Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak radzić sobie z zazdrością w związku, gdy partnerka zarzuca niewierność
Moja dziewczyna jest ciągle zazdrosna. Pracuję w urzędzie miasta, gdzie w większości pracują kobiety, i przez to zarzuca mi, że szukam romansu na boku. Przestałem spotykać się ze znajomymi, bo ciągle słyszałem, że kłamię i jeżdżę do innej. W mieście czy w sklepie nie mogę nawet spojrzeć na inną kobietę, bo od razu jest awantura. Wczoraj szukałem jednej osoby na Facebooku. Dziewczyna to zobaczyła i znowu zrobiła awanturę, że szukam innej. Nigdy jej nie zdradziłem i nawet nie miałem takiego zamiaru. Kiedyś ja złapałem ją na zdradzie, ale za wszelką cenę kłamała, że nic się nie wydarzyło. Na każdym kroku kontroluje to, co robię. Dziś kazała mi się spakować i szukać sobie innej. Nie wiem już, co robić. Jesteśmy razem od 4 lat. Ja jej ufam, ale widzę, że ona mi nie. Dodam, że za niecały miesiąc urodzi nam się córeczka i nie chce, żeby wychowywała się bez ojca.
Wojciech
2 miesiące temu
Paulina Habuda
Dzień dobry,
Rozumiem, że czuje się Pan zagubiony w obecnej sytuacji i niesprawiedliwie oceniany. To może być bardzo frustrujące, kiedy jesteśmy posądzani o coś czego nie zrobiliśmy.
Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że to Pana partnerka ma ogromny problem z zaufaniem i prawdopodobnie żadne przekonywania czy gesty z Pana strony nie są w stanie na to wpłynąć. Problemy z zazdrością i brakiem zaufania - jeżeli nie ma realnych powodów ku temu braku zaufania - często wynikają z głębokich ran, przekonań, trudności chociażby jeszcze z czasów dzieciństwa - i przeważnie wymagają pracy nad sobą, najlepiej pójścia na terapię.
Wspomina Pan, że partnerka jest obecnie przed porodem, może więc nie mieć przestrzeni, żeby pójść na terapię, ale myślę, że spotkanie i rozmowa z psychologiem (nawet online) mogłoby jej pomóc w przedyskutowaniu jej obaw, lęków i napięcia jakie przeżywa.
Rozumiem, że chce Pan wspierać partnerkę i dbać o dobro dziecka, ale proszę też pamiętać o swoich potrzebach. Aby dbać o innych, trzeba też zadbać o siebie. Wspomina Pan, że zrezygnował całkowicie z kontaktów ze znajomymi - to jest przykład nie dbania o swoje potrzeby. W zdrowym związku osoba nie powinna czuć się przymuszona do kończenia ważnych relacji.
Pozdrawiam,
Paulina Habuda
Psycholog
2 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Adam Gruźlewski
Panie Wojciechu,
wydaje się, że problemem w waszej relacji jest brak zaufania ze strony partnerki, który może być skutkiem jej własnych zachowań. Bardzo możliwe, że to, czego doświadcza Pana dziewczyna jest zjawiskiem projekcji, czyli przeniesienia własnych lęków i poczucia winy na Pana. Sposobem radzenia sobie z emocjami może być zatem ciągłe obwinianie, kontrolowanie i robienie scen zazdrości. Niestety zamiast pomóc, takie działania mogą jedynie zniszczyć waszą relację.
W tej sytuacji dobrym rozwiązaniem mogłaby być terapia par, ewentualnie terapia indywidualna (jeśli partnerka nie jest na nią gotowa, być może terapia pomogłaby Panu w nauce stawiania zdrowych granic).
Dziecko, które niedługo się pojawi z pewnością będzie potrzebowało ojca, to prawda, jednak przede wszystkim - zdrowego środowiska. Życie w ciągłym stresie i awanturach może być bardzo szkodliwe dla jego rozwoju . Dlatego najważniejsze jest, aby postawić na wasze zdrowie psychiczne, a nie na utrzymywanie związku za wszelką cenę.
Szansa na zmianę partnerki jest niewielka. Możesz Pan zmienić jedynie to, jak reaguje na jej zachowanie. Zamiast się pakować, może warto porozmawiać o waszej sytuacji i o możliwych opcjach. Wybór należy do niej: albo spróbujecie razem coś zmienić, albo kryzys będzie narastał.
Pozdrawiam serdecznie
Adam Gruźlewski
psycholog, psychotraumatolog
mniej niż godzinę temu
Norbert Makulski
Dzień dobry.
