Odpowiedz jako specjalista
WsteczMąż pracoholik zaniedbuje rodzinę. Brak bliskości i wspólnego czasu
Partner ciągle pracuje, bez wolnego, jedynie niedziela, o ile nie jest handlowa. Nie potrafi być może i nie chce ustawić z kierownictwem grafiku, tak, by móc mieć wolne max dwa dni dla mnie i naszych dzieci. Dzieci ciągle narzekają, że nigdzie czy nawet w wakacje nie wychodzimy, czy kino, basem itp. bo ojciec tylko praca i na niej się bazuje. Mi tylko nie wiem, czy chwali się czy zali, że zarobi 6 tys. Kiedy tłumaczę, że ma też kobietę, dom, on, że nic na to nie może poradzić, bo nie ma ludzi do pracy. Ciągle jestem sama od 8.00 do 18.00 bądź 21.00. Nie mam męża. Wracamy zawsze razem, bo chce, bym przyjeżdżała po niego do pracy, co mnie już męczy. Nie mam znajomych, dzięki mężowi, co tylko mam przynieś, podaj, pozamiataj i nie mam prawa mówić mu o pragnieniach, uczuciach itp. bo zaraz mówi, że jego się czepiam, ryje mu głowę i mówię, co ma robić. Owszem mi mówi przez telefon, że bardzo za mną tęskni za każdym razem, że chce przytulić się, ma ochotę na sex...ok co do czego jest po prostu tempo, bo oczywiście zaraz wymówki, że coś go boli, że niby marudzę, że jest mi czegoś mało, za mało.
Nie dociera, że brakuje mi bliskości i jego obecności po każdym dniu bycia po prostu samej i gadaniu do psa. Mówię nie raz, aby rozpalił namiętność w łóżku, zaczepiał itp.,robi to owszem, ale jak można to ująć raz, dwa i idzie spać. Mówi, abym zaczepiała go do sexu w nocy, robię to i za każdym razem dostaje kosza, bo on śpi, bo jest zmęczony. Jednym słowem męża mam na noc, do spania, rannego picia wspólnie kawy, zero wyjść gdziekolwiek jedynie naokoło bloku z psem i puste zdjęcia robi, wstawia na fb posty, że miło czas z żoną itp. Jaki czas???? Kwiaty niespodzianki ot, tak mogę pomarzyć tylko na okazje. Nie wiem, co mam robić mecze się w takim związku, co w sumie co to za związek???? Uważa mąż, że mam znaleźć innego skoro mi nie pasuje, takie ma podejście. Co mam zrobić??? Jestem zniesmaczona. Nawet powiedziałam mężowi, że jest pracoholikiem. Nic Nie dociera, on jego praca kasa to życie a reszta na potem
Kasiaq983
7 miesięcy temu
Agnieszka Pawlak
Rozumiem, jak trudna i wyczerpująca jest dla Pani ta sytuacja. Samotność w związku, mimo fizycznej obecności drugiej osoby, potrafi być bardzo bolesna. Widzę, że wiele razy próbowała Pani rozmawiać z mężem, wyjaśniać swoje potrzeby, ale niestety nie spotkało się to ze zrozumieniem.
Myślę, że warto zadać sobie pytanie: czy jest Pani gotowa na to, by ten układ pozostał bez zmian? A jeśli nie, to co mogłoby pomóc? Być może warto spróbować postawić wyraźniejsze granice lub porozmawiać z mężem w innym tonie – nie prosząc, lecz jasno komunikując, co jest dla Pani ważne. Jeśli mąż nie chce słuchać, być może pomocna byłaby terapia małżeńska lub indywidualna, by uporządkować swoje emocje i zobaczyć, jakie ma Pani możliwości działania.
W relacji obie strony powinny dbać o siebie nawzajem. Jeśli Pani potrzeby są stale ignorowane, to pojawia się pytanie: czy mąż rzeczywiście nie może nic zrobić, czy po prostu nie chce? I co to oznacza dla Pani?
Ma Pani pełne prawo oczekiwać bliskości, zaangażowania i troski w swoim związku. Nie powinna Pani rezygnować z własnych potrzeb, by dostosować się do sytuacji, która nie daje Pani szczęścia. Jeśli mąż nie chce podejmować żadnych kroków, to być może warto zastanowić się, jakie decyzje będą najlepsze dla Pani i dla dzieci.
Proszę pamiętać, że nie jest Pani sama w tym wszystkim. Pani emocje są ważne i zasługuje Pani na to, by być w relacji, która daje wsparcie i bliskość.
