Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak radzić sobie z zazdrością w związku, gdy partnerka zarzuca niewierność
Moja dziewczyna jest ciągle zazdrosna. Pracuję w urzędzie miasta, gdzie w większości pracują kobiety, i przez to zarzuca mi, że szukam romansu na boku. Przestałem spotykać się ze znajomymi, bo ciągle słyszałem, że kłamię i jeżdżę do innej. W mieście czy w sklepie nie mogę nawet spojrzeć na inną kobietę, bo od razu jest awantura. Wczoraj szukałem jednej osoby na Facebooku. Dziewczyna to zobaczyła i znowu zrobiła awanturę, że szukam innej. Nigdy jej nie zdradziłem i nawet nie miałem takiego zamiaru. Kiedyś ja złapałem ją na zdradzie, ale za wszelką cenę kłamała, że nic się nie wydarzyło. Na każdym kroku kontroluje to, co robię. Dziś kazała mi się spakować i szukać sobie innej. Nie wiem już, co robić. Jesteśmy razem od 4 lat. Ja jej ufam, ale widzę, że ona mi nie. Dodam, że za niecały miesiąc urodzi nam się córeczka i nie chce, żeby wychowywała się bez ojca.
Wojciech
3 miesiące temu
Paulina Habuda
Dzień dobry,
Rozumiem, że czuje się Pan zagubiony w obecnej sytuacji i niesprawiedliwie oceniany. To może być bardzo frustrujące, kiedy jesteśmy posądzani o coś czego nie zrobiliśmy.
Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że to Pana partnerka ma ogromny problem z zaufaniem i prawdopodobnie żadne przekonywania czy gesty z Pana strony nie są w stanie na to wpłynąć. Problemy z zazdrością i brakiem zaufania - jeżeli nie ma realnych powodów ku temu braku zaufania - często wynikają z głębokich ran, przekonań, trudności chociażby jeszcze z czasów dzieciństwa - i przeważnie wymagają pracy nad sobą, najlepiej pójścia na terapię.
Wspomina Pan, że partnerka jest obecnie przed porodem, może więc nie mieć przestrzeni, żeby pójść na terapię, ale myślę, że spotkanie i rozmowa z psychologiem (nawet online) mogłoby jej pomóc w przedyskutowaniu jej obaw, lęków i napięcia jakie przeżywa.
Rozumiem, że chce Pan wspierać partnerkę i dbać o dobro dziecka, ale proszę też pamiętać o swoich potrzebach. Aby dbać o innych, trzeba też zadbać o siebie. Wspomina Pan, że zrezygnował całkowicie z kontaktów ze znajomymi - to jest przykład nie dbania o swoje potrzeby. W zdrowym związku osoba nie powinna czuć się przymuszona do kończenia ważnych relacji.
Pozdrawiam,
Paulina Habuda
Psycholog
3 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Adam Gruźlewski
Panie Wojciechu,
wydaje się, że problemem w waszej relacji jest brak zaufania ze strony partnerki, który może być skutkiem jej własnych zachowań. Bardzo możliwe, że to, czego doświadcza Pana dziewczyna jest zjawiskiem projekcji, czyli przeniesienia własnych lęków i poczucia winy na Pana. Sposobem radzenia sobie z emocjami może być zatem ciągłe obwinianie, kontrolowanie i robienie scen zazdrości. Niestety zamiast pomóc, takie działania mogą jedynie zniszczyć waszą relację.
W tej sytuacji dobrym rozwiązaniem mogłaby być terapia par, ewentualnie terapia indywidualna (jeśli partnerka nie jest na nią gotowa, być może terapia pomogłaby Panu w nauce stawiania zdrowych granic).
Dziecko, które niedługo się pojawi z pewnością będzie potrzebowało ojca, to prawda, jednak przede wszystkim - zdrowego środowiska. Życie w ciągłym stresie i awanturach może być bardzo szkodliwe dla jego rozwoju . Dlatego najważniejsze jest, aby postawić na wasze zdrowie psychiczne, a nie na utrzymywanie związku za wszelką cenę.
Szansa na zmianę partnerki jest niewielka. Możesz Pan zmienić jedynie to, jak reaguje na jej zachowanie. Zamiast się pakować, może warto porozmawiać o waszej sytuacji i o możliwych opcjach. Wybór należy do niej: albo spróbujecie razem coś zmienić, albo kryzys będzie narastał.