Ważne, żebyś pamiętał, że nie masz wpływu na to, jak zachowuje się Twoja partnerka ani na to, czy Ci ufa. Masz natomiast prawo do własnych granic, do szacunku i spokoju. Postawienie granic oznacza, że chcesz, by Wasza relacja była zdrowsza i bezpieczniejsza, również dla Waszego dziecka.
Może być pomocne spokojne i jasne komunikowanie tego, co jest dla Ciebie nie do przyjęcia („Nie zgadzam się, żebyś mnie obrażała, gdy rozmawiam z koleżankami z pracy”) i jednoczesne podkreślanie, że zależy Ci na rodzinie i wspólnym wychowywaniu córki. Warto też rozważyć rozmowę o skorzystaniu ze wsparcia specjalisty - czasem dopiero przy pomocy osoby trzeciej można nazwać problem i szukać rozwiązań.
2 miesiące temu
Anna Szczypiorska
Dzień dobry, opisana przez Pana sytuacja wskazuje na bardzo silną zazdrość i brak zaufania ze strony partnerki, co staje się źródłem napięć i kontroli w związku. Takie zachowania mogą wynikać z jej własnych lęków i doświadczeń, ale dla Pana są bardzo obciążające emocjonalnie.
Ważne jest, aby jasno stawiać granice i komunikować swoje potrzeby, ma Pan prawo do życia bez ciągłych podejrzeń i oskarżeń. Narodziny dziecka to duża zmiana, dlatego szczególnie istotne jest teraz budowanie relacji opartej na szacunku i zaufaniu.
Jeśli rozmowy między Wami nie przynoszą poprawy, warto rozważyć wsparcie specjalisty, np. terapię par, aby stworzyć bezpieczną przestrzeń do otwartej komunikacji i pracy nad wzajemnym zaufaniem.
2 miesiące temu
Zobacz podobne
Czy związek z zapracowanym partnerem rolnikiem ma przyszłość? Wątpliwości i presja rodziców
Mam dylemat od pewnego czasu...otóż jestem w związku już 2 lata. Mój chłopak jest z zawodu rolnikiem i dodatkowo jeszcze ma swoją działalność i ma mało dla mnie czasu latem. Praktycznie większość czasu spędzam sama, nawet w tygodniu jeżdżę do rodziców sama. Tydzień temu były urodziny mojego taty. Niestety mój partner nie mógł być na tych urodzinach, bo miał siewy i Oranie w polu. Moi rodzice tego nie rozumieją i cały czas mi mówią, że to nie jest partner dla mnie, że nic z niego mieć nie będę. Zastanawiam się coraz częściej czy nie mają racji w tym wszystkim.?
Jak poradzić sobie po rozstaniu z partnerem i zabezpieczyć przyszłość dziecka?
Witam, partner zostawia mnie po 11 latach bycia razem, ja Mam 1/4 udziału w domu.. On chce ze mną iść do notariusza, abym sprzedała mu swoją część i chce napisać zapisek, że mogę mieszkać w tym domu jeszcze miesiąc, dopóki nic sobie nie znajdę nowego.. Mamy razem syna 5-letniego on w tej miejscowoci co jest dom, ma przedszkole i kolegów.. Jestem załamana, bo ja partnera kocham nadal, a on nie chce dać mi szansy, mówi, że może kiedyś do siebie wrócimy jak za mną zatęskni.. Ale ja już nie będę miała tego domu będę musiała coś wynająć a zarabiam mało.. I nie wiem, co z dzieckiem ja się nie chce zgadzać na opiekę naprzemienną, chciałabym, aby wyprowadził się gdzieś że mną..
Dzień dobry. Pokłóciłem się z kuzynem o ważną sprawę. Już jakiś czas nie rozmawiamy ze sobą. Podczas kłótni było dość ostro (w sumie to nie była tylko jedna kłótnia), ale najgorsze jest to, że poróżniliśmy się w sprawie, w której wiem, że się nie dogadamy. Nie ma po prostu takiej możliwości, żeby w tej sprawie któraś ze stron odpuściła. Męczę się z tym już długo, bo zależy mi na kuzynie i bardzo chcę mieć z nim kontakt, jednak wiem, że on mnie okłamuje w ważnej dla nas sprawie. Jest na to jakaś recepta? Teoretycznie mógłbym odpuścić i przyznać mu rację, ale czy mam mu przyznać rację tylko po to, by mieć z nim kontakt?? Skoro nie wierzę w to, co on mówi... Próbowałem wcześniej już przyznać mu rację, ale to wyglądało tak, że gdy się z nim zgadzałem, to rozmawialiśmy spokojnie, a gdy poruszałem na spokojnie znowu temat kłótni, on od razu wybuchał złością... Po której stronie leży wina?? Proszę o jakąś drobną sugestię.
