Odpowiedz jako specjalista
WsteczByłam w kilku związkach i każdy traktował mnie jak opcję.
Byłam w kilku związkach i każdy traktował mnie jak opcję. Czasami mam dość życia i nie wiem co mam zrobić ze sobą. Wydaje mi się że jestem taką zabawką dla facetów. Znam kogoś od dawna i ta osoba mnie kocha, ale boje się wejść w tę relację, bo ciągle myślę, że mogę być opcją też dla niego. Jak mam zrobić, żeby uwierzyć w to, że naprawdę on chce ze mną być i mnie nie skrzywdzi?
Emilia
2 lata temu
Magdalena Pilch
Dzień dobry. Czytam, że poczucie bycia dla kogoś opcją to powtarzający się schemat w Pani życiu. Myślę, że wartością byłoby przepracowanie tego w terapii: zrozumienie, skąd taki schemat się wziął, jak go przerwać i na co go zmienić tak, aby z satysfakcją mogła Pani wchodzić w bliskie relacje.
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Katarzyna Waszak
Dzień dobry! Nasuwa się pytanie, jak to się stało, że pozwalała Pani na traktowanie siebie ,,jak opcję", cokolwiek to znaczy. Bycie zabawką kojarzy się z przyzwoleniem na nietrzymanie granic. Warto przyjrzeć się temu w psychoterapii, poszukać źródła wzorca takiego funkcjonowania w relacjach. Jeśli coś jest znane, to dopiero wtedy można pracować nad zmianą. Powodzenia Katarzyna Waszak
mniej niż godzinę temu
Klaudia Fila
Pani Emilio, to zrozumiałe, że odczuwa Pani lęk i zachowuje nadmierną ostrożność podczas wchodzenia w relacje, gdy już kilkukrotnie została Pani zraniona na tym polu. Dobrze, że ma Pani świadomość swoich trudności i poszukuje pomocy. Każdy z nas ma pewne schematy oraz przekonania na temat siebie i świata, z którymi wchodzi w relacje. Niekiedy są one nieadaptacyjne i utrudniają funkcjonowanie, ale można nad nimi pracować. Odpowiedzią na Pani pytanie jest psychoterapia, podczas której miałaby Pani możliwość przyjrzenia się własnym schematom oraz zmodyfikowania ich. Dodatkowo kontakt z psychoterapeutą/psychoterapeutką odbywa się również w relacji, która sama w sobie jest czynnikiem pomocnym, zwłaszcza w trudnościach relacyjnych. Życzę dużo szczęścia.
Pozdrawiam,
Klaudia Fila
mniej niż godzinę temu
Anna Martyniuk-Białecka
Dobrze byłoby się przyjrzeć temu, powtarzającemu się schematowi w Pani życiu. Jak ten wzór wchodzenia w relacje powstał? Co dokładnie się pod nim kryje? Mam nadzieję, że uda się Pani znaleźć ponownie chęć do życia i stworzyć prawdziwą, satysfakcjonującą relację.
Pozdrawiam,
Psycholog Anna Białecka
2 lata temu
Zobacz podobne
Kryzys przy poczuciu bezwartościowości w relacji seksualnej, niechęci do siebie.
Dzień dobry.
Mam już dość życia. Czuję się w środku jak wrak człowieka. Mam 45 lat dwoje dzieci i żonę, choć sam już nie wiem.
