Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak wygląda terapia psychoanalityczna?
Jak wygląda terapia psychoanalityczna?
Oliwka
5 miesięcy temu
Urszula Żachowska
Terapia psychoanalityczna to pogłębiona forma pracy nad sobą. Jej celem nie jest tylko złagodzenie objawów czy rozwiązanie konkretnego problemu, ale przede wszystkim dotarcie do źródeł trudności – do tego, co nieświadome. Pracujemy nad zrozumieniem wzorców myślenia, przeżywania i reagowania, które często mają swoje korzenie w przeszłości, a dziś, choć nieuświadomione, wpływają na nasze relacje, emocje i decyzje.
To terapia wglądowa - nie dostarcza gotowych porad ani prostych odpowiedzi. Zamiast tego daje przestrzeń do budowania samoświadomości i odnajdywania własnych, wewnętrznych sposobów radzenia sobie z życiem.
Terapię poprzedzają zwykle spotkania konsultacyjne. Służą one wzajemnemu poznaniu, terapeuta ma szansę lepiej zrozumieć pacjenta, a pacjent sprawdzić, czy to osoba, przy której czuje się wystarczająco swobodnie, by mówić szczerze i otwarcie.
Po wspólnym podjęciu decyzji o rozpoczęciu terapii ustalane są jej ramy - częstotliwość spotkań, zasady dotyczące płatności, obecności i forma pracy. Sesje odbywają się od jednej do kilku razy w tygodniu. Czas trwania terapii nie jest z góry określony – to proces, który rozwija się we własnym rytmie. Zależnie od sposobu pracy terapeuty oraz wspólnych ustaleń pacjent siedzi naprzeciwko terapeuty lub leży na kozetce, co sprzyja swobodnemu mówieniu.
Podczas sesji zachęcam do mówienia wszystkiego, co przychodzi na myśl – nawet jeśli wydaje się to dziwne, mało ważne czy trudne do wypowiedzenia. Terapeuta słucha w szczególny sposób , nie tylko treści, ale też tonu, powtórzeń, przerw, a także tego, co niewypowiedziane. W terapii ważne są sny, fantazje, objawy, pomyłki językowe – jako ślady działania nieświadomego.
Szczególne znaczenie ma także relacja z terapeutą. W terapii psychoanalitycznej zakłada się, że w tej relacji mogą ujawniać się ważne wzorce z życia pacjenta, co staje się okazją do ich rozpoznania, zrozumienia i przepracowania.
5 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Karolina Maciejewicz
Witaj Oliwio,
Terapia psychoanalityczna to głęboka forma psychoterapii, wywodząca się z teorii Freuda. Jej głównym celem jest dotarcie do nieświadomych konfliktów psychicznych, które mogą wpływać na nasze obecne myśli, emocje i zachowania, często w sposób, którego sami nie rozumiemy.
Spotkania odbywają się zazwyczaj 3–5 razy w tygodniu, przez dłuższy czas. Terapeuta zachęca do swobodnego mówienia o wszystkim, co przychodzi nan do głowy (tzw. wolne skojarzenia). Dużą wagę przywiązuje się do relacji pacjenta z terapeutą, bo to, co dzieje się w tej relacji, może odzwierciedlać ważne wzorce z przeszłości.
W terapii psychoanalitycznej nie chodzi o szybkie rozwiązania, ale o głębokie zrozumienie siebie i zmianę u podstaw. To proces wymagający zaangażowania, ale dla wielu osób bywa bardzo transformujący.
Z serdecznymi pozdrowieniami,
Karolina Maciejewicz
5 miesięcy temu
Zobacz podobne
Dzień dobry!
Chciałbym zapytać, jakie mogą być przesłanki do tego, by zmienić rodzaj terapii?
