Problemy z akceptacją partnera przez mamę i poczucie niesprawiedliwego traktowania
Agata

Martyna Jarosz
Dzień dobry Agato,
Rozumiem, że przeżywasz trudny okres w swoim życiu i czujesz się przytłoczona sytuacją w domu. Twoje emocje i obawy są ważne, a Twoje pragnienia i potrzeby zasługują na szacunek i wsparcie.
Oto kilka pytań do refleksji, które mogą pomóc Ci lepiej zrozumieć swoją sytuację i podjąć kroki w kierunku zmiany:
- Czy próbowałaś rozmawiać z mamą o swoich uczuciach i potrzebach? Jakie kroki możesz podjąć, aby lepiej komunikować swoje granice?
- Czy Twój partner wie, z jakimi problemami się borykasz? Jakie wsparcie mogłabyś uzyskać od niego, aby czuć się pewniej i bezpieczniej?
- Jakie są Twoje cele i marzenia na przyszłość, jeśli chodzi o niezależność i samodzielność?
- Jakie kroki mogłabyś podjąć, aby zbliżyć się do realizacji tych celów? Czy rozważasz opcje mieszkania na własną rękę lub z partnerem?
- Jakie działania mogłabyś podjąć, aby budować swoją pewność siebie i poczucie własnej wartości?
- Czy masz osoby w swoim otoczeniu, które mogłyby Cię wspierać w trudnych chwilach? Czy rozważałaś rozmowę z terapeutą, aby uzyskać profesjonalne wsparcie?
Twoje uczucia są ważne, a Twoje życie należy do Ciebie. Warto dążyć do sytuacji, w której czujesz się szanowana i doceniana.
Trzymam mocno kciuki!
Martyna Jarosz - psycholog

Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga Agato,
czy sposób traktowania Ciebie przez mamę może mieć coś wspólnego z brakiem asertywności (stawianiem granic) u Ciebie?
Zdecydowanie zalecam podjęcie dłuższych konsultacji z psychologiem (na platformie Twój Psycholog są one dostępne również w formie online), ponieważ jakakolwiek odpowiedź tutaj nie zastąpi spotkań ze specjalistą, który wyjaśni Ci mechanizmy panujące w rodzinie. Trzeba będzie popracować też nad Twoim poczuciem własnej wartości oraz tym, że nie zawsze warto się porównywać z innymi. Mimo Twoich 32 lat (a więc dorosłości) wciąż reagujesz na zaczepki mamy z pozycji dziecka.
Konsultacje pomogą Ci zaopiekować się zranionymi kawałkami serca oraz uświadomią Ci, że sama możesz dać sobie to, czego nie otrzymujesz od rodzica.
Trzymam kciuki za podjęcie takich konsultacji, a uwierz, będzie warto! :)
Katarzyna Kania-Bzdyl

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Mam 23 lata i czuję się samotna. Mieszkam z mamą, która już się starzeje i rozmawia głośno na cały dom, a kiedy ja uciszam, mówi, że to jest jej dom, a potem po 2 dniach mówi, że jak bardzo musimy się wspierać jako rodzina. Ojciec, który przez całe życie wraca na weekendy do domu i robi nam wojsko z bratem za dzieciaka. Jest małomówny, jak coś mu nie pasuje to głośno krzyczy, sam jego wygląd jest straszny. Rodzice się zawsze kłócili głośno przy nas, dzieciach. Studiuję, ale na studiach nie mam żadnej kumpeli, jedna, z którą rozmawiałam, poszła sobie do innej grupy, do innych znajomych zostawiając mnie samą z osobami z hermetycznej grupy. I ciężko mi na wiązać jakiś kontakt z innymi osobami. Moje wszystkie bliższe kumpele studiują w innych miastach, mają ciężkie studia i chłopaków i mało co to one piszą do mnie pytając się jak tam. Jestem osobą zawsze uśmiechniętą, pełną energii, jeżdżę konno, chodzę na siłkę, jestem też mocno waleczna, asertywna i nie wszyscy mnie polubią, bo mam liderskie cechy, jeżdżę na wymiany młodzieżowe z erasmusa, poznaje ludzi. Jestem strasznie wrażliwą osobą, przywiązująca się. Marzę o rodzinie i swoich dzieciach, bardzo. Bo chciałabym tworzyć prawdziwy dom, chociaż z moją rodziną. Ciężko mi się separować od mamy, bo to jednak moja mama, która do końca jest przy mnie, ale ona zaczyna nie widzieć żadnej swojej winy w zachowaniu. Mam zdiagnozowane adhd, osobowość anankastyczną. Mam ORKIESTRĘ w głowie codziennie i nie wytrzymuje tego i jestem sama z tym wszystkim na co dzień, bo nie mam nikogo, kto mógłby po prostu mnie przytulić.
Mieszkamy w jednym domu z moją mamą - mama mieszka na parterze, a ja z mężem i dziećmi na piętrze. Gdy się wprowadzaliśmy około 8 lat temu, wymieniliśmy stary piec, na piec na ekogroszek. Około rok temu mama stwierdziła, że ekogroszek ją truje, że przez niego źle się czuje, że w powietrzu są wolne rodniki, przez które choruje (mama od lat leczy się na rzs).
Wszystkie rozmowy z nią sprowadzają się do tematu palenia ekogroszkiem i źle działającej wentylacji w domu (kominiarz stwierdził że działa prawidłowo). Nie wiem już jak mam z nią rozmawiać, cały czas czuję się oskarżana o to, że przeze mnie i męża choruje (bo to my kupiliśmy taki piec). W najbliższym czasie będziemy zmieniać ten piec na gazowy, ale mama mówi, że nie wytrzyma nawet miesiąca, że woli iść spać pod most. Ja wpadam w coraz większe poczucie winy i jednocześnie coraz rzadziej się z nią spotykam, aby uniknąć kolejnych sporów. Sytuacja coraz bardziej mnie przytłacza i nie wiem w jaki sposób przywrócić normalne relacje