Sugeruje się mi zaburzenia neurorozwojowe, ze względu na potencjalne uzależnienia, problemy z relacjami, mutyzmem. Przede wszystkim powróciła depresja i już nie daję rady.
Roberto

Joanna Przysłupska
Dzień dobry. Gdy czytam Pana pytanie, widzę, że jest tu sporo wątków, dużo poszukiwań. Czytam, że niejednokrotnie zgłaszał się Pan po pomoc, ale z tego co rozumiem, dotychczasowe działania, decyzje i informacje nie wspierają Pana wystarczająco. To co mi najpierw przychodzi do głowy, to ponowne przyjrzenie się najbardziej nurtującym Pana kwestiom i uporządkowanie wątków (być może to pomogłoby w sporządzeniu jakiegoś przejrzystego planu działań). Mam kilka pytań, które, być może, Pana w tym wesprą:
- Czy w poza samym uporaniem się z uzależnieniem odbył Pan psychoterapię (dzięki której odkrył Pan przyczyny, dla których stał się Pan osobą uzależnioną; oraz mechanizmy jakimi się Pan posługuje)? Jeśli, nie to, czy rozważa Pan podjęcie takiej terapii?
- Czy dobrze rozumiem, że leczy się Pan na depresję u psychiatry farmakologicznie? Czy oprócz tego są prowadzone jakieś dodatkowe działania terapeutyczne? Jeśli, nie to, czy rozważa Pan podjęcie takiej terapii?
- Piszę pan, ze wróciły myśli S. Czy zgłaszał Pan to psychiatrze?
- Wspomina Pan o diagnozie Aspergera - proszę sobie wyobrazić co by się stało, gdyby ją Pan otrzymał. Jeśli widzi Pan, że wsparłoby to Pana, to sugeruję poszukać osoby, która jest specjalistą w właśnie tej dziedzinie, rozwiać swoje wątpliwości i uzyskać w razie potrzeby adekwatną wobec Pana potrzeb pomoc. Dobrym pomysłem jest zmiana lekarza lub terapeuty, jeśli czujemy, że dana osoba nam nie służy.
Zastanawia się Pan, czy kontakt ze służbą zdrowia ma sens. Rozumiem, że po tylu próbach i wysiłku jaki Pan włożył w poszukiwanie pomocy oraz, że dzieje się to w dość mało transparentnym systemie pomocowym jaki mamy w kraju, można zwątpić w ten sens. Ze swojej strony mogę napisać, że uważam, że może to być kwestia po prostu trafienia do odpowiednich specjalistów. Dlatego zachęcałabym Pana do dalszych poszukiwań. Może potrzebuje Pan wsparcia w tej kwestii?
Jeśli jest Pan teraz w trudnym położeniu i potrzebuje Pan doraźnej pomocy, może rozważyłby Pan skorzystanie z Telefonu Zaufania (np. 116 123)?
Pozdrawiam,
Joanna Przysłupska

Alina Wiśniewska
Pisze Pan, że jest w bardzo trudnym położeniu. Tendencje S to sprawa, którą trzeba się zająć. Co miałby ewentualnie zostać w ten sposób zniszczone?
Rozumiem, że odczuwa Pan coś bardzo nieznośnego, niemożliwego do wytrzymania, coś z czym trzeba się cały czas zmagać. Jeżeli tylko może Pan sobie na to pozwolić, proszę poszukać psychoterapeuty dobrze wyszkolonego z certyfikatem np. w nurcie psychoanalitycznym, dorównującego Panu inteligencją. Jest wtedy szansa na dłuży kontakt i zrozumienie tego, co się z panem dzieje. Powodzenia.

Gabriela Hombek
Witam. Pana sytuacja jest trudna. Rozumiem, że ograniczenie dostępu do leczenia na NFZ - może być irytujące. Ciekawa jest kwestia Pana pobytu w ośrodku gdzie “dowiedział się Pan, że nie ma problemu z uzależnieniem". Z doświadczenia wiem, że jeśli ktoś ma do czynienia od tak młodych lat z alkoholem i SPA , ma problem z uzależnieniem. Uczucie głodu to zagadnienie, które u każdego jest inne. Natomiast w dużej mierze występują mechanizmy uzależnienia, które maja za zadanie przekłamanie postrzegania rzeczywistości. Po Pana opisie można wnioskować, że silnie działa mechanizm iluzji i zaprzeczenia. Być może również m, regulowania uczuć, ale to należałoby sprawdzić podczas spotkania ze specjalistą terapii uzależnień. Jeśli chodzi o diagnozę Aspergera, to prawda, że trwa dość długo i może być kosztowna.
Pozdrawiam
Gabriela Hombek
specjalista terapii uzależnień

