Trudność w relacji terapeutycznej - nie jestem w stanie pewnych rzeczy mówić, mimo że powodują pogorszenie.

Mam problem z opowiadaniem swojemu terapeucie o swoich trudnościach, wyzwaniach, tym co czuje i tym podobne. Mam problem z wypowiadaniem się na głos w gabinecie. Mamy ustalone, że to, czego nie uda mi się wypowiedzieć na sesji stacjonarnej , będę wysyłała mu w wiadomości pisemnej na skype w formie pdf. Praktukujemy to i generalnie się to sprawdza. W ten sposób wie więcej o mnie. Dostaje dokument, który ma nawet 6-7 stron. Ostatnio odkryłam, że moja blokada jest spowodowana tym, że mój mózg nie chce wypowiadać tego, co mam w sobie z obawy o to, że znowu będę odrzucona przez to, że czegoś nie umiem, że nie zostane wysłuchana i zrozumiana tylko, że znowu usłysze "ja sobie z Tobą nie poradze". Tak powiedział psychoterapeuta przy mnie do mojej mamy, gdy miałam około 12 lat. Teraz boje się, że będzie tak samo. Mam te sytuacje przed oczami do dziś. Teraz mam 26 lat. Odważyłam się i mu o tym napisałam. Przez to boję się zaangażować, bo wiem, że im bardziej się człowiek angażuje, tym bardziej dostaje w twarz. Napisłam, że wiem, że zachowuje się jak dziecko nie rozmawiając o swoich wartościach, trudnościach. Odpisał tylko " no to to zmień". Tylko jak ja mam to zrobić? Wyzwaniem jest to, że gdy w dzieciństwie i wczesnej dorosłości opowiadałam o swoich trudnościach, problemach, to zawsze słyszałam "użalasz się nad sobą". Teraz zdałam sobie sprawę z tego, że nieświadomie nie chce opowiadać terapeucie o tym, że na przykład mnie uraził, że mam problem w relacji terapeutycznej lub innych życiowych trudnościach, ponieważ nie chce się nad sobą użalać. Mam wrażenie, że już sam fakt siedzenia w gabinecie, to oznaka użalania się nad sobą. To wzmacnia we mnie potrzebe rezygnacji z terapii, bo zaczęlam uznawać, że robię źle. Jestem w dziwnym etapie procesu terapeutycznego. Od ponad miesiąca mam dołek psychiczny z przełomowymi kilkoma dniami lepszymi. W przeciągu miesiąca już chyba 4 razy przerywalam terapie, ale mój terapeuta o żadnym nie wie, bo nie chce przejść mi to przez gardło. Czuje się w tym zagubiona, przytłoczona. Niby chce z nim współpracować, ale też nie chce się użalać nad swoim życiem. Mam wrażenie, że to jest śmieszne opowiadanie o sobie i nie powinnam tego robić. A z drugiej musze, bo mam kryzys w relacji terapeutycznej, który powinnien zostać przepracowany. Mianowicie czuje, że w pewnych kwestiach mnie nie rozumie i lekceważy moje wyzwania, a momentami wręcz je wyśmiewa.. A ja z obawą powiedzenia mu co mnie rani zdążyłam już znaleźć conajmniej 4 powody, dla którego to nieporozumienie jest moją wina i zdążyłam wziąć za to 100% odpowiedzialność za brak efektów w terapii. No więc, jak nie użalać się nad sobą opowiadając o sobie? Czym różni wygadanie się od użalania się? Pytam tutaj, ponieważ niezbyt dostałam w wsparcie w tym temacie od swojego terapeuty. Dostalam tylko info "no to to zmień". No to ja pytam- jak?

psychoterapia

Natalia

w zeszłym miesiącu

Martyna Tomczak-Wypijewska

Dzień Dobry

Wyobrażam sobie jak trudna to dla Pani sytuacja, jak dużo różnych emocji może się “kotłować”. Bardzo współczuję tego doświadczenia, o którym Pani wspomniała. Z jednej strony to odpowiedzialne ze strony tamtego terapeuty, że nie podjął się współpracy, gdy czuł, że nie ma wystarczających kompetencji, a z drugiej strony bardzo nieetycznie skonstruował ten komunikat :( Przykro mi, że coś takiego Pani usłyszała. Proszę pamiętać (tą racjonalną częścią głowy), że terapeuci bywają różni: mniej i bardziej wykształceni, doświadczeni, takie doświadczenie nie musi się powtórzyć (a równocześnie wyobrażam sobie, że mimo tej wiedzy racjonalnej części ta 12 -letnia dziewczynka nadal będzie się obawiać).

Myślę, że można zacząć od tego czym w ogóle jest “użalanie się”? Z mojego doświadczenia często tego wyrażenia używają osoby, które nie chcą/ nie potrafią przyjąć/ nie rozumieją emocji drugiej osoby. Mówiąc “nie użalaj się” zamiatają problem pod dywan, nie muszą się z tymi emocjami mierzyć, a niestety wielu ludzi nie potrafi obchodzić się z emocjami (zarówno własnymi jak i cudzymi). Wyrażanie emocji, czyli np. opowiedzenie o nich komuś czy wytańczenie/napisanie wiersza/pamiętnika, to właśnie zdrowa forma radzenia sobie z emocjami. W internecie krąży taki obrazek “emocje to nie ogórki, nie warto ich kisić” :) Kiszone emocje prowadzą do wielu różnych trudności.

