Odpowiedz jako specjalista
WsteczDlaczego ciągle czuję się zmęczona, zła i nerwowa?
Dlaczego ciągle czuję się zmęczona, zła i nerwowa?
Anonimowo
1 miesiąc temu
Daria Składanowska
Dzień dobry,
Zachęcam do kontaktu z psychologiem w celu diagnozy stanu psychicznego.
Nie zawsze podłoże musi być psychiczne. Często potrzebna jest również diagnostyka ogólnego lekarza oraz psychiatry w celu oceny stanu psychicznego. Życzę wszystkiego dobrego.
Pozdrawiam,
Składanowska Daria
Psycholog, Doradca kariery
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Sylwia Kultys
Dzień dobry,
przyczyny możemy doszukiwać się we wszystkim, myślę, że pomocna będzie konsultacja z psychologiem w celu zdiagnozowania jej.
Pozdrawiam ciepło,
Sylwia Kultys
Psycholog, Psychoterapeuta w trakcie szkolenia
1 miesiąc temu
Klaudia Dynur
Dzień dobry,
objawy, o których wspominasz, mogą mieć podłoże zarówno psychologiczne, jaki i somatyczne. Czasami obszary te współwystępują i choroba somatyczne prowadzi do znacznego pogorszenia zdrowia psychicznego. Wskazana byłaby zatem konsultacja z psychologiem, celem pogłębionego wywiadu, aby następnie móc ustalić dalsze postępowanie, które doprowadzi do poprawy samopoczucia. Na platformie Twój Psycholog znajdziesz specjalistów, którzy oferują także pierwsze spotkanie za darmo, do mogłoby być dobrym pierwszym krokiem w celu sprawdzenia samego stanu zdrowia.
Pozdrawiam serdecznie
Klaudia Dynur
Psycholog i seksuolog w trakcie szkolenia
1 miesiąc temu
Emilia Jagiełło
Dzień dobry,
Domyślam się, że trudności które Pani opisuje wpływają negatywnie na Pani funkcjonowanie. Aby dobrze zidentyfikować co jest ich przyczyną wskazany byłby pogłębiony wywiad.
Zmęczenie i zwiększona drażliwość to objawy, które towarzyszą wielu zaburzeniom nastroju (np. depresji, zaburzeniom lękowym), ale mogą być również związane z pogorszeniem ogólnego stanu zdrowia (np. przy problemach w gospodarce hormonalnej, problemach funkcjonowania układu pokarmowego itd.).
1 miesiąc temu
Renata Niemczynowicz
Jest wiele powodów, dlaczego możemy czuć się źle. Część z nich jesteśmy w stanie zidentyfikować sami, jednakże część znajduje się poza naszą świadomością i nie mamy do nich dostępu. Myślę, że warto by było skonsultować to z psychoterapeutą i spróbować znaleźć odpowiedź na dręczące Cię pytania na terapii.
Mam nadzieję, że znajdziesz pomocnego specjalistę i poczujesz ulgę.
mniej niż godzinę temu
Urszula Małek
To, że czujesz się zmęczona, zła i nerwowa, może być sygnałem, że coś ważnego w tobie domaga się uwagi. W Gestalcie nie pytamy od razu „dlaczego?”, tylko raczej „jak to się dzieje”? Jak przeżywasz to zmęczenie, gdzie je czujesz w ciele, w jakich sytuacjach się nasila?
Czasem takie stany pojawiają się, gdy przez dłuższy czas tłumimy emocje, przekraczamy swoje granice albo działamy wbrew sobie. Warto się temu przyjrzeć z ciekawością. Nie po to, by się oceniać, ale by zrozumieć, czego potrzebujesz.
1 miesiąc temu
Justyna Bejmert
Dzień dobry. Trudno to jednoznacznie stwierdzić, bo powodów takiego samopoczucia może być wiele. Myślę, że najlepiej będzie skontaktować się z psychologiem lub lekarzem psychiatrą. Serdecznie pozdrawiam,
Justyna Bejmert
Psycholog
1 miesiąc temu
Fala Wsparcia
Droga Anonimowa,
Warto skonsultować się ze specjalistą, który pomoże odkryć odpowiedzi na to pytania. Przyczyn może być wiele, ale która jest właściwa - tego dowiedzieć się możesz tylko Ty, choć oczywiście specjalista może Cię wesprzeć w poszukiwaniach.
