Odpowiedz jako specjalista
WsteczStrasznie cierpię po rozstaniu, czuję, że powinienem wyjaśnić moje emocje, ale ona nie chce kontaktu. Pomocy.
Witam, mam problem i robi się co raz bardziej złożony i ciężki dla mnie, nie spełna 3 tygodnie temu moja dziewczyna ze mną zerwała, musiałem się wyprowadzić i nie jestem tutaj po to, aby robić z siebie ofiarę, bo tak nie jest, kilka dni wcześniej na skutek niezrozumienia ja chciałem się wyprowadzić, mieliśmy ciężki okres życiowo-zawodowy i byłem bardzo zmęczony i przeciążony psychicznie.
Pod jej prośbą zostałem i naprawdę myślę o tym każdego dnia, ale to się stało, bardzo ciężko to przeżywam, gdyż niezależnie od tego, co zrobiłem źle czy dobrze, tego nigdy nie przechodziliśmy - diametralnego rozstania. Na początku był to dla mnie szok, przez pierwsze dwie doby nie wiedziałem, co się dzieje, byłem załamany i przestraszony, gdy w tym czasie z jej strony był jeszcze całkiem normalny kontakt, ale dalej z podkreśleniem rozstania.
Wraz z upływem czasu było u mnie tylko coraz gorzej, raz kontaktowałem się z nią całkiem załamany, raz zły, ale bez obrażania, tylko coś bardziej w rodzaju w złości. Potwierdziłem jej, że będzie tak jak chce, potem to już przeginałem i jasno pokazywałem swoje załamanie, gdyż on było i trwa mocno do tej pory.
W momencie zerwania ze mną, od razu usunęła mnie ze wszystkich social media, prawdopodobnie było to pokłosem tego i powodem zerwania, gdyż byłem przeciążony emocjonalnie i wypowiedziałem do niej wiele słów, które nie powinny paść i to przelało czarę goryczy, normalnie bym się tak nie zachował, ale to się stało i żałuję tego każdego dnia.
Po tym wszystkim, po rozstaniu dochodziło do kilku prób kontaktu, głównie z mojej strony mimo iż prosiła, abym tego nie robił, podkreślając jasno, że z nami koniec.
Do niedawna był raczej spokój, ale w pewnym momencie zablokowała mnie, ja przez ten okres robiłem wszystko, aby zrozumieć swoje błędy, terapia, analiza, aktywność fizyczna, spędzanie wolnego czasie na łonie natury i dużo rozmyślania na temat swoich błędów.
Po blokadzie udało mi się nagrać wiadomość na skrzynce głosowej, to była czuła wiadomość z mojej strony, bez jakiś obietnic czy prób przekonania jej, z naznaczeniem, że bardzo tęsknię i każdego dnia myślę o tym, co zrobiłem. Po tym skontaktowała się ze mną, opowiedziała mi co u niej, że wszystko w porządku, bez jakiś niepotrzebnych napięć. Ja odpowiedziałem spokojnie i naprawdę poczułem ulgę, byłem szczęśliwy, że w końcu, mimo iż nie jesteśmy razem, to przeszliśmy ten gniew i udało się skontaktować. Następnie o poranku dostałem jedną wiadomość od niej, że jednak nie chce kontaktu i że jest to jej nie na rękę, nie miałem internetu włączonego wtedy, więc chyba to źle zrozumiała, bo parę godzin później napisała mi SMS, żebym się pogodził, że już nie jesteśmy razem i że nie życzy sobie kontaktu z mojej strony.
Ja wiem, że może być to pewnego rodzaju jej lęk przed tym, jak kiedyś wpadłem w gniew, ale jak już podkreśliłem- mój gniew nie był kierowany personalnie do niej, byłem totalnie przeciążony psychicznie, a to co powiedziałem to nigdy tego naprawdę nie myślałem.
Jedyne co po ostatnich wiadomościach nagrałem się jej na skrzynkę pocztową, że nie chciałem jej zezłościć, chciałem jej odpowiedzieć na drugi dzień na jej wiadomości, bo było późno i że naprawdę szanuje jej decyzję, że nie chciałem nic złego i że nie będę się kontaktował, ale bez gniewu, raczej czułym tonem, po tym wszystkim nie próbowałem się już kontaktować.
Bardzo to ciężko przeżywam, gdyż wiem, że zrobiłem źle i bardzo za nią tęsknię, dużo płacze i ciężko mi się odnaleźć w takiej rzeczywistości i wiem, że już nie powinienem nic robić, ale jest mi mega przykro i ciężko mi to wewnętrznie znieść, ale naprawdę: czy już nic nie powinienem robić?
