Odpowiedz jako specjalista
WsteczDlaczego czasami mam chęć doprowadzenia siebie do złego stanu psychicznego i chce się czuć źle?
Dlaczego czasami mam chęć doprowadzenia siebie do złego stanu psychicznego i chce się czuć źle?
A.K
1 rok temu
TwójPsycholog
Dzień dobry,
czasem zdarza się, że na tyle długo czujemy się źle, że odnajdujemy w tym komfort. Dzieje się tak, ponieważ to złe samopoczucie znamy najlepiej, a więc czujemy się w nim przewidywalnie. Gdy po długim okresie trudnego stanu psychicznego zaczynamy czuć się lepiej, dla naszego mózgu jest to poniekąd nowość, sytuacja rzadka, a więc nie wiemy, jak się zachować, nie czujemy codziennych trudnych emocji. Mózg z natury jest leniwy- woli to, co dobrze zna. Może też to być forma zachowań autodestrukcyjnych. By móc się temu przyjrzeć, zachęcam do konsultacji z psychologiem_żką lub psychoterapeutą_ką.
Pozdrawiam
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Anna Martyniuk-Białecka
WitajA.K.,
Chęć doprowadzenia siebie do złego stanu psychicznego może wynikać z różnych przyczyn, a indywidualne doświadczenia są zazwyczaj bardzo złożone. Poniżej proponuję kilka możliwych wyjaśnień, jednak ważne jest zauważenie, że jest to ogólna analiza, a Twój przypadek z pewnością zawiera pewne unikalne aspekty. Jeśli masz wrażenie, że to stanowi dla ciebie problem, warto skonsultować się z profesjonalistą, takim jak psycholog czy terapeuta, aby uzyskać bardziej spersonalizowaną pomoc.
Zachowania autosabotujące: czasami ludzie, z różnych powodów, mogą czuć, że nie zasługują na dobre samopoczucie czy sukces, co może prowadzić do zachowań autodestrukcyjnych.
Poszukiwanie uwagi czy wsparcia: w sytuacjach, gdy ktoś odczuwa brak uwagi lub wsparcia, może występować tendencja do szukania tych rzeczy w sposób nie bezpośredni, zwracając na siebie/swój zły stan uwagę otoczenia, nawet jeśli jest to szkodliwe dla zdrowia psychicznego.
Zaburzenia psychiczne: objawy pewnych zaburzeń psychicznych, jak np. depresja, mogą skutkować pragnieniem negatywnych uczuć lub działaniami autodestrukcyjnymi.
Niskie poczucie własnej wartości: osoby z niskim poczuciem własnej wartości mogą być bardziej podatne na autodestrukcyjne zachowania, ponieważ trudno im uwierzyć, że zasługują na dobre samopoczucie.
Przemoc psychiczna: osoby doświadczające przemocy psychicznej mogą internalizować negatywne przekonania o sobie, co może prowadzić do zachowań autodestrukcyjnych.
Brak umiejętności radzenia sobie z emocjami: niektórzy ludzie nie nauczyli się skutecznych strategii radzenia sobie z emocjami, co może prowadzić do uciekania się do zachowań autodestrukcyjnych.
1 rok temu
Paulina Szerszeńska
Chęć doprowadzenia siebie do złego stanu psychicznego może być związana z trudnościami w radzeniu sobie z emocjami. Radzenie sobie z emocjami pomaga utrzymać zdrowie psychiczne, dlatego warto skorzystać z pomocy specjalisty, takiego jak psycholog czy terapeuta, którzy mogą pomóc w efektywnym zarządzaniu emocjami. Specjaliści posiadają odpowiednie narzędzia i doświadczenie, by pomóc w zidentyfikowaniu i przepracowaniu trudnych emocji, co przyczynia się do poprawy ogólnej kondycji psychicznej.
