Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy można przywrócić uczucie domu i ukojenia poprzez zmianę otoczenia?
Jest pewien stan emocjonalny, który do mnie powraca. Jest on cudowny, przytulny, powraca do mnie, gdy zakładam ubrania w określonym stylu, gdy jest jesienna, przytulna pogoda, nie jestem w stanie go niestety uchwycić na długo, bo kontrastuje on ze stanem, który odczuwam, gdy żyję i mieszkam obecnie, od lat. W zasadzie to ten stan jest jakimś wspomnieniem, ale też równoległą rzeczywistością. Z tego, co chyba udało mi się odgadnać, to tak się czasami czułam w mieście, w którym dorastałam. Chciałabym czuć się tak częściej, nie rozumiem i nie wiem, co zrobić, żeby go przy sobie zatrzymać. Zauważyłam, że jest to uczucie domu, nie chodzi o budynek, ale o energię. I jest taki promyk słońca, który czuję w głowie, coś pięknego, błogiego, coś w zasadzie idealnego. Mam wtedy przyjemne wizje, że idę przez piękną, przytulną miejscowość, może to być małe miasto albo wieś, są kolorowe liście, idę na romantyczne spotkanie, a w domu czeka na mnie rodzina, gdzieś niedaleko mieszkają ludzie, którzy są mi bliscy. Jak scena z idealnego filmu. Jest to skomplikowane i nie da się tego wytłumaczyć. Nie da się też tego na siłę przywołać. To przychodzi samo. Chyba w zeszłym roku pierwszy raz poczułam ten stan, gdy usłyszałam piosenkę, której wcześniej nie znałam, ale bardzo mi się spodobała, i właśnie wtedy poczułam to coś nieuchwytnego. Zastanawiam się, czy powinnam w takim razie ponownie zmienić miejsce zamieszkania, bo od kilku lat miałam kilka przeprowadzek, ale też próby przeprowadzek, też podróżuję i nie czułam tego stanu, wręcz przeciwnie, często czułam okropny chłód, brak przynależności, poczucie, że chyba nie będę się czuć swoja.
Anonimowo
2 miesiące temu
Elza Grabińska
Szanowna Pani,
czytając Pani opis, mam wrażenie, że to, o czym Pani pisze, jest bardzo głębokim, emocjonalnym wspomnieniem poczucia bezpieczeństwa, bliskości i przynależności, które często kojarzy sie z domem. Warto spojrzeć na to nie tyle jak na potrzebę zmiany miejsca zamieszkania, ile raczej jak na drogowskaz. Ten stan może pokazywać, czego Pani potrzebuje w obecnym życiu - więcej ciepła, bliskości, spokoju, natury, może wolniejszego rytmu dnia. Być może chodzi o emocjonalny klimat, który potrzebowałaby Pani znów poczuć. Warto się temu przyjrzeć i być może wprowadzić nowy element, do swojego życia, aby polepszyć jego komfort.
Wszystkiego dobrego, Elza Grabińska, psycholog.
2 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Gizela Maria Rutkowska
Witam uprzejmie.
Nie napisała Pani tego postu, Pani go narysowała. Dokładnie widzę to, co Pani, choć oczywiście bez przeżywania uczuć Pani towarzyszących. Tęsknota za dzieciństwem, beztroską, ciepłem domu rodzinnego, bliskością kogoś , bardzo silnie nasyca Pani emocje. Nie pisze Pani o nikim obok siebie obecnie, myśli kierując w przeszłość i fantazje. Dlaczego i czego Pani teraz brak? Są sytuacje, które sprzyjają powstaniu u Pani podobnych wizji, np. ta piosenka. Czasem też są to zapachy, stara fotografia, dawno nie widziana osoba. Obiektów stymulujących do powstawania fantazji jest wiele i opierają się na różnicy w zmysłach. Mam pytanie: Czy stan emocjonalny, w jakim Pani obecnie się znajduje, wywołuje w Pani niepokój, lęk, niepewność? czy zasmuca i jeśli tak to na długo? co jest w stanie przerwać Pani smutny nastrój? Poszukiwanie własnego przyjaznego miejsca na ziemi jest czymś zupełnie zrozumiałym i normalnym. Nie wiem nic o Pani sytuacji rodzinnej i osobistej, dlatego też nie mogę wprost wskazać drogi do poszukiwania swojej przystani życiowej.
Pozdrawiam anonimową malarkę
Dr Gizela Rutkowska
Psycholog
Terapeuta
2 miesiące temu
Monika Figat
Dzień dobry,
zachęcam, by przyglądać się takim stanom jak Pani opisuje - z ciekawością i łagodnością, zamiast próbować je na siłę zatrzymać czy odtwarzać. To, że pojawiają się one spontanicznie, świadczy o tym, jak głęboko są zakorzenione w Pani wspomnieniach, wartościach i potrzebach.
Może Pani spróbować potraktować te chwile jako drogowskaz: pokazują, co jest dla Pani ważne: poczucie bliskości, przynależności, ciepła, bycia „u siebie”. Zamiast skupiać się na tym, jak je zatrzymać, warto zastanowić się, jak można wprowadzać więcej takich wartości do codzienności, nawet w małych gestach czy rytuałach. Czasem to nie miejsce, a sposób przeżywania codzienności i relacje z ludźmi budują poczucie domu.
