Czuję, że lek na zaburzenia depresyjno-lękowe nie działa. Nie wiem czy mogę się z tego wyleczyć.
Anonimowe

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
z wypowiedzi wnioskuję, że przyjmowane są leki, jednak nie przynoszą one oczekiwanego efektu. W tej sytuacji najlepiej będzie porozmawiać o tym ze swoim lekarzem psychiatrą w celu omówienia obecnych dolegliwości i ewentualnego dostosowania procesu leczenia. W zaburzeniach depresyjno-lękowych ważna jest również psychoterapia. Nie wynika z wypowiedzi, aby Pani na taką uczęszczała. Może warto zastanowić się nad jej rozpoczęciem . Proszę pamiętać, że samo leczenie farmakologiczne może nie być wystarczające.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z Pani opisu wynika, że zaburzenie , na które Pani cierpi ostatnio prowadzi do jeszcze większych trudności w funkcjonowaniu. Oczywiście sugeruję rozmowę z lekarzem prowadzącym na temat farmakoterapii. Oprócz tego ważne byłoby również wykluczenie podłoża somatycznego tych objawów (mogą one mieć związek z zaburzeniami depresyjno-lękowymi ale również z pewnymi chorobami). Poza tym zachęcam Panią do podjęcia terapii psychologicznej. Jak wskazują badania ale i praktyka kliniczna takie połączenie psycho- i farmakoterapii daje lepsze i bardziej długotrwałe efekty.
pozdrawiam

Aleksandra Kaźmierowska
Dzień dobry,
w tej sytuacji warto skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który po przeprowadzeniu wywiadu będzie mógł zaproponować skuteczną farmakoterapię. Czasami konieczna jest zmiana dawkowania leku, bądź zmiana samego leku. Przy zaburzeniach depresyjno-lękowych warto połączyć farmakoterapię z psychoterapią, która w takich sytuacjach może być bardzo wspierająca.
Serdeczności,
Aleksandra Kaźmierowska

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Dzień dobry, od ponad miesiąca mam ciągle mdłości, utratę apetytu i spadek wagi. Zrobiłem badania w kierunku chorób przewodu pokarmowego i tam raczej jest wszystko dobrze. Chciałbym zapytać, czy te objawy mogą być na tle nerwowym i czy wskazana byłaby wizyta u psychiatry w takim wypadku?
Dzień dobry,
mam w swoim życiu kilka problemów: jedzenie z nudów i jedzenie emocjonalne, bałaganiarstwo, prokrastynacja, robienie wszystkiego dosłownie na ostatni moment, gonitwa myśli, gubienie rzeczy, zapominanie. Mam 1000 pomysłów na raz, a nic z tego nie robię. Miałam się uczyć do matury, dlatego zrezygnowałam z basenu — i ani się nie uczyłam do matury, ani nie chodziłam na basen. I to jest jeden z wielu przykładów moich zachowań. Chciałabym uzyskać leki na zmniejszenie apetytu, ale nie wiem, czy to, co mi dolega, to ADHD, czy to są po prostu zaburzenia odżywiania. Chciałabym skorzystać z pomocy specjalisty, ale nie wiem kogo dokładnie, żeby zrobić to najniższym kosztem. Czy mogę z tym iść od razu do psychiatry, czy raczej powinnam iść na terapię i zabrać się za to powoli? Powinnam iść do psychologa czy do psychoterapeuty? Co mam w ogóle zrobić?
Mam taki problem, że jedzenie w towarzystwie strasznie mnie stresuje. Każde spotkanie przy stole to dla mnie totalna męczarnia. Boję się, że ktoś mnie oceni – jak jem, co jem, albo że zrobię coś głupiego i się ośmieszę. Z tego wszystkiego coraz częściej unikam wspólnych posiłków, co, wiadomo, nie wpływa dobrze na relacje z rodziną i znajomymi. Nie chcę ich unikać, ale ten lęk mnie przytłacza i nie wiem, co z tym zrobić