Mama chce ustalać moje wesele, inaczej mówi, że się nie pojawi.
Anonimowo

TwójPsycholog
Dzień dobry,
najważniejsze jest, że jest to Pani i Partnera wesele - nie Pani mamy. Czasem rodzice chcą przeżyć swoje marzenia za nas, ale tutaj warto postawić osobistą granicę w spokojnej, ale asertywnej rozmowie z mamą. Pomogłoby tutaj NVC, czyli porozumienie bez przemocy:https://twojpsycholog.pl/blog/nvc-porozumienie-bez-przemocy
Bardzo ważnym jest, by spędziła Pani ten dzień w zgodzie ze sobą. Jeśli mama mówi, że nie przyjdzie dlatego, że ma Pani swoje granice - to tutaj warto porozmawiać z mamą o szanowaniu granic i nieprzekraczaniu ich. Jeśli mama, może się zdarzyć, nie zrozumie, nie zaakceptuje wątków rozmowy, proszę pamiętać, że nie jest Pani odpowiedzialna za to zrozumienie.
Trzymam kciuki

Irena Kalużna-Stasik
Dzień dobry.
Współczuje pani tej trudności, tak jak dla Pani jest to bardzo ważny dzień w Pani życiu. Zapewne też ta trudność może wywoływać w pani napięcie i dyskomfort, związanym z trudnym zdaniem mamy. Bo w tak ważnym dniu, pani by chciała, żeby Pani mama była blisko i obecna na pani weselu. A jednocześnie pani usłyszała od mamy pewien szantaż emocjonalny, przekraczające Pani granice. Co Pani może zrobić w tej sytuacji, to aby porozmawiać z mamą i wyjaśnić asertywnie jej, że to jest Pani dzień i Pani potrzeby są bardzo ważne. Widzę z tego co Pani napisała, że jest dla Pani ważne, żeby mama Pani była na weselu a w tej trudnej sytuacji nie ma Pani wpływu na swoją mamę.
Irena Kalużna-Stasik

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Dzień dobry, mam wewnętrzny konflikt i czuję się z tym bardzo źle. Z mężem rozmawiałam na ten temat, jednak on jest na tą sytuację tylko zły.
Przechodząc do sprawy: mój mąż ma 15 lat młodszego brata (teraz to nastolatek). Ojciec męża pracuje za granicą cały czas, zjeżdża do domu raz na pół roku na weekend, więc tak jakby go w ogóle nie było. Teściowa w wakacje postanowiła wyjechać do pracy (na niecałe dwa miesiące). Zgodziliśmy się zająć bratem męża, przeprowadzić do ich domu (co wiązało się z różnymi emocjami, ponieważ parę lat wcześniej ojciec męża nas po prostu z niego wyrzucił + parę dni przed wyjazdem mamy zrobił nam awanturę o to, że mieszkamy kilka kilometrów od nich w innej miejscowości i nie potrafimy przyjechać, żeby skosić trawę i porąbać drzewo - zaznaczę, że akurat był na urlopie. Gdy go nie ma to jesteśmy na prawie każde zawołanie teściowej). Przeprowadziliśmy sie, żeby spokojnie teściowa mogła pracować, jednakże zaznaczyliśmy, że to jest jednorazowe, ponieważ nie będziemy tolerować tego, w jaki sposób zachowuje się jej mąż.
Ostatnio nałożyło się sporo spraw i finansowo nie daliśmy rady. Teściowa nas wspomogła delikatnie. Teraz teściowa postanowiła znów wyjechać na prawie dwa miesiące za granicę. Bratem męża miał się zająć partner siostry teściowej, ale wyszło tak, że po tygodniu zrezygnował. Niestety jest to rok szkolny, brat męża lubi zaspać do szkoły, gdy się go nie przypilnuje, żeby wstał na autobus (od nas ma do szkoły 5 min drogi spacerkiem).
W domu teściów jest cały rok bardzo zimno, a my z mężem nie jesteśmy w stanie pracując i przebywając praktycznie 3/4 dnia poza domem palić w piecu, żeby było tam ciepło. Więc z tych dwóch powodów postanowiliśmy, że weźmiemy brata męża do siebie. Jednak czuję się z tym źle. Mam lekkie problemy psychiczne, paranoję szczególnie na punkcie bakterii. A to jest dodatkowa osoba w domu, jestem zmuszona wyjść z mojej strefy komfortu. Nasze mieszkanie jest dla mnie miejscem spokoju. A teraz zostanie to zburzone.
Jest mi niedobrze samej ze sobą, ponieważ wiem, że musimy pomóc teściowej, ale z drugiej strony denerwuje mnie, że po raz kolejny zrzuca swój obowiązek zajęcia się dzieckiem na nas, żeby po prostu uciec na chwilę i odpocząć od domu.
Dodam jeszcze tylko, że mąż od zawsze opiekował się bratem, doszło nawet do sytuacji, gdzie brat uważał męża za ojca, a teściowa do każdego złego zachowania młodszego syna wołała męża, żeby go strofował, ponieważ sama sobie nie radzi. Więc takie oddawanie dziecka mężowi jest od zawsze.
Walczę w tym momencie sama ze sobą i nie wiem co o tym myśleć. Czuję się jak wręcz jak potwór, rozważając odmowę.
Jak sobie poradzić z takim problemem?
Jestem od kilku lat samotną singielką. Mam 26 lat, ciężko mi znaleźć niestety partnera w tych czasach.
Chcę założyć już rodzinę, być mamą, ale nie mogę się ciągle tego doczekać. Zmagam się z takim problemem, że jeżeli dowiem się, że ktoś z rodziny czy nawet znajoma osoba, jest w ciąży wpadam, że tak powiem w szał, dopada mnie zazdrość.
Ok rok temu, gdy dowiedziałam się, że siostra będzie miała dziecko, płakałam po tej informacji z zazdrości chyba z 2 godziny, byłam wręcz zła, nie mogłam się wtedy opanować.
Tak jest za każdym razem, a mi się ciągle nie udaje, a lata mi uciekają. Jak sobie z tym poradzić.