Przepracowałam elementy zaburzeń lękowych, ale z resztą poradzę sobie tylko ze specjalistą. Czy to oznacza, że nigdy się ich nie pozbędę, że są zbyt duże?
Anonimowo

Zofia Kardasz
Dzień dobry,
jak najbardziej są szanse, że podczas psychoterapii poradzi sobie Pani z dokuczliwymi objawami. Zaburzania lękowe z reguły są podatne na psychoterapię. Całkowicie pewnie nie da się pozbyć lęku, bo są sytuacje, w których jest on potrzebny i adaptacyjny - ostrzega nas przed niebezpieczeństwem, na przykład, ale rozumiem, że pisze Pani o pozbyciu się go w wymiarze utrudniającym codzienne życie - to jest do osiągnięcia :)
Pozdrawiam serdecznie
Zofia Kardasz

Iga Zubiel
Dzień dobry. Jeśli chodzi o całkowite pozbycie się lęku, to nie jest to możliwe. Każda emocja pełni swoją funkcję, nie mniej na terapii można nauczyć się radzenia sobie w sposób bardziej adaptacyjny z lękiem, jego objawami fizycznymi oraz nauczyć się technik pracy z myślami natrętnymi. Psycholog może zdiagnozować jaki rodzaj zaburzenia lękowego (o ile mowa już o zaburzeniu) Pani doskwiera i skierować na psychoterapię. Psychiatra po pierwszej wizycie będzie miał ogólny pogląd na to, z czym się Pani może borykać, może dopasować farmakoterapię lub po prostu zalecić psychoterapię. Psychoterapeuta wykona diagnozę, po czym zostanie wdrożony proces leczenia. W sytuacji, w której konieczna będzie farmakoterapia, terapeuta powininien zalecić taką konsultacje u lekarza psychiatry. Psychoterapeuta pomoże Pani nauczyć się obserwowania tego, kiedy lęk się pojawia, jakie jest jego podłoże oraz jak poradzić sobie z jego negatywnymi skutkami. Polecam terapię poznawczo-behawioralną do pracy z lękami. Mam nadzieję, że moja odpowiedź pomoże Pani znaleźć dla siebie odpowiednią pomoc. Pozdrawiam serdecznie i życzę zdrowia.

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
myślę, że można nauczyć się odczuwać lęk adekwatnie do sytuacji zamiast się go całkowicie pozbywać. Proszę pamiętać, że lęk jako emocja jest nam ewolucyjnie bardzo potrzebny, nie da się go przestać czuć.
Najlepszym pomysłem będzie udanie się do psychoterapeuty w związku z występowaniem objawów fizycznych oraz natrętnych myśli. Jeżeli chodzi o zaburzenia lękowe szczególnie polecam terapię poznawczo-behawioralną.
Trzymam kciuki za proces terapeutyczny!
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Dzień dobry. Mam 20 lat. Cierpię na bardzo dokuczliwe zaburzenie lękowe. Od roku jestem w terapii. Od 3 miesiący biorę leki SSRI i przeciwlękowe.
Decyzja o wzięciu leków była dla mnie jednym z największych wyzwań w życiu. Bardzo się ich bałem i musiałem jeszcze ukrywać fakt ich brania przed negatywnie nastawioną do tego rodziną. Ostatecznie odważyłem się i po kilku tygodniach zacząłem zauważać poprawę. Niestety nie trwało to zbyt długo, ponieważ po kilku ciężkich sesjach moje lęki i depresyjność wróciły. Dotknąłem bardzo trudnego dla mnie tematu, dotyczył on kwestii religijnych. Od małego dziecka byłem wychowywany w bardzo "restrykcyjnym wychowaniu " zwłaszcza religijnym. Gdy miałem 10 lat zaczęły pojawiać się pierwsze lęki i natręctwa związane z tą sferą. Rodzina bardzo napędzała ten lęk. Już jako nastolatek nie spałem po nocach z powodu lęku przed potępieniem po śmierci, bo zrobiłem coś złego. Teraz nastąpił we mnie moment ,kiedy to wszytko zaczęło pękać. Zaczął rodzić się we mnie bunt do kościoła, zacząłem nie zgadzać się z pewnymi restrykcjami narzuconymi przez kościół (zwłaszcza dotyczącymi seksualności, mam wrażenie, że nauka tutaj stoi w sprzeczności z kościołem). Ten bunt z kolei wpędza w ogromny lęk przed piekłem, do którego mogę pójść, bo się sprzeciwiam nauce kościoła i mam inne poglądy (np boję się, że umrę danej nocy i zostanę ukarany)
Z drugiej strony wiem, że nie przeszedłem w swoim życiu tzw. buntu młodzieńczego, który jakoś kształtuje naszą dojrzałość. Nie zgadzam się z tym, że wszystko człowiekowi trzeba narzucić, co mu wolno, czego nie wolno zakładając, że człowiek nie jest sam w stanie rozeznać, co jest dobre, a co złe.
Rodzina wprost stosowała zawsze przemoc religijną, stąd też może teraz ten bunt. Jestem w strasznej rozsypce. Chodzę coraz bardziej przybity i zalękniony. Leki, które tak mi pomagały, nawet one przestały radzić sobie z moim zaburzeniem lękowym.
Mój psycholog mówi, że nie wszystko z kościoła muszę przyjmować, żebym brał z wiary to co mi służy a odrzucał to co nie służy. Mnie bardzo pociąga takie podejście. Automatycznie zawsze jakoś zaczynam zazdrościć ludziom, że żyją po swojemu (np w związkach partnerskich) i są szczęśliwi i nie boją się tego. Z drugiej strony kościół nie akceptuje odejścia od "części" jego nauczania.
Piszę tutaj o tym, bo odbija się to bardzo na mojej psychice, złapała mnie ogromna bezsilność i nie wiem co robić dalej. Straciłem nadzieję na lepsze jutro. Boję się też, że psychiatra znowu zmieni leki i że będę znowu przechodził przez kolejne stresy. Dodatkowo załamuje mnie to, że i terapia tak powoli idzie i leki nie działają. Po za tym zacząłem nową pracę i zmieniłem uczelnię, co też jest dla mnie trudne. Ale nic nie jest w stanie przebić lęku/buntu religijnego. Dziękuję za przeczytanie mojej wiadomości. PS Staram się być zawsze jak najlepszym człowiekiem i dawać z siebie wszystko co najlepsze i najpotrzebniejsze drugiemu człowiekowi, a i tak czuję się złym człowiekiem 😥