
Byłam w kilku związkach i każdy traktował mnie jak opcję.
Emilia
Magdalena Pilch
Dzień dobry. Czytam, że poczucie bycia dla kogoś opcją to powtarzający się schemat w Pani życiu. Myślę, że wartością byłoby przepracowanie tego w terapii: zrozumienie, skąd taki schemat się wziął, jak go przerwać i na co go zmienić tak, aby z satysfakcją mogła Pani wchodzić w bliskie relacje.
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Waszak
Dzień dobry! Nasuwa się pytanie, jak to się stało, że pozwalała Pani na traktowanie siebie ,,jak opcję", cokolwiek to znaczy. Bycie zabawką kojarzy się z przyzwoleniem na nietrzymanie granic. Warto przyjrzeć się temu w psychoterapii, poszukać źródła wzorca takiego funkcjonowania w relacjach. Jeśli coś jest znane, to dopiero wtedy można pracować nad zmianą. Powodzenia Katarzyna Waszak
Klaudia Fila
Pani Emilio, to zrozumiałe, że odczuwa Pani lęk i zachowuje nadmierną ostrożność podczas wchodzenia w relacje, gdy już kilkukrotnie została Pani zraniona na tym polu. Dobrze, że ma Pani świadomość swoich trudności i poszukuje pomocy. Każdy z nas ma pewne schematy oraz przekonania na temat siebie i świata, z którymi wchodzi w relacje. Niekiedy są one nieadaptacyjne i utrudniają funkcjonowanie, ale można nad nimi pracować. Odpowiedzią na Pani pytanie jest psychoterapia, podczas której miałaby Pani możliwość przyjrzenia się własnym schematom oraz zmodyfikowania ich. Dodatkowo kontakt z psychoterapeutą/psychoterapeutką odbywa się również w relacji, która sama w sobie jest czynnikiem pomocnym, zwłaszcza w trudnościach relacyjnych. Życzę dużo szczęścia.
Pozdrawiam,
Klaudia Fila
Anna Martyniuk-Białecka
Dobrze byłoby się przyjrzeć temu, powtarzającemu się schematowi w Pani życiu. Jak ten wzór wchodzenia w relacje powstał? Co dokładnie się pod nim kryje? Mam nadzieję, że uda się Pani znaleźć ponownie chęć do życia i stworzyć prawdziwą, satysfakcjonującą relację.
Pozdrawiam,
Psycholog Anna Białecka

Zobacz podobne
Witam. Mam 49 lat.nie mogę poradzić sobie z emocjami i natłokiem myśli, jakie mnie nękają. Doświadczyłam zdrady męża.niby doszliśmy do porozumienie, że nie rozchodzimy się, ale mąż nie przyznaje się do tego, pomimo moich dowodów na ta zdradę Nie okazuje mi uczuć, nie dotyka nawet przez przypadek, nie chce rozmawiać. Boję się rozstania, jak sobie poradzę. Do końca nie jestem przekonana czy chce odejść. Brakuje mi zapewnienia ze strony męża, że jednak chce być ze mną. Nie wiem, co mam zrobić. Mam ogromny mętlik w głowie. Prawie większość dnia płacze z tego wszystkiego i nie widzę w życiu nic pozytywnego. Jak sobie z tym wszystkim poradzić? Dodam, że mąż nie chce iść na żadną wspólną terapię, bo twierdzi, że jemu to niepotrzebne. Nie bierze pod uwagę mnie i moich potrzeb. Sex nie istnieje. Nie ma żadnych rozmów, żadnych dotykowy, żadnych żartów, nic, co by miało związek z intymnością. Mi bardzo brakuje, chociażby przytulenia. Mąż mówi wtedy, że on nie chce, nie potrzebuje. A ja? Ja muszę go zrozumieć, on mnie nie? Czuję się taka nie potrzebna, nieważna. jak by mnie nie było, to tez by było dobrze.jemu.
Doświadczyłam wielkiej traumy w dzieciństwie, molestowanie, brak początku bezpieczeństwa, miłość, dom alkoholiczny, po 35 roku życia wszystko wybuchło, pojawiły się leki, objawów psychosomatyczne z ciała, bóle, chodziłam na terapię 1,5 roku coś tam udało się przepracować, niestety terapeutka zakończyła terapię ze względu na jej ciążę, choć twierdziła, że już sobie sama poradzę, tak się nie stało, nadal płaczę , wszystko mnie boli, szukam nowego terapeuty, ale nie mogę się zdecydować, mam wielki problem z podjęciem tej decyzji, a czuje się coraz gorzej, wydaje mi się, że nic mi już nie pomoże i będę płakać tym bólem całe życie, a nie mam już siły, wolę zniknąć,jak sobie pomóc? Jak nie zwariować od nadmiaru tych emocji, nic mnie nie cieszy, życie straciło sens.