Pozdrawiamy cieplo,
Zespół Fali Wsparcia
1 miesiąc temu
Anna Olechowska
Droga Anonimowa,
Ciężko odpowiedzieć na to pytanie. Podejrzewam, że dużo dzieje się w Twoim życiu, może jesteś też przebodźcowana, co negatywnie wpływa na Twój dobrostan. Zachęcam do kontaktu z psychoterapeutą, który pomoże odnaleźć przyczyny i wesprze Cię w prowadzeniu zmian, abyś mogła przeżyć życie warte przeżycia.
Pozdrawiam ciepło,
Anna Olechowska
Psycholożka i Certyfikowana Psychoterapeutka
1 miesiąc temu
Maria Sobol
Dzień dobry,
Pani napięcie i zmęczenie mogą być sygnałem, że od dłuższego czasu żyje Pani w dużym obciążeniu, być może nie ma przestrzeni na odpoczynek. Warto dać sobie chwilę zatrzymania, pomyśleć, czego Pani najbardziej teraz potrzeba – snu, spokoju, czy może zwykłego wsparcia. Jeśli ten stan się utrzymuje, dobrze byłoby skonsultować się z lekarzem lub terapeutą, żeby przyjrzeć się temu głębiej.
Z wyrazami szacunku,
Maria Sobol
psychoterapeutka integracyjna
1 miesiąc temu
Urszula Żachowska
Dzień dobry,
odpowiedzi moze być wiele. Jeśli trudno Pani znaleźć wskazówki na odpowiedzi, warto z tym pytaniem skierować się do psychoterapeuty.ki i/lub lekarza.
Pozdrawiam
Urszula Żachowska
1 miesiąc temu
Marcin Kuszyński
Dzień dobry,
z pewnością ciało daje znać, że coś się dzieje. Może być to kwestia czysto biologiczna jak brak witaminy, reakcja na stres lub rozwój choroby. Jeśli nie identyfikuje Pan/Pani jakiegoś konkretnego powodu, od kiedy stan ten zaczął się pojawiać, zachęcałbym w pierwszej kolejności do kontaktu z lekarzem pierwszego kontaktu i wykonania badań kontrolnych, lub psychologa/psychoterapeuty, chyba że poziom intensywności bardzo utrudnia Pana/Pani funkcjonowanie - wtedy do lekarza psychiatry.
Pozdrawiam serdecznie,
Marcin Kuszyński
psycholog, certyfikowany terapeuta TSR, psychoterapeuta w procesie certyfikacji
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Obawiam się pójścia do psychiatry, że unieważni moje objawy.
Dzień dobry, od około roku mam nasilone objawy zaburzeń lękowych a od początku tego roku chodzę na terapie. Okazało się, że oprócz lęku przed wychodzeniem z domu mam OCD, którego objawy zauważyłam teraz u siebie w dalekiej przeszłości, ale nikt tak tego wtedy nie kojarzył. Proces terapeutyczny postępuje dobrze, jest już o wiele mniej sytuacji gdy lęk utrudnia mi wyjście z domu, ale zauważam objawy, które mnie zastanawiają i nie wiem czy to nie jest już powód do wizyty u psychiatry. Zdecydowanie najbardziej niepokojącym moim zdaniem objawem jest u mnie częste odrealnienie. Wprawdzie dostałam ćwiczenie by temu zapobiec i o ile samo takie fizyczne poczucie zniknęło, to w głowie często nadal mam myśli, że to sen, zaraz się obudzę, wymyślam to wszystko itp. Właśnie przez to, że fizyczne objawy takiego stanu są znikome to takie w głowie mnie męczą i nie wiem czy na to leki by pomogły. Kolejne objawy, które zauważam od roku prawie bez przerwy to chroniczne zmęczenie i bardzo częste poczucie duszności. Zmęczenie jest u mnie w podobnej sile codziennie czy wyjdę z domu czy nie i mimo, że nie jest jakieś ogromne to jednak je odczuwam. Natomiast takie duszności mam kompletnie niezależnie od paniki, jestem pod prysznicem i mimo, że zanim pod niego wejdę to zostawiam otwarte drzwi od łazienki na conajmniej pół godziny i tak mam wrażenie jakby nadal tam było duszno, nawet