Odpowiedz jako specjalista
WsteczChorobliwa zazdrość o męża
Jak mam pokonać chorobliwa zazdrość o męża? Chodzę na terapię ale na razie to mi nie pomaga.
J.S
2 lata temu
Marta Dylich
Samo stwierdzenie, że Twoja zazdrość o męża jest “chorobliwa” wskazuje na to, że jesteś jej świadoma, a to duży krok do poradzenia sobie z nią. Terapia to proces długoterminowy, podczas którego możliwe jest zrozumienie przyczyny Twoich uczuć i nauka sposobów radzenia sobie z nią.
Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości czy pytania do terapii, dobrze będzie podzielić się nimi z Twoim terapeutą/terapeutką. Nie bój się mówić na terapii o tym, że coś Ci się nie podoba lub że spodziewałaś się innych/szybszych rezultatów. To wartościowa informacja dla każdego terapeuty, która może wpłynąć na przebieg terapii.
Daj sobie czas! Praca nad swoimi emocjami bywa trudna i czasochłonna. Kiedy jednak zrozumiesz przyczynę swojej zazdrości, będzie Ci łatwiej sobie z nią poradzić.
Trzymam kciuki!
Marta Dylich
psycholożka, seksuolożka
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Paulina Gawlińska
Dzień dobry,
wyobrażam sobie, że może być Pani w momencie, w którym bardzo potrzebowałaby Pani jasnej i prostej odpowiedzi na to jak sobie poradzić z chorobliwą zazdrością, którą mogłaby Pani wprowadzić w życie i na pewno by zadziałała. Niestety nikt nie jest w stanie dawać takich odpowiedzi na tak szerokie zagadnienie z tego względu, że dla każdej osoby żywienie chorobliwej zazdrości o kogoś może oznaczać coś innego, co wynika z indywidualnych doświadczeń życiowych każdej osoby. Może być tak, że zazdrość przykrywa tak naprawdę inne uczucia i emocje, np. lęk przed utratą kogoś, zranienie, czy też pragnienia, np. brak zrealizowania jakiejś ważnej dla Pani potrzeby (potrzebę bliskości, bycia kochaną, docenioną czy zauważoną). To tylko przykłady, które można mnożyć przez różne historie ludzi doświadczających takich przeżyć.
Być może Pani proces się dopiero zaczął i jeszcze nie dotarła Pani do przyczyn i znaczeń, jakie kryją się pod “chorobliwą zazdrością”? Warto dać sobie czas i przestrzeń na to, by to badać. Zazwyczaj jest tak, że jeśli coś długo było skrywane i dopiero ujrzało światło dzienne to potrzebuje również czasu, by zostać obejrzane i następnie móc wyciągnąć wnioski. Oczywiście nie jest to łatwe i wymaga cierpliwości, niekiedy pobycia w niewygodnej dla siebie prawdzie i konfrontacji z samą sobą, co nie jest przyjemne, ale jest konieczne do zmian, jakie chciałaby Pani wykonać w swoim życiu.
To bardzo ważne, że podjęła się Pani procesu terapeutycznego i chce zrozumieć swoje emocje i inaczej nimi zarządzać. Proszę mówić osobie do której Pani uczęszcza na terapię o swoich wątpliwościach, potrzebach i tym, co trudne. To Pani czas i przestrzeń, by się temu przyjrzeć, dlatego takie doświadczenie jest wyjątkowe pod względem tego, że na co dzień możemy nie mieć na to miejsca, czasu, czy osoby, która pomogłaby na to spojrzeć z innej perspektywy. Warto zaryzykować dając sobie tę szansę i czas :)
Pozdrawiam serdecznie
Paulina Gawlińska
2 lata temu
Martyna Tomczak-Wypijewska
Dzień Dobry
Trudno odpowiedzieć konkretnie na to pytanie mając tak mało danych. Mimo, że wyobrażam sobie, że to bardzo męczące odczuwać intensywną zazdrość o męża i chciałoby się jak najszybciej się tego pozbyć, to terapia jest procesem, a każdy problem może być mniej lub bardziej zakorzeniony, a w związku z tym praca nad nim zajmie trochę mniej lub trochę więcej czasu.