Pozdrawiam serdecznie
Adam Gruźlewski
psycholog, psychotraumatolog
3 miesiące temu
Norbert Makulski
Dzień dobry.
Ważne, żebyś pamiętał, że nie masz wpływu na to, jak zachowuje się Twoja partnerka ani na to, czy Ci ufa. Masz natomiast prawo do własnych granic, do szacunku i spokoju. Postawienie granic oznacza, że chcesz, by Wasza relacja była zdrowsza i bezpieczniejsza, również dla Waszego dziecka.
Może być pomocne spokojne i jasne komunikowanie tego, co jest dla Ciebie nie do przyjęcia („Nie zgadzam się, żebyś mnie obrażała, gdy rozmawiam z koleżankami z pracy”) i jednoczesne podkreślanie, że zależy Ci na rodzinie i wspólnym wychowywaniu córki. Warto też rozważyć rozmowę o skorzystaniu ze wsparcia specjalisty - czasem dopiero przy pomocy osoby trzeciej można nazwać problem i szukać rozwiązań.
3 miesiące temu
Anna Szczypiorska
Dzień dobry, opisana przez Pana sytuacja wskazuje na bardzo silną zazdrość i brak zaufania ze strony partnerki, co staje się źródłem napięć i kontroli w związku. Takie zachowania mogą wynikać z jej własnych lęków i doświadczeń, ale dla Pana są bardzo obciążające emocjonalnie.
Ważne jest, aby jasno stawiać granice i komunikować swoje potrzeby, ma Pan prawo do życia bez ciągłych podejrzeń i oskarżeń. Narodziny dziecka to duża zmiana, dlatego szczególnie istotne jest teraz budowanie relacji opartej na szacunku i zaufaniu.
Jeśli rozmowy między Wami nie przynoszą poprawy, warto rozważyć wsparcie specjalisty, np. terapię par, aby stworzyć bezpieczną przestrzeń do otwartej komunikacji i pracy nad wzajemnym zaufaniem.
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Witam, krótko chcę napisać, bo od 3/4 miesięcy myślę w o tym w kółko
Witam, krótko chcę napisać, bo od 3/4 miesięcy myślę w o tym w kółko i kółko i nie daje mi spokoju. Jestem z moją dziewczyną, którą oczywiście kocham już półtora roku, wszystko było dobrze, tylko nagle przestała mi się jakby podobać, ale nie do końca. Bo czasami mi się podoba, ale czasami mi przeszkadzają jej fałdki na brzuchu. Brzmi to, jakby zależało mi tylko na wyglądzie i nie czuję się z tym fajnie, ale jakoś moje myśli o tym nie potrafią mnie opuścić. Często też jak patrzę na inne dziewczyny, po prostu mi się podobają. Chciałbym z nią porozmawiać, ale boję się jej reakcji lub że wprawię ją w kompleksy. Co jest nie tak? Co powinienem zrobić, bo już nie mam sił
Ochłodziła się moja relacja z partnerką, po tym jak się oświadczyła, a ja miałam skazę po poprzednich relacjach.
Witam.
Jestem z kobietą, prawie 2 lata. Oświadczyła mi się 1.5 roku temu. Skrzywdziłam, ją bo nie potrafiłam jej ufać, po poprzedniej swojej relacji mam z tym problem, byłam podejrzliwa, byłam po prostu toksyczna. Zaczęłam być mocniej, jak przestała mnie traktować jak swoje oczko w głowie.
Teraz ją straciłam. Powiedziała, że za dużo się stało i mimo że mnie bardzo kocha, na tą chwile tego nie widzi. Mieszkamy razem, rozmawiamy normalnie. Ale jest strasznie chłodna. Nie wiem jak odzyskać w jej oczach i jak zachować się, żeby widziała, a przede wszystkim uwierzyła w to, że chce to naprawić. Czy jest jakaś szansa?
Problemy z zaufaniem: dlaczego narzeczona unika wspólnych zdjęć na Instagramie?