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Witam,
Jestem mężczyzną w wieku 32 lat. Dodaję ten wpis z poczuciem całkowitej bezradności. Na portalu randkowym poznałem wartościową kobietę (ma 26 lat), skończyła studia magisterskie, ma dobrą pracę i mnóstwo pozytywnej energii.
Mieliśmy wspólne poglądy i zainteresowania, był wspaniały kontakt, nasze marzenia i plany idealnie się pokrywały.
Nie przeszkadzały jej moje wady, które szczegółowo opisałem. Pomimo tego, że przez miesiąc tylko pisaliśmy i rozmawialiśmy przez telefon, wprowadziła do mojego życia mnóstwo świeżości, sensu, dowartościowała mnie.
Wróciłem do sportu, który znów zaczął mnie cieszyć.
Zapisałem się na kursy, które odwlekałem w czasie. Zacząłem się uczyć, aby za rok rozpocząć studia. Znajomi i rodzina zauważyli zmianę i komunikowali mi, że jestem lepszą wersją siebie, wesoły, pełny pozytywnej energii. Tydzień przed spotkaniem, które sam zaproponowałem zaczęły nachodzić mnie negatywne myśli typu - co ja mogę jej zaoferować, nic nie osiągnąłem, zarabiam poniżej średniej krajowej, nie mam nawet samochodu, nie podróżuje jak ona itp. Do tego doszły inne problemy i stwierdziłem, że lepiej będzie dla niej, gdy urwę kontakt, bo to nie będzie miało sensu przetrwać. Przestałem się odzywać, ona też się nie narzucała. Niecały tydzień milczenia był dla mnie emocjonalną męczarnią. Myślałem nieustannie o naszej relacji i dostrzegłem jakieś światełko w tunelu, że może jak się zepnę i nadgonię kilka rzeczy, to może się to udać. Odezwałem się do niej dzień po zaplanowanym spotkaniu, do którego nie doszło.
Napisałem, że sporo się działo, bo nie chciałem się przyznać do swoich uczuć. Napisała, że ta przerwa była dla niej wymowna, nie wie, co ma myśleć, ale raczej już nie zobaczy w tej relacji nic głębszego. Pomimo obaw, że wyjdę na desperata, przez tydzień próbowałem pokazać swoje intencje i zaangażowanie.
Nie chciałem jej zamęczać, więc powiedziałem, że przyjadę do jej miasta jutro, na chociaż krótką rozmowę. Nie chciała, ale udało mi się ją namówić. Przed spotkaniem byłem dobrze nastawiony, ale gdy ją zobaczyłem na żywo i usłyszałem "mam max. godzinę", cała moja pewność siebie zgasła.
Nie potrafiłem omijać drażliwego tematu, powtarzałem teksty i moje tłumaczenia z sms-ów.
Dopiero przez ostatnie 20-30 minut weszliśmy na jakieś zwykłe tematy. Na koniec zapytałem, czy coś już wie? Odpowiedziała, że się odezwie. Napisała po dwóch dniach, że przemyślała to, i (w dużym skrócie) chce odpuścić dalszy kontakt.
Jako powód podała odległość. Napisałem, że jeśli tak uważa, to dziękuję za poświęcony czas itd. Od tamtej pory wpadłem znów w dawny tryb. Chodzę codziennie przygnębiony, nie uprawiam sportu, kursy odpuściłem, czuję się strasznie.
Nie mam energii, żeby zrobić coś konstruktywnego ze sobą.
Nie mogę się skupić. Rano ledwo zwlekam się z łóżka.
Mam wrażenie, że straciłem szansę na udany związek i to na własne życzenie. Nie wiem, skąd biorą się te myśli, że jestem gorszy, że nie zasługuję na wartościową kobietę.
Nie wiem, czy taką relację da się jeszcze naprawić.
Chciałbym teraz skupić się na rozwoju, na budowaniu siebie, ale te czarne myśli w mojej głowie nie pozwalają mi nawet otworzyć laptopa. Nie wiem, czy to normalne, żeby w tak krótkim czasie poczuć tak silną więź z kimś poznanym w internecie.
Niby podobam się kobietom, często bywałem na udanych randkach, ale ta konkretna wydawała się w końcu tą właściwą. Może to mnie przestraszyło. Co mogę zrobić, żeby znów zacząć normalnie żyć, odważyć się postawić na własny rozwój, nie zmagać się z destrukcyjnymi myślami?
Bardzo proszę o jakieś porady.
Dzień dobry, mam depresję, leczę się, biorę leki. Bardzo zamknęłam się w sobie. Dużo w życiu kłamałam i teraz nie mogę odróżnić kłamstwa od prawdy. Boję się iść do pracy po terapii dziennej.
Witam. Od dłuższego czasu czuje stres, boli mnie brzuch z nerwów, nie potrafię się przez to na niczym skupić. Chcę mi płakać z byle powodu. Wszystkim się przejmuje i biorę do siebie. Bardzo wszystko przeżywam. Mam niska samoocenie i nie wierzę w moje możliwości. Nie lubię mojej pracy i nie mam najmniejszej ochoty do niej chodzić, jak się kończy weekend, czuje stres i chce mi się płakać. Każda mała sprzeczka z partnerem powodu u mniej również stres, nerwy i płacz.
Dzień dobry, mam problem, córka ma obecnie 20 lat. Problemy zaczęły się w szkole średniej, zauważyłam, że często ma wahania nastrojów, w szkole miała problem z matematyką, często unikała tej lekcji, w końcu stwierdziła, ze nie podchodzi do matury. Po wielu rozmowach zapisała się do szkoły policealnej, ale stwierdziła, ze nie ma sensu i chyba ja rzuci, zapisała się na prawo jazdy, przerwała, nie pracuje, ciągle siedzi w domu, bo nie ma znajomych. Teraz twierdzi, ze życie nie ma sensu, mówi mi ze się zabije, a potem, że się boi.