
Dlaczego moja dziewczyna chce uczestniczyć w wydarzeniach organizowanych przez osobę, która ją kiedyś skrzywdziła?
Neon

Joanna Łucka
Dzień dobry,
istotnie sytuacja jest złożona i trudna. Przykro mi z powodu doświadczeń Pana dziewczyny, a także tego, z jaką sytuacją obecnie przyszło się Panu mierzyć, gdyż sprawa jest szczególnie delikatna.
Jeśli pyta Pan o teoretyczny mechanizm takich zachowań, to istnieją na to odpowiedzi w ujęciu psychologicznym. Natomiast proszę mieć na uwadze, że opis ogólnego schematu zachowań czy działań, nie zawsze jest adekwatny i spójny z postępowaniem konkretnej, indywidualnej osoby. Więc to, że taki mechanizm psychologicznie rejestrujemy i potrafimy nazwać, nie musi oznaczać, że dotyczy dokładnie Pana dziewczyny. Najsłuszniej byłoby upewnić się, że Pana dziewczyna uzyskała wsparcie po nadużywających doświadczeniach, jakim jest gwałt, a jeśli nie, to że nadal jest możliwość skorzystania z pomocy, jeśli tylko czuje taką gotowość i potrzebę. Musi to być decyzja jej samej.
Natomiast - zdarza się, że osoby dotknięte nadużyciami seksualnymi podejmują działania zupełnie nieadekwatne, nielogiczne w odbiorze reszty otoczenia np. kontynuując relację z nadużywającą osobą. Wynika to m.in. z trudnością poradzenia sobie z doznaną krzywdą. Zaprzeczenie doznaniu nadużycia, lub jego powadze, na które nie miało się wpływu jest często strategią poradzenia sobie z tym bardzo trudnym wydarzeniem. Wówczas przebywanie w otoczeniu sprawcy, utrzymywanie z nim kontaktu nijako wybiela go - "skoro jestem w stanie być w jego obecności, to tak naprawdę nic tak strasznego się nie wydarzyło, nie muszę się tym tak zamartwiać i źle się z tym czuć" . Niestety jest to strategia dość krótkoterminowa - przeważnie trudności związane z przeżytym nadużyciem wychodzą na tzw. światło dziennie w różnej postaci, a końcowo okazują się często łączyć z doświadczeniem napaści seksualnej. Utrzymywanie kontaktu ze sprawcą może też dawać osobie doświadczonej nadużyciem poczucie siły, której tak bardzo zabrakło jej w trakcie napaści - "Mimo doznanej krzywdy jestem w stanie żyć dalej, a nawet nadal mieć z nim kontakt, jestem silną osobą, radzę sobie".
Pozwolę sobie jeszcze raz podkreślić - to uniwersalne mechanizmy, nie muszą one 1:1 dotyczyć tego, o dzieje się w przeżyciu i decyzjach Pana partnerki. Zasugerowanie skorzystania z profesjonalnej pomocy, ale przede wszystkim Pana wsparcia, obecności, wyrozumiałości to bardzo cenne podstawy do ostatecznego poradzenia sobie z tym, co Pana dziewczynę spotkało.
Proszę pamiętać, że na konsultację psychologiczną można umówić się także poprzez ten portal np. online lub także na NFZ: https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia lubhttps://czp.org.pl/mapa/
Życzę Państwu wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Bartosz Łopatka
Dzień dobry.
Proszę Pana, mechanizmy oraz przeżycia stojące za utrzymywaniem kontaktu przez Pana partnerkę z kuzynem mogą być różne. Jest to niemożliwym by trafnie ocenić to z Pana opisu oraz odpowiedzieć na Pana pytanie jednoznacznie.
Rozumiem, że Pan ma swoje uczucia oraz obiekcje względem tej sprawy. Zalecałbym rozmowę o nich z dziewczyną lub jeśli taka będzie jej wola wizytę u specjalisty.
Pozdrawiam.

Zobacz podobne
Witam serdecznie. Mam problem z córką. Ma 13 lat. Zawsze była i jest poukładaną, wesołą i mega wrażliwą dziewczynką, często nieśmiałą ( wrażliwość ma niestety po mnie ). Córka kumpluje się z kilkoma koleżankami w klasie. Część z nich , te najbardziej jej bliskie, to osoby z bardzo mocnym charakterem. Moje dziecko musi przeważnie dopasowywać się do nich. Nie patrzą na jej zdanie. Dwie z nich organizują ostatnio praktycznie co tydzień "nocowanka". Rozumiem wszystko, ale wydaje mi się, że co tydzień to lekka przesada. Córka idzie do nich w sobotę ok. południa i wraca do domu w niedzielę również około południa. Wraca oczywiście niewyspana, więc resztę dnia przesypia.
