
- Strona główna
- Forum
- kryzysy, związki i relacje
- W żałobie po mamie...
W żałobie po mamie nie jestem w stanie zaakceptować nowego związku ojca. Dla mnie jest to dobre, jednak ojciec uważa, że jestem złą córką.
Smutek
Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Widzę, że przechodzi pani bardzo ciężki okres w życiu po stracie mamy. Od razu napisze, ze nie jest pani złą osobą, ale osobą w żałobie po stracie bliskiej pani osoby. Jest pani w okresie żałoby, a że wszyscy przechodzimy ją inaczej, inni szybciej a inni wolniej, to jest pani jeszcze ciężej zaakceptować nowy związek pani taty.
Proszę się nie obwiniać o uczucia i emocje, jakie pani teraz przeżywa, bo są bardzo ważne i nie robić nic wbrew sobie, jeśli myśli pani, że to za wcześnie. Jeżeli nie jest pani gotowa na poznanie nowej partnerki ojca, to proszę się do niczego nie zmuszać. Ważne jest, by pani odbyła szczerą rozmowę z ojcem na ten temat i wytłumaczyła jak się pani czuje. Jeżeli będzie pani potrzeba pomoc psychologiczna, proszę poszukać pomocy specjalisty, który dobierze najlepszą formę terapii.
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
To, że stara się Pani przeżyć żałobę, pozwolić sobie na smutek, czy złość w związku z sytuacją jest ważnym zasobem, wyrazem troski o siebie. Zachęcam do rozmowy z ojcem i wzajemnego poszanowania uczuć i pragnień. Wszystko ma swój czas. Pani wartość nie zależy od tego, czy chce kogoś poznać, czy nie. Nie uważam, że to podlega ocenie. Po prostu potrzebuje Pani więcej czasu na pogodzenie się z traumatycznym przeżyciem.
Pozdrawiam
Katarzyna Waszak
Ewelina Czerny
Nawiązując do poprzedniczek mogę tylko dodać, że jest to okazja dla Pani by pokazać ojcu siebie, nauczyć go zobaczenia uczuć innej osoby a nie oskarżania, które ewidentnie jest ukierunkowane tylko na siebie.
Powodzenia Ewelina Czerny

Zobacz podobne
Jestem z mężem od 18 lat (10 lat po ślubie). Gdy się poznaliśmy Mąż był człowiekiem bardzo skromnym, delikatnym i spokojnym.
Gdy urodził się pierwszy syn zaczęły się bardzo nerwowe sytuacje. W kłótniach Mąż potrafił uderzać pięścią w drzwi aż zrobił w nich dziurę, rozwalił mi telefon twierdząc, że go zdradzam. Niejednokrotnie groził, że sobie coś zrobi.
Często robi awantury przy dzieciach i to mnie najbardziej boli. Zarzuca mi, że to wszystko moja wina, bo ja mało z nim współżyje. A ja już po tych wszystkich wydarzeniach zamknęłam się na niego. Ciężko mi z nim rozmawiać, dzielić problemami, śmiać. Nasze rozmowy to tylko są na temat dzieci. Nie chcę, żeby mnie przytulał, dotykał. On twierdzi, że czuje się bardzo odrzucony.
Ostatnio w kłótni powiedział przy dzieciach "pakuj się i wypier*alaj ". Wczoraj przez godzinę krzyczał na mnie jaka jestem okropna, bo znowu się z nim nie kocham, że pójdzie do moich koleżanek jak tak dalej będzie, znowu, że sobie coś zrobi. Kazał mi wybierać albo on albo moja rodzina. Nie mam od niego zbyt wiele pomocy, jest wiecznie chronicznie zmęczony. W domu rzadko robi coś sam od siebie, o wszystko muszę się prosić, albo obiecuje ze coś zrobi a nie robi. I znowu zostaje z tym ja. Mam ochotę odejść, ale boję się, że faktycznie sobie coś zrobi. No i dzieci...kochają go strasznie....
Dzień dobry. Mam ogromny problem ze sobą, rozstaliśmy sie żoną - to ona odeszła, jesteśmy ze sobą w małżeństwie pół roku a w związku 3 lata i koniec, a ja ją cały czas kocham..nie mogę o niej zapomnieć, a minęło 2 miesiące od rozstania. Oglądam zdjęcia, płacze, przeszukuje ja w mediach społecznościowych i aż płacze jak ją widzę jedynie tylko na zdjęciach. Byłem u psychiatry, biorę leki na depresję, ale czuję, że to mi nie pomaga ...co mam robić, jak mam dalej żyć? Proszę o poradę


