Straciłam zaufanie do chłopaka, ponieważ oszukał mnie co do kontaktu i spotkań ze swoją byłą partnerką. Jak odbudować zaufanie?
Anonimowo

Bartłomiej Borys
Droga Pani
We wpisie czytam, że poczuła się Pani zdradzona i oszukana przez partnera, który w tajemnicy kontaktował się z byłą partnerką. Jak rozumiem Partnerowi nie udało się być szczerym mimo prób. Wyobrażam sobie, że w tej sytuacji może Pani czuć takie emocje jak lęk czy złość. Pani zaufanie zostało zdradzone, naturalne więc, że pojawia się trudność w bezgranicznym zaufaniu. Odbudowanie zaufania to proces, w którym ważna jest praca zainteresowanych. Warto byłoby umówić się na spotkanie, by móc porozmawiać o emocjach, których Pani doświadcza i omówić możliwe rozwiązania.
Pozdrawiam
Bartłomiej

Kinga Okoń
Dzień dobry,
Niestety utrata zaufania w tej sytuacji jest całkowicie zrozumiała. Jeśli próbowała już Pani podejmować poważną rozmowę z partnerem na temat tego, jak jego kłamstwa wpływają na związek i nie było efektów, to stoi Pani przed decyzją. Czy ma Pani gotowość, by próbować zaufać mu ponownie? Czy partner swoim zachowaniem pokazuje, że będzie dążył do zmiany zachowania? Jeśli tak, to terapia par byłaby najlepszym rozwiązaniem i stanowiłaby inwestycję w przyszłość związku.
Pozdrawiam,
Kinga Okoń

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
niestety odbudowanie zaufania w relacji jest zadaniem bardzo trudnym i czasochłonnym. Odpowiadając na zadane przez Panią pytanie - terapia może być bardzo pomocnym narzędziem dla was jako pary. Pomoże przepracować różne trudności. Proszę tylko pamiętać, że terapia jest procesem więc efekty waszej pracy mogą pojawić się po dłuższym czasie. Ważne też jest, aby Państwo razem chcieli uczestniczyć w procesie, który przepracuje problemy.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta

Martyna Tomczak-Wypijewska
Dzień Dobry
Tak, terapia jak najbardziej może być pomocna w pracy nad odbudowaniem zaufania. Ale sama terapia nie będzie pomocna, jeśli obie osoby w niej uczestniczące nie włożą w nią ogromu swojej pracy i zaangażowania. I cierpliwości, bo to czasochłonny proces.
Pozdrawiam
Martyna Tomczak- Wypijewska, psycholog, certyfikowana psychoterapeutka poznawczo- behawioralna

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Dzień dobry, Z żoną jestem już 12 lat po ślubie, a razem jesteśmy od 17.
Mamy wspólnie syna w wieku 10 lat. Od wielu lat (conajmniej 11) borykam się z problemem w moim związku, w którym się średnio dogadujemy ze względu na ogromne różnice charakterów, temperamentów, celów w życiu, wspólnych zainteresowań itp.
Od conajmniej 5 lat sam przed sobą stwierdziłem, że ja jej po prostu nie kocham. Kompletnie nic nie czuję, nie tęsknię jak gdzieś wyjadę, nie myślę o niej. Parę miesięcy temu przyznałem się jej do tego, że jej nie kocham i będę chciał zakończyć nasz związek. Ogólnie to poczułem ulgę, że w końcu to powiedziałem i myślałem, że będzie lepiej, ale ulga była na krótko. Oczywiście był płacz, ale po dłużej rozmowie sama stwierdziła, że jest kiepsko. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ona boi się samotności i że sobie już nikogo nigdy nie znajdzie. I jak tak gada to ciężko mi trochę na sercu to słuchać, ale ja nie potrafię dłużej tego ciągnąć. Ja po prostu nie jestem już w stanie dać czułości, miłości, itp. Jak ją przytulam to się dosłownie zmuszam do tego.
Ostatnimi czasy przez przypadek poznałem pewną dziewczynę, z którą się świetnie dogaduję. Jeszcze nic między nami nie zaszło, ale mogłoby dojść. Ja jeszcze staram się trzymać na wodzy z emocjami, bo nie chce niczego odwalić będąc w związku. Dosłowne przeciwieństwo mojej żony. Ja osobiście nie widzę żadnych szans na to, aby się znowu zakochać w żonie. Jest ogólnie dobrą osobą, ale ja już nie mogę tak żyć i siebie oszukiwać. Przez tyle lat też sam się bałem, że nikogo innego sobie nie znajdę, więc tkwiłem w tym. Jest to tak naprawdę pierwsza moja dziewczyna, która mnie zaakceptowała, gdyż nigdy powodzenia nie mialem i być może teraz wychodzą mi jakieś braki z lat młodzieńczych i rzeczy, które powinienem przeżyć w tamtym okresie życia. Żona mówi, że się zmieni itp.ale jak można swój charakter czy sposób bycia zmienić. Ja wiem, że tak się nie da.
Moje pytanie, jak rozwiązać ten cały problem w moim związku, jak to zrobić, aby wszyscy jak najlżej to przeszli… dzień w dzień o tym myślę, śpię tragicznie i jestem już tym wykończony psychicznie i fizycznie. Czy powinienem się udać do psychologa na rozmowę? Nie wiem co zrobić, żeby się uwolnić od tego wszystkiego.
Dzień dobry, Mój partner jest zazdrosny o mój poprzedni związek (krótki, dla mnie po czasie nic nieznaczący, jednak chwilę przed poznaniem obecnego partnera i z jednorazowym współżyciem). Twierdzi, że odkąd poznał szczegóły, zmienił o mnie zdanie, nie jestem już dla niego taka "idealna", że przed oczami ma obrazy mnie z tamtym człowiekiem. Jesteśmy razem już kilka lat, jest dla mnie najważniejszy i nie wyobrażam sobie życia bez niego. 1. Jak nam pomóc? 2. Co robić? 3. Czy znają Państwo podobne historie, które zakończyły się pozytywnie?
Dzień dobry,
Od 10 lat mam ciągle nawracającą się depresję.
Jestem ciągle zmęczona … wszystkim. Mam leki, psychiatrę … już trzeciego. I znowu od 4 miesięcy jest bardzo źle, gorzej niż zwykle, mimo że chodzę na terapię 2 x w miesiącu i biorę leki. Jestem strasznie zmęczona, już nie widzę, co mogłabym jeszcze zrobić, żeby było lepiej. Mam męża i 2 dzieci, którzy mają mnie już dosyć. Ja też mam siebie dosyć, nawet kąpać mi się nie chce. Chcę tylko spać i przespać to gówno.
Ale jak się budzę to nie nowy to samo.
Co mam robić, gdzie szukać pomocy, czy w ogóle jest jakieś wyjście?
Monika