Córka jest pod presją rówieśniczą, do tego ojciec jej koleżanek namawia ją do nieakceptowalnych dla mnie spotkań.
Witam serdecznie. Mam problem z córką. Ma 13 lat. Zawsze była i jest poukładaną, wesołą i mega wrażliwą dziewczynką, często nieśmiałą ( wrażliwość ma niestety po mnie ). Córka kumpluje się z kilkoma koleżankami w klasie. Część z nich , te najbardziej jej bliskie, to osoby z bardzo mocnym charakterem. Moje dziecko musi przeważnie dopasowywać się do nich. Nie patrzą na jej zdanie. Dwie z nich organizują ostatnio praktycznie co tydzień "nocowanka". Rozumiem wszystko, ale wydaje mi się, że co tydzień to lekka przesada. Córka idzie do nich w sobotę ok. południa i wraca do domu w niedzielę również około południa. Wraca oczywiście niewyspana, więc resztę dnia przesypia.
Ostatnio zabroniłam tych nocowanek tłumacząc, że nie może się to pojawiać aż tak często, że jest szkoła, nauka. Zaakceptowała. Jednak koleżanki nie. Zabraniam również córce chodzić w dziwne miejsca, typu opuszczone budynki, stacje pkp , perony ( te są bardzo oddalone od naszego małego miasteczka), ponieważ uważam, że to nie miejsce na spędzanie czasu, kręca się tam dziwni ludzie, bezdomni, pijani. Jednak " koleżanki" córki twierdzą inaczej, robią jej wyrzuty z tego powodu, odrzucają ją . Twierdzą, że ma chorych rodziców, bo nie pozwalają jej tam chodzić. Ponadto jeden z ojców tych koleżanek stwierdził, że coś ze mną nie tak, skoro nie pozwalam im tam chodzić. Zabrzmi to absurdalnie, ale on ich namawia na chodzenie tam, bo przecież to normalne w tym wieku i on będąc dzieckiem tam chodził i super to wspomina. Ostatnio córka wróciła zapłakana, załamana do domu, ponieważ powtórzyła się sytuacja wyżej opisywana. Przyznam, że jestem załamana. Nie wiem jak jej pomóc... a może to ze mną jest coś nie tak? Może ja wyolbrzymiam ..... Nie wiem co robić?
Mili
Dominik Kupczyk
Witam serdecznie,
Sytuacja z córką i jej koleżankami jest dla Pani bardzo stresująca i zrozumiałe jest, że chce Pani chronić swoje dziecko przed nieodpowiednimi wpływami i niebezpieczeństwami. To zupełnie naturalne, że troszczy się Pani o jej bezpieczeństwo, szczególnie gdy w grę wchodzą takie miejsca jak opuszczone budynki czy perony. To, że stara się Pani zachować równowagę między ochroną a wolnością, jest bardzo ważne, a odpowiedzialność za bezpieczeństwo dziecka spoczywa na Pani jako rodzicu.
To, co Pani opisuje, to zmagania córki z presją rówieśniczą, a także brak akceptacji przez niektóre koleżanki dla Pani zasad. Może być to trudne dla córki, zwłaszcza jeśli czuje, że musi wybierać między swoimi przyjaciółkami a tym, co jest słuszne z punktu widzenia jej rodziców. Warto tutaj wspierać ją emocjonalnie, pokazać, że rozumie Pani jej trudności, ale jednocześnie jasno wyjaśniać swoje stanowisko, dlaczego pewne zasady są dla niej ważne.
Córka jest w wieku, w którym presja grupy ma ogromne znaczenie, a odrzucenie przez koleżanki może być dla niej bardzo bolesne. Ważne jest, aby wspólnie z nią zbudować jej poczucie własnej wartości, aby potrafiła wytrwać w swoich przekonaniach nawet wtedy, gdy rówieśnicy próbują ją zdominować czy wpłynąć na nią w negatywny sposób. Może Pani także porozmawiać z córką o zdrowych granicach w relacjach – o tym, że prawdziwa przyjaźń opiera się na wzajemnym szacunku i akceptacji, a nie na nacisku i przymusie.
Dobrze, że udało się Pani porozmawiać z córką o nocowankach i wyjaśnić swoje obawy. To pokazuje, że córka słucha i rozumie Pani punkt widzenia, co jest bardzo pozytywne. Można spróbować wspólnie znaleźć kompromis, na przykład ustalić, że takie spotkania mogą odbywać się raz na jakiś czas, ale nie tak często, jak do tej pory.
Co do opinii innych rodziców – ważne jest, aby Pani jako rodzic była pewna swoich decyzji, kierując się przede wszystkim dobrem córki, a nie opinią innych osób. Każda rodzina ma swoje zasady i to Pani ma prawo decydować o tym, co jest odpowiednie dla Pani dziecka. Możliwe, że inne dzieci mają inne normy w domach, ale to nie oznacza, że Pani podejście jest niewłaściwe.
