Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzuję, że lek na zaburzenia depresyjno-lękowe nie działa. Nie wiem czy mogę się z tego wyleczyć.
Witam. Zmagam się już od kilku lat z zaburzeniami depresyjno- lękowymi. Przez to bardzo straciłam na wadze , nie mogę rzucić palenia. W dodatku mam bardzo często wysoki puls i wydaje mi się, że coś mi się stanie. Obecnie biorę leki serveron, ale odczuwam, że już mi nie pomagają. Można się z tego wyleczyć?
Pozdrawiam
Anonimowe
1 rok temu
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
z wypowiedzi wnioskuję, że przyjmowane są leki, jednak nie przynoszą one oczekiwanego efektu. W tej sytuacji najlepiej będzie porozmawiać o tym ze swoim lekarzem psychiatrą w celu omówienia obecnych dolegliwości i ewentualnego dostosowania procesu leczenia. W zaburzeniach depresyjno-lękowych ważna jest również psychoterapia. Nie wynika z wypowiedzi, aby Pani na taką uczęszczała. Może warto zastanowić się nad jej rozpoczęciem . Proszę pamiętać, że samo leczenie farmakologiczne może nie być wystarczające.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z Pani opisu wynika, że zaburzenie , na które Pani cierpi ostatnio prowadzi do jeszcze większych trudności w funkcjonowaniu. Oczywiście sugeruję rozmowę z lekarzem prowadzącym na temat farmakoterapii. Oprócz tego ważne byłoby również wykluczenie podłoża somatycznego tych objawów (mogą one mieć związek z zaburzeniami depresyjno-lękowymi ale również z pewnymi chorobami). Poza tym zachęcam Panią do podjęcia terapii psychologicznej. Jak wskazują badania ale i praktyka kliniczna takie połączenie psycho- i farmakoterapii daje lepsze i bardziej długotrwałe efekty.
pozdrawiam
1 rok temu
Aleksandra Kaźmierowska
Dzień dobry,
w tej sytuacji warto skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który po przeprowadzeniu wywiadu będzie mógł zaproponować skuteczną farmakoterapię. Czasami konieczna jest zmiana dawkowania leku, bądź zmiana samego leku. Przy zaburzeniach depresyjno-lękowych warto połączyć farmakoterapię z psychoterapią, która w takich sytuacjach może być bardzo wspierająca.
Serdeczności,
Aleksandra Kaźmierowska
1 rok temu
Zobacz podobne
Czy dzieci wyrosną z nadmiernej chęci słodyczy i oglądania tv? Zabraniam córce tyle słodkiego, ale ona wciąż chce.
Witam, jestem mama 2 dzieci Jana 3 lata i marii prawie 6 lat.. Mam problem dotyczący słodyczy i oglądania tv. Moja Córka mogłaby je jeść ciągle. Jest mi wstyd w towarzystwie czy gdziekolwiek jesteśmy bo oni rzucają się na słodycze jak sępy. w towarzystowe zwracam im uwagę by tyle nie jedli. Kolejny przyklad byłam z córką na konkursie piosenki prawie 7 h jazdy kto proponował słodycze ona pierwsza. Ledwo odejdzie od stołu to za 5 min pytanie co dostanie słodkiego. Codziennie dostaja podwieczorek w przedszkolu i w domu na podwieczorek i to wszystko. Nie wiem jak to zatrzymać. Ja byłam w dzieciństwie wyśmiewana za odstające uszy., wiem jak to boli jak ktos się z ciebie śmieje. Kolejna kwestia tv oglądają popić przedszkolu pol godz i po kompieli godz. Ale jak oglądaja to nie ma z nimi kontaktu. Czy z tego wyrosną?
Kiedy psycholog kieruję na wizytę u psychiatry? Choruje na anoreksje. Na ostatniej wizycie usłyszałam, że najprawdopodobniej czeka mnie wizyta u psychiatry. Czego można się spodziewać po takiej wizycie? Do psychologa chodzę od kilku miesięcy, nie jest w sumie tak tragicznie. Ważę 44,5 kg i mam 164cm. Wiem, że waga jest za mała. Chciałabym w końcu normalnie żyć.
Odkryłam porno w telefonie męża. Nie widzę kłopotów w naszej relacji, a od tego momentu przechodzę kryzys.
Witam. Ostatnio przechodzę przez trudny czas, chciałam sprawdzić męża i w jego telefonie znalazłam porno. było tego dużo, kochamy się raczej regularnie, mamy synka 2 latka. Ostatnio nawet mam problem też, odkąd to odkryłam, trzęsą mi się ręce i serce szybciej bije i cała się trzęsę. Jadłam normalnie posiłki, a teraz nic nie mogę przełknąć. Nie wiem, co mam robić, boję się, że się wykończę.
Zaburzenia odżywiania, niechęć do zmiany i lęk. Celowo sprawiam sobie cierpienie, wiem, że tak nie mogę funkcjonować.
Nie mam pojęcia co mam zrobić, chodzę do psychologa i rozmawiamy o moich zaburzeniach odżywiania, ale dalej nie jestem gotowa nic z tym zrobić, nie jestem gotowa na wprowadzenie regularności w jedzeniu, czuje się komfortowo tak, jak teraz jest, ale wiem, że jest to dla mnie złe i męczy mnie to, czuje się jakbym zasługiwała na cierpienie, jednak nie chce cierpieć, nie chce zmieniać tego jak się odżywiam bo boje się ze gdy to zmienę to przytyje, a tak to czuje się bezpiecznie, jednak nie chce dalej tak żyć, nic już nie rozumiem.
Podjęłam nowa terapię po przerwie z innym terapeuta. Rozmawia mi się nawet nieźle ale nie potrafię rozmawiać o tym co sie dzieje
Podjęłam nowa terapię po przerwie z innym terapeuta. Rozmawia mi się nawet nieźle ale nie potrafię rozmawiać o tym co sie dzieje w danym momencie, wróciły problemy z odżywianiem. W ciągu dnia zjem jeden posiłek a reszta to woda kawa i shejki białkowe. Nie wiem co już mam robić jakbym mogła, to bym w ogóle nie jadła.
