próbują na mnie wpływać, narzucać swoje zdania/ pomysły, ale... w "dobrych" intencjach, traktują mnie jak dziecko. Mam 30 lat, pracuję jako księgowa, nie mam partnera ani dzieci. Moja przełożona i bliższa koleżanka z pracy to kobiety w ok. 45 lat, zamężne, z dziećmi i... mam wrażenie, że traktują mnie trochę jak swoją córkę. Ciągle słyszę, że coś powinnam i to w takich niby dobrych intencjach. "Powinnaś pracować w IT" (chcę rzucić księgowość, zostać pisarką), "Powinnaś jeździć i zwiedzać świat, polecieć do Włoch itd" (boję się samolotów i podróże bardzo mnie męczą, poza tym nie mam z kim), "Powinnaś pójść na kolację służbową. Czemu nie? Darmowe jedzenie" (Nie lubię picia, po pracy to mój czas wolny, który chcę wykorzystywać dla siebie, nikt mi za to nie zapłaci), "Powinnaś pójść na imprezę z jakimś kawalerem" (nie mam kawalera, nie mam nawet zbyt wielu znajomych), "Powinnaś wypróbować dietę XXX" (po raz pierwszy w całym moim życiu naprawdę dobrze czuję się w moim ciele, schudłam, ale na zasadzie zmiany podejścia do odżywiania).
I to tak się ciągnie. Wiem, że obie mają dobre intencje, w jakich sposób chcą "dobrze", ale naprawdę wiele osób w moim życiu oczekiwało widzieć mnie jako osobę, którą nie jestem.
Męczy mnie to i nie wiem, jak odpowiadać już na takie komentarze, bo próby powiedzenia, że np. nie lubię podróży, kończyły się tekstem "jesteś młoda, powinnaś korzystać, jak raz pojedziesz, to zobaczysz". No i takie komentarze obniżają moją samoocenę, bo kilku takich zastanawiam się, czy może jednak coś ze mną jest nie tak?
Nie cierpię miejsca, w którym żyję, nie chcę mieszkać w Polsce, bo wszystko idzie nie tak, jak powinno.
Dzień dobry. Męczę się strasznie, ponieważ mieszkam w miejscu, którego nie znoszę. Od kilku lat wiedziałam, że nie chcę absolutnie mieszkać w Polsce, nie podoba mi się tutaj nic, po prostu tego nie czuję i nie czuję żadnej więzi z tym krajem. Czekałam cierpliwie, aż skończę studia, żyłam w pewnego rodzaju bańce, bo większość czasu spędzałam przed komputerem albo w książkach. Miałam mało kontaktu z ludźmi, pomimo, iż jestem osobą otwartą i kontaktową, to wielu ludzi z mojego pokolenia jest dziwnych, ciężko nawiązać z nimi głębszy kontakt. Marzyłam o przeprowadzce do Włoch i nawet rok temu udało mi się dostać na staż, więc byłam pewna, że uda mi się do tego kraju przeprowadzić. Jednak po skończeniu studiów w czerwcu zaczęłam szukać pracy w innym kraju, bo trochę wzbraniałam się przed tymi Włochami. Nie udało mi się jednak znaleźć pracy w Szwajcarii, a więc postanowiłam dać kolejną szansę Warszawie, której nie znosiłam, szukałam usilnie pracy przez kilka miesięcy i nic. Pomimo, iż ukończyłam studia prawnicze z dobrym wynikiem, znam biegle angielski, za mną staż za granicą... Nie mogłam w to uwierzyć, że w moim własnym kraju nie mogę dostać pracy. Czuję, że ja żyję za jakimś szkłem z dala od świata. Niedawno wybrałam się do Włoch na parę dni i poczułam się jak w domu. Nie wyobrażałam sobie powrotu do tej szarej rzeczywistości, którą mam tutaj. Nie wyobrażam sobie zostać w Polsce, nie jest to mój dom, pomimo iż jestem Polką to chcę mieć nic wspólnego z życiem tutaj. Ciężko to opisać, po prostu moja energia jest gdzie indziej, kocham Włochy. Nie mówię niestety biegle po włosku, więc to utrudnia sprawę w dostaniu pracy. Marzę o tym, żeby po prostu kupić bilet lotniczy, spakować się i wylecieć do Włoch. Obawiam się, że może być tak, że jedynym wyjściem będzie podjęcie się pracy fizycznej, bo taką raczej na pewno bym dostała. A przecież nie po to ukończyłam studia, czułabym się upokorzona musząc wykonywać taką pracę. Tutaj w Warszawie za to tylko marnuję czas, nie mam nawet za bardzo po co wychodzić z domu, poza zakupami. To, gdzie żyję, mieszkam, to kwestia najważniejsza, ponad wszystkim. Naprawdę mogę mieć gorszą pracę, byleby tylko czuć, że jestem naprawdę w domu.
Brak motywacji do nauki po niezdanym egzaminie - jak poradzić sobie z zniechęceniem i stresem?
Witam,
od dłuższego czasu zmagam się z przytłaczającym mnie problemem, a mianowicie chodzi o naukę.
W tamtym roku studiowałam na 1 roku wymagającego kierunku, natomiast nie zdałam jednego, ostatniego egzaminu.
Warto dodać, że problemy z nauką miałam od długiego czasu.
W tamtym roku bardzo ciężko było mi się zebrać w sobie, po prostu siąść i zacząć się uczyć, zostawiałam wszystko na ostatnią chwilę. Mimo to prawie mi się udało, zaliczyłam wszystkie ciężkie przedmioty, jednakże z najcięższego z nich nie zdałam ostatniego egzaminu. Skutkuje to tym, że powtarzam ten przedmiot w tym roku. Niestety nie mam totalnie motywacji ani ochoty, ciągle z tyłu głowy mam swoją porażkę, próbowałam sobie to tłumaczyć, że tak miało być, że to jest test mojej siły i wytrzymałości psychicznej. Starałam się nie obwiniać, ale już nie daje po prostu rady. W tym momencie, mimo iż się staram, 2 kolokwia mam niezdane, już naprawdę mi się odechciewa żyć.
