Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy interpretuję nasze relacje poprawnie? Proszę o poradę w sprawie przyjaźni z kolegą
Dzień dobry, Ponownie zwracam się do Państwa w sprawie relacji między mną a moim kolegą. Pisałam do Państwa już wcześniej. Rady, jakie wtedy otrzymałam były dla mnie bardzo pomocne. Pozwalają mi one na lepsze zrozumienie tego, co się dzieje. Za co dziękuję bardzo serdecznie. Otóż pomimo Jego deklaracji, że może jedynie ofiarować mi swoją przyjaźń wiem, widzę i czuję, że nie do końca to prawda. Nasza rozmowa szczera o tym, co się między Nami dzieje miała miejsce ponad miesiąc temu. Po dwóch dniach od niej gdzie ja postanowiłam dać sobie chwilę na przemyślenie czy dalej chce tkwić w tej nieokreślonej sytuacji, wydarzyło się kiła istotnych spraw. Najbliższe Jemu osoby, ze względu na stan zdrowia trafiły do szpitala. Byłam pierwszą osobą, z którą podzielił się tą informacją. Tamten dzień, a nawet cały tydzień gdzie był z jednej strony bardzo zestresowany i zagubiony, taki Sam w całej tej sytuacji a z drugiej gdzie nie chciał pokazać, że potrzebuje pomocy zmienił wszystko. Od tamtej chwili nie ma dnia, żebyśmy ze sobą nie rozmawiali. Rano witając się i życząc sobie dobrego dnia. Potem w ciągu dnia rozmawiając o wszystkim, żeby wieczorem tuż przed snem życzyć sobie dobranoc. W przeciągu tego miesiąca również i On zachorował i pozwolił się sobą zająć zaopiekować. Nie odpychał, bo wiedział że chyba to nie ma sensu, aby samemu być w tym wszystkim. A kiedy ja miałam wypadek samochodowy, to pokazał jak bardzo się o mnie martwi i troszczy. I chodź Sam wtedy leżał w domu z gorączką prawie 40 stopni Celsjusza to chciał być przy mnie, żeby wiedzieć, czy aby na pewno nie ucierpiałam podczas tego zdarzenia. Również, kiedy ze względu na wypadek trafiłam do szpitala na badania martwił się, czy nic poważnego mi się nie stało. Cały czas dopytywał czy już coś wiadomo i kiedy się będziemy mogli spotkać. Ostatnio widzieliśmy się na żywo. Kiedy tylko weszłam do pokoju, zauważyłam, jak się rozpromieniła na mój widok. Jak ucieszył, że jestem cała. Wtedy też przyznał się że tamten moment, w którym dowiedział się o moim wypadku, był bardzo straszny. Bo uświadomił sobie, że mogło by już mnie nie być. Nie zadeklarował oczywiście tego, czy chce, aby Nasza relacja się zmieniła i stała się relacją dużo bardziej głęboką opartą na czymś więcej niż przyjaźń. Jednak kiedy dopytywał się jak doszło do tego wypadku to widziałam jak bardzo denerwuje się tym, że ktoś mógł wyrządzić mi krzywdę. Nie wiem, czy powinnam coś zmienić w swoim zachowaniu względem Niego. Czy ponownie powinnam podjąć próbę rozmowy na temat Naszej relacji. I czy to może ja coś źle interpretuje w Jego zachowaniu w całej tej sytuacji. Bo być może On w taki właśnie sposób definiuje przyjaźń. Proszę o poradę. Dziękuję jeszcze raz za wszystkie wcześniejsze odpowiedzi.
Bernadeta
7 miesięcy temu
Olga Jędrzejewicz
Pani Bernadeto, pisze Pani dość szczegółowo na temat biegu wydarzeń w relacji, w której Pani jest oraz pyta o to, co powinna zrobić. Sądzę, że nie chodzi tu o to, co powinno się zrobić, ale ważnym kluczem do odpowiedzi mogą być Pani osobiste potrzeby emocjonalne, które są czymś naturalnym dla każdego człowieka. Konkretna porada udzielona przez specjalistę na forum mogłaby być moim zdaniem w takim kontekście mało uniwersalna, dlatego nie znając Pani potrzeb i osobistej historii tego, jak do tej pory Pani o swoje potrzeby dbała na to pytanie wprost nie odpowiem. Być może warto zadać sobie pytanie, czy ta relacja - w takiej formie, w jakiej jest teraz czy spełnia Pani potrzebę np. bycia blisko z drugim człowiekiem i czy mogę się czuć dobrze w tej relacji w tym momencie?