Warto zaakceptować, że niektóre stany są ulotne, a pogoń za nimi może przynosić rozczarowanie. Zamiast tego można praktykować uważność, czyli zauważać te chwile, być z nimi w pełni, a potem pozwolić im odejść, wiedząc, że mogą wrócić w najmniej oczekiwanym momencie. To, że czuje Pani chłód i brak przynależności w nowych miejscach, jest również zrozumiałe, adaptacja wymaga czasu, a poczucie „bycia u siebie” często buduje się powoli, poprzez relacje i codzienne doświadczenia.
Serdeczności i powodzenia
Monika Figat, Psycholog [Warszawa i on-line] | monikafigat.pl
2 miesiące temu
Zobacz podobne
Pomocy !!! Zaburzenia koncentracji i uwagi.
Pomocy !!!
Zaburzenia koncentracji i uwagi.
Nie potrafię myśleć logicznie, mam bardzo głębokie zaburzenia koncentracji, walczę z tym już dłuższy czas, wcześniej myślałam, że może mam niedobór pewnych witamin i minerałów, dlatego suplementowałam najważniejsze witaminy ,trwało to kilka msc, ale niestety nic nie pomogło, próbowałam już wszystkiego - aktywność fizyczna, higiena snu, zdrowe odżywianie, medytacja, głębokie i świadome oddychanie, pozytywne myślenie, nic nie pomaga, badałam się pod kątem różnych chorób, wyszło, że wszystko w porządku, ciężko jest mi się skupić na wykonywanym zadaniu, a nawet na prostym jakimkolwiek poleceniu, czy jest dla mnie jakiś sposób na to ?
To bardzo boli psychicznie, z góry dziękuję za pomoc, wierzę, że ktoś mi pomoże !!
Jak radzić sobie z docinkami rodziny i znajomych jako samotny mężczyzna po trzydziestce?
Ludzie mi dokuczają. Znajomym i rodzinie nie podoba się mój "stan matrymonialny", jestem samotnym mężczyzną po trzydziestce. Wszyscy mnie dobijają, zawsze słyszę jakieś głupie docinki i chamstwo w moją stronę. Zdecydowałem się na samotność, bo jestem brzydki i do tego oszpecony (blizny po wypadku). Pracując, czuję się dobrze, jedynie rozmowy ze współpracownikami powodują u mnie dyskomfort. Rzadko wychodzę z domu, tylko do pracy i na zakupy. Chcę żyć po swojemu, ale ludzie mi nie pozwalają. Samemu jestem szczęśliwy, ale to szczęście ginie, gdy tylko muszę się z kimś spotkać. Czy jakakolwiek terapia ma sens w moim przypadku? Czy to coś w ogóle da? Ja chce tylko spokojnie doczekać śmierci, nie oczekuję nic więcej od życia.
Czy psychoterapia pomaga w leczeniu zaburzeń psychosomatycznych
Czy psychoterapia pomaga w leczeniu zaburzeń psychosomatycznych, które zostały spowodowane zaburzeniami lękowymi?
Witam, aktualnie jestem kilka lat po dwudziestce, nie mam praktycznie żadnego doświadczenia z pracą.
Witam, aktualnie jestem kilka lat po dwudziestce, nie mam praktycznie żadnego doświadczenia z pracą. Praktycznie od wejścia w dorosłość cierpię na depresję, stany lękowe i przede wszystkim fobię społeczną (to akurat mam od dzieciaka). Mam dwie lewe ręce do wszystkiego, brak pewności siebie, żadnych umiejętności. Mieszkam w małej miejscowości, gdzie trudno jest znaleźć pracę, nie posiadając doświadczenia. Chciałbym w końcu być niezależny finansowo, zaoszczędzić trochę pieniędzy i przy okazji móc wydawać na potrzebne mi rzeczy, po prostu chciałbym zacząć żyć jak człowiek... nie daję sobie już z tym psychicznie rady, nie mam żadnego wsparcia. Nie wyobrażam sobie pójścia do pracy z grupą ludzi, nowego miejsca, uczenia się wszystkiego, kontaktu z ludźmi. Marzy mi się coś swojego i praca przez internet. Od pewnego czasu chodzę do psychologa, ale nie pomaga mi to w żaden sposób. Sama myśl o tym, że miałbym gdzieś złożyć CV, sprawia, że się stresuję. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić, czas ucieka i chciałbym w końcu zacząć żyć jak człowiek. Nie mam kompletnie nic, a przez lata, które uciekły, mogłem mieć wszystko, czego potrzebuję i na pewno bym sporo pieniędzy odłożył, myśl o tym dołuje mnie jeszcze bardziej :(
Czuję się osamotniona i nierozumiana, co robić gdy nie znajduję wsparcia?
Witam. Czuję się osamotniona i nierozumiana. Mam wrażenie,że nikt mnie nie rozumie zatem czuję się też osamotniona w sprawach,w których mnie nie rozumieją przez co niektóre kończą się kłótnią. A nawet nie chcą mi w tym pomóc. Co robić?