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Grażyna Wójcik
To, co Pani czujesz, jest w pełni uzasadnione. Pani potrzeby emocjonalne są realne i ważne – a fakt, że nie są zaspokajane, nie jest Pani winą. Zastanawia mnie, dlaczego mąż tak dużo pracuje. Czy chodzi wyłącznie o pieniądze, czy może praca stała się dla niego ucieczką? Możliwe, że przy takim natłoku obowiązków on sam jest przeciążony, ale nie potrafi (lub nie chce) tego zauważyć. Paradoksalnie oboje potrzebujecie zmiany – zarówno dla siebie, jak i dla Waszej relacji.
Pozdrawiam
7 miesięcy temu
Krystian Kołodziejczyk
Pani sytuacja jest naprawdę trudna i rozumiem, jak bardzo może być to frustrujące oraz bolesne. Opisuje Pani związek, w którym brakuje bliskości, uwagi i prawdziwego partnerstwa, a Pani potrzeby emocjonalne wydają się ignorowane.
To naturalne, że czuje się Pani samotna i sfrustrowana.
Co może Pani zrobić?
-Szczera rozmowa
Bez kłótni i oskarżeń – spokojnie, ale stanowczo. Ważne jest, aby jasno określić swoje potrzeby i oczekiwania wobec związku.
Może Pani powiedzieć coś w stylu:
„Czuję się bardzo samotna i zaniedbywana w naszej relacji. Potrzebuję więcej bliskości i wspólnego czasu. Chciałabym, abyśmy razem znaleźli rozwiązanie, bo nie chcę dłużej żyć w poczuciu, że jestem dla Ciebie niewidzialna.”
-Terapia par
Jeżeli Pani mąż traktuje ten związek poważnie i zależy mu na nim, powinien być gotowy na rozmowy z terapeutą. Jeśli kategorycznie odmawia, może to oznaczać, że nie widzi problemu – a to już jest bardzo niepokojące.
WAŻNE
Jeśli Pani czuje się emocjonalnie zaniedbywana i manipulowana, warto skonsultować się z psychoterapeutą, który pomoże spojrzeć na sytuację z dystansu i znaleźć najlepsze rozwiązanie.
Pani uczucia są ważne. Ma Pani prawo do szczęścia, do miłości i do bycia traktowaną z szacunkiem.
Trzymam kciuki, aby udało się Pani znaleźć najlepszą drogę dla siebie.
7 miesięcy temu
Dorota Mucha
Dzień dobry,
Rozumiem, że czujesz się bardzo samotna i zaniedbana w swoim związku. To, co opisujesz, to klasyczny przykład pracoholizmu, który niszczy życie rodzinne. Twój mąż skupia się wyłącznie na pracy i zarabianiu pieniędzy, ignorując twoje potrzeby emocjonalne i potrzeby dzieci.
Jego zachowanie, takie jak unikanie rozmów o uczuciach, brak inicjatywy w sferze intymnej i traktowanie cię jak służącą, wskazuje na poważny problem w relacji. Jego propozycja, abyś znalazła sobie innego partnera, jest niedojrzała i raniąca.
W tej sytuacji kluczowa jest szczera rozmowa z mężem. Powiedz mu, jak bardzo cierpisz i jak jego zachowanie wpływa na ciebie i dzieci. Jeśli nie będzie chciał słuchać lub zmienić swojego postępowania, rozważ terapię małżeńską lub indywidualną. Musisz zadbać o swoje potrzeby i nie pozwolić, aby twój mąż traktował cię w taki sposób.
Pozdrawiam serdecznie,
Dorota Mucha - psycholog
7 miesięcy temu
Justyna Papurzyńska-Parab
Dzień dobry,
W pełni rozumiem Pani frustrację i żal, który wybrzmiewa bardzo mocno z Pani postu. Szczególnie, że próbowała Pani rozwiązać problem z mężem wieloma rozmowami, sugestiami, pomysłami, co można w tej sytuacji robić. Mąż mimo rozmów jest nieugięty i nie jest skłonny do zmiany, której Pani i rodzina potrzebuje.
