Odpowiedz jako specjalista
WsteczProblemy z granicami w relacji terapeutycznej: kiedy psycholog angażuje się zbytnio
Dzień dobry.
Mój partner korzysta z usług psychologa. Związane jest to z rozwodem i uzależnieniem od byłej żony (diagnoza psychologa). Tworzymy parę od 18 miesięcy. Pani psycholog wspierała go, kiedy mieliśmy konflikty. Powiedziała mi o uzależnieniu partnera i o tym, że jest dzieckiem DDA. Miało to na celu zrozumienie jego zachowań. Znała też moje problemy związkowe, bo opowiedział jej o nich mój partner.
Sama była w skomplikowanej sytuacji osobistej z partnerem i dzieliła się tym z moim partnerem. Dzwoniła do niego, opowiadała, jak jej źle, jakie ma kłopoty, płakała. Jej partner jest związany zawodowo z moim partnerem. Dzwoniła np. do mojego partnera z prośbami – np. o znalezienie mieszkania czy ziemi.
Doszło do sytuacji, kiedy brała ślub. Jej partner zaprosił nas na tę uroczystość. Na wysłane gratulacje nie odpowiedziała, ale wysłała do mojego partnera zdjęcie z urzędowym potwierdzeniem planowanego ślubu. Podczas wesela robiliśmy sobie zdjęcia z młodą parą. W trakcie sesji wyciągnęła dłoń do mojego partnera, zdjęcie zostało wykonane, po czym powiedziała do mnie: „Powinnaś mi podziękować, bo to dzięki mnie go masz”.
Drugi tekst, który padł w odpowiedzi na gratulacje, to: „Nastał w końcu ten dzień, na nasze i wasze szczęście”. To mnie bardzo zirytowało. Mój partner jest na mnie obrażony, bo uważa, że pani psycholog miała dobre intencje – że chodziło jej o to, iż miała duży wpływ na jego otwarcie się na nową relację.
Kiedy wychodziliśmy, pani psycholog wzięła mnie na bok i przeprosiła, mówiąc, że to dzięki niej wyszedł z uzależnienia od byłej żony i tym samym mogliśmy stać się parą. W tym czasie mój partner remontował mieszkanie dla jej męża. Po weselu pojechaliśmy posprzątać po remoncie. Robiłam to dla niego, żeby mu pomóc, ale czułam się fatalnie. Teraz on milczy, bo – jak mówi – musi ochłonąć.
Poproszę o ocenę sytuacji. Bo z mojego punktu widzenia sytuacja jest nieprawidłowa.
Renata
1 miesiąc temu
Anna Martyniuk-Białecka
Pani Renato,
Zostawiam Pani link do strony Polskiego Towarszystwa Psychologicznego, gdzie można zapoznać się z Kodeksem etycznym zawodu psychologa. https://psych.org.pl/dla-psychologow/kodeks-etyczny
Myślę, że to będzie dla Pani cenna wskazówka.
Pozdrawiam serdecznie,
psycholog Anna Martyniuk-Białecka
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Lucio Pileggi
Niestety w zachowaniu Pani psycholog jest bardzo mało profesjonalizmu.
Jest kilka rzeczy, które przekraczają etykę zawodu.
Psycholog nie powinien nawiązywać kontaktów poza granicami terapii, a tutaj czytamy, że Pani psycholog np. dzwoniła do niego i opowiadała, jakie ma kłopoty, prosiła o pomoc w znalezieniu mieszkania i zaprosiła was na ślub, jakby była koleżanką.
Mamy tutaj do czynienia także z konfliktem interesów (np. „Jej partner jest związany zawodowo z moim partnerem”).
Pani psycholog ewidentnie też wtrącała się w waszą relację, np. podczas wesela.
Podsumowując – najważniejszym celem psychologa powinien być dobrostan klienta i jego bliskich, a tutaj czytamy właśnie o zachowaniu, którego psycholog powinien unikać.
Mam nadzieję, że to, co piszę, może być dla Pani pomocne w tej przykrej sytuacji.