Nie mamy też informacji w jakim nurcie jest prowadzony Pani proces terapeutyczny, w tym w którym ja pracuję (cbt) proponujemy zwracać uwagę na to w jakich sytuacjach pojawia się ta zazdrość, jakie myśli przychodzą Pani wtedy do głowy i co Pani z nimi robi- w bardzo dużym skrócie i uproszczeniu, to taki pierwszy krok do poszukiwania źródeł problemu i poszukiwania rozwiązań.
Trzymam za Panią kciuki
Martyna Tomczak- Wypijewska, psycholog, psychoterapeuta poznawczo- behawioralny
2 lata temu
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Z pewnością będzie Pani w procesie psychoterapii szukać źródła lęków. Mogą się one wiązać z przeżyciem jakiejś straty w przeszłości, może odrzucenia. Trudno odnieść się do problemu, nie mając kontekstu. Zastanawia również Pani poczucie własnej wartości, a więc samoocena. Zachęcam do pracy nad odkrywaniem siebie, swoich zasobów, budowania bliskiej relacji ze sobą, co będzie rzutować na relacje interpersonalne.
Pozdrawiam
Katarzyna Waszak
2 lata temu
Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Zazdrość jest emocją, która zazwyczaj pojawia się w większości relacji, aczkolwiek staje się problematyczna, gdy przeszkadza nam ona w normalnym i zdrowym funkcjonowaniu związku. Zazdrość zazwyczaj wywodzi się z naszego dzieciństwa i relacji z rodzicami, negatywnych przeżyć z innych związków i niskiego poczucia własnej wartości. Nie wiem jak długo uczęszcza pani na terapię, ale czasem potrzeba czasu, aby terapia zaczęła przynosić rezultaty. Wierzę, że pani praca nad sobą przyniesie pozytywne rezultaty. Proszę o cierpliwość.
Katarzyna Rosenbajger
Psycholog i Terapeuta Uzależnień
2 lata temu
Zobacz podobne
Jak poradzić sobie z niepewnością w związku na odległość z obcokrajowcem?
Dzień dobry, ponad trzy lata temu zdarzyła mi się trudna historia, której konsekwencje ponoszę do dziś i nie wiem, jak się z tej sytuacji wyzwolić. Poznałam mężczyznę, który jest obcokrajowcem i zakochaliśmy się w sobie.
Najpierw on się bardzo zaangażował, choć widział mnie tylko parę godzin, później ja stopniowo dochodziłam do wniosku, że może takie rzeczy jednak się zdarzają.
Utrzymywał ze mną regularny kontakt przez kilka miesięcy, co najmniej dwa razy w ciągu dnia przez wiadomości Whatsapp. Często też dzwonił, żeby choć na mnie popatrzeć, bo rozmawialiśmy po angielsku, a on pamięta ten język ze szkoły w stopniu podstawowym. Po pół roku przyjęłam jego zaproszenie. Nie skorzystałam z gościnności, którą proponował, ale spotkaliśmy się w mieście i zabrał mnie do domu. Uklęknął przede mną i poprosił, żebyśmy byli razem. Zgodziłam się. Cieszył się jak dziecko. Planował kolejne spotkanie, przedstawienie mnie rodzinie. Spotykaliśmy się w jego mieście co 3 miesiące. Chciał, żebym uczyła się jego języka, wyrywały mu się słowa o małżeństwie, ale konkretnie nie przedstawił mi żadnych planów. Przedstawił mnie natomiast swojej rodzinie i przyjaciołom po 10 miesiącach od poznania się. Mimo jego usilnych próśb nie zgodziłam się na współżycie, nie czułam się dostatecznie bezpiecznie, by ryzykować.
Choć chciał być ojcem i mówił, że nie poradzi sobie, bo mnie potrzebuje. Po jednej takiej konfrontacji nagle przestał pisać, a w zasadzie nie nagle, tylko po 6 tygodniach od mojego powrotu, po trzeciej wizycie u niego.
