Dzień dobry,
Podstawowa różnica między tymi dwoma stanami polega na ich naturze i podejściu do leczenia. Depresja jest chorobą, którą można i należy leczyć w sposób kompleksowy, z uwzględnieniem różnych metod terapeutycznych. Syndrom ofiary to wzorzec zachowań, który można modyfikować poprzez terapie behawioralne i psychoterapeutyczne mające na celu wzmacnianie poczucia sprawczości i odpowiedzialności osobistej.
Co do kwestii, kiedy zachowanie jest "akceptowalne" – warto pamiętać, że każdy ma prawo do trudnych emocji i przeżywania kryzysów. Jednak ciągłe obwinianie innych i unikanie odpowiedzialności, co jest charakterystyczne dla syndromu ofiary, może być destrukcyjne zarówno dla samej osoby, jak i dla jej relacji z innymi. Ważne jest, by osoby zmagające się z takimi wzorcami zachowań otrzymywały odpowiednią pomoc, która umożliwi im rozwijanie zdrowszych sposobów radzenia sobie z trudnościami.
Irena Kalużna-Stasik
Pani Basiu
ani bycie ofiarą, ani syndrom ofiary ani choroba - depresja- nie jest dowodem na bycie złym człowiekiem. To są zupełnie różne pojęcia i opisują nasze ludzkie trudności, a nie świadome działania. Zaczynając od poważnej choroby, jaką jest depresja - ma ona wiele objawów i wiele źródeł, które najczęściej występują razem- co do źródeł to od tych społecznych, czyli np. niskie zarobki, problemy narastające itp., po czynniki dziedziczne i słabość układu nerwowego czy zaburzenia hormonalne. Z kolei “syndrom ofiary” to określenia na zachowanie człowieka, który utrwalił sobie schemat postrzegania samego siebie właśnie, jako ofiarę - kogoś kto nie może decydować, kogoś kto musi cierpieć, a ostatecznie kogoś, kto musi być nieszczęśliwy - jak widać nie ma tu winy ani świadomego działania. Bardzo nie lubię określenia toksyczny człowiek i zapewniam Panią, że jeśli podejrzewa się Pani o bycie toksyczną, to na pewno nią Pani nie jest.
Serdecznie zapraszam do konsultacji Agnieszka Wloka