WsteczJak przestać być przemądrzałym i zyskać lepsze relacje z innymi
Magda
Odpowiedz jako specjalista
Dorota Żurek
Warto się zastanowić, z czego wynika chęć imponowania innym swoją wiedzą. Czy wynika to z potrzeby uznania, lęku przed błędami, a może z braku poczucia własnej wartości?
U niektórych osób jest to sposób na stres w sytuacjach społecznych. Aby zmienić swoje zachowanie można spróbować być uważnym słuchaczem i bardziej koncentrować się na rozmówcy niż swojej wiedzy w danej dziedzinie.
Nie musimy znać odpowiedzi na wszystkie zagadnienia. Ludzie często bardziej cenią otwartość i szczerość niż nieomylność. Zmiana zachowania wymaga czasu i konsekwencji. Kluczowe jest podejście z pokorą do siebie i innych.
Pozdrawiam,
Dorota Żurek psycholog
Urszula Jędrzejczyk
Dzień dobry!
Czytając pytanie, pojawia mi się wiele... pytań, dlatego też, mówiąc dość bezpośrednio, zachęcam do umówienia się na żywo lub online na rozmowę np.: z psychologiem.
Podczas spotkania ze specjalistą można by było rozwinąć temat tego, czym dla Pani jest przemądrzałość? Jakie są dotychczasowe doświadczenia i skąd myśl, aby zaprzestać być przemądrzałym? Czy zmiana ma dotyczyć Pani, czy może jakiejś innej osoby? Jak rozumiana jest zmiana?
Zmiana, mówiąc tak bardzo ogólnie, zależeć będzie od bardzo wielu czynników, w tym wymienionych powyżej (definicja, doświadczenie, cel itp.)
Pozdrawiam serdecznie
Ula Jędrzejczyk
Martyna Jarosz
Dzień dobry Pani Magdo,
aby przestać być przemądrzałą, warto skupić się na kilku kluczowych działaniach. Przede wszystkim, należy więcej słuchać innych niż mówić, dając im przestrzeń do wyrażenia swoich myśli i uczuć. Przyznawanie się do własnych błędów i braków w wiedzy jest również bardzo ważne, gdyż pokazuje skromność i otwartość na naukę. Należy unikać przerywania rozmówcom i starać się zadawać więcej pytań, aby lepiej zrozumieć ich perspektywę. Warto również być życzliwym i empatycznym, doceniać wkład innych oraz dziękować za ich opinie. Zachowanie spokoju w sytuacjach konfliktowych oraz przyjmowanie konstruktywnej krytyki pomoże budować bardziej autentyczne i harmonijne relacje z innymi.
W codziennej pracy warto podkreślać wspólne cele i starać się koncentrować na tym, co łączy Panią z rozmówcami, a nie na różnicach.
Mam nadzieję, że te wskazówki będą pomocne.
Trzymam kciuki!
Katarzyna Kania-Bzdyl
Cześć Magda,
co dokładnie masz na myśli, pisząc o "przemądrzałości"? Najlepiej, gdybyś przytoczyła konkretne przykłady z życia.
Jeśli jest to faktycznie "wymądrzanie" to trzeba zastanowić się nad tym, skąd to się wzięło i jaki jest tego cel.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
Anastazja Zawiślak
Dzień dobry Magda,
Twoje pytanie pokazuje, że chcesz nad sobą pracować, co jest bardzo wartościowe. Jednak odpowiedź na Twoje pytanie to dość złożony temat, dlatego na początek warto zadać sobie pytania: Co to dla mnie oznacza, że jestem „przemądrzały”? Czy to moje własne określenie, czy może ktoś inny tak o mnie twierdzi? Jakie emocje pojawiają się we mnie, gdy myślę o sobie w ten sposób? Co czuję, kiedy słyszę takie opinie od innych i w jakich sytuacjach się to pojawia oraz co da zmiana? Zrozumienie, skąd bierze się to przekonanie, jest kluczowe.
Bycie przemądrzałym często wynika z potrzeby bycia docenionym lub posiadania racji, ale można to zmienić w sobie, jednak pytanie, jaka potrzeba się pod tym kryje? Co ci to daje?
Ale w skrócie co można zrobić, jak to zmienić: Warto skupić się na aktywnym słuchaniu innych, zadawaj pytania, zamiast od razu wyrażać swoje zdanie, i zwracaj uwagę na ton wypowiedzi, aby nie narzucać swojej racji, bądź ciekawy, a nie prezentuj swoich poglądów. Praktykuj pokorę, przyznając, że nikt nie wie wszystkiego, i pozwól innym wyrażać swoje opinie.
Zmiana wymaga czasu, ale Twoja chęć pracy nad sobą to już duży krok w dobrą stronę.
Powodzenia! 😊
Anastazja Zawiślak
Psycholog
Beata Matys Wasilewska
Dzień dobry
Najczęściej osoba tzw. przemądrzała nie zdaje sobie sprawy z tego, jak jest postrzegana i nie rozumie, dlaczego ludzie źle na nią reagują. Takie zachowania mogą wynikać z zachwianego poczucia własnej wartości i paradoksalnie chęci przypodobania się innym. Chwalenie się wiedza ma w takich sytuacjach charakter nadmiarowy. Warto z psychoterapeutą pochylić nad tym tematem. W bezpiecznej atmosferze gabinetu psychoterapeuty można zrozumieć własne zachowanie, przepracować trudności w kontaktach z innych i zbudować bardziej stabilną pewność siebie.