Ostatnio zabroniłam tych nocowanek tłumacząc, że nie może się to pojawiać aż tak często, że jest szkoła, nauka. Zaakceptowała. Jednak koleżanki nie. Zabraniam również córce chodzić w dziwne miejsca, typu opuszczone budynki, stacje pkp , perony ( te są bardzo oddalone od naszego małego miasteczka), ponieważ uważam, że to nie miejsce na spędzanie czasu, kręca się tam dziwni ludzie, bezdomni, pijani. Jednak " koleżanki" córki twierdzą inaczej, robią jej wyrzuty z tego powodu, odrzucają ją . Twierdzą, że ma chorych rodziców, bo nie pozwalają jej tam chodzić. Ponadto jeden z ojców tych koleżanek stwierdził, że coś ze mną nie tak, skoro nie pozwalam im tam chodzić. Zabrzmi to absurdalnie, ale on ich namawia na chodzenie tam, bo przecież to normalne w tym wieku i on będąc dzieckiem tam chodził i super to wspomina. Ostatnio córka wróciła zapłakana, załamana do domu, ponieważ powtórzyła się sytuacja wyżej opisywana. Przyznam, że jestem załamana. Nie wiem jak jej pomóc... a może to ze mną jest coś nie tak? Może ja wyolbrzymiam ..... Nie wiem co robić?
Witam.
Kiedy miałam 9 lat byłam molestowana przez sąsiada. Moja mama przez jakiś czas była z tym człowiekiem w związku. Kiedy szła do pracy zostawiała mnie pod jego opieką. Wydaje mi się, że po prostu mu zaufała, że nawet przez myśl by jej nie przeszło to,by mógł mnie skrzywdzić.
Zanim jeszcze powiedziałam jej o tym wszystkim, a byłam już nastolatką - była taka sytuacja. Kiedy miałam założone stringi i obcisłe spodnie (jak to nastolatki czasami mają) ten sąsiad był akurat u mamy. W momencie kiedy przeszłam się z pokoju do kuchni mama mnie zawstydziła (o niczym jeszcze wtedy nie wiedziała) nie pamiętam już co powiedziała, ale coś na temat tego co mam na sobie. No i zaśmiali się wtedy oboje. Ja nie pamiętam jak na to zareagowałam. Do dziś zastanawiam się co to miało znaczyć. To było bardzo dziwne i nadal jest w moim odczuciu.
Dziś kiedy mam 32 lata, nie umiem poradzić sobie z myślą, że kiedy po kilku latach od zdarzenia przyznałam jej się do tego, to zareagowała chyba nieadekwatnie do tej wiadomości. Zaczęła mówić coś w stylu "o Boże, o ludzie - no wiecie co", po prostu na swój jakiś tam sposób się zdenerwowała. (Oni wtedy nie byli już dawno razem).
Sytuacja wygląda tak, że dzisiaj mam ogromny żal do mamy, że w momencie kiedy się o wszystkim dowiedziała nie poszła do tego sąsiada i nie powiedziała czegoś w stylu "jak mogłeś jej to zrobić" czy np. "nie zbliżaj się więcej do moich dzieci" (mam dwie starsze siostry, one nie były skrzywdzone przez niego). Wydaje mi się, że to nie ja wtedy powinnam naprowadzić mamę na to co ma z tym zrobić, tylko to ona jako mój opiekun mogłaby to w tamtym momencie jakoś załatwić. Nawet kiedy już wiedziała, o wszystkim co mnie spotkało to były sytuacje, że pozostawała na stopie koleżeńskiej z tym sąsiadem, on wchodził do mamy do mieszkania na kawę, lub po prostu porozmawiać. (Nigdy więcej już mnie nie dotknął.)
Ale dziś kiedy już wiem coraz więcej, to ta sytuacja wydaje mi się co najmniej dziwna. Nigdy nie byłam też taką osobą, by przy nich powiedzieć "to może teraz sobie porozmawiamy o tym co się kiedyś wydarzyło". Chyba się bałam jakoś może podświadomie, jakiś "paraliż" czy coś. Tylko raz między mną a mamą był poruszony ten temat, w momencie mojego przyznania się do tego. (Mogłam mieć w momencie przyznania się jakieś w przedziale 15 do 17 lat). Nigdy więcej obie nie poruszyłyśmy już tego tematu.
W naszym domu nigdy nie rozmawiało się otwarcie, po prostu nie było szczerych rozmów. Zarówno ja, jak i moja mama nie umiemy rozmawiać o problemach.
Dziś kiedy jestem dorosła boję się poruszać ten temat z mamą na zasadzie by spytać ją o to: co sądzisz o tym co mnie spotkało? bo nigdy o tym nie porozmawiałyśmy". Boję się co mama mogłaby mi na to odpowiedzieć, może byłoby jej smutno, że znów do tego wracam. Ogólnie mama ma dużo swoich problemów (starsza siostra jest uzależniona od alkoholu) więc tak jakby nie chce jej dokładać, bo na tyle na ile znam jej reakcje - mogłaby na nowo nie udźwignąć mierzenia się z tym co mi się przytrafiło. Być może nawet popadła by w jakąś depresję.
Często nie rozumiem postępowań mojej mamy, a chciałabym ulżyć też sobie, bo męczy mnie temat molestowania. Być może szczera rozmowa z mamą mogłaby zrzucić z moich barków ten wielki ciężar. Jednak bardzo się boję co będzie, gdyby ta rozmowa jednak się wydarzyła. Nie wiem już co jest lepsze - nie poruszać tematu kosztem siebie i zadręczania się, czy poruszyć temat i narazić się na konsekwencje w postaci nerwów mamy. Często nie rozumiem siebie i postępowania moich bliskich.