Może Pani także rozważyć rozmowę z córką o nowych aktywnościach, które mogą ją zainteresować i poszerzyć grono znajomych. Być może dzięki temu uda się zmniejszyć wpływ obecnej grupy i wprowadzić w jej życie bardziej pozytywne relacje.
Najważniejsze, aby była Pani wsparciem dla córki, pokazując, że troszczy się Pani o jej dobro, ale jednocześnie rozumie jej potrzeby.
Anastazja Zawiślak
Dzień dobry,
Rozumiem, że martwi się Pani o córkę i chce dla niej jak najlepiej. To naturalne, że jako rodzic pragnie Pani zapewnić jej bezpieczeństwo, szczególnie w wieku, gdy dzieci są bardziej podatne na wpływ rówieśników.
Pani córka, będąc wrażliwą osobą, może mieć trudności z wyrażaniem swoich granic wobec koleżanek o silnym charakterze. Jeśli czuje, że musi się do nich dostosowywać, warto pomóc jej rozwijać pewność siebie i umiejętność stawiania granic. Pani decyzja o ograniczeniu nocowanek i zakazie chodzenia w niebezpieczne miejsca jest rozsądna i świadczy o trosce o jej dobro. To naturalne, że córka może czasem spotkać się z niezrozumieniem ze strony koleżanek, zwłaszcza jeśli ich rodzice mają inne podejście.
Warto porozmawiać z córką o jej uczuciach i wyjaśnić, dlaczego pewne zasady są dla niej ważne. Możecie również poszukać innych form spędzania czasu z koleżankami – może organizacja spotkań u Was w domu co jakiś czas pozwoli jej mieć kontakt z koleżankami w bezpiecznym środowisku. Zachęcanie córki do udziału w zajęciach pozalekcyjnych, które odpowiadają jej zainteresowaniom, może też pomóc jej nawiązać nowe, pozytywne znajomości.
Proszę pamiętać, że wrażliwość i empatia to cenne cechy, a Pani wsparcie i otwartość pomogą jej lepiej radzić sobie w relacjach z rówieśnikami. To, że Pani stawia granice, nie oznacza, że coś jest z Panią nie tak. Warto, aby córka czuła, że te granice są wyrazem troski, a nie ograniczeniem.
Pozdrawiam,
Anastazja Zawiślak
Paulina Urbanowicz
Dzień dobry,
Fakt, że Pani martwi się o swoją córkę jest jak najbardziej zrozumiały. To, że chce Pani mieć pewność, że dziecko jest bezpieczne i chce Pani uchronić je przed negatywnym wpływem środowiska jest jak najbardziej normalne.
Musi jednak Pani zrozumieć również punkt widzenia córki, nie chce zostać wykluczona przez koleżanki, szczególnie że jest to wiek, w którym relacje z rówieśnikami są bardzo ważne.
Radzę szczerze porozmawiać z córką i wyjaśnić jej, skąd ten zakaz, dlaczego woli Pani, aby córka nie chodziła w takie miejsca. Z drugiej strony warto również wysłuchać córki, co czuje, jak to wszystko przeżywa. Może Pani również udać się z dzieckiem do specjalisty, szczególnie jeśli córka jest wrażliwą osobą. Proszę jednak pamiętać, że najważniejsze jest wsparcie, córka z pewnością teraz go potrzebuje.
Pozdrawiam,
Paulina Urbanowicz
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Mąż nie godzi się na rozstanie. Postanowiłam rozstać się z mężem. Nie układało nam się od dawna.
Nasze 8-letnie małżeństwo trwało w dużej mierze w milczeniu. Nie było między nami komunikacji. Rzadko ze sobą szczerze rozmawialiśmy. Pojawił się u mnie ktoś, kto wyznał mi miłość. Mąż ws
Witam. Od jakiegoś czasu słyszę opinie od rodziców, szczególnie matek, że nie dzwonią do swoich pociech w momencie przebywania ich u swoich ojców, bo to wywołuje tęsknotę.
Jak jest naprawdę ?
Dzięki za odp
Pozdrawiam
Mam pewien problem z moim synem, który ma 15 lat.
Widzę, że często jest przygnębiony i zestresowany.
Kiedy z nim rozmawiam, wychodzi na to, że czuje się pod dużą presją ze strony rówieśników i boi się, że nie spełni oczekiwań innych. Z jednej strony chce być akceptowany
Wiecie co, zauważyłam, jak wielką rolę odgrywa rodzina i bliscy w leczeniu zaburzeń psychotycznych. Moja siostra właśnie dostała taką diagnozę i jako rodzina staramy się ją wspierać najlepiej, jak potrafimy. Rozumiem, że nie chodzi tylko o fizyczną obecność, ale o zrozumienie jej potrzeb i trudno
Witam. Moja mama nadużywa alkoholu. Najgorzej jest m.in w różne święta, czy jak jest na zwolnieniu lekarskim.
