Odpowiedz jako specjalista
WsteczProblem z nerwicą - co robić?
Witam . Mam na imię Joanna mam problem prawdopodobnie z nerwica dzieją się że mną różne rzeczy jak sobie z tym radzić. Pozdrawiam serdecznie Joanna
Joanna
1 rok temu
Daria Kalinka-Gorczyca
Dzień dobry,
rozumiem, że to co się teraz dzieje z Pani emocjami zaburza Pani codzienne funkcjonowanie i jest bardzo ciężko. Zachęcam do pracy nad sobą poprzez uczestnictwo w psychoterapii, która mogłaby dać ulgę w radzeniu sobie z problemami.
Pozdrawiam ciepło,
Daria Kalinka-Gorczyca
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Zofia Kardasz
Dzień dobry,
najlepszym rozwiązaniem byłoby skorzystanie z pomocy psychoterapeuty, który wspólnie z Panią postara się dotrzeć do źródeł trudności, z którymi się Pani zmaga. Wówczas będzie możliwe podjęcie pracy nad minimalizowaniem dokuczliwych objawów.
Pozdrawiam serdecznie
Zofia Kardasz
1 rok temu
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
przedstawiła Pani mało danych, jeśli odczuwa pani dyskomfort, jeśli “te rzeczy” wpływają na Pani codzienne życie sugeruję skontaktować się ze specjalistą. Ważne aby zaobserwować od kiedy pojawiły się te trudności i jak sobie Pani z nimi radzi.
pozdrawiam
1 rok temu
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
nerwica to rodzaj zaburzenia charakteryzujący się doświadczaniem silnego lęku, niepokoju, czy obaw. Często bez racjonalnej przyczyny. Można doświadczać różnego rodzaju nerwicy: lękowej, natręctw lub kompulsji, ataków paniki. Niezależnie od odczuwanej przez Panią nerwicy myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie kontakt z psychoterapeutą lub lekarzem psychiatrą. Samemu będzie ciężko poradzić sobie z objawami nerwicy.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Katarzyna Tarasiewicz
Dzień dobry Pani Joanno,
Nerwica to grupa zaburzeń lękowych. Funkcjonowanie z lękiem jest wyzwaniem i samo w sobie sprawia, że różne sytuacje mogą stawać się dla Pani trudne do przeżywania. Radzenie sobie z lękiem może być jednotorowe tzn. od strony psychologicznej lub dwutorowe tzn. zarówno od strony psychologicznej, jak i psychiatrycznej - terapeutycznie oraz farmakologicznie. Przede wszystkim to Pani decyzja, a w drugiej kolejności psychiatry oraz terapeuty, który prowadzi terapię (czasami lęki lub ataki paniki są tak uciążliwe, że rozsądne wydaje się włączenie leków, ponieważ terapia przestaje być w takim stanie skuteczna i możliwa do zniesienia dla Pani). Sama terapia zaburzeń lękowych może również iść dwutorowo, czyli przez głowę do ciała, co łagodzi odczuwane lęki przez zmianę swojej sytuacji wewnętrznej i poczucie większego spokoju wewnętrznego. A drugi tor to praca z ciałem, które w dobrym kontakcie z głową i w dobrej kondycji, jeśli chodzi o obniżone napięcie, wyciszenie, oddziałuje pozytywnie na naszą głowę i poczucie, że “jest bezpiecznie wokół mnie”. Do takich praktyk polecam ćwiczenia oddechowe, trening autogenny Schultza oraz jogę, która integruje ciało i umysł oraz niejako motywuje nas do skupienia się na chwili obecnej, co jest bardzo ważnym elementem radzenia sobie z zaburzeniami lękowymi. Jednak w okresach dużego lęku czy też ataku paniki odradzam ćwiczenia z ciałem i koncentrowanie się na odczuciach z ciała, bo koncentracja na niepokojących sygnałach z ciała jest jednym z symptomów lęków (można spojrzeć na Błędne koło ataków paniki i przyjrzeć się czy takie funkcjonuje u Pani ). Oczywiście obok lęków wyobrażam sobie, że mogą towarzyszyć Pani też inne emocje i uczucia tj. frustracja, złość, gniew, zmęczenie, rezygnacja, smutek. Nierzadko za uporczywym lękiem mogą stać przeszłe doświadczenia, które przerastały możliwości radzenia sobie z sytuacja i wzmocniły lęk. Aby sobie poradzić należałoby wspólnie ze specjalistą przyjrzeć się co się zadziało, a przede wszystkim jak Pani najlepiej pomóc.