Warto się zastanowić, jak inaczej może Pani zaopiekować się sobą? Z tego, co Pani mówi, mąż jest osobą, z którą może Pani spędzać czas, dzielić się swoim życiem, bez niego spędza Pani całe dnie sama. Czy byłaby jakaś przestrzeń na zmianę w tym zakresie? Jeśli mąż nie spełnia Pani potrzeb emocjonalnych, czy mogłaby Pani w jakiś inny sposób o nie zadbać? Mam wrażenie, że im bardziej Pani dąży do zbliżenia się do męża, tym bardziej on tej bliskości unika. Czasami nabranie dystansu i odpuszczenie w zakresie pogoni za tym, czego nam brakuje, paradoksalnie może przynieść poczucie ulgi i spokoju, a dodatkowo może dać przestrzeń do refleksji nad swoim zachowaniem drugiej osobie. Warto poszukać wsparcia dla siebie i zaopiekowania się sobą, kontaktując się z psychologiem, gdzie Pani emocje i przeżycia zostaną wysłuchane i zaakceptowane. To może być pierwszy krok ku zmianie Pani sytuacji lub przynajmniej zmiany podejścia do kwestii, na które nie ma Pani wpływu.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Papurzyńska- Parab
7 miesięcy temu
Zobacz podobne
Kryzys w związku - partner mnie obwinia, ja wolę spędzać czas z rodziną.
Witam,
problem w związku pojawia się w momencie kiedy chce pojechać do rodziny. Podam tu ogólny zarys. Mam 28 lat. Pracuje 6 dni w tygodniu, od poniedziałku do soboty, wracam po 17 do domu, w sobotę po 14 czyli ogólnie czasu wolnego mam malo.
Mam młodszego brata i rodziców, dojazd do nich to 15 min. Najczesciej jeżdżę jakieś 2 razy w tygodniu na około 2h. I za każdym razem słyszę pretensje, a nawet teksty czy jak będę miała dzieci to też tak będę latać. Ogolnie wuciaga wtedy wszelki brudy, zaczyna mnie poniżać. Dla mnie kontakt z rodziną jest ważny, samo przebywanie na wsi daje mi dużą ulgę od miasta. Teraz coraz częściej czuje przygnębienie i niepokój kiedy mam wracać do partnera. Czuję, jakby nie liczył się z moimi potrzebami. Nasz wieczór jak i weekendy są raczej nudne. Dzisiaj przykładowo do godziny 12 siedział w telefonie i ogladal filmiki, trwało to kilka godzin. Nie wytrzymałam i wyszłam bez slowa. Pojawiła się bylejakosc w tym związku. On chce dominować, ja się temu nie poddaje .
Odkąd zamieszkaliśmy razem mam wrażenie, że on oczekuje, że będę tylko z nim. Każda kłotnia kończy się praktycznie tak samo, moim płaczem, który już go nie wzrusza, zaczyna wtedy przeklinać i mówić, że ma już dość, że ja spowoduje to, że się rozstaniemy, że o wakacjach nie ma mowy, że to wszystko moja zasługa, że nie potrafię odciąć pępowiny. Wydaje mi się, że 4h tygodniowo z rodziną to nie jest nic złego. Czuję się źle. Zaczyna czuć się samotna, dosłownie boli mnie serce, nawet spać już nie mogę. Nie wiem co mam zrobić w takiej sytuacji. Czym to może być spowodowane? Co mogę zrobić? Z rodziną nie utrzymuje nawet kontaktu telefonicznego, gdzie on wymyśla, że jak jestem w pracy to jestem ciągle dostępna i że pewnie wtedy. On pracuje do 14. Ma dużo czasu, weekendy ma wolne. Ale szczerze to nie potrafi nic zaplanować. Nigdzie mnie nie zabiera. A ja mam już dość siedzenia w domu. Mam już dość wypominania mi wszystkiego. Ostatnio powiedział, że jakby wiedział, że tak będzie to by nie proponował mieszkania razem. Gdzie to też było jakby pod przymusem, że albo w jedną albo w drugą stronę. Że jak nie zamieszkamy razem to się rozstaniemy. On wszytko obraca, jakby wszystko było moją winą, on może do mnie mówić różne przykre rzeczy, a ja nie mogę powiedzieć nic. Czuję się źle psychicznie i fizycznie. Boli mnie serce.
Mąż nagle zachowuje się zupełnie inaczej. Po naszych dramatach myślę, że w coś gra.