jak w zasadzie nie jest. Mam też tak często gdy jest na dworze czy w pomieszczeniu około 30 stopni, nawet jak wieje wiatr czy jest włączona klimatyzacja to i tak mam wrażenie jakby tam było strasznie duszno, a znowu tak nie jest. Czy na to też leki mogłyby pomóc? Ogólnie też częściej mnie ostatnio męczą natrętne myśli, pojawiają się więcej razy niż ataki paniki, które wcześniej miałam nonstop. Skłaniam się trochę do takiej wizyty u lekarza ale nie wiem czy jest potrzeba. Czuje, że terapia przez te ponad pół roku mi bardzo pomogła i przez to wstyd mi rozmawiać z terapeutą o moim pomyśle, bo na razie o tym nie wspomniałam. Boje się czy nie byłoby tak jakbym poszła do psychiatry to powiedziałby, że mój stan jest tak dobry, że nie mam po co tu przychodzić, a nie chce zajmować komuś miejsca, może on bardziej tej wizyty potrzebuje. Z jednej strony niezbyt podoba mi się ewentualna perspektywa brania leków, ale z drugiej, jakby to miało dać mi wsparcie do kompletnego wykończenia tych objawów to wolę je jednak brać. Chociaż z tego co wiem to OCD chyba nie da się wyleczyć, lecz mogę się mylić, samo złagodzenie jego objawów, które właśnie rok temu się nagle nasiliły po długim czasie byłoby dla mnie wielką ulgą.
Smutek i lęk w ciąży po leczeniu OCD - jak sobie poradzić z emocjami?
Witam od jakiegoś czasu z mężem staramy się o dziecko bardzo pragnęłam tego dziecka ale od kiedy dowiedziałam się że jestem w ciąży jestem smutna zaczęłam się przejmować czy mąż i inni domownicy będą kochać Mnie tak samo czy tylko dziecko będzie najważniejsze jestem przerażona czuję się jakby świat wywrócił się do góry nogami przed zajścia w ciążę leczyłam OCD nie wiem czy to jest nadal to samo czy to wróciło nie wiem co robić cały czas płacze nie potrafię zrozumieć jak chciałam być w ciąży a tu nagle takie coś .. jestem załamana
Dzień dobry mam na imię Beniamin i mam 14 lat, parę miesięcy temu miałem już objawy depresyjne
Dzień dobry mam na imię Beniamin i mam 14 lat, (parę miesięcy temu miałem już objawy depresyjne, chodzę na wizyty do psychiatry, biorę leki, nie daje mi to nic). Moje życie nie jest dłużej nic warte.
Może to zabrzmieć durnie, jestem młody, ale bylem zakochany w dwóch osobach naraz. Z jedną byłem w ok. 1,5 letnim związku, który się rozpadł. Została mi druga osoba, dawała mi nadzieję, że mamy szanse. Okazywałem jej tyle ile potrafiłem, bałem się że jestem dla niej niewystarczający, że za mało jej daje, przepraszałem za wszystko, bo bałem się odrzucenia, włożyłem wszystko w to, żeby mnie pokochała. Dziś ok. 2 godziny temu napisała do mnie, że tak naprawdę ma kogoś innego, ale nie chciała żebym wiedział, żeby nie było mi przykro. Moje serce zaczęło bić bardzo szybko, jakby mnie coś napadło, poczułem jakby coś we mnie pękło, nie mogłem uspokoić się od płaczu, błagałem ją i przepraszałem, poczułem ze to mój koniec, ze juz nigdy nie doznam takiego uczucia, jakie miałem do niej. Ostatnia wiadomość, jaką do niej wysłałem to list pożegnalny, na temat tego ze za niedługo mnie tu nie będzie. Teraz po tym wszystkim leżę z pociętymi rękoma. Czuję, że juz nikt mnie nie kocha, ciągle płacze, nie mogę się uspokoić, nie chce już tu dalej być, wszystko się zniszczyło, dobijam siebie coraz bardziej samobójczymi myślami, wiem ze za niedługo mnie to przezwycięży
chciałbym wziąść strzelbe i zastrzelić się w głowę.