Życzę powodzenia w drodze do spokoju wewnętrznego,
Kasia Tarasiewicz
1 rok temu
Zofia Kardasz
Dzień dobry,
najlepszym rozwiązaniem byłoby skorzystanie z pomocy psychoterapeuty, który wspólnie z Panią postara się dotrzeć do źródeł trudności, z którymi się Pani zmaga. Wówczas będzie możliwe podjęcie pracy nad minimalizowaniem dokuczliwych objawów.
Pozdrawiam serdecznie
Zofia Kardasz
1 rok temu
Zobacz podobne
Problemy z pracą tymczasową: brak zrozumienia, stres i obowiązki edukacyjne
Witam, mam problem kiedy przyjmowałam się do pracy miałam bardzo duzo motywacji do pracy. Od kad kierownik zmiany mnie pyta czy będę przedłużać umowę w maju to mnie trochę zaskoczyło bo niestety nie wiem czy dotrwam do maja. Zapytanie było już 02.04. z racji przyjęcia mnie na stanowisko kasjera uświadomiono mnie w biurze że jestem pracownikiem tymczasowym z agencji tymczasowej pracy i jestem przyjęta głównie na weekendy. Z czego z biura agencji nie było powiedziane. Ale rozumiem że handel jest i w soboty i niedziele. Niestety przyznaje mi się jeden weekend pełny wolny w miesiącu. Czasem pracuje 6dni pod rząd bez dnia wolnego. W wtorek zaczęłam mieć jakieś jelitowe nieżyty i nie poszłam do pracy zadzwoniłam do biura i do miejsca pracy ze mnie nie będzie. Spotkałam się z takim nie mil tonem pani kierowniczki gdzie powiedziała że mam tu nie dzwonić bo tu ja nie jestem zatrudniona a jestem przez agencję zewnętrzna. Gdyż potwierdziłam że do agencji tymczasowej pracy zadzwoniłam i dałam znać. Pani kierownik pwowiedziala że mam się na już określić czy jutro będę mówię że nie wiem. Niestety ciężko pwooedziec. Z czego pwooedziala że do południa mam jej dać znać i żucila słuchawka. Ja rozumiem jej gniew ale takim tonem nie musiała do mnie mówić. Czułam się kompletnie nie zrozumiana i nie dopuszczona do słowa. L4 kończy mi się dzisiaj i w poniedziałek mam wrócić do pracy z tym że napewno wrócę z lękiem. Gdyż no ja rozumiem ale jestem osobą która nie stawia pracy powyżej swojego życia. Mam też kurs gdzie edukacja jest dlanie rozwojem i mam je w weekendy. Niestety nie wiem czy nadal kontynuować pracę czy dać sobie z spokoj. Nie ukrywam że 26 mam egzamin w Katowicach na godzinę 10.00 a o 12.00 mam być w pracy i następnego dnia też. Cała sobota i niedziela
Zaburzenia lękowe i derealizacja. Czy udać się do psychiatry?
Dzień dobry, mam zaburzenia lękowe, uczęszczam na terapię i widzę poprawę, lecz jedna kwestia u mnie nie zmienia się od wielu miesięcy. Jest to może nie odczuwanie, a myślenie o derealizacji, potrafię leżeć i pomyśleć „a co jeśli to sen, co jeśli zemdlałam i to sobie wyobrażam” a już potrafię się doprowadzić przez to do ataku paniki. Jest lepiej niż było, chociaż mam wrażenie, że jak sam lęk mi się zmniejsza to takie myślenie się nasila. Jest to dla mnie bardzo uciążliwe, podczas takich stanów boję się wychodzić z domu a mam z tym problemy nawet gdy nie czuję się „sztucznie”. Chociaż bardziej niż to, że świat jest sztuczny mam wrażenie, jakbym to ja się od niego oddalała właśnie przez taki lęk. Na terapii nie pracuję za bardzo z tym problemem, bo skupiałam się na lęku i zapomniałam jak to jest ważne i w sumie bardziej uciążliwe. Moim pytaniem jest czy w tym wypadku nie warto też odwiedzić psychiatry? Czy leki byłyby w stanie pomóc z tym problemem skutecznie, wtedy jeszcze wzbogacić go ćwiczeniami na terapii? Zbliża się mój wyjazd za granicę, a ja od czasu pojawienia się u mnie lęków i takich stanów odrealnienia, wyjazdów nie znoszę, bo boję się jak zareaguje mój organizm. Czuję się przez to wszystko gorsza, inna, jakbym wariowała. Widzę, jak ludzie w moim wieku wychodzą i spotykają się, chodzą na miasto podczas gdy ja siedzę próbując nie spanikować w domu. W szkole mam trudną sytuację z nauczycielami, czuję się już przez to źle. Mam wrażenie, że nikt nie rozumie tego co ja naprawdę przechodzę, owszem widzę wsparcie ze strony bliskich, lecz oni żyją normalnie. Ich każdy dzień nie opiera się na uspokajaniu samego siebie przed wyjściem chociażby do śmietnika czy sklepu. Jest mi z tym wstyd i smutno. Co ja mam zrobić? Chcę odzyskać komfort życia, taki jaki miałam zanim się to pojawiło. Mam wrażenie, że nawet pomimo silnej woli, postępu, który widzę ja i terapeuta oraz wielu innych czynników to nigdy nie zniknie. I tego się boję i tego bym nie chciała ale momentami tracę energię i nadzieję na to, że serio mi się poprawi całkowicie, nie częściowo. :(
Od złamania kostki źle funkcjonuję psychicznie. Nie mam na nic siły, jestem otępiała, płaczliwa. Czy jak wrócę do codziennej pracy i obowiązków, to mi przejdzie?