mniej niż godzinę temu
Beata Molska
Taka strategia (najczęściej nieświadoma) czasami pojawia się, kiedy widzimy pewne korzyści w stanie “bycia chorym”. Dla każdego te pozorne korzyści mogą być różne. Zdarza się, że otoczenie czy rodzina w takiej sytuacji zapewnia większą uwagę niż na co dzień i otacza opieką, czasami jest to chęć ucieczki od toksycznego środowiska pracy i dana osoba chce mieć wytchnienie podczas takiego stanu na zwolnieniu lekarskim, a czasami jesteśmy przemęczeni i nasz organizm podświadomie wybiera odpoczynek. Może być tak, że w rodzinach wielodzietnych, w których na jednym z rodziców leży obowiązek opieki nad kilkorgiem dzieci - pobyt na oddziale w szpitalu przy zdiagnozowanej depresji jest jedyną możliwością odpoczynku…
Warto się zastanowić dlaczego jest to dla mnie ważne. Sam fakt, że Pan/Pani zadaje sobie takie pytanie, to oznacza, że jest już pewna świadomość i zatrzymanie nad tą problematyką może być początkiem ważnego wglądu… Dlatego zachęcam, aby ten temat zgłębić podczas sesji terapeutycznej.
1 rok temu
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
Doprowadzanie do złego samopoczucia może być wynikiem różnych trudności psychologicznych, np. braku zdolności do radzenia sobie, różnych zaburzeń psychicznych, czy też myśli autodestrukcyjnych.
Opisane trudności mogą być wynikiem wielu różnych czynników dlatego też warto będzie udać się do psychoterapeuty w celu dokładnej analizy.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Zobacz podobne
Jak wspierać partnera z depresją i odbudować więź z dzieckiem?
Dzień dobry, Postanowiłam napisać, ponieważ czuje się bezradna, zmęczona sytuacją, sama już nie wiem gdzie szukać pomocy. Mój partner od roku ma ciężki nawracający epizod depresyjny. Niestety bez znaczącej poprawy. W tym czasie zmiana lekarza, leków, terapeuty. Czuje sie ciągle zmęczony, śpiący, wyczerpany, nie ma siły, nie ma energii, nic mu się nie chce. To, co kiedyś go interesowało/cieszyło teraz nie cieszy. W międzyczasie stracił pracę, nie umie się określić co dalej, w jaka stronę pójść, co ma ze sobą zrobić. Ma wobec siebie ogromny krytycyzm, niska samoocenę, perfekcjonizm i poczucie że musi być lepszy, najlepszy a nic w zyciu nie ma i nie osiągnął i pewnie już nie osiągnie. Myśli s i myśli rezygnacyjny czasem występują jednak już w mniejszym stopniu niż wcześniej. W przyszłym tygodniu idzie na diagnostykę i leczenie na oddział psychiatryczny, ze wskazań lekarza. Oprócz tego mamy 20miesieczna córkę. Po porodzie przez pierwsze 2-3 miesiące to ja miałam problem z epizodem depresyjnym po porodzie i to partner przejął opiekę i obowiązki nade mną i dzieckiem. Wyleczyłam się, czuje się dobrze, wróciłam też do pracy, ogólnie wszystko ok. Pracuje na zmiany, mam prace i w weekendy i na noce gdzie partner zostaje z córką sam. Od pewnego czasu partner mówi, że jak jest z nią sam to nie czuje więzi z córką, że przebywanie z nią go po prostu męczy, wyczerpuje energetycznie. Bardzo ją kocha jednak przebywanie z nią jest dla niego ciężkie i to widać. Najczęściej to ja go zachęcam do kontaktu z córką, do zabaw, do interakcji. Zazwyczaj trwa to jakiś czas i partner wraca do swojego pokoju. Co robić? Jak mu pomóc odbudować tą relacje i więź żeby przebywanie z dzieckiem było dla niego przyjemnością, żeby sam chciał z nią przebywać bez mojej zachęty? Jestem naprawdę przeciążona, sfrustrowana biernością i niemocą partnera i zwyczajnie mam dosyć bo sytuacja trwa już długo i jest obciążeniem dla nas wszystkich. Czasem trudno jest mi wydobyć z siebie empatię i zrozumienie, gdy widzę jak jest znowu przybity, kiedy słyszę że po raz kolejny nie ma na coś siły albo gdy widzę że po 10min zabawy z córką po prostu położył się na podłodze i leży, a córka obok bawi się sama. Co robić? Szczerze mówiąc jestem już też pesymistycznie nastawiona i obawiam się, że ten pobyt w szpitalu niewiele pomoże i niewiele zmieni tylko co wtedy pozostaje? Z góry dziękuję jeśli ktoś przeczyta całość i będzie chciał odpisać, pomóc. Serdecznie pozdrawiam.