Pozdrawiam
Beata Matys Wasilewska
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Mam 24 lata i od zawsze jestem singielką, poniekąd z wyboru, a poniekąd nie i w tym tkwi mój problem.
Gdy jestem sama, chcę zaangażować się w jakąś relację i zazdroszczę ich innym, ale gdy przychodzi co do czego i poznaje dobrego faceta, to początkowe zainteresowanie nim szybko mi mija w momencie, gdy on da mi do zrozumienia, że mam u niego szanse. Z automatu zaczynam wtedy doszukiwać się wad i nie mam ochoty na kolejne spotkania, a więc urywam kontakt, by po czasie pożałować tego, gdy już jest za późno. Powielam ten sam schemat za każdym razem i, mimo że wiem, że to źle, to w danym momencie wydaje mi się to jedynym słusznym rozwiązaniem.
Tym sposobem odrzuciłam już wielu dobrych mężczyzn i mam wrażenie, że jestem toksyczna nie tylko względem nich, ale przede wszystkim samej siebie.
Jak temu zaradzić? Czy powinnam się trochę zmusić do relacji, gdy nadejdzie ten „kryzys”? Proszę o poradę
Mam wrażenie, że moje nastroje skaczą jak szalone – raz jestem pełna energii i szczęśliwa, a zaraz potem czuję się totalnie przybita, i to bez powodu. Strasznie mi to przeszkadza, szczególnie w relacjach z bliskimi. Nie wiem, co się dzieje, i zaczynam się zastanawiać, czy to coś takiego jak cyklotymia, coś o tym czytałam. Jak mogę sobie z tym poradzić?
Czy są jakieś sposoby, żeby lepiej kontrolować te zmiany nastrojów? I jak powiedzieć bliskim, że to nie jest coś, co robię specjalnie, tylko że naprawdę mnie to męczy?
Przydałyby mi się jakieś praktyczne rady, które pomogą mi ogarnąć siebie i poprawić relacje z innymi, bo teraz to wszystko czuję, jakby się sypało.
Zmagam się z trudnościami w nawiązywaniu bliskich relacji z ludźmi. Bardzo chciałabym móc zbudować głębsze więzi, ale paraliżujący lęk przed odrzuceniem i krytyką mnie przed tym powstrzymuje. Często wycofuję się, zanim relacja zdąży się rozwinąć. Tęsknię za bliskością i zrozumieniem, ale nie wiem, jak pokonać te blokady. Co mogę zrobić? Jakiś czas temu zdiagnozowano u mnie zaburzenie osobowości, ale tak myślę, czy nie mam jeszcze jakiegoś lęku..
Dzień Dobry, Nie wiem, czy otrzymam odpowiedź, ale nie będę ukrywać, że nie potrafię już sobie poradzić z tym, co się dzieje w moim życiu. 25.05.2023r. poznałem moją pierwszą i prawdziwą miłość o imieniu Maja. Jest Ona cudowną dziewczyną, kobietą, przepiękna oraz najlepszą, jaka istnieje. Żadna nie może z nią rywalizować. Jest ona dla mnie najważniejsza. Problem się pojawia, że ja sobie to wszystko za późno uświadomiłem, jaki diament straciłem. Mimo że Ona mnie raniła, to ja jestem głównym winowajcą rozpadu tej relacji - zdradzałem ją, oszukiwałem, byłem toksyczny i nadwyraz kontrolujący. Nie posiadałem do niej zaufania, a jednocześnie wierzyłem jej, że jest wobec mnie szczera. Mam ogromne problemy z samoakceptacją. Nie potrafię kontrolować własnych emocji. Dalej jestem tym małym chłopcem, któremu nikt nie pokazał, jak wygląda miłość, jak powinno się kochać oraz jak powinno się rozmawiać. Ciągle jestem tym małym chłopcem, którego Ona pokochała, a jednocześnie mnie nienawidzi. Dzisiaj, czyli kiedy to pisze - jest 12.02.2025 godz 10:28. Pomiędzy 8 a 10 widziałem się z nią. Poszedłem do niej do domu - z kwiatami, z listem, który do niej pisałem (niedokończony). Prosiłem, błagałem ją na kolanach - jednak Ona pozostawała nieugięta. Pozostawała przy swoim, że nie chce się z nikim wiązać. Mnie - poniosły emocje, raz podniosłem głos i wszystko runęło. To, o co walczyłem uciekło ode mnie, na kolejne kilkaset kilometrów, które tym razem będę musiał pokonać pieszo. Ona daje nam możliwość w przyszłosci - mam się zmienić mentalnie, mózgowo. Zmienić swoje zachowania, zacząć nad sobą panować, a jednocześnie dalej być tym słodkim chłopcem, którego Ona pokochała. Chce jej dać wszystko, wszystko, czego pragnie. Chciałbym się zmienić - dla siebie i dla niej. Dla mojej i jej przyszłości. Dla wspólnej przyszłości. Liczę na pomoc.
Jak mogę zacząć zmianę? Co powinienem zauważać, czego się strzec i jak reagować na różne rzeczy.
Czy powinienem okazywać zazdrość, że spędza czas z innymi chłopakami teraz?