Problem może wydawać się śmieszny. Aczkolwiek dla mnie nie jest. Są dni, że chciałbym już odejść. Od urodzenia borykam się z problemem mikropenisa. Rodzi się pytanie jakim cudem mam żonę. Nie wiem. Od nie wiem kiedy nie kochamy się. Ja z powodu okropnych kompleksów nie inicjuje, żona z kolei nawet nie porusza tematu seksu. Wiem, że nie daje jej satysfakcji tym co mam (niecałe 8cm). Byłem na operacji z tego powodu. Lekarze przed zapewniali, że odzyskam swój normalny rozmiar. Okazuje się że w dzieciństwie miałem jakiś zabieg i ten mikro to nieudana ingerencja lekarzy. Przed ostatnim zabiegiem byłem pełen nadziei. Czułem, że moje życie w końcu nabierze barw. Po wszystkim okazało się, że rozmiar zmienił się, ale o dwa cm w dół. Lekarze teraz nabrali wody w usta. Moja samoocena praktycznie nie istnieje. Zauważam po sobie symptomy depresji. Oddałbym kilka lat życia, żeby chociaż trochę poczuć się jak facet. Mój członek teraz wygląda dramatycznie. Z obrzydzeniem patrzę na siebie. Zasypiamy z żoną bez słowa. Nawet wracając z pracy nie pocałujemy się. Mam wrażenie, że żyję w jakimś koszmarze. Często budze się w nocy i płaczę z bezsilności. Nie chcę już tak żyć. Są dni, że mam w sobie tyle siły i samozaparcia, że postanawiam skończyć ze sobą. Jednak okazuje się, że nie mam odwagi. W głowie cały czas dzwonią mi słowa żony, kiedy powiedziała mi, że jej były miał wielkiego penisa. Innym razem tak od niechcenia złapała mnie za krocze i powiedziała mój boże tam nic nie ma. Czuję potrzeby seksualne, ale tłumie to w sobie na tyle, ile mam siły. Lęk i wstyd mi nie pozwalają. Nie mam już siły.
TW. Zrozpaczony i zagniewany na życie - jak sobie poradzić z negatywnymi emocjami?
Jestem zrozpaczony, że muszę żyć i zagniewany, że pojawiłem się na świecie.
Czy można wyleczyć osobę, która swoją złość, wkurzenie wyładowuje na rzeczach (ściany, drzwi, prysznic) ?
Niepełnosprawność, brak takiego życia, jakie często widzę, sprawiają, że czuję się nikim.
Nie poradziłam sobie w życiu. Przeszłam ciężką chorobę i cudem jest, że nie trafiłam na socjale i mops. Dałam radę się podnieść i robię tyle na ile mam sił. Ale mam świadomość z ograniczeń i że nie osiągnę większych sukcesów i nie zarobię dużych pieniędzy. Jestem też uzależniona od niektórych ludzi i niepełnosprawności. Mam wsparcie, byłam na terapii itd. Jest Ok. Ale dzis dotarło do mnie na jakim poziomie żyją rówieśnicy. Kiedy cieszę się z wyjazdu na wakacje do polskiego uzdrowiska i sprawia mi nawet to radość, to inni widzę, że patrzą z lekkim politowaniem. Nigdy nie jeżdżę za granicę, nie bardzo mogę i mnie nie stać. Dotarło też do mnie, że nie jestem już atrakcyjna ze względu na chorobę i wiek. Mam 41 lat. Możemy się oszukiwać, ale chorzy mają gorzej i dziś czuje się jak nikt. Osoba gorsza, wykluczona, bez perspektyw. Mogę sobie kolejna terapię zrobić, ale to nie zmieni faktu, że jestem osoba gorsza i słabsza. Widząc dziś dom znajomej i jej rodzinę, pakowanie się do wyjazdu na Karaiby stwierdziłam, że jestem nikim.
Kryzys suicydalny, nie wiem jak radzić sobie ze smutkiem, z płaczem.
Co ma robić, jeśli non stop czuję smutek przy samej sobie, przy rodzicach i przyjaciołach się śmieję, bez powodu płaczę, co uważam za głupie. Rozdrapuję sobie skórę do krwi i uważam to za normalne a jak byłam u jednego psychologa to powiedział, że to taki wiek. Nie chcę już żyć po prostu. Rodzice nic nie podejrzewają. Nie umiem sobie radzić z stresem ani smutkiem. Uważam, że szukam atencji i się śmieję z tego z moją koleżanką, że chce umrzeć i takie tam. Co ja mam już robić? Bo ja nie wiem.