W jaki sposób znaleźć kompromis między swoimi językami miłości i jak nie krzywdzić się wzajemnie, a zacząć się lepiej dogadywać?
Dzień dobry. Mój problem polega na tym, że znam się z obecną partnerką 4 miesiące, pokazała mi co to prawdziwa miłość, jakiej nie doświadczyłem we wcześniejszym związku przez 7 lat. W sensie widzę w jej oczach i tym jak na mnie patrzy coś, czego nigdy nie doświadczyłem. Zazwyczaj jak coś mi nie pasowało w partnerce to zmieniałem i szukałem dalej, a teraz wszystko się zmieniło tym bardziej, że wyznałem jej swoją miłość, ona mi również i doszliśmy do wniosku, że chcemy budować wspólną przyszłość. Problem polega w tym, że chyba mamy inne języki miłości, bo ja jestem osobą, która bombarduje swoimi uczuciami i mówię wprost co czuję i dużo mówię o swoich uczuciach do niej, a ona bardziej przez swoje codzienne obowiązki to pokazuje typu, zadba o pranie dla mnie, o jedzonko, wyczyści buty- wszystko robi sama z siebie o nic nie muszę prosić, ale bardzo rzadko używa słów typu „kocham Cię” itd, a są to słowa, które potrzebuje słyszeć, bo słowa mają dla mnie dużą wartość i czuję się pewniej i podbudowany. Zaczęliśmy od początku znajomości spędzać ze sobą dużo czasu, praktycznie po dwóch miesiącach staliśmy się nierozłączni i prawie już u niej mieszkałem. Dwa tygodnie temu, oznajmiła mi, że nie jest gotowa jeszcze na ilość uczuć jakie jej okazuje i potrzebuje przestrzeni, zaakceptowałem to, ale jestem trochę zazdrosny, bo ten czas poświęca znajomym z którymi teraz spędza dużo więcej czasu niż ze mną, ale kontakt mamy stały. Widzieliśmy się 2 razy przez ostatnie dwa tygodnie i piszemy ze sobą, czasami nawet dzwonimy. Dodatkowo, cały czas powtarza mi, że jej na mnie zależy, żebym czuł się bezpiecznie, bo to ze mną chce budować przyszłość, ale potrzebuje odpocząć trochę od miłości, którą ją osaczam. Dużo rozmawialiśmy doszliśmy do wniosku, że pójdziemy na taki kompromis, że będzie się ona spotkać ze znajomymi w mniejszej ilości niż ze mną, żebym czuł się ważniejszy, ale nadal potrzebuje czasu, żeby otworzyć głowę na budowanie relacji(u mnie minęły dwa lata od kiedy zakończyłem poważny związek, a u niej zaledwie 3 miesiące, w sensie po trzech miesiącach od jej rozstania zaczęliśmy się spotykać). Jeszcze jakby się spotykała z koleżankami to nie miałbym nic przeciwko, ale ma tylko jednego kolegę i głównie z nim się spotyka, dlatego pojawia się zazdrość. Teraz do sedna. W jaki sposób znaleźć kompromis między swoimi językami miłości i jak nie krzywdzić się wzajemnie, a zacząć się lepiej dogadywać? W jaki sposób radzić sobie z zazdrością? W jaki sposób pogodzić się z faktem, że jest ona świeżo po relacji i potrzebuje przepracować pewne sprawy i że potrzebuje kontaktu z innymi ludźmi?
Od ostatnich 5 dni nie mam ochoty na przytulanie ani całowanie się z partnerem, nawet zastanawiam się, czy go kocham czy nie
Dzień dobry, od ostatnich 5 dni nie mam ochoty na przytulanie ani całowanie się z partnerem, nawet zastanawiam się, czy go kocham czy nie, przez co płaczę i czuję się przytłoczona. To stało się tak nagle, jednego dnia czułam, że go bardzo kocham, jest dla mnie najważniejszą osobą, a drugiego dnia nagle wszystko zniknęło z niewiadomych przyczyn. Bardzo bym chciała, żeby było tak jak dawniej. Nie wiem co się ze mną dzieje i jaki jest powód tego nagłego zaniku uczuć i chęci.
