Przeżywam kryzys-z mężem się nie układa, mój dom rodzinny został sprzedany bez mojej decyzji i przygotowania, nie wiem, jak rozmawiać z nastoletnią córką.
Paulina

Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Widzę, że przechodzi pani ciężki okres w życiu i towarzyszy pani smutek oraz spadek nastroju. Ważne jest, aby poszukała pani wsparcia psychologa lub psychoterapeuty, który pomoże pani to wszystko poukładać.
Jeżeli chodzi o dom rodzinny, to smutek z powodu sprzedaży domu jest jak najbardziej normalny, jest to forma starty, którą dobrze byłoby przepracować.
Jeżeli chodzi o problemy w związku, to nie pisze pani czego one dotyczą, ale proszę wiedzieć, że kryzysy zdarzają się w każdej relacji i komunikacja jest tutaj bardzo ważna. Jeżeli szczera rozmowa i pozytywna komunikacja nie pomagają, proszę złościć się na terapię dla par.
Katarzyna Rosenbajger

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
z opisanej przez Panią sytuacji wnioskuje, że przechodzi Pani ciężki okres. Trudne sytuacje, które zostały opisane mogą wpływać na Pani samopoczucie, nastrój oraz codzienne funkcjonowanie. Jeżeli czuje Pani, że nie radzi sobie sama z przykrymi emocjami zapraszam do umówienia konsultacji psychologicznej.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus

Alicja Sadowska
Dzień dobry,
Z tego co Pani pisze widzę, że dzieje się w Pani życiu wiele ciężkich sytuacji na raz. Takie nawarstwianie się trudności sprawia, że może czuć się Pani obciążona i bezsilna. Ważne jest, aby w tym wszystkim zadbała Pani o siebie i pomogła sobie w odnalezieniu siły. Pojawienie się silnych emocji, stresu, płaczu to objawy przemęczenia i reakcja organizmu na to, że dzieje się za dużo. Zalecałabym skonsultowanie się z psychologiem w celu uzyskania wsparcia emocjonalnego, aby znalazła Pani chwilę na wytchnienie i wyrzucenie z siebie negatywnych emocji.
Pozdrawiam,
mgr Alicja Sadowska
Psycholog

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Trudna sytuacja życiowa, w której się Pani znalazła, wpływa na obniżenie nastroju. Doświadczyła Pani straty domu, może towarzyszyć temu żałoba. Brak stabizlizacji w związku również powoduje smutek, płaczliwość. Być może potrzebuje Pani wsparcia psychoterapeuty bądź psychologa, aby się wzmocnić, poodkrywać zasoby, umiejętności, dzięki którym udawało się Pani pokonywać trudności i da się wykorzystać je właśnie teraz. Zachęcam do przyjrzenia się sieci wsparcia. Pewnie jest ktoś, do kogo może Pani zadzwonić, porozmawiać.
Brak silnej więzi emocjonalnej między rodzicami wpływa na rozwój dziecka, na jego poczucie bezpieczeństwa. Być może dlatego pojawiły się problemy w porozumieniu z dzieckiem, może również potrzebuje wsparcia. Powodzenia