Od kiedy złamałam kostkę (ponad 2 miesiące temu) zauważyłam, że moje zdrowie psychiczne ucierpiało. Jestem teraz bardzo wrażliwa: często płaczę nawet z byle powodu, jestem przeważnie otępiała, a żeby nie płakać spędzam długie godziny na telefonie scrollując internet. Codziennie odczuwam stres związany z pracą ( pracuję obecnie zdalnie na czas powrotu do sprawności), czuję supeł w brzuchu, zgrzytam w nocy zębami, czasem stresuję się też bez wyraźnego powodu. Jedynie przy narzeczonym jest mi lepiej, ale jak tylko idzie do pracy/ do siebie (mieszkamy osobno) płaczę nawet bardziej. Za kilka dni wracam do stacjonarnej pracy w biurze. Moje pytanie brzmi, czy lepiej udać się po pomoc, czy raczej powinno ni przejść, jak już wrócę do pracy stacjonarnie?
Czuję się wykończona brakiem komunikacji z partnerem, boję się, że dostanie napadu paniki.
Dzień dobry, mój partner się ode mnie oddala. Czuję się samotna w tym związku. Mój partner leczy się na nerwicę lękową i ataki paniki. Nie chce ze mną o tym rozmawiać. A mnie strasznie to męczy, bo chcę mu pomóc, ale nie wiem jak. Co w takim momencie powiedzieć, co zrobić... Czy złapać go za rękę czy przytulić?
Przy próbie jakieś reakcji na atak on wybucha złością i to wcale nie pomaga. Strasznie mnie to męczy, że nie mogę mu pomóc.
Uczęszcza na terapię, ale zabronił mnie pytać jak na niej było , co robili itp. Nie rozumiem tego.
Czuję się wykończona psychicznie, ciągle płaczę tak, żeby nikt nie widział, udaję przed każdym, że jest wszystko w porządku. Partnerowi nie mówię jak coś mnie trapi, żeby nie dostał jakiegoś ataku. Jak wraca z terapii jest strasznie dziwnie do mnie nastawiony.
Ja już jestem tak tym zmęczona, że naprawdę nie wiem co mam robić. Chcę mu bardzo pomóc i okazywać mu wsparcie. Ale jak ja mam to zrobić? Budzę się z bólem w klatce piersiowej, coraz ciężej mi się oddycha w ciągu dnia, bo ciągle szukam rozwiązania jak mu pomóc. A on nie chce i to mnie strasznie rani, jesteśmy ze sobą 6 lat. Planujemy ślub, rodzinę. Ale jak ja mam dalej o tym myśleć, jak nie rozmawiamy o naszych uczuciach, on woli pogadać o nich ze swoją terapeutką, a ja nie chcę go denerwować. Proszę o jakąś radę co dalej robić?
Miewam natrętne myśli dotyczące moich chęci narodzin w innych latach. Nie umiem z nich wyjść. Co to może być?
Witam, dzisiaj miałem dziwne myśli - urodziłem się w 2010, ale wolałbym się urodzić np 2000 i te myśli były tak natrętne i pojawiają się co jakiś czas, tak jak dzisiaj. Czy jakiś profesjonalista może mi to wyjaśnić?