WsteczKryzys w małżeństwie: jak radzić sobie z przemocą słowną i fizyczną męża oraz skutkami dla dzieci?
Od trzech lat żyjemy z mężem w kryzysie. Ciągle kłótnie obrażanie, w tym wszystkim uczestniczą dzieci. Mój 12-letni syn powiedział mi dziś ,,tata jedzie po tobie każdego dnia i że on już nie ma sił i że nie wytrzymuje w tym domu. Agresja męża słowna, jak i fizyczna przeniosła się również na syna, który ma już swoje zdanie i nazywa to, co się dzieje po imieniu i otwarcie mówi, co czuje. Mąż mówi mi, że to ja swoim zachowaniem prowokuje go do takiego zachowania, że jestem głupią, pusta idiotka psychopatka itp inne i ze, jak nie pójdę do psychologa albo nie powiem mu co dalej z nami, to on mi pokaże. Daje mi czas do końca kwietnia… Czuję się zastraszona, jest godzina 23, a ja nawet nie wiem, czy będę spała w sypialni, bo nie wiem, czy mąż mi pozwoli, bo gdy mamy gorsze dni, to mówi, że to jest jego dom jego sypialnia i nie życzy sobie, abym z spała, bo na to nie zasługuje, a gdy mimo wszystko idę spać do sypialni, to w złości mnie wykopuje z łóżka lub włącza telewizor bardzo głośno bym nie mogła spać. Masakra .
Kapi
Odpowiedz jako specjalista
Martyna Jarosz
To, co opisujesz, jest bardzo trudnym i obciążającym doświadczeniem. Życie w napięciu, ciągłym stresie oraz poczuciu niepewności wpływa nie tylko na Ciebie, ale także na Twoje dzieci. Ważne jest, abyś wiedziała, że nie jesteś winna tej sytuacji - żadna osoba nie zasługuje na brak szacunku, przemoc słowną czy emocjonalne manipulacje.
Jeśli czujesz się zastraszona i niepewna, warto poszukać wsparcia u osób, które mogą Ci pomóc: psychologa, organizacji wspierających osoby w trudnych relacjach, a jeśli sytuacja staje się niebezpieczna, również odpowiednich służb. Twój syn wyraził swoje uczucia wprost, co pokazuje, że także dla niego jest to bardzo trudne. Dzieci powinny dorastać w poczuciu bezpieczeństwa, a Ty masz prawo zadbać o siebie i swoje potrzeby.
Rozważ rozmowę z kimś, kto pomoże Ci przeanalizować sytuację i znaleźć najlepsze rozwiązanie dla siebie i swojej rodziny. Nie jesteś w tym sama - wsparcie jest dostępne, a Ty masz prawo do szacunku, spokoju i życia bez strachu.
Dużo siły i wytrwałości!
Martyna Jarosz
Dorota Mucha
Dzień dobry,
Bardzo dziękuje za podzielenie się swoimi doświadczeniami, rozumiem, jak bardzo trudna i bolesna musi być dla Ciebie ta sytuacja. To naturalne, że czujesz się zastraszona i niepewna jutra w takich okolicznościach.
Chcę, żebyś wiedziała, że Twoje uczucia są ważne i zrozumiałe. To nie jest Twoja wina, że doświadczasz takiego traktowania. Nikt nie zasługuje na przemoc, poniżanie i życie w ciągłym lęku.
Twój syn również pokazuje wielką siłę, mówiąc o swoich uczuciach. To świadczy o tym, jak bardzo ta sytuacja na niego wpływa i jak pilnie potrzebna jest zmiana.
Najważniejsze w tym momencie, to znalezienie wsparcia dla siebie i syna. Czy jest ktoś w najbliższym otoczeniu, na kogo może Pani liczyć?
Podaje kilka numerów tel, które mogą się przydać, proszę nie bać się zadzwonić o pomoc.
Centrum Praw Kobiet 600 070 717
"Niebieska linia" 116 - 123 lub 22 - 668 - 70 - 00
w razie sytuacji zagrażającej Pani zdrowiu, życiu proszę dzwonić pod numer alarmowy 112.
Trzymam mocno kciuki!
Dorota Mucha - psycholog
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Moja córka, 13 lat, dostała diagnozę ADHD, a ja jestem w szoku. Zawsze się dobrze uczy, potrafi się zająć czym tam chce (np. polubiła dzierganie włóczką), nie widziałam, żeby była nadpobudliwa. Skierował nas do poradni psycholog szkolny. Niby omówiono ze mną diagnozę, ale w zasadzie to i tak nie umiem zauważyć w córce tego ADHD. No i nie wiem czy mam się inaczej teraz zachowywać, nie wiem czy mam w czymś jej pomóc? Jest raczej ciekawską, wesołą nastolatką, nie widzę problemów.
Cześć, mam pytanie - Jakie są pierwsze objawy FAS u niemowląt i małych dzieci? Mam siostrę, która urodziła synka 6 miesięcy temu. Mały niby zdrowy, ale coś mi nie daje spokoju. On jakoś inaczej patrzy, czasem jakby w ogóle nie reagował na dźwięki, a czasem płacze bez powodu i nie da się go uspokoić.
Siostra mówi, że to normalne u niemowlaków, ale ja mam wątpliwości. W ciąży Kaśka trochę imprezowała, nie jakoś codziennie, ale w pierwszych miesiącach na pewno zdarzało się piwo czy wino. Mówiła, że „jedno to nic”, a teraz zaczynam się bać, czy to nie miało wpływu. No i jeszcze to – rozwija się wolniej niż córka mojej koleżanki, która jest tylko miesiąc starsza.
Ona już próbuje raczkować, a siostrzeniec ledwo na brzuchu leży i szybko się męczy.
Może to po prostu jego tempo, a może coś jest nie tak?
Czy przesadzam?
Dzień dobry, pytanie dotyczy mojej 13-letniej córki.
Jest osobą bardzo wrażliwą, nieśmiałą i skrytą. Ma problem z nawiązywaniem nowych znajomosci, tylko jedną kokeżankę. Często powtarza, że nikt jej nie lubi i że jest dziwna.
Od kilku lat przewija się też temat jej przedszkola i zaczynam dostrzegać, że to jak teraz układają się jej relacje z dziećmi może mieć związek właśnie z okresem przedszkolnym. Jak miała 5/6lat pojawił się okres, w którym nie chciała wchodzić do sali do swojej grupy. Płakała, wyrywała się jak tylko zobaczyła siedzące dzieci. Wielokrotnie pytałam przedszkolanki czy zauważyły coś niepokojącego, z czego takie zachowanie może wynikać. Twierdziły, że nic się nie dzieje, a córka była wtedy za mała, żeby o tym opowiadać. Dopiero kilka lat po zakończeniu przedszkola zaczęła mówić, że nikt się z nią nie bawił, że dzieci jej nie lubiły, że się z niej naśmiewały i jak miała nowe ubrania to specjalnie szarpały ją za nie, żeby je porwać; że pani wciskała jej jedzenie na siłę, raz nawet złapała ją tak mocno za rękę, że bolało...Temat przedszkola wraca co jakiś czas. Córka sama mówi, że nikt jej nie lubi, tak jak wtedy w przedszkolu. Nie wiem co robić...czy powinna odbyć jakąś terapię? Czy w nastoletnim wieku takie odczucia są po prostu normalne? Boję się, żeby czegoś nie przegapić...