Może się tak zdarzyć, że trudno będzie samodzielnie na te pytania odpowiedzieć i wtedy może warto pomyśleć o konsultacji u psychoterapeuty.
Pozdrawiam
Olga Jędrzejewicz
Psychoterapeutka CBT i Schematu
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Bernadeto,
w Twojej wypowiedzi daje się wyczuć nadzieję i przede wszystkim dużą chęć na to, aby Wasza relacja stała się relacją bliższą. Istnieje prawdopodobieństwo, że Twój przyjaciel tak właśnie rozumie przyjaźń, ale powody jego zachowania mogą być też inne. Być może boi się wejścia w związek. Jak do tej pory układał sobie życie? Jak wyglądały jego związki? I najważniejsze pytanie: czy jesteś w stanie uzbroić się w cierpliwość i dać Wam czas, aby zobaczyć co dalej z tego wyniknie :)
pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
7 miesięcy temu
Kacper Urbanek
Dzień dobry,
Bardzo Ci dziękuję za tak szczere i ciepłe podzielenie się tym, co dzieje się między Wami. Naprawdę widać, że ta relacja jest dla Ciebie ważna i że włożyłaś w nią dużo serca i uważności. To, co opisujesz, pokazuje, że między Wami zbudowała się bliskość, wzajemna troska i zaufanie to są fundamenty każdej wartościowej relacji, niezależnie od tego, jaką formę ostatecznie przybierze. Z Twojego opisu widzę, że on również bardzo Cię ceni i jesteś dla niego osobą szczególną. Fakt, że w trudnych chwilach zwraca się właśnie do Ciebie, że pozwala sobie na bycie przy Tobie słabszym, to wyraz ogromnego zaufania. Jednocześnie, tak jak piszesz, on sam nie zadeklarował otwarcie chęci zmiany charakteru tej relacji. I to naturalne, że możesz czuć się w tej sytuacji niepewnie to bardzo ludzka potrzeba, by wiedzieć, na czym stoimy. W moim odczuciu nie robisz nic złego i nie nadinterpretujesz. Po prostu jesteś w kontakcie z własnymi uczuciami i starasz się zrozumieć, co się dzieje. Jeśli czujesz, że potrzebujesz większej jasności, delikatna i spokojna rozmowa o Waszych wzajemnych oczekiwaniach może być dobrym krokiem. Nie jako nacisk ani ultimatum, ale raczej zaproszenie do podzielenia się tym, jak oboje widzicie Waszą relację teraz i w przyszłości. Takie rozmowy mogą przynieść ulgę, bo nawet jeśli nie padną konkretne deklaracje, samo usłyszenie, jak druga osoba to przeżywa, przynosi spokój.
Najważniejsze jest to, żebyś była w zgodzie ze sobą. Masz prawo wiedzieć, czy jesteście na podobnej stronie i czego oboje potrzebujecie. Czasem takie rozmowy dojrzewają powoli, być może teraz jest właśnie moment, by wrócić do tej szczerości, którą już raz pokazaliście wobec siebie. Jestem pewien, że Twoja uważność, empatia i delikatność sprawią, że niezależnie od tego, jak ta rozmowa się potoczy, zostanie dobrze przyjęta. Jeśli tylko chcesz, możesz umówić się na konsultacje psychologoczną, specaklsita z pewnością pomoże Ci odnaleźć się w tej sytuacji. Przesyłam dużo ciepła i pozdrawiam
Psycholog, diagnosta
Kacper Urbanek
7 miesięcy temu
Zobacz podobne
W liceum czuję się zagubiona w przyjaźniach. Podczas jednych lekcji wybieram inną osobę do ławki, a w trakcie innych - jeszcze jedną. Głupio mi tak zmieniać znajomych.