Ostatnimi czasy czuję się troszkę "odklejona" od rzeczywistości, tzn. czas leci mi bardzo szybko
Ostatnimi czasy czuję się troszkę "odklejona" od rzeczywistości, tzn. czas leci mi bardzo szybko, czuję, że nie jestem w pełni świadoma rzeczywistości, ponadto zanim się nie obejrzę znowu jest wieczór, itp. Co to może oznaczać?
pracuję za granicą, mam 20 lat. Czy mogę zjechać na chwilę do Polski, pójść na wizytę do psychiatry i rozpocząć lekoterapię depresji?
Dzień dobry, pracuję za granicą, mam 20 lat. Czy mogę zjechać na chwilę do Polski, pójść na wizytę do psychiatry i rozpocząć lekoterapię depresji (borderline), chociaż zaraz znów wyjadę za granicę na kilka miesięcy? Czy nie mogę, bo psychiatra powinien mieć ze mną regularny kontakt?
Jestem ciągle zmęczona, wstaje już zmęczona, prawie cały czas odczuwam dziwny niepokój.
Dzień dobry, jestem ciągle zmęczona, wstaje już zmęczona, prawie cały czas odczuwam dziwny niepokój. Do wielu rzeczy muszę się zmuszać choć bym wolała zostać w łóżku. Co to moze byc?
Czuję, że terapia i leczenie psychiatryczne nie pomagają. Jestem już bardzo zmęczona.
Witam, piszę tutaj w celu uzyskania rady, ponieważ zmagam się z poważnymi problemami w sobie. Od paru lat leczę się psychiatrycznie, lecz bezskutecznie. Chodzę na terapię, lecz nie widzę znakomitej poprawy, ostatnio jest coraz gorzej i nie potrafię normalnie funkcjonować. Mocno przeżywam wszystko w głowie, bardzo dużo myślę przez co tracę kontrolę, nie umiem panować nad emocjami, płaczliwa i zmęczona każdym dniem. Zmienność nastroju to norma. Wszystko potrafi mnie zranić, często nie śpię po nocach. Nie chce się poddać, ale to jest dla mnie bardzo ciężkie, każdy dzień to męka, proste czynności bardzo trudne do wykonania i przez siłę. Coraz bardziej tracę nadzieję, że coś się we mnie zmieni, pomimo że ciągle próbuje mniej myśleć, wykonywać podstawowe czynności, wciąż wracam do tego samego i tak w kółko. Wiele pobytów w szpitalach psychiatrycznych, dziennych oraz ośrodkach bardziej mnie zniszczyło. Czuje się bezradna, nie wiem co może mi pomóc i gdzie się zgłosić. Przez moje problemy istniejące ,,w głowie’’ doświadczam poważnych w realnym życiu. Co może nakierować mnie na właściwą drogę ? /mam 18 lat
Depresja poporodowa - objawy, leczenie i wsparcie dla młodych rodziców
Depresja poporodowa to stan, który może pojawić się w okresie po narodzinach dziecka. Gdy trudności emocjonalne utrzymują się dłużej lub są intensywne, odpowiednia pomoc specjalisty i wsparcie bliskich mogą być niezwykle cenne i potrzebne.