Obecnie jestem terapii grupowej od 1,5 roku. Mierzę się z zaburzeniami kompulsyjnymi odnośnie jedzenia i pornografii, o której trochę wstyd mówić na grupie. Miewam też duże trudności w komunikacji z drugim człowiekiem, bardzo często czuję, że nie chcę czegoś powiedzieć, blokuje mnie lęk, które pojawiają się dość nagle, to samo myśli, których jest ogromny natłok, bywają jakby bardziej rzeczywiste niż rzeczywistość. Z drugiej strony, mam poczucie jakiejś zmiany, rozumienia tego, co dzieje się ze mną, mimo, iż niewiele się udzielam, nieraz nie jestem w stanie za wiele z siebie "wydusić". Myślałem nad terapią indywidualną w nurcie CBT.
Czy tajemnica zawodowa obejmuje informacje o wykorzystaniu seksualnym?
Witam, czy tajemnica lekarska obejmuje informacje od pacjenta o wykorzystaniu seksualnym, bo chciałabym o tym poinformować moją psychoterapeutkę, ale nie w celu pozyskania pomocy prawnej, tylko w celu pomocy mi jako ofierze. Czy jeśli nie zagraża mi niebezpieczeństwo, jest ona zmuszona do poinformowania odpowiednich służb o tym zdarzeniu, mimo mojej niechęci?
Spodobała mi się psycholożka, do której uczęszczam na terapię. Co zrobić? Czuję się zażenowany.
Dzień dobry,
uczęszczam od niedawna na psychoterapię. Już na samym początku, na pierwszym spotkaniu bardzo spodobała mi się moja terapeutka. Jest to dla mnie ogromny problem, bo jestem w związku, a Pani psycholog non stop siedzi mi w głowie, co bardzo negatywnie wpływa na moje relacje z drugą połówką. Zastanawiam się czy nie zrezygnować z terapii i nie odciąć się. Dodam, iż Pani psycholog zachowuje się bardzo profesjonalnie, nie daje mi żadnych powodów do tego, bym czuł się w ten sposób. Nie chciałbym rozmawiać o tym z Panią psycholog, gdyż czuje się zażenowany całą sytuacją.
Czy terapeuta powinien kontaktować się z pacjentem poza sesją? Wątpliwości związane z wysyłaniem filmików i wiadomości
Dzień dobry,
moje pytanie dotyczy takiej sprawy, czy terapeuta powinien kontaktować się z pacjentem poza sesją?
Wysyłając mu różne filmiki oraz pisząc o odczuciach po sesji? Jestem trochę zaniepokojona takim zachowaniem.
Witam, czy żeby zdiagnozować lub wykluczyć u siebie problemy psychiczne należy najpierw udać się na pierwszą wizytę do psychiatry, czy wystarczy wizyta u psychologa?
Witam, czy żeby zdiagnozować lub wykluczyć u siebie problemy psychiczne należy najpierw udać się na pierwszą wizytę do psychiatry, czy wystarczy wizyta u psychologa? Czym różni się wizyta u psychologa a u psychoterapeuty? Gdzie / do którego z tych specjalistów należałoby najrozsądniej się udać? - w przypadku: wieloletnich nawracających systematycznie bez powodów spadków nastroju (ogarniający smutek, płaczliwość, niechęć do wszystkiego) wieloletnich nawracających złości, zauważalny jest stan niestabilności emocjonalnej (radość-smutek-zlość) systematycznie na przestrzeni ok 2-tygodni. Jest to uciążliwe, niszczy relacje międzyludzkie i ogranicza rozwój, a nawet codzienne czynności i normalne funkcjonowanie. Drażliwość na uwagi, krytykę, uciekanie od problemów, brak zaufania, szybka irytacja, strach przed oszustwem i wykorzystaniem, prawdopodobnie obwinianie się o męczenie swoją osobą innych, brak lub niszczenie relacji społecznych przez zachowanie lub własną ucieczkę w strachu przed porażką, uciekanie w samotność, w której jest zbyt dużo myśli i analizy, i znowu nawracającego smutku i niechęci. Czy to wszystko wymaga zdiagnozowania przez psychiatrę choroby, czy wystarczy praca nad sobą z psychologiem?
