Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak radzić sobie z agresją u 4,5-letniego dziecka atakującego rodzeństwo: praktyczne porady
W domu 4 dzieci,dziewczynki rok i 4 miesiące i chłopcy: 2 lata i 4,5 roku. Najstarszy od jakichś 2 tygodni atakuje 2 latka. Popycha ze schodów,rzuca w niego zabawkami,bije. Nie możemy sobie poradzić, nie wiemy skąd to się wzięło i jak zapobiegać.
Anonimowo
7 miesięcy temu
Iga Rakowska
Dzień dobry.
Rozumiem, że sytuacja, którą Państwo opisują, jest bardzo trudna i budzi ogromny niepokój – szczególnie kiedy w grę wchodzi bezpieczeństwo tak małych dzieci.
Z perspektywy psychologii rozwojowej takie zachowania u dzieci mogą być naturalnym, choć niepokojącym, sposobem wyrażania silnych emocji, napięcia i frustracji, z którymi dziecko nie potrafi jeszcze inaczej sobie poradzić. Agresja bywa często formą komunikacji – mówi o czymś, czego dziecko nie umie jeszcze ubrać w słowa.
Skąd może się to brać?
- Poczucie zagrożenia własnej pozycji – najstarszy syn, dotąd mający więcej przestrzeni, mógł zacząć odczuwać, że uwaga dorosłych przesunęła się na młodsze dzieci, szczególnie jeśli są bardziej wymagające opiekuńczo.
- Nadmiar nieuregulowanych emocji – takie jak zazdrość, złość, lęk, poczucie odrzucenia.
- Przeciążenie bodźcami – duża liczba dzieci w domu może prowadzić do chronicznego napięcia, braku przestrzeni na indywidualne potrzeby emocjonalne każdego dziecka.
Co można zrobić?
- Absolutnie jasno stawiać granice – każde zachowanie zagrażające bezpieczeństwu drugiego dziecka musi spotkać się z natychmiastową, spokojną, ale stanowczą reakcją. ("Nie wolno bić. To jest niebezpieczne. Zatrzymuję Cię.")
- Nazywać emocje – zamiast kar za zachowanie, warto pomóc dziecku zrozumieć jego stan ("Widzę, że jesteś bardzo zły. To w porządku być złym, ale nie wolno krzywdzić innych.").
- Zapewnić indywidualną uwagę – codziennie, choć chwilę tylko dla niego, bez dzielenia jej z innymi dziećmi. To może pomóc w zmniejszeniu potrzeby walki o uwagę poprzez negatywne zachowania.
- Zastanowić się, co mogło zmienić się na przestrzeni tych 2 tygodni – czy pojawił się nowy stresor? Czy zmienił się rytm dnia, sposób opieki, uwagi dorosłych?
Jeśli agresja mimo to będzie się nasilać albo dojdzie do kolejnych sytuacji zagrażających bezpieczeństwu (np. popychanie na schodach), zalecałabym konsultację z psychologiem dziecięcym. Wczesne wsparcie może bardzo pomóc uniknąć poważniejszych trudności w przyszłości.
Pozdrawiam,
Iga Rakowska
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Anastazja Zawiślak
Dzień dobry,
Rozumiem, że ta sytuacja jest dla Ciebie bardzo trudna. Takie zachowania jak opisujesz u małych dzieci, często wynika z emocji, których nie potrafią jeszcze wyrazić inaczej – może to być zazdrość, frustracja, potrzeba uwagi czy trudność w radzeniu sobie z nową sytuacją w domu (np. duża liczba rodzeństwa).
Najstarszy syn, jako 4,5-latek, zaczyna rozumieć więcej, ale wciąż nie ma jeszcze w pełni rozwiniętych umiejętności radzenia sobie z silnymi emocjami.
Co możecie zrobić, na ten moment, żeby lepiej poczuć się w tej sytuacji:
1. Przede wszystkim to bezpieczeństwo – zawsze reagujcie stanowczo, gdy dochodzi do przemocy między dziećmi. Jasno komunikujcie: „Nie bijemy, to jest niebezpieczne.”