Odczytuję wiadomości, które jej zostawiam, ale już od dłuższego czasu czuć od niej gniew, znam ją i bardzo kocham i nigdy wcześniej się tak nie zachowywała i to głupie, ale co ja mogę teraz zrobić, bo jeśli do niej się odezwę, to nic nie naprawię, ale chcę naprawdę jej pokazać, że żałuję, ale nie chcę na nią naciskać, a jednocześnie chcę też pokazać, że już nie ma tego gniewu, co robiłem ostatnio, ale czemu przeszła z kontaktu do takiej nagłej ofensywy i odcięcia kontaktu?
Andreww
3 miesiące temu
Katarzyna Świdzińska
Bardzo mocno przeżywasz stratę i to naturalne, że masz w sobie żal, tęsknotę i poczucie winy. Jednocześnie Twoja była partnerka jasno stawia granice i prosi o brak kontaktu - to ważne, by to uszanować, bo każda próba odezwania się może pogłębiać jej decyzję i utrudniać Ci proces zdrowienia.
Najlepsze, co możesz teraz zrobić dla siebie, to skupić się na własnym leczeniu: kontynuować terapię, dbać o codzienną aktywność, bliskość z ludźmi, którzy Cię wspierają. Daj sobie czas na żałobę po związku. To trudne, ale konieczne. Zaufaj, że jeśli kiedykolwiek pojawi się przestrzeń na kontakt, wydarzy się to naturalnie, a teraz najzdrowsze jest puszczenie tego i zadbanie o siebie.
Pozdrawiam,
Katarzyna Świdzińska, Psycholog
3 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Agata Celejewska
Dzień dobry,
dziękuję, że podzielił się Pan tak obszernie swoją historią – już sam fakt, że potrafi Pan tak szczegółowo opisać to, co się wydarzyło, pokazuje, jak silna jest potrzeba, by zostać usłyszanym.
Z perspektywy psychoanalizy nie chodzi tu wyłącznie o „zerwanie” samo w sobie. Ważne jest to, jak Pan to przeżywa – naprzemiennie gniew, poczucie winy, tęsknotę i ogromne cierpienie. To nie tylko reakcja na utratę partnerki, ale także spotkanie z czymś w Pana własnej historii, co domaga się wypowiedzenia i zrozumienia. Widać, że ta sytuacja uruchomiła w Panu bardzo głębokie emocje.
Dlatego trudno oczekiwać, że porada czy pojedyncza odpowiedź rozwieje to napięcie. Terapia nie polega na dawaniu gotowych rad, ale na odkrywaniu, dlaczego reaguje Pan w ten, a nie inny sposób i co kryje się pod tym cierpieniem.
Zachęcam, aby potraktował Pan tę trudną sytuację jako impuls do pracy nad sobą i skontaktowania się z psychologiem
3 miesiące temu
Sylwia Harbacz-Mbengue
Witaj,
to zrozumiałe, że tak silnie odczuwasz stratę. To naturalne, że towarzyszą Ci ból, smutek i tęsknota, a może nawet poczucie winy. Jednocześnie pamiętaj, że Twoja była partnerka wyraźnie prosi, byście nie utrzymywali kontaktu. Uszanuj tę decyzję, ponieważ każde Twoje działanie może tylko umocnić jej w postanowieniu i utrudnić Ci gojenie się ran.
Pozdrawiam
Sylwia Harbacz-Mbengue
Psycholog
3 miesiące temu
Anna Szczypiorska
Dzień dobry, z Pana opisu historii widać, że jest Pan w bardzo trudnym emocjonalnie momencie i że rozstanie wywołało u Pana silne cierpienie. Zrobił Pan wiele, aby poradzić sobie z tą sytuacją, sięgnął Pan po terapię, aktywność fizyczną czy refleksję nad własnym zachowaniem. To bardzo ważne i wartościowe działania.
Rozstanie, zwłaszcza nagłe i definitywne, bywa przeżywane podobnie jak żałoba, pojawiają się fale smutku, gniewu, poczucia winy, bezradności. Co więcej żałoba, również po związku, wymaga czasu i cierpliwości. Widać, że zależy Panu na byłej partnerce i że próbuje Pan zrozumieć jej reakcje, jednak równie ważne jest to, by w tej chwili zadbać o siebie i swoje granice emocjonalne.
Była partnerka wielokrotnie jasno komunikowała potrzebę braku kontaktu. Uszanowanie tej decyzji, choć trudne jest kluczowe zarówno dla Pana, jak i dla niej. Dalsze próby kontaktu mogą tylko nasilać ból po obu stronach. W dłuższej perspektywie to właśnie akceptacja sytuacji i praca nad sobą daje największą szansę na odzyskanie spokoju wewnętrznego.