Dzień dobry. Mam taki problem z moją narzeczoną. Narzeczona często wrzuca nasze wspólne zdjęcia na Facebooka, z wakacji czy naszych zaręczyn, ale ma też profil na instagramie, gdzie wrzuca tylko i wyłącznie swoje zdjęcia. Ostatnio zapytałem, dlaczego nie wrzuci również na instagram jakiegoś jednego wspólnego zdjęcia, to usłyszałem, że prawie z niego nie korzysta, nie umie i nie chce. Powiedziałem, że jak nie umie, to ja jej to zrobie. Oczywiście nie pozwoliła, a 2m-ce wcześniej wrzuciła swoje zdjęcie z koleżankami z którymi była się spotkać w klubie. Dodam tylko, że zanim się poznaliśmy to miała bardzo dużo spotkań z innymi mężczyznami z portali i z klubów z którymi się spotykała i jeszcze przez 3-4 miesięce naszej znajomości potrafiła z nimi korespondować. Zabroniłem jej tego jak tylko przez przypadek to zobaczyłem, bo oczywiście nie powiedziała mi wcześniej o tych sms-as. Proszę o jakieś wytłumaczenie tej dziwnej sytuacji.
Poczucie zdrady, samotności, żalu wobec przyjaciółki - ciężka sytuacja
Nie wiem od czego zacząć, nie lubię opowiadać o sobie..
Ogólnie jestem zamknięta w sobie, nieśmiała. Przeszłam 2 związki, które były nieudane, moje życie wyglądało na zasadzie praca, prysznic czasem jedzenie i najważniejsze łóżko i słuchawki, to był mój świat.
Pracowałam za granicą i pewnego razu przyjechała grupka ludzi i była tam m.im ona Kasia, która była bardzo otwarta i tego jej zazdrościłam.
Ciężko mi było przełamać się, ale z czasem się zaprzyjaźniłyśmy i jej zaufałam. Nie żałuję tego, bo wiele mnie nauczyła. Bywało ciężko, bo każdemu przeszkadzała nasza znajomość, śmiali się z nas obgadywali, ale przyjaźń była najważniejsza i żadna się nie poddała.
Kasia była dla mnie, jak młodsza siostrzyczka, zawsze mi powtarzała, że przyjaźń na pierwszym miejscu, że nie pozwoli mi krzywdy zrobić, obiecywała dożywocie i czar prysł. Po 3 latach poznała jego, szybko się zakochała a ja to zaakceptowałam i wtedy wszystko się zaczęło. Przestała mieć czas dla mnie, 24h siedziała na telefonie. Przed pracą, w pracy, po pracy, ciągle on, zaczęły się kłótnie, wyzwiska, chciałam, żeby ona już do niego zjechała, żeby odeszła, ale ona zapewniała mnie, że jej na mnie zależy, że sobie życia beze mnie nie wyobraża i jakoś czas leciał. Miałyśmy do końca roku pracować za granicą, ale niestety miłość wygrała. Kasia nalegała, że chce do pl do niego, żebym wróciła z nią, bo mnie sama nie zostawi. Żebym poszła do tego samego miasta, co ona będzie mieszkała z nim i tak też zrobiłam, bo mnie zapewniali, że mi pomogą. Wynajęłam mieszkanie i poszłam za nią, bo mi cholernie zależało. Na początku było fajnie, codziennie się widywałyśmy, codziennie kawa zakupy itd. Wspólna praca, wyjazdy we trójkę.
Nagle wszystko zaczęło się sypać, zaczęły się z jej strony kłamstwa, na początku malutkie, a później coraz większe. Ale wybaczałam, bo mi zależało..
Później się dowiedziałam, że chcą wziąć kredyt i tu był haczyk, bo muszą być małżeństwem. Po roku czasu znajomości były zaręczyny i w tym momencie wszystko się posypało, później szybki ślub.
Codziennie były kłótnie, każda powiedziała kilka słów za dużo, ale ja zachowałam je dla siebie, a Kasia powiedziała wszystko swojemu mężowi. Byłam jego ulubioną szwagierką, a teraz mnie traktuje jak śmiecia, nic mu nie zrobiłam, nie powiedziałam słowa na niego, a on jest najbardziej obrażony i dał Kasi warunek, że ma być mnie mniej a ona po prostu to zaakceptowała. Nie odzywała się, powiedziała, że chce czasu. Ja się załamałam.. I to trwa tak 7 tydzień, nie śpię, cały czas płaczę, mam ataki paniki. Zostałam sama w czterech ścianach, ta pustka mnie zabija.