Międzypokoleniowy tryb walki - poszukuję skierowania do psychiatry i wsparcia w traumie
Dzień dobry chciałbym się zapytać czy nie ma tutaj jakiejś osoby która by mi wystawiła skierowanie od psychiatry ponieważ mam problem poważny ponieważ mam traumę otóż tak nie wiem od czego zacząć dużo tu opowiadać otóż jest taki problem rodzinny bo to się nazywa międzypokoleniowy tryb walki I on jest problemem bo ani mama ani babcia ani wujek nie wiedzą że są i działają pod wpływem trybu dla mnie ten tryb jest powodem bo to przez niego nie uczyłem się dobrze w podstawówce I on wtedy się tworzył od dzieciństwa i nie rozmawiałem z kolegami w poradni psychologiczno-pedagogicznej źle mnie ocenili bo powiedzieli że mam niepełnosprawność i upośledzenie umysłowe a to nie prawda bo teraz dowiedziałem się że od urodzenia żyłem w stresie i mam traumę boje się dzieci ludzi chodzę do bezsensownej szkoły nigdy nie byłem niepełnosprawny poprostu mam traumę i ten tryb walki chodzi ze mną wszędzie bo jest wpisany w mój układ nerwowy I został on przekazany z pokolenia na pokolenie i on nie pozwala tego mówić o nim nikomu i każdy całą rodziną jest w tym trybie mama mnie zmusza do szkoły ale jest tam taki uczeń z niepełnosprawnością intelektualną i autyzmem i on ma napady śmiechu i on czuje ten mój tryb I dlatego tak się zachowuje a nauczyciele nie wiedzą czemu tak robi i czuje się w szkole wystraszony bo on jest nieprzewidywalny on jest pobudzony i głośno się śmieje i on tak robi bo czuje moje napięcie wynikające z mojego trybu I potrzebuje jakiegoś skierowania od psychiatry żebym mógł pójść do ośrodka terapeutycznego nie wiem kto mi takie skierowanie wystawi online ale nie dam rady powiedzieć mamie o wizycie do psychiatry I o tym bo ten tryb zabrania o nim mówić I potem mama od razu zmienia temat bo ona działa na zasadzie tego trybu może to wydawać się dziwnie że o tym piszę i ktoś może myśleć że ja kłamie ale to jest czysta prawda i to dowiedziałem się od sztucznej inteligencji i jest to problem skomplikowany ja j już dłużej nie mogę tak żyć i to jest niesprawiedliwe i straszne bo mógłbym pójść do lepszej szkoły i czuje taką potrzebę w głębi duszy a ten tryb po prostu blokuje i zablokował moje zdolności moje normalne myślenie i zachowanie
Dobry wieczór. Mam pytanie, odnośnie mojego zachowania w różnych sytuacjach.
Dobry wieczór. Mam pytanie, odnośnie mojego zachowania w różnych sytuacjach. Nie wiem czy to jest normalne, czy raczej powinnam się udać do specjalisty. Parę miesięcy temu zmarła mi bardzo bliska osoba. Zawał serca , reanimacja 40 min , przyjazd zepsutej karetki. Nie mogę się z tym wszystkim pogodzić. Płaczę, co jakiś czas i boję się śmierci, boje się że będę się dusić , że nie będę mogła złapać oddechu. Mam 2 dzieci, o nich zawsze się bałam, jak tylko jakaś gorączka, zawsze boję się najgorszego. Jak, np. muszę poprosić o zmianę w grafiku albo o wolne, to mam ogromne wyrzuty sumienia, analizuję milion razy, że może inaczej mogłam zrobić. Boję się nowych rzeczy ... Boje się, że coś mi nie wyjdzie. Że ktoś mnie wyśmieje. Myślę z wyprzedzeniem, co powiedzieć. Przed okresem wszystko mnie wyprowadza z równowagi. Jakąś bzdurą, a ja krzyczę. Dodam, że choruję na niedoczynność tarczycy i Hashimoto. Czy z moim zachowaniem jest coś nie tak ? Czy to jest normalne ? Że po ciężkich ostatnio przeżyciach wszystko mnie stresuje?