To, co Pan czuje, jest zrozumiałe, a czas, wsparcie specjalistyczne i własna uważność na siebie będą najważniejszymi krokami, by poradzić sobie z tą stratą.
3 miesiące temu
Katarzyna Faryniarz
Dzień dobry,
Widzę, że przeżywa Pan bardzo silny ból po rozstaniu – jest w tym tęsknota, poczucie winy, żal i duża bezradność. To zupełnie naturalne, że w takiej sytuacji trudno się odnaleźć, a emocje bywają przytłaczające.
Jednocześnie ważne jest to, że Pana była partnerka jasno komunikuje, że nie chce kontaktu. To może być bardzo trudne do przyjęcia, ale jej granice są ważne i ich poszanowanie to teraz najlepsze, co może Pan zrobić – zarówno dla niej, jak i dla siebie.
To, że korzysta Pan z terapii, szuka aktywności i stara się rozumieć swoje błędy, pokazuje, że pracuje Pan nad sobą i to jest ogromnie wartościowe. Być może teraz najważniejszym krokiem jest skierowanie energii z tęsknoty i chęci „naprawiania” relacji w stronę dbania o siebie i budowania równowagi wewnętrznej.
Podsumowując: nie musi Pan nic robić wobec niej – natomiast wiele może Pan zrobić dla siebie. Pańskie uczucia są prawdziwe i ważne, a żałoba po związku to proces, który potrzebuje czasu.
Pozdrawiam
Katarzyna Faryniarz
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Obawy przed agresywnym zachowaniem siostry a choroba przewlekła i zaburzenia adaptacyjne
Mam pewien problem. W sumie zaczyna mnie to coraz bardziej jakby wpędzac w strach/obawy. Zacznę od tego, że choruję od dziecinstwa przewlekle. Siostra zaczęła z tego powodu się, że mnie wyśmiewać, dogadywać mi mam też chorobę lecząc się u psychiatry- zaburzenia adaptacyjne. Wczoraj doszło do dużej sprzeczki gdzie uderzyłam siostrę, ona mnie powiedziała, że nie odezwie się do mnie. Siostra nawet z agresją doskakuje do mnie gdy usłyszy, że matka mi w czymś pomogła wydziera się, że sobie nie radze mówi, że mam się leczyć nawet w miejscach publicznych obraza. Niedługo ma się do nas przeprowadzić. Zaczynam się trochę że tak powiem już jej bać. Jest ona bardzo agresywna. Wszystko jej przeszkadza, o wszystko się czepia nawet niedomknięte drzwi czy nie zamknięta toaleta gdy ktoś zapomni. Zaraz rzuca, trzaska, krzyczy. Mam obawy, że po wprowadzce ona będzie wręcz mnie nękac czy zastraszac będę się jej bać, że ciągle będzie coś źle i będzie robić mi awantury i obrażać też ze względu na chorobę. Nie mam obecnie możliwości wyprowadzki. Nie wiem co robić.
Nie kocham żony, jesteśmy przeciwieństwami i potwornie męczę się w relacji.
Dzień dobry, Z żoną jestem już 12 lat po ślubie, a razem jesteśmy od 17.
Mamy wspólnie syna w wieku 10 lat. Od wielu lat (conajmniej 11) borykam się z problemem w moim związku, w którym się średnio dogadujemy ze względu na ogromne różnice charakterów, temperamentów, celów w życiu, wspólnych zainteresowań itp.
Od conajmniej 5 lat sam przed sobą stwierdziłem, że ja jej po prostu nie kocham. Kompletnie nic nie czuję, nie tęsknię jak gdzieś wyjadę, nie myślę o niej. Parę miesięcy temu przyznałem się jej do tego, że jej nie kocham i będę chciał zakończyć nasz związek. Ogólnie to poczułem ulgę, że w końcu to powiedziałem i myślałem, że będzie lepiej, ale ulga była na krótko. Oczywiście był płacz, ale po dłużej rozmowie sama stwierdziła, że jest kiepsko. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ona boi się samotności i że sobie już nikogo nigdy nie znajdzie. I jak tak gada to ciężko mi trochę na sercu to słuchać, ale ja nie potrafię dłużej tego ciągnąć. Ja po prostu nie jestem już w stanie dać czułości, miłości, itp. Jak ją przytulam to się dosłownie zmuszam do tego.