Lucio Pileggi, Psycholog
mniej niż godzinę temu
Joanna Łucka
Pani Renato,
Pani niepokój jest uzasadniony, a uzasadnienie to możemy znaleźć w Kodeksie Etyki Zawodu Psychologa.
Podczas pracy z pacjentem/klientem psycholog powinien każdorazowo w ramach określenia ram współpracy stworzyć kontrakt, na który godzą się obie strony - psycholog oraz pacjent/klient. Dokument taki jest o tyle istotny, iż stanowi oparcie w sferze wszelkiego rodzaju granic: kontaktów poza sesjami, przetwarzania informacji o pacjencie, możliwości/konieczności informowania o stanie zdrowia osób trzecich, celach i formie współpracy etc.
Wysoce niezalecane z punktu widzenia etyki i standardów pracy psychologa jest posiadanie jakiejkolwiek innej relacji z pacjentem niż zawodowo-profesjonalna - tj. koleżeńska, pozostająca w zależności jak np. związana ze stosunkiem pracy etc., gdyż rodzi to pytania i dylematy co do jakości relacji i pracy w gabinecie. Takich relacji nie zaleca się kontynuować także po zakończeniu procesu psychologicznego/terapeutycznego.
Z Pani wiadomości wynika, że psycholożka przekroczyła granice zawodowe co najmniej kilkukrotnie m.in. w zakresie: poszanowania godności i autonomii klienta (kontaktując się poza sesjami informując o własnych trudnościach, czy komentując pracę z pacjentem wobec Pani), ochrony poufności, ograniczania konfliktów interesów (znajomości między mężem psycholożki a Pani partnerem, zaproszenie na ślub, czyli uroczystość wysoce prywatną) i zachowanie granic zawodowych przy kontaktach z rodziną (wychodząc z roli specjalistki goszcząc Państwa na weselu, jednocześnie komentując proces psychologiczny, jako specjalistka w tym samym czasie).
Poczucie zdezorientowania i skonfundowania zaistniałą sytuacją i relacjami pomiędzy partnerem a panią psycholog wydaje się zatem oparte o bezpośrednie przekroczenia w zakresie pełnionych usług psychologicznych.
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka i psychoterapeutka w trakcie certyfikacji
mniej niż godzinę temu
Zobacz podobne
Matka jest narcystyczną osobą. Zapisałam się do psychiatry, ale chciałabym również podjąć psychoterapię. Jaki nurt dla PTSD i lęk uogólniony?
Dobry wieczór,
chciałabym rozpocząć terapię, jednak nie wiem jaki wybrać nurt.
Głównym celem jest zbudowanie poczucia wartości, pokochanie siebie, przepracowanie traumy, walka z lękiem uogólnionym oraz stresem, który zaczął mocno odbijać się na zdrowiu fizycznym.
Powyższe wynika z wieloletniej relacji z (przypuszczalnie, bo nigdy nie udało mi się namówić jej na wspólną terapię, a wiem, że przytoczenie faktów nie jest miarodajne, gdy brak wersji drugiej strony) narcystyczną, bardzo zaburzoną matką. Kontakt został zerwany kilka lat temu, jednak oczernianie i dzwonienie po rodzinie i znajomych nie ustaje.
Wizytę u psychiatry mam już zarezerwowaną, zamierzam wspierać się farmakologią. Cierpię na PTSD i zespół lęku uogólnionego, który na codzień nie jest dokuczliwy, o ile nie mam kontaktu lub wiedzy o matce i jej poczynaniach.
Niestety obecnie matka wciąga rodzinę w namawianie mnie do kontaktu i wyciąganie informacji co do miejsca mojej pracy i zamieszkania, co bardzo mnie stresuję.
Myślałam o nurcie behawioralno-poznawczym, bo zdaje się mieć szybkie efekty, ale może to zbyt poważny problem i powinnam rozważyć inny nurt.
Bardzo dziękuję za pomoc.
List pisany do sprawcy molestowania seksualnego. Mam wrażenie, że moja reakcja jest dziwna.