Moje małżeńskie życie trwa 15 lat a razem już 20 lat. Były wzloty i upadki, mąż około 16 lat mnie bił, poniżał i krytykował, częściej praca praca niż ja dzieci, dom, zanikał nawet sex. Często bywałam sama, nie mając z kim porozmawiać. Wracał do domu- sex, film, spać. Ciągła rutyna, zaczęłam odbierać, jakbym dla niego była tylko do seksu, powroty by skorzystać ,wyspać się. Teraz do rzeczy: przez ciągłe samotnie dni zaczęłam szukać towarzystwo- znalazłam, z nimi częściej niż z mężem i zaczęłam popijać- rozpiłam się, a on odsuwał się jeszcze bardziej. Jest anty-alkohol. Wyrzucił mnie z domu i dał ultimatum albo alkohol, znajomi albo odwyk i my. Przyjął mnie z powrotem po tygodniu, gdzie byłam na ulicy, twierdząc, że stęsknił się za mną i chce pomóc mi wyjść z nałogu, że chce nas ratować. Wybaczyłam mu wszystko, sądzi, że nie zdradził mnie nigdy, choć w momencie, kiedy mnie już przestawał kochać, wyrzucił z domu jak psa, jeszcze chorą na serce, zaczął mieć bardzooo bliskie relacje ze swoją koleżanką z pracy, potrafił do 4 nad ranem rozmawiać z nią na wideo rozmowę przez słuchawki, bym nic nie słyszała, nawet w mojej obecności. Mnie totalnie zlewał. A tu do niby kolegi na całą noc i wracał następnego dnia po godz 18.00. Sądząc, że miał dość mnie, kłótni itp. Nie wiem czy ufać mu, czy też nie. Teraz przejdę do lepszego rozdziału w naszym małżeństwie. Po odwyku jestem już 7 miesiąc, nie rusza mnie nawet alkohol, nie chce. On zmienił się wobec mnie o 180 stopni. Nie poniża, nie bije, nie krzyczy, nie krytykuje. Wręcz przeciwnie - ciągle sex sex sex i słodzenie typu kocham cię kochanie. Będąc w pracy potrafi na kamerkę dzwonić sądząc jak bardzo tęskni. Ale o tym, by poogarniać pracę czy dom - zaraz wpada w agresję. Ta kobieta dalej z Nim pracuje, on sądzi, że już nie utrzymuje z nią żadnych relacji. Przy mnie zablokował ją na fb i na numer telefonu. Co mam myśleć czy on boi się, że go zostawię i nagle kochający mąż? Kiedyś taki nie był. Mówił mi, że jak ja się zmienię to i on się zmieni. Dziwią mnie jego zachowania, chce bym po niego do pracy przyjeżdżała, jeżdżę albo na autobus po niego idę. Chce ciągle sexu, nawet w okres, czego nigdy nie lubił. Byliśmy 3 razy na terapii wspólnej u psychologa, teraz sądzi, że może narazie nie chodźmy, spróbujmy sami ok? Co ja mam myśleć? Mówię mu, że ciągła samotność i tęsknota za nim mnie zabija, że nie ma czasu dla mnie. On typowo, że sam pracuje na nas, że nie zależy to od niego i że strasznie mnie kocha. A tu biżuteria, a tu kwiaty, pieniądze na moje widzi-misie. Ciągła potrzeba sexu hmm. Pomocy, co mam myśleć i robić? Ufam mu, ale czy on w coś nie gra? Rozmowa- patrzy w oczy i sądzi, że jest uczciwy, że kocha szczerze. Wszystko wraca do normy, tak jak chcieliśmy, ale te przepracowanie- co z tym zrobić?
Co robić, gdy mąż kucharz zaniedbuje rodzinę z powodu pracy? Przewlekłe uczucie samotności i niezadowolenia w związku
Co mam robić??? Mąż ciągle pracuje, twierdząc, że ludzi nie ma do pracy jest kucharzem razem 20 lat wiecznie praca praca zaniedbuje dom dzieci mnie tylko zawsze rano wspólną kawę praca wieczorami sex spanie i tak w kółko.
Dzieci nie widzą ojca, nie wiedzą co to wakacje, ja ciągle sama. Co mam robić, do męża nic nie dociera, potrafi powiedzieć co ja poradzę nie pasuje, znajdź sobie takiego, z którym będzie Ci lepiej. Jestem zmęczona takim związkiem, czuje się jakby wracał do hotelu, spać, sex, zjeść i pa. Na odległość pisze, ze tęskni, że kocha, pragnie. Z tego wszystkiego nawet sex nie zadawała mnie. Nigdzie nie wychodzimy jedynie z psem wokoło bloku.
Jestem obrzydzona mężem, ale nie potrafię odejść.