2. Starajcie się zwracać uwagę na pozytywne zachowania – chwalcie go, gdy bawi się spokojnie lub pomaga rodzeństwu.
3. Zorganizujcie mu czas tylko z rodzicem, nawet krótkie chwile, kiedy poczuje się ważny i zauważony może to być wspólna zabawa podczas drzemki młodszego dziecka, lub wyjście z dzieckiem na plac zabaw itp. (często agresja to wołanie o uwagę).
4. Pomóżcie mu nazywać emocje: „Widzę, że jesteś zły, ale nie wolno bić. Jak możemy inaczej powiedzieć, że coś Ci się nie podoba?”
5. Warto obserwować, kiedy dochodzi do ataków – zmęczenie, głód, rywalizacja o zabawkę? To może dać wskazówki, jak zapobiegać.
Jeśli agresja się nasila lub nie radzicie sobie emocjonalnie, warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym – czasem kilka spotkań daje konkretne narzędzia do działania.
Pamiętajcie – to nie „złe dziecko”, tylko dziecko, które nie radzi sobie z emocjami. Wspierając je mądrze, można nauczyć je lepszych sposobów na wyrażanie złości czy frustracji. 💙
Pozdrawiam,
Anastazja Zawiślak
Psycholog
7 miesięcy temu
Martyna Jarosz
Zachowanie najstarszego dziecka może wynikać z różnych przyczyn, dlatego warto przyjrzeć się bliżej jego emocjom, relacjom w rodzinie oraz codziennym sytuacjom.
Kilka pytań, które mogą pomóc w zrozumieniu źródła problemu i znalezieniu sposobów na jego rozwiązanie:
- Czy w ostatnim czasie zaszły jakieś zmiany w życiu rodziny, które mogły wpłynąć na emocje najstarszego dziecka (np. przeprowadzka, zmiana rutyny, większa uwaga poświęcana młodszym dzieciom)?
- Jak najstarszy syn reaguje na młodsze rodzeństwo w innych sytuacjach? Czy zdarza się, że okazuje im czułość lub zainteresowanie?
- Czy zauważyliście, co poprzedza agresywne zachowania wobec 2-latka? Czy są to konkretne sytuacje, emocje lub reakcje?
- Jakie są reakcje dorosłych na takie zachowania? Czy próbowaliście rozmawiać z synem o jego emocjach i zachowaniu?
- Czy najstarszy syn ma możliwość spędzania czasu sam na sam z którymś z rodziców? Może potrzebuje więcej uwagi i poczucia wyjątkowości?
- Jak wygląda codzienna rutyna dzieci? Czy najstarszy syn ma czas na zabawy, które sprawiają mu radość i pozwalają rozładować energię?
- Czy zauważyliście, czy agresja pojawia się w określonych porach dnia, np. gdy dziecko jest zmęczone, głodne lub sfrustrowane?
- Czy w przeszłości zdarzały się podobne sytuacje? Jeśli tak, jak sobie z nimi radziliście?
- Czy syn ma możliwość wyrażania swoich emocji w inny sposób, np. poprzez rozmowę, rysowanie, zabawę?
- Jakie są relacje najstarszego syna z innymi dziećmi poza rodziną? Czy w przedszkolu lub wśród rówieśników występują podobne zachowania?
Warto pamiętać, że takie zachowania mogą wynikać z różnych emocji – frustracji, rywalizacji o uwagę, trudności w radzeniu sobie z napięciem czy zmianami w otoczeniu. Jeśli sytuacja się nasila lub trudno znaleźć jej źródło, pomocna może być wizyta u psychologa dziecięcego, który pomoże lepiej zrozumieć przyczyny agresji i zaproponować skuteczne strategie jej redukcji.