Szanowni Państwo, moja psycholog zaleciła napisać list do sprawcy molestowania seksualnego. Niestety pisząc list i opisując co pamiętam, czułam ucisk i mrowienie w dolnej części brzucha. Nie podnieca mnie to co się stało. Czuję obrzydzenie do tej osoby. Pomimo tego moje ciało dziwnie reaguje. Co jest ze mną nie tak?
Problemy z akceptacją partnera przez mamę i poczucie niesprawiedliwego traktowania
Dzień dobry mam na imię Agata mam 32 lata. Choruje na guzkowe zapalenie naczyń od urodzenia. Mieszkam narazie z rodzicami. I jest taki problem moja mama nie akceptuje mojego faceta. Poza tym traktuje mnie jak służąca. Jestem tylko od zapierdzielania w domu i zadowalania jej. Mam również młodszą siostrę o 3 lata. Ma dobrą pracę i męża. I moja mama traktuje ją jak boginię. Próbują ingerować w mogę życie. Najlepiej one by wybrały mi faceta. Jestem już tym wszystkim zmęczona. I czuje się gorsza od siostry. Że je rozczarowuje. Wiem że nie powinnam ich zadowalać bo to moje życie. Ale mamy zachowanie w stosunku do mnie boli mnie. Traktuje mnie jak małe dziecko które trzeba prowadzić za rączkę.
Boję się, że partner będzie kłamać u psychiatry. Czy psychiatra jest w stanie to zauważyć?
Dzień dobry, co zrobić w sytuacji, kiedy partner od jakiegoś czasu jest całkowicie bez humoru, ciągle smutny , bez chęci do niczego , nie pomaga w domowych obowiązkach , mamy dziecko nie interesuje się co ma w szkole, co się dzieje u nas. Postanowił mnie zostawić, nie chce podjąć jakiejkolwiek próby rozmowy, ani pomocy, nie chce iść do psychologa. Mówi, że nie ma powodów do radości. Że jest mu dobrze w ciszy i samotności. Nie poznaję swojego partnera. Nie wiem co robić. Proszę o jakąś radę. Udało się namówić partnera na wizytę u psychiatry, mówi, że robi to żeby mi udowodnić, że z nim wszystko dobrze. Boję się , że zacznie kłamać w gabinecie. Czy psychiatra ma jakieś sposoby , żeby wyciągnąć prawdę i dojść do jego zachowania? Pytam, ponieważ nie byłam nigdy w takiej sytuacji.
Dysocjacja w zaburzeniach lękowych. Mam wrażenie, że psychoterapia idzie za szybko.
Dzień dobry, co zrobić z poczuciem odrealnienia przy zaburzeniach lękowych? Mam wrażenie, że właśnie przez takie poczucie ten lęk nadal nie chce odejść. Jednego dnia mam poczucie, że otoczenie wokół mnie nie jest prawdziwe, jakbym oglądała jakiś film, a nie naprawdę tam była, a drugiego dnia, że to nie otoczenie jest problemem, a to ja się od nich oddalam, to ja jestem jak we śnie. Nie wiem co z tym zrobić, bo nie raz utrudnia mi to pokonanie lęku, w najgorszych chwilach, gdy miałam ataki paniki (obecnie praktycznie ich nie widzę) to właśnie wszystko robiło się mniejsze, sztuczne itp. Mówiłam o tym na sesji chociaż jak widać za mało i jedynie co to przegadałam sam lęk, nie to uczucie. A teraz nawet z lęku zbaczamy na inne tematy i nie wiem czy to dobrze, bo jestem dość zestresowana czy to nie za szybko, że może powinnam nadal rozmawiać o problemie, z którym tu przyszłam. O ile właśnie ataki paniki zniknęły, to takie odrealnienia i lęk w głowie są nadal, momentami bardziej nasilone niż parę miesięcy temu. Dawniej to odrealnienie też było, lecz często było tylko kawałkiem ataku paniki, a nie jedynym problemem jak teraz. Naprawdę nie wiem co to znaczy: czy terapia tak naprawdę nie działa i muszę pójść do psychiatry? Czy jest jakiś sposób by sobie z tym radzić?