Gdy jest pijana, to kłóci się z tatą i głównie śpi, przez co nie dotrzymuje słowa. Co robić?
Mam problem.
Umówiłam się do psychologa, bo już nie radzę sobie z sobą. Rodzina nie akceptuje psychologów dla osób dorosłych.
Rodzina - to mąż, moja mama i tata, z którymi mieszkamy. Uważają, że powinnam sama radzić sobie z problemami, w końcu jestem dorosła i znaleźć po
Mamy problem, z którym widzę, że boryka się mój syn.
Chyba coraz bardziej unika sytuacji, które kiedyś go nie stresowały. Każde wyjście do szkoły czy spotkanie z rówieśnikami to dla niego spory spadek nastroju i nie do końca wiem, co mogę zrobić, żeby go wesprzeć.
Próbuję być
Hej, mój ojciec bił mamę cały życie, rozwiodła się z nim.
Ojciec ma nową rodzinę i staram się go odwiedzać, lecz za każdym razem jak go widzę, czuje wstręt i nienawiść.
Ojciec chciał się pozbyć młodszej siostry z domu w wieku 12 lat, a teraz jak jest dorosła i wyszła za bogate
Moje dziecko (2,5 lat) od dwóch miesięcy budzi się 2-3 razy w nocy (od zawsze idzie spać około 19-19,30, budzi o 21,24,2 lub 5) z niekontrolowanym płaczem, krzykiem i histerią nie do opanowania. Nie daje się uspokoić, mimo że próbujemy razem z mężem na różne sposoby, a w trakcie tych epizodów dzi
Mama nie radzi sobie z żałobą - rok temu zmarła babcia, 8 miesięcy po niej odszedł dziadek. Gdy mama płacze, to potem kłóci się z tatą i pije, nic do niej nie dociera.
Co robić?
Dzień dobry,
od jakiego czasu chciałam zacząć chodzić do psychologa, ponieważ problemy w rodzinie mnie przytłaczają, ale mam obawy. Mam 17 lat, mój ojczym ma problemy z narkotykami, ale normalnie pracuje, nie wykazuje żadnej agresji itd.
Zdarzają się jednak sytuacje, w k
Dzień dobry,
jestem po ślubie 2 lata, mamy 8-miesięczne dziecko i odkąd się pojawiło, nie potrafimy się dogadać. Znamy się z mężem 9 lat, mieszkaliśmy razem 3 lata. Od poniedziałku do piątku było super, a na weekend wracaliśmy do domów rodzinnych i pojawiały się problemy. W rodzinie
Mam 23 lata i od zawsze miałam super kontakt z moją mamą, ale od czasu rozwodu rodziców w tym roku wszystko się zmieniło.
Był to trudny rok dla mnie pod wieloma względami - studia, rozwód rodziców, a do tego wszystkiego przeprowadzka do nowego mieszkania, mój ślub i moja mała siostra
Jestem dorosła, a moi rodzice rozwiedli się 3 miesiące temu.
Czy to normalne, że nie jestem w stanie pogodzić się z tym i zaakceptować, że mama zmusza mnie do spędzania świąt z nowym partnerem, którego ja nawet nie poznałam?
Mam wstydliwy problem.
Nigdy nie chciałam mieć dzieci, nie żałuję i nie chcę.
Jako nastolatka myślałam schematem, że będę mieć, bo każda to przechodzi itd. Nigdy nikt mnie nie kochał i myślałam, że może kochający mąż rozwiąże problem.
Miałam przez jakiś czas
Nie rozumiem zachowania mojej matki.
Zawsze jak był jakiś spór z ludźmi- matka po paru minutach staje po stronie przeciwnej. Wynajduje argumenty przeciwko nam - dzieciom, mężowi itd. Przyznaje rację, chociaż i ją obrażano.
O co w tym chodzi???
Ma 60 lat, ale
Mama choruje na schizofrenie...
Kilkakrotnie hospitalizowana w szpitalu psychiatrycznym.
Mama nie chce się leczyć, uważa, że jest zdrowa.
Do tej pory mieszkała z tatą i on się nią zajmował. Niestety tata zmarł, a mama została sama w domu. Mama nie chce dać s
TW. Samookaleczanie
Mam duży problem.
Miałam pogadać z moją mamą o samookaleczaniu wczoraj i przy tym miała pomoc mi siostra. Niestety jak wróciłam ze szkoły mama dostała wyniki badań, które nie wyszły najlepiej, bo ma podejrzenie szpiczaka.
Nie wiem teraz, czy rzeczywi