Nie wiem, dlaczego inni potrafią po prostu się nauczyć i to zdać, czuję się po prostu głupia.
Proszę o pomoc, skąd mogło się wziąć to zniechęcenie i dlaczego nie potrafię z tym sobie poradzić?
TW. Próba samobójcza, nie mam już siły, trudności finansowe, związkowe. Za mną mnóstwo terapii.
Dzień dobry, nie wiem ile mam miejsca, spróbuję się streszczać. Mam 25 lat, studiuję zaocznie 2. rok psychologii. Za mną 6 nieudanych terapii psychodynamicznych i terapia schematów, która zmieniła moje życie. Ale miała trwać rok, a w połowie nie było mnie dłużej stać. Mam borderline, ADHD i podejrzenie spektrum, ale diagnostka stwierdziła, że na końcu może powiedzieć, że nie wie (różnicowanie z traumą) więc przerwałem. Praca to dla mnie koszmar, bo źle rozumiem instrukcje a jak się czegoś trzeba domyślić to źle się domyślam. Jak potrzebuję o coś zapytać to słyszę "jak możesz tego nie wiedzieć" więc przestałem pytać, popełniam masę błędów, mimo że robię sobie w telefonie notatki. W rezultacie boję się ludzi (na co dzień też), nienawidzę siebie i zwalniam. Dwa lata zmagałem się finansowo, doszło do tego, że dorabiałem na prostytucji. To było łatwiejsze niż 8h np. w fast foodzie, w trybie walcz uciekaj. Zakochałem się w kliencie. Wydawało się, że jest wzajemność, mówił różne rzeczy, w tym, że chciałby tam zaparkować na stałe. Pochwalił moją inteligencję, co jest dla mnie ważne. Niesamowicie się rozumiemy, mamy podobne charaktery, jesteśmy też dobrani w łóżku. Miał wybrać i wybrał - żonę. Nie widzę już sensu w życiu. Nie chcę być już sam. Myślałem, że wymarzona praca terapeuty schematów wypełni mi pustkę, ale nie zapowiada się. Nie potrafię pojąć, że spotkałem kogoś idealnie dobranego i ta osoba mnie nie chce. Nienawidzę spotykanych na ulicach par. Nawet nie wiedzą, że mają supermoc. Moje życie nie ma żadnego sensu. Lubię dowiadywać się nowych rzeczy, ale co z tego, na nikogo to nie wpływa. Nikt mi nie towarzyszy. Nie robi żadnej różnicy, że codziennie wstaję z łóżka. Teraz szukam pracy po przeprowadzce i telefon milczy. Zrobiłem bardzo dobre CV, a potem jeszcze rozmowa nie do przejścia - utrzymuj kontakt wzrokowy, nawiąż small talk, spraw wrażenie sympatycznego, zadawaj pytania. Czuję, że nie ma dla mnie miejsca na tym świecie, od zawsze. Miałem próbę w grudniu, ale niestety przeżyłem. Nie wiem po co. Pierwszy raz próbowałem się zabić w 6. klasie podstawówki, potem w gimnazjum. Nikt tego nie widział, zawsze planuję tak, by nikt mi nie przeszkodził i sam muszę siebie przekonać, że to moje jedyne życie i póki żyję coś może się zmienić. Nie wierzę, że uda mi się uzbierać na terapię i wyzdrowieć. Nie wierzę już w miłość. Czuję się tak potwornie sam. Zostawiłem większość przyjaciół we Wrocławiu, łatwo było ich poznać przez studia, a w Łodzi mam zaoczne i jest trudniej. Cieszę się, że nie mam przerwy w studiach, ale tryb podoba mi się mniej - nie da się żyć studiami. To jedyna dziedzina w życiu jaka mi wychodzi. Nie wiem jakie mam pytanie, i tak na dniach się zabiję wreszcie, bo nie mogę znieść tej samotności i pustki.
Bardzo wstydzę się swoich ramion, są chude. Boję się, że w nowej pracy mnie wyśmieją, będą plotkować.
Dzień dobry,
rozpocząłem nową pracę od stycznia w zakładzie pracy, w którym posiadam zadowalające zarobki.
Problem polega na tym, że to korporacja - nigdy w takiej nie pracowałem i czym bliżej robi się ciepło, tym bardziej się stresuję.
Stres objawia się tym, że jestem mężczyzną i mam bardzo chude ręce - chudsze od koleżanek. W koszuli z długim rękawem czuję się w porządku.
Obawiam się, że wszyscy mnie wyśmieją, będą plotkować po cichu. Potrafię wieczorem leżeć w łóżku i nie zasnąć przez kilka godzin bijąc się z myślami jaka będzie ich reakcja, gdy zobaczą jak chude są moje ręce.
Przychodzą momenty takie, że pomimo, iż praca bardzo mi się podoba, to myślę nad zwolnieniem z tego właśnie powodu, że nie pokażę rąk współpracownikom.
Czy są na to jakieś sposoby?
Wypalenie zawodowe - przyczyny, objawy i jak sobie z nim radzić?
Czy czujesz się ciągle zmęczony i zniechęcony do pracy? Możliwe, że doświadczasz wypalenia zawodowego – stanu wyczerpania, który dotyka coraz więcej osób. To poważny problem wpływający na zdrowie psychiczne – sprawdź, jak sobie z nim radzić.