Jestem w pierwszej klasie szkoły średniej i na początku wszystko było dobrze, siedziałam z taką jedną dziewczyną przez 2 tygodnie i poznawałam taką jedną dziewczynę, która do mnie zagadała i tam później zaproponowała siedzenie razem, bo chodzimy do tej samej klasy, tylko najbardziej mnie to boli, że teraz nie mam jednej osoby, bo mamy łączoną klasę z innym kierunkiem i jak mamy razem z tym drugim kierunkiem, to ona siedzi z inną dziewczyną, którą nazywa przyjaciółką i tak najwięcej z nią przebywa. Siedzę z nią tylko, gdy mamy razem, czuję się odrzucona, bo mam wrażenie, że jestem jej drugą opcją, wszystko to mnie przytłacza, ale teraz mam niezmierny żal, że z taką xyz dziewczyną nie siedzą, ale xyz, z którą siedzę jest fajna i lubię ją, tylko nieraz mam takie, że czuję się źle z tym, że wystawiłam tą xyz. Ja, jak i inne dziewczyny z klasy lubię, a najbardziej przykre jest dla mnie to, że lubię klasę, ale ciągle zmieniam osobę z klasy, żeby siedzieć, bo nie lubię siedzieć sama. Jak myślicie, co mogę zrobić, bo to wszystko mnie przerasta?Pozdrawiam.
Ciągłe kłotnie w związku - jak ich zaprzestać?
Zauważyłem, że w moim związku coraz więcej jest konfliktów, które często są trudne do rozwiązania. Każda rozmowa, nawet ta niewinna, kończy się kłótnią, a emocje górują nad wszystkim. Czy są jakieś sprawdzone metody, by przejść przez to razem, mam wrażenie, że długo tak nie pociągniemy.
Próbowałem różnych sposobów, ale niestety nasze próby kończą się niepowodzeniem. Chciałbym wiedzieć, jak najlepiej rozpocząć rozmowę, aby była ona konstruktywna zamiast destruktywnej.
Bardzo ją kocham i nie chce się rozstawać, ale to już mnie przerasta.
Dziękuje
Bardzo trudno mi jest funkcjonować po przeprowadzce do innego miasta. Chciałabym poczuć się jak dawniej, dlatego powracam do domu.
Wyprowadziłam się z małego miasta w celu rozwoju, szukania nowych możliwości. Mimo że jestem tu już 6 miesiąc i znalazłam pracę, w której mogę się czegoś nauczyć, czuję się bardzo źle. Co weekend wracam do rodzinnego domu, by na chwilę poczuć się jak dawniej. Jak przychodzi moment powrotu do miasta, w którym pracuję, stresuje się, nic nie jem, płaczę i odliczam do kolejnego weekendu, by móc wrócić. Nie wiem co mam robić, codziennie myślę o powrocie do miejsca, w którym nie ma dla mnie przyszłości. Jestem załamana i każda podstawowa czynność sprawia mi coraz większy problem.
Wróciłam do chłopaka po zdradzie. Jednak czuję, że jestem na odczepkę.
Dwa miesiące temu wróciłam do chłopaka po zerwaniu, który mnie zdradził z "koleżanką" z pracy. Co prawda nie doszło między nimi do niczego fizycznego, ale z wiadomości, które znalazłam na jego telefonie wynikało, że to tylko dlatego, że ona nie była zainteresowana. Czułam, że nadal go kocham, dlatego zgodziłam się dać mu szansę powrotu. Mój problem dotyczy innego tematu niż sama zdrada, z którą wiem, że muszę się pogodzić, jeśli zdecydowałam się dać mu szansę. Podczas naszego miesiąca przerwy (po zerwaniu) miałam urodziny. Oczywiście nie dostałam nic od niego, bo nie byliśmy razem. Po tym jak do niego wróciłam dowiedziałam się, że w ciągu tego miesiąca ta "koleżanka", o którą się starał też miała urodziny i kupił jej kwiaty. Zakomunikowałam mu, że oczekuję, że jeśli do siebie wrócimy to ja też oczekuje prezentu i kwiatów. Powiedział, że ok, później mówił, że na spokojnie pamięta, ale minęły dwa miesiące i nic. Czuję się jakby dla niego ta, która mu "dała" już nie potrzebowała prezentów i kwiatów, a dla tamtej kupował, żeby ją zdobyć.
Czy chłopak gryzie się z uczuciami?
Co chłopak miał na myśli zrywając z dziewczyną po paru latach i mówiąc, że zawsze będzie miał ją w sercu, ale nie chce wracać. Czy on gryzie się z uczuciami? Czy ta upartość minie po czasie?
