
Witam. Mam córkę 3-letnią i żonę. Jesteśmy po ślubie 10 lat.
Maciek
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z Pana wypowiedzi wynika, że bardzo zależy Panu na rodzinie, powrocie żony i córki. Próbował Pan róznych metod żeby do tego doprowadzić, jednak okazało się to nieskuteczne. Z tego co Pan pisze, Pana postępowanie miało na celu zapobiec katastrofie finansowej, żona mogła to jednak odebrać jako ograniczanie jej potrzeb i praw, co spowodowało wyprowadzkę i unikanie z Panem kontaktu. Jeżeli nastąpiło to niedawno to być może silne emocje są jeszcze żywe i trudno wtedy spokojnie rozmawiać. Być może żonie potrebny jest czas na przemyslenie tej sytuacji i podjęcie decyzji co dalej z Waszym małżeństwem i rodziną. Jeżeli jest to “świeża” sytuacja to pomocne może być danie małżonce czasu i zapewnieniem o chęci rozmowy i naprawieniu sytuacji.
Pozdrawiam
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Z tego, co Pan pisze, wynika, że nie ustaliliście wspólnie, jak poradzić sobie w trudnej sytuacji. Kontrola, ograniczanie bliskiego człowieka może być odbierane jako forma przemocy. Zachęcam do skorzystania z terapii par, aby umiejętnie się komunikować i dać sobie szanse na odbudowanie relacji. Może uda się wspólnie ustalić preferowaną przyszłość z uwzględnieniem potrzeb każdego z Was.
Pozdrawiam

Zobacz podobne
Chciałbym opisać swoją historię... Mam 34 lata, żonę, córkę 4-latka i drugie w drodze, lada moment się urodzi. Mam też wielki problem z hazardem, który pojawił się ok. 12 miesięcy temu i doprowadził do długów ok. 300 tys. Zacząłem inwestować na giełdzie, zainwestowałem swoje oszczędności, które w krotki czasie wzrosły do 900 tys. Nie wypłaciłem tego i wszystko straciłem i wtedy zaczęło się pierwsze zadłużenie w bankach, a później w parabankach. Po kilku miesiącach powiedziałem o tym zonie, wściekła się, ale wybaczyła.i pomogła spłacić zadłużenie, wtedy uważałem, ze nie jestem uzależniony, ze ta cała sytuacja tak się potoczyła, ze doprowadziła mnie do dna, ale zona mnie uratowała, i tutaj popełniłem pierwsze błędy, nie odciąłem się numeru telefonu, mejla gdzie te wszystkie reklamy przychodziły, blokowałem i usunąłem, zona mi prawie wybaczyła, żyliśmy jakby to się nie wydarzyło i wtedy uległem ponownie, po tych wszystkich reklamach, ofertach coś we mnie pękło i ponownie się zadłużyłem. Najpierw raz z zona powiedzieliśmy o wszystkim moim rodzicom, później jej. A na sam koniec zona chce odejść razem z córką, złożyła pozew. Wtedy zrozumiałem, jak bardzo ja skrzywdziłem i co zrobiłem. Niestety, ale juz jej zaufania nie odzyskam, mam chore myśli, napisałem listy, naprawdę teraz doszło do mnie, jak bardzo schrzaniłem, jestem wrakiem człowieka.
Ostatnio widzę, że mój dobry kumpel przechodzi coś, co wygląda na nagły kryzys psychiczny. Zawsze był niesamowicie pełen energii i optymizmu, a teraz jakby nagle wycofał się, stał się apatyczny i widać, że coś go przygniata.
Zauważyłem, że unika kontaktu, często się izoluje i ma problemy z koncentracją. Dla mnie to trudne, bo nie wiem, jak najlepiej mu pomóc, a nie chcę go też przytłaczać swoją obecnością.
Myślę, jak mogę lepiej zrozumieć, co przeżywa i w jaki sposób mogę być dla niego wsparciem. Czy powinienem go zachęcać do rozmowy o tym, co się dzieje, czy może lepiej dać mu przestrzeń, poczekać aż sam sobie z tym poradzi?
Jestem naprawdę zaniepokojony i chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby mój przyjaciel przeszedł przez tę ciężką sytuację. Każda wskazówka lub rada będzie dla mnie na wagę złota.