Martyna Jarosz
psycholog
7 miesięcy temu
Magdalena Pardo
Dzień dobry,
z opisanej sytuacji wnioskuję, że najstarszy syn przeżywa jakiegoś rodzaju napięcie, z którym nie potrafi sobie sam poradzić i należy się temu przyjrzeć. Dzieci w tym wieku często testują granice - w ten sposób uczą się swoich emocji - ich kontroli i ekspresji. W tej sytuacji warto zadać sobie kilka pytań.
Co poprzedza zachowania synka wyrządzające krzywdę młodszemu bratu?
Czy są one skierowane jedynie w stronę młodszego brata?
Czy zachowania agresywne pojawiają się jedynie w domu?
Czy w czasie sprzed ostatnich dwóch tygodni wydarzyło się coś, co mogło być dla Państwa i Państwa syna stresujące lub trudne?
Są to tylko niektóre z pytań, na które warto, aby Państwo sobie odpowiedzieli - należy zidentyfikować przyczyny agresji. Warto porozmawiać z najstarszym synem, jest on w wieku, w którym trudno może być "zapobiegać" takim zachowaniom, kiedy nie zna się ich genezy. Być może syn czynami próbuje coś Państwu zakomunikować, ale nie potrafi określić tego słowami?
Zalecałabym konsultację z psychologiem dziecięcym, który po dokładnym wywiadzie z rodzicami i dzieckiem określi przyczynę takich zachowań i zaproponuje odpowiednie działanie w kierunku zrozumienia emocji dziecka i wyciszenia trudnych zachowań.
7 miesięcy temu
Dominika Płoucha
Niewątpliwie przy czwórce małych dzieci może dochodzić do sytuacji trudnych, zawsze należy się przyjrzeć relacji rodziców do siebie i do dzieci. To, co dzieje się w rodzeństwie, jest często efektem ubocznym nieprawidłowości na wyższym poziomie. Może warto porozmawiać ze specjalistą i przejrzeć temat dokładniej.
W każdym razie agresja starszego syna może być objawem zazdrości o rodzica /rodziców oraz złości na rodzica/rodziców. Na pewno nie należy tego bagatelizować.
7 miesięcy temu
Zobacz podobne
Biologiczny ojciec chce kontaktu z dzieckiem po 5 latach. Jak wprowadzić dziecko w sytuację?
Syn obecnie ma prawie 8 lat. Jego biologiczny ojciec nie miał z nim kontaktu od jakiś 5 lat. Syn go nie pamięta. Mojego obecnego partnera traktuje jako tatę, aczkolwiek wie, że nie jest on jego "prawdziwym" tatą. Biologiczny ojciec zaczął się interesować synem, wyraża chęci nawiązania kontaktu z dzieckiem. Jak najlepiej wprowadzić taką osobę do życia dziecka, jak mu wytłumaczyć, czemu ojca nie było przez prawie całe jego życie, a teraz się pojawił. Jak najlepiej podejść do tego tematu, żeby dziecko jak najlepiej zaklimatyzowało się w tej sytuacji?
Problemy ze snem u 10-letniej córki
Dzień dobry,moja 10 letnia córka ma problemy ze spaniem w nocy,idzie spać normalnie a po pół godzinie wychodzi z pokoju i mówi że nie będzie spała i że nie chce spać,dodam że wychodzi z płaczem takim jakby ktoś ją zbił i szlocha,ciągnie się to praktycznie od początku wakacji,oboje z mężem jesteśmy już zmęczeni ponieważ to trwa czasami nawet do drugiej, trzeciej nocy a także budzi młodszą córkę. Bardzo proszę o pomoc i informacje jak rozwiązać ten problem.
Często mam wahania nastroju, takie jak zrobię coś źle i ze szczęścia zmienia się w smutek i obwinianie się.
Witam, mam 16 lat, od 4 klasy podstawówki zmagam się z samookaleczaniem. Często mam wahania nastroju, takie jak zrobię coś źle i ze szczęścia zmienia się w smutek i obwinianie się. Najmniejsze sytuacje doprowadzają mnie do płaczu i braku chęci do życia. Zdarzają się też zmiany osobowości np. z nieśmiałej i pomocnej zmieniam się we wredną i niepomocną. Czasem tracę też chęci do życia, tak po prostu, myślę sobie, że to wszystko nie ma sensu i nic mi się nie uda. Nawet niewielkie słowa prowadzą do zmiany mojej własnej samooceny, także żarty. Co to może być, czy ktoś może mi pomóc?