Dzien dobry, proszę o pomoc. Od 10 lat jestem w związku, 7 lat temu urodziłam syna, od 2017 roku mój mąż wyjeżdża za granicę, gdy wraca co 3 tygodnie, non stop pisze z kimś, nie raz nakryłam go piszącego z innymi dziewczynami, dodaje się do grup na facebooku w miejscowości, w której aktualnie pracuje i tam szuka nowych znajomości. Kiedyś jedna z dziewczyn, z którą pisał, wysłała mi screeny wiadomości. Kiedyś w samochodzie znalazłam opakowanie prezerwatyw, my nie używamy... Ostatnio wziął dodatkową pracę, u mojej znajomej. Co się później okazało - zdradził mnie z nią. Oboje robią ze mnie wariatkę, mówią, że do niczego nie doszło, ale widziałam ich wiadomości. Mój mąż zarzuca mi, że to moja wina, bo mu nie ufam i sprawdzam go. Często mówi mi, że mnie nie kocha, nie chce ze mną być. Straszy mnie, że zabierze mi dziecko, bo nie pracuje, chętnie poszłabym do pracy, ale nie mam z kim zostawić dziecka, ponieważ on jest za granicą. Kiedy chce się rozstać, on mówi, że nie chce, bo to wstyd. Ostatnio mój wujek, który wyjeżdżał z nim do pracy do Niemiec powiedział mi, że mnie oszukuje, ma dwa konta bankowe, dwie karty do telefonu, co weekend korzysta z usług prostytutek, mój mąż kazał mu go kryć... Jestem obrzydzona tym człowiekiem, ale nie potrafię odejść ze względu na syna, bo jest bardzo za ojcem.
Mąż reaguje złością na próbę rozmowy, nie robi nic przy dziecku i domu. Czemu on taki jest?
Jestem żoną z dwuletnim prawie stażem i już myślę o rozwodzie. Mam dosyć tego, jak traktuje mnie mąż.
Mąż na każdą próbę rozmowy reaguje złością. Próbuję na różne sposoby z nim rozmawiać, za każdym razem on albo mnie nie słucha patrząc w telefon, albo wręcz krzyczy, że mam dać mu spokój. Synek, który ma dwa latka, praktycznie wcale nie widuje ojca.Nie zna ani słowa w języku swojego ojca (ojciec jest obcokrajowcem), rozumie i mówi tylko po polsku. Mąż nie bawi się z nim, nie wykonuje żadnej czynności przy nim. Nie zmienia pieluch, nie robi mu mleka, nie kąpie, nie chodzi na spacery, nie spędza z nim czasu. Jego wymówka jest jedna - zmęczenie. Nie robi też nic w domu. Wyrzucenie pustych opakowań do śmietnika, czy włożenie talerza do zmywarki to nawet nie wchodzi w rachubę. Kiedy proszę o rozmowę, bo ja zwyczajnie mam tego dosyć, to zawsze reaguje wrzaskiem, wyzwiskami. Kiedy proszę, żeby rano przed pracą zajął się chwilę dzieckiem, krzyczy na mnie, wyzywa. Na spacerze nie był z dzieckiem juz kilka miesięcy. Jeśli chodzi o mnie, to ma mnie też kompletnie gdzieś. Nie rozmawia ze mną, nie wychodzimy razem od kilku miesięcy, nie spędzamy razem czasu, nie składa mi życzeń z okazji urodzin, kompletnie go moja osoba nie interesuje. O cokolwiek poproszę (np naprawa kranu) to spada to na mnie, bo on tego nie zrobi przez kilka miesięcy. Zdarza mu się nie wracać do domu po pracy, bo pije z kolegami. Podejrzewam, że pali też marihuanę. Wydaje bardzo dużo pieniędzy i nie potrafi wytłumaczyć na co. Często też kłamie w mniej i bardziej poważnych sprawach.
Ostatnio, kiedy miał wolny dzień poprosiłam, żeby wykąpał dziecko. Naprawdę boli mnie kręgosłup od ciągłej harówki, na którą się nie pisałam i na którą się nie umawialiśmy. Wyzwał mnie i nie ruszył się z kanapy, patrząc w telefon. Kąpałam dziecko sama. Zakupów też nie robi, tylko jest zdziwiony, że jest tak mało jedzenia w lodowce.
Przez dwa lata nie kupil dziecku nic - ani jednego ubranka, zabawki, pieluch. Przed urodzeniem dziecka mówił, że będzie się nim zajmował, opiekował. Prawdą jest to, że mnie bezczelnie okłamał, a wszystko co powinny robić dwie osoby, spadło na mnie. Zastanawiam się, jak z nim rozmawiać, bo próbowałam wiele razy. Staram się nie oskarżać, pytam spokojnie, on za każdym razem reaguje złością i dalej nic nie robi. Dlaczego on się tak zachowuje? Dlaczego nie chce ze mną rozmawiać, spędzać z nami czasu? Czy jest jakaś szansa dla nas czy lepiej odpuścić?