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Mam problem z przywiązywaniem się do ludzi. Nie chodzi tylko o relacje miłosne, ale przede wszystkim o te przyjacielskie. Zauważyłam, że kiedy ktokolwiek poświęca mi uwagę, to od razu się przywiązuje. Kiedy zaczynam z kimś pisać i nawet jeszcze się nie spotkamy, to zaczyna zależeć mi na tej osobie i kiedy ta osoba np. mnie wystawi albo po prostu przestanie okazywać mi tyle samo zainteresowania co na początku, jestem załamana i nie wiem, co zrobić. Moi rodzice są po rozwodzie i w zasadzie wychowywała mnie zawsze mama, a z tatą miałam małą ilość kontaktu. Może mieć to na to jakiś wpływ?
Wiele razy także byłam zostawiana w relacjach przyjacielskich, ze względu na to, że pojawiał się ktoś inny.
Czy zadawanie sobie pytań typu "co by było gdybym zniknęła (na jakiś czas)" lub samo rozmyślanie jaki rodzaj samobójstwa jest "najpewniejszy" i jaki bym wybrała... Powinno wzbudzać niepokój, pomimo że wiem, że są to tylko myśli, których nie zrealizuję, bo nie potrafię tego zrobić moim bliskim - wierzę, że ktoś (chociażby 1os.) by za mną tęsknił.
Niedawno napisałam zapytanie o chorobę Munchausena.
Jedna z Pań zapytała, co daje mi ból. Od nastoletnich lat się okaleczałam i po prostu sprawiało mi to przyjemność. I fizyczną i psychiczną. Czułam fizyczną ulgę i choć przez chwilę ktoś się mną interesował. W wieku 17 lat poznałam mężczyznę, który jest teraz moim mężem. Zaszłam też wtedy w ciążę i przysięgłam wtedy mojemu dziecku, że więcej się nie okaleczę. Prawie mi się udało, bo przez 13 lat zrobiłam to tylko raz. Gdy zachorowałam, na początku nikt nie wierzył mi, że naprawdę źle się czuję. Lekarz wysłał mnie do psychiatry, twierdząc, że mam depresję i załamanie psychiczne, bo zbiegło się to z utratą pracy, chociaż w ogóle mnie to wtedy nie zmartwiło, bo miałam jeszcze jedną pracę. Nikt mnie nie słuchał, po prostu ładowali we mnie antydepresanty. Aż pewnego dnia przy zwyczajnej kontroli holterem, bo byłam kilka miesięcy po zabiegu kardiologicznym, po prostu zatrzymało mi się serce. I wtedy okazało się, że mam ostrą postać boreliozy, która zniszczyła serce i prawie mnie zabiła. Jeszcze okazało się, że jestem w ciąży. Przez całą ciążę umierałam ze strachu o życie dziecka i o swoje życie. Niecały rok później miałam nawrót boreliozy, też mnie nikt nie słuchał. Zrobiłam badania na własną rękę i oczywiście nawrót. Wyleczono, ale problemy kardiologiczne się pogłębiły.
Zrobiono mi eksperymentalny zabieg, który tylko pogorszył wszystko jeszcze bardziej. Nie byłam w stanie funkcjonować, nie miałam siły, serce szalało, wywoływało utraty przytomności, a lekarze mówili, że to przejdzie, bo to etap gojenia. Trwało to rok. W międzyczasie umarła moja przyjaciółka poznana w szpitalu z wręcz identyczną historią choroby jak moja. Byłam przerażona, gdy zaproponowano wstawienie rozrusznika, nawet się nie zawahałam. Przyniosło to ulgę na chwilę, ale strach o własne zdrowie i życie przerodził się w potrzebę. Uświadomiłam sobie, że ja nie chcę zostać wyleczona, chcę być leczona, bo tylko wtedy ktoś mnie słucha, poświęca mi uwagę. Mój mąż nie był przy mnie, nawet gdy wszczepiali mi rozrusznik. Ograniczał się do podrzucenia mnie kolejny raz do szpitala i na tym zainteresowanie się kończyło. Zresztą tak jest cały czas. Mam wrażenie, że jestem mu potrzebna tylko do codziennych obowiązków, żeby miał mniej na głowie i nic więcej. Rok temu próbowałam popełnić samobójstwo. Wzięłam ogromną dawkę antydepresantów, ledwo mnie uratowano, spędziłam 10 dni w szpitalu psychiatrycznym. Nie wstrząsnęło to za bardzo moim mężem. Raczej cieszył się, że dalej będę użyteczna. Nikt nie wie o próbie samobójczej, ukryłam to, wstydząc się, a mój mąż też stwierdził, że lepiej to ukryć. Wołał zamieść wszystko pod dywan, zamiast mi pomóc i mieć gdzieś opinię innych. Jestem w tym sama, nie potrafię pójść dalej. Zostałam tylko ja i moje choroby. Na szczęście mój stan zdrowia znów się zaczął pogarszać, więc przynajmniej czuję spokój.