Psycholog dla dzieci - poszukuję jako Specjalistka.
Poszukuję psychologa specjalizującego się w małych dzieciach (0-4 lata), na konsultację wychowawczą związaną z lękiem separacyjnym. Sama jestem specjalistką, więc nie potrzebuję ogólnej psychoedukacji a dokładnej analizy naszej sytuacji i wskazówek, pomocy w opracowaniu planu działania. Proszę o zgłoszenia tylko osób z minimum 10 lat doświadczenia, osoby myślące systemowo/cbt-owo/tsr-owo. Konsultacje on-line (ewentualnie poznań/gniezno).
Bardzo boję się omdlenia, przez co ciężko chodzi mi się do szkoły. Chodzę na psychoterapię, było bardzo dobrze, jednak ostatnio sytuacja się powtórzyła.
Dzień dobry, jak pokonać lęk przed konkretną sytuacją? Od jakiegoś czasu mam lęk przed zemdleniem, przez co ograniczałam najpierw ruch, np. nie ćwiczyłam na wfie w szkole albo musiałam częściej jeść, by zapobiec zemdleniu. Raz miałam naprawdę blisko do takiej sytuacji i wtedy wszystko się zaczęło. Od dwóch tygodni uczęszczam na terapię i po tym było mi o wiele lepiej, nawet myśli lękowe zniknęły a ataku paniki nie miałam jakieś dwa tygodnie. Niestety, ale mam wrażenie, że jak za długo jest dobrze, to musi pojawić się coś stresującego. Byłam dzisiaj w szkole i normalnie szłam do klasy z przerwy a nagle poczułam się tak, jakbym miała zemdleć. Było to dziwne, bo cały dzień czułam się dobrze i jadłam dosłownie parę sekund wcześniej. Weszłam jednak do sali i próbowałam się uspokoić, mówiłam sobie, że nic się nie dzieje i zaraz mi minie. Nie minęło i parę minut potem miałam nagłe pogorszenie samopoczucia, mam wrażenie, że na poziomie tego, jak parę miesięcy temu, gdy miałam pierwszą taką sytuację. Oczywiście, zawsze jak pojawia się to, czego się obawiam, to jednak ta panika się pojawia i w sumie to potem bardziej trzymały mnie własne emocje, miałam wrażenie, że mam jakiś zawał serca, bo tak mi waliło. Poczułam się taka bezradna, tyle włożyłam, by leczyć się z zaburzeń lękowych, a tu kolejny nawrót po tak pozytywnych tygodniach. Jest mi podwójnie ciężko walczyć z lękiem, ponieważ od urodzenia mam tendencje do lęków, które pojawiały się w różnych okresach życia. Terapeutka, do której chodzę potwierdziła to, co podejrzewałam od dawna, wiele moich cech pokazało na to, że nie jest to coś co wystąpiło nagle, a było to we mnie zawsze, ale ukryte i pokazywało się czasami . Teraz nie wiem co robić, jutro pewnie muszę iść do szkoły, a nie chcę, bo pewnie cała klasa będzie się śmiać z tego, co było dzisiaj. W dodatku, jak mój tata mnie odbierał powiedział pielęgniarce o moich lękach, sama nie wiem po co i gdy mówiła, że nie mogę się migać od życia, zaraz będę dorosła i nie mogę robić takich rzeczy, to po prostu wybiegłam ze szkoły z płaczem. Mam wrażenie, że sporo osób w moim otoczeniu nadal nie do końca rozumie tą rzecz, z którą się borykam. Nie mówiłam o tym w szkole nikomu, oprócz moich przyjaciółek, bo się boję reakcji nauczycieli, a klasie to nie ma co mówić. Co zrobić by nie martwić się o tą dzisiejszą sytuację? :(