Zaufałam jej a ona mnie zdradziła, skrzywdziła i najgorsze jest to, że ona nie chce ze mną rozmawiać, bo twierdzi, że ja ją obwiniam o wszystko, że to jej wina a siebie nie widzę, tylko że ja jej nigdy nie okłamałam, byłam na każde zawołanie.
Byli pierwszy raz u mnie od 6tyg i jest dystans, mam ogromny żal do niego, że mnie potraktował jak śmiecia.
Tak mi cholernie zależy, ale mam dość cierpienia, nie wiem, co robić, wcześniej mi i Kasi nie brakowało tematów do rozmów, jedna mogła liczyć na drugą, a teraz nie ma tego, drugi dzień ona się nie odzywa.
A ja siedzę w czterech ścianach, nie jem, nie śpię tylko ciągle płaczę.
Żyć mi się nie chce, mam myśli samobójcze.
Co mam robić, kiedy mi zależy, nie wyobrażam sobie życia bez mojej siostrzyczki, nie potrafię wybaczyć zdrady, serce mi pękło.
Teść zachowuje się, jakbyśmy powinni go w całości utrzymywać, a ja zwyczajnie nie mam obecnie pieniędzy na dzieci. Mąż nie widzi w tym problemu, co jest absurdalne.
Mam pewien problem. Teść uważa, że jesteśmy "bogaci". Żyjemy razem, ale coraz więcej przez to daje nam opłat, co to on miał płacić oraz nie kupuje jedzenia, dodatkowo remontujemy jego dom. Niedawno się dowiedziałam, że teść poprosił męża, żebyśmy się sprowadzili i mu pomogli, bo on sobie nie radzi i to przypadkowo się dowiedziałam. Jak przeprowadzaliśmy się ja byłam na macierzyńskim, miało być tak jak u moich rodziców, a nawet lepiej tak mi mąż obiecywał. Wyszło tak, że teściowa nie ma wstępu do domu teścia, więc dziećmi się nie zajmie, a jej dom nie nadaje się do zajmowania nad małym dzieckiem. Teść jest super dziadkiem, ale nie na długo, bo to nasze dzieci, on swoje już wychował. Szkoła starszych nie ma świetlicy, więc po szkole nie mam ich z kim zostawić. Żyjemy z jednej wypłaty i zaczyna nam brakować. Po za oczami męża pożyczam od rodziców swoich, bo teść nagle potrafi wylecieć, że 2 miesiące temu miał coś opłacić i nagle nie opłacił np. Prąd. Ja obecnie nie pracuję, bo nie mam z kim zostawić najmłodszego, a jak nawet pójdzie już do przedszkola nikt nie chce mnie zatrudnić na 4 h dziennie. Mąż tylko nas utrzymuje. Zaczyna nam brakować na lekarzy i leki. Córka musi mieć aparat na zęby, ale to koszt ok 2000, ale nas nie stać nawet na zakupy 100 zł. Mąż nie widzi tego, a jak wspominam o tym jemu to uważa, że przesadzam, bo w końcu on dużo zarabia i to dziwne, że nam nie starcza.
Ja mam już dość wolałabym wrócić do moich rodziców, tam mogliśmy odłożyć pieniądze, tam moja mama zostawała z dziećmi lub je odbierała z szkoły, bo ja pracowałam 8 h lub nawet miałam nadgodziny. Mąż tak jak tutaj i u moich rodziców pomagał w gospodarstwie rolnym po pracy, ale w zamian do domu szła wcześniej moja mama i pomagała mi przy dzieciach, abym mogła o każde zadbać i żeby nie miały problemów w nauce. Tutaj dzieci spadły na moje barki i tylko moje, wszystkie ich potrzeby oraz obowiązki z nimi związane. Mąż od 6:00 do 22:00 nie ma w domu. Czasem przychodzi wcześniej, ale jest tak zmęczony, że nic już w domu nie zrobi. Teraz mam wrażenie, że też potrzeby finansowe naszych dzieci spadają na moje barki, nie wiem czy ja więcej udźwignę sama.