On mnie nigdy nie odwiedził, odmawiając zaproszenia ze względów zawodowych i finansowych. Odezwałam się do niego ja po miesiącu. Wszystko wróciło, pisał, dzwonił, bardziej ciepło i otwarcie mnie traktował, bardziej deklaratywnie, tylko nie chciał się spotkać, kiedy to proponowałam.
Po moim trudnym przeżyciu osobistym najpierw mnie wspierał, a potem znów się nie odzywał, jakby strata mojej najbliższej osoby dotyczyła jego. Od tamtego czasu to ja musiałam pisać pierwsza. Aż do tego lata, kiedy zażądałam spotkania i rozmowy o nas. Pojechałam się z nim spotkać. Usłyszałam nagraną wiadomość "kocham cię, całuję" i na tym kontakt w zasadzie się urwał. Nie odpowiada na moje wiadomości, już 3 w różnych odstępach czasu. Ostatniej nie wyświetlił.
Jest wrażliwcem, to na pewno, ale nie jest chłopcem.
Oboje jesteśmy już bardzo dojrzali, poznaliśmy się w takim ostatnim momencie, by stworzyć tradycyjny związek.
Oboje nie byliśmy w formalnych związkach. Nie mam pojęcia co z tą sytuacją zrobić. Nauczyłam się w międzyczasie komunikatywnie jego języka, korzystałam z pomocy psychologicznej, która niestety nie wniosła nic zasadniczego. Nie mam pomysłu jak rozwiązać tę sytuację, wiem tylko, że nie potrafię tego zostawić.
Co mogę zrobić, żeby poczuć się lepiej?
Czy socjopata potrafi kochać?
Czy socjopata potrafi kochać? Byłam w związku z taką osobą i ciężko przechodzę rozstanie.
Jak uwierzyć w siebie po traumach z dzieciństwa i zbudować pewność siebie?
Jestem już po 30. Mężczyzna. Od wieku licealnego towarzyszy mi silne poczucie bycia gorszym od innych. Myślę, że jest to rezultat kumulacji kilku traum: śmierci ojca, gdy byłem jeszcze małym, ale już świadomym chłopcem, traumy odrzucenia ze strony płci przeciwnej i ogólnej wrażliwości i słabej psychiki. Jestem wycofany, mam skłonności do izolacji i co najgorsze odpuszczam wyznaczanie sobie nowych celów, bo z góry zakładam, że na pewno mi się nie uda. To nie lenistwo, to czarnowidztwo i strach. W każdej nowej pracy jestem sparaliżowany stresem. Jak uwierzyć w siebie, na czym zbudować swoją osobowość? Nie czuję, że kiedykolwiek miałem jakikolwiek punkt zaczepienia, coś o czym wiedziałbym, że idzie mi dobrze.
Jak poradzić sobie z odrzuceniem przez żonę po 20 latach małżeństwa i zbudować relację na nowo?
Jestem po ślubie 20 lat A właściwie po 16 latach małżeństwa popełniłem niewybaczalny błąd. Od 4 lat żyjemy z żoną i dziećmi w jednym domu Ale osobno. Moje uczucia do nich wcale się niezmnienily. Kocham ich i zrobiłbym wszystko żebyśmy znów byli rodziną. Nie zdradziłem żony Ale też nie jestem w stanie tego udowodnić. Jestem odrzucony przez żonę i nie potrafię sobie z tym poradzić. Mam ataki przygnebienia czasem przez godzinę nie potrafię zebrać myśli, nie potrafię się skupić. Najgorzej jak gdy słyszę od żony że ona już mnie nie kocha. Jak sobie z tym wszystkim poradzić. Co zrobić aby iść do przodu. Nie mam rodziny ani przyjaciół. Poświęciłem wszystko aby odzyskać żonę. Wszystko na nic.
Ciągle myślę o swojej partnerce. Jak przestać?
Ciągle myślę o swojej partnerce. Jak przestać?