Ostatnimi czasy przez przypadek poznałem pewną dziewczynę, z którą się świetnie dogaduję. Jeszcze nic między nami nie zaszło, ale mogłoby dojść. Ja jeszcze staram się trzymać na wodzy z emocjami, bo nie chce niczego odwalić będąc w związku. Dosłowne przeciwieństwo mojej żony. Ja osobiście nie widzę żadnych szans na to, aby się znowu zakochać w żonie. Jest ogólnie dobrą osobą, ale ja już nie mogę tak żyć i siebie oszukiwać. Przez tyle lat też sam się bałem, że nikogo innego sobie nie znajdę, więc tkwiłem w tym. Jest to tak naprawdę pierwsza moja dziewczyna, która mnie zaakceptowała, gdyż nigdy powodzenia nie mialem i być może teraz wychodzą mi jakieś braki z lat młodzieńczych i rzeczy, które powinienem przeżyć w tamtym okresie życia. Żona mówi, że się zmieni itp.ale jak można swój charakter czy sposób bycia zmienić. Ja wiem, że tak się nie da.
Moje pytanie, jak rozwiązać ten cały problem w moim związku, jak to zrobić, aby wszyscy jak najlżej to przeszli… dzień w dzień o tym myślę, śpię tragicznie i jestem już tym wykończony psychicznie i fizycznie. Czy powinienem się udać do psychologa na rozmowę? Nie wiem co zrobić, żeby się uwolnić od tego wszystkiego.
Mama nie chce żyć, a ja nie potrafię się z tym pogodzić. Jak ją wspierać?
Moja mama 61 lat. Kobieta alkoholiczka z depresją. Uparta, nigdy nie chciała chodzić do lekarza. A gdy już poszła ukrywała prawdę. Nie chodziła na zlecone badania i usg. Aktualnie w szpitalu. Trzęsie się jej całe ciało. Kiedyś tylko ręce. Gdy chodzi to upada. Zanikają jej mięśnie. Tak alkohol wyniszczył jej organizm. Stwierdzili chorobę polineuropatia. Narządy wewnętrzne masakra. Najgorzej wątroba. Ma żółtaczkę. Nie trzyma kału. Ona nie chce żyć. W szpitalu podają jej silne leki. Po nich wygląda jakby była nieobecna, wyciszona. Patrzy tylko w okno. Nie rozmawia. Patrząc w okno płacze. Nie chce naszej pomocy. Powiedziała, że pie**oli ją to życie. Lekarze mówią że, jedną nogą jest w grobie.
Nie wiemy jak z nią rozmawiać. A mnie serce boli, że jest tak nieszczęśliwa, że nie chce żyć. Jak ją wspierać? Zachęcić by walczyła o siebie? Ma małe wnuczki, zawsze powtarzała, że żyje dla wnuczków. A teraz nawet i to ją nie cieszy. Lekarze mówią, że po wyjściu ze szpitala, żeby oddać ją na zamknięty odwyk. Ona nigdy się na to nie zgodzi. Jest zła, że o nią walczymy. Nie radzę sobie z tym. Jestem załamana. Ona chce poprostu umrzeć, a ja nie potrafię się z tym pogodzić.
Witam, nie radzę sobie z emocjami.
Witam, nie radzę sobie z emocjami.
Przy każdej kłótni mąż odwraca się od mnie i udaje, że nie istnieję, załamuje się wtedy, nie wiem, co ze sobą zrobić, potrzebuję wtedy rozmowy, wyjścia z konfliktu, ale niestety do tego nie dochodzi, co jest jeszcze gorsze Nie wiem czy sama to sobie robię, czy mąż też powoduje to, że mam niską samoocenę, niechęć do czegokolwiek.
Mamy wspólnie dzieci i nie chciałabym, aby one patrzyły na to, przez co przechodzę, zmiany nastroju, płacz.
Wsparcie mamy w wychodzeniu z żałoby - jak to zrobić dobrze?
Dzień dobry, pochodzę z rodziny wielodzietnej, w sumie miałam 5 rodzeństwa. Ponad dwa lata temu zmarł mój starszy brat. Ja już po tych dwóch latach powiedzmy uporałam się z żałobą i chce zacząć normalnie żyć. Mieszkam z mamą i niepełnosprawnym bratem.
Mam nadal tkwi w początkowych etapach żałoby. Izoluje się od nas, nie interesuje się naszym życie, ale jednocześnie pragnie żebyśmy byli jej podporządkowani. Nie pozwala na życie własnym życie. Mało tego zarzuca nam że nie wspieramy jej, nie wspominamy brata. Tłumaczenia że po takim czasie my mamy prawo żyć odbiera jako atak. Czuje, że utknęliśmy w toksycznej relacji i nie wiem jak z tego wybrnąć. Może terapia rodzinna byłaby odpowiednią albo zmuszenie mamy do indywidualnej terapię. Wspomnę jeszcze, że mama jest już pod opieką psychiatry i na stałe przyjmuje leki na depresję, które jak twierdzi nic nie pomagają.