Gdybym miała poszukiwać jakiegoś sensu w wyrażeniu “użalanie się” to pomyślałabym o długotrwałej postawie niezadowolenia z czegoś bez chęci poczynienia jakichkolwiek zmian (długotrwałej, bo czasem trzeba trochę po prostu poodczuwać emocje, pobyć z nimi". Trudno odpisać w pełni sensownie nie będąc w dialogu. Generalnie to pytanie o różnice między użalaniem się a wygadaniem jest całkiem częstym pytaniem w terapii, może warto je zadać Pani terapeucie, to naprawdę fajny materiał do pracy i dyskusji :)

Być może podzielenie na mniejsze informacje i “przełamywanie się”do opowiedzenia po jednej informacji na sesji byłoby pomocne? Widać po długości Pani wypowiedzi, że ma Pani dużo refleksji, warto je ugłośnić- temu między innymi służy terapia.

Trzymam za Panią kciuki

Martyna Tomczak- Wypijewska, psycholog, certyfikowana psychoterapeutka poznawczo- behawioralna

3 tygodnie temu

Martyna Tomczak-Wypijewska

Psycholożka, Psychoterapeutka certyfikowana

Karolina Świder

Dzień dobry, Natalio,

Z mojej strony dziękuję Ci, że podzieliłaś się z nami swoimi przeżyciami i rozterkami związanymi z terapią. Piszę to z perspektywy osoby, która siedzi po tej drugiej stronie. Wypisałaś niezmiernie istotne rzeczy, które były i nadal są dla Ciebie trudne. Pozwól, że wypowiem je swoimi słowami. Wybrzmiało, że chcesz być słyszana i zrozumiana, ale obawiasz się mówić i chcesz nauczyć się tego, jak przestać się tego bać. Wracają do Ciebie w różnych kontekstach podobne bolesne odczucia, myśli o sobie i sytuacji, w której jesteś. Napisałaś, że w przeszłości ktoś negował istotność Twoich odczuć/problemów, i boisz się, że być może teraz znowu "użalasz się nad sobą" (używając słów osoby z Twojej przeszłości). Obawiasz się, że terapia w tym kontekście może być pewną formą "użalania się nad sobą", i że może Ci w niczym nie pomóc. Chcesz, ale nie wiesz jak pomóc sobie zmienić pewne sposoby zachowania.

To, co myślisz o sobie, o sobie w terapii ('100% wina za brak skutków terapii'), o tym jak terapeuta ją prowadzi, są kluczowe i bardzo ważne. Jestem przekonana, że podzielenie się tym może pomóc w nawiązaniu bliższej, cieplejszej relacji z terapeutą, bo zobaczy, czego Ci potrzeba. Nie powiem Ci, czy pozostać w terapii czy też ją przerwać, sprawę musisz przemyśleć sama lub właśnie ze swoją terapeutką. Może, ale nie musi to być przełomowe w waszej relacji, ale na pewno będzie to twoim pierwszym krokiem (działaniem) do zmiany.

Na końcu moja interpretacja definicji "wygadania się" vs "użalania się" : osoba, która się wygada, może poczuć ulgę wynikającą z różnych powodów (tj. wypowiedziała i nazwała swoje emocje, wypowiedziała swoje myśli, otrzymała zrozumienie i wsparcie od osoby słuchającej, ułożyła sobie w głowie i sercu to, co się działo, i nabrała perspektywy itd.), i dzięki temu może szukać rozwiązań na chwilę obecną i przyszłość. Stwierdzenie"użalanie się nad sobą", zawiera w sobie osobiste bolesne przeświadczenie (myśl), że robi się coś "złego" i dodatkowo może być związanerównież z brakiem empatycznej reakcji wysłuchującego. Myślenie o sobie w kontekście użalania się zabiera nam prawo do wyrażania swoich emocji takimi, jakimi są, co może często wiązać się z wyżutami sumienia, zmniejszoną motywacją do działania aby coś zmienić np. w sposobie myślenia o sobie/swiecie/innych.

Pozdrawiam ciepło,

Karolina Świder

3 tygodnie temu

Karolina Świder

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Zobacz podobne

Może to nie ten nurt, może jakoś nie jesteśmy dopasowani psycholog i ja?

Na ostatniej sesji u psycholog poczułem się oceniony, tak jakby jej się wyrwało, że "nie uczestniczyłem w wychowaniu dziecka" i po chwili urwała temat słowami, że teraz to sobie tak wybiegła. Nie dokończyliśmy tematu po to był koniec sesji. Zostałem z tym do kolejnego spotkania, cały czas mam uporcz

Czy pomoc psychologiczna jest skuteczna dla stresu?

Witam, chciałbym się dowiedzieć jak duża grupa osób przychodzi po pomoc psychologiczną w związku z problemem stresu? Czy warto udać się na taką wizytę, czy pomoże ona złagodzić ten stres?

Psychoterapeutka powiedziała mi, że nie jest w stanie prowadzić terapii w momencie, kiedy ja nie umiałam ustalić celów terapii.

Po trzeciej wizycie psychoterapeutka CBT odmówiła mi współpracy. Powiedziała, że mam się udać do bardziej doświadczonego terapeuty i psychiatry. Powiedziała mi, że nie jest w stanie prowadzić terapii w momencie, kiedy ja nie umiałam ustalić celów terapii. Od tego czasu minęło wiele miesięcy, biorę l

Parę pytań i trudności - od diagnozy i nieświadomych samookaleczeń, przez poczucie bycia sknerą, po pytanie o psychoterapię.

Dzień dobry, Mam zdiagnozowane zaburzenia lękowo-depresyjne i przyjmuję leki. Jest sprawa, którą się wstydzę poruszyć u lekarza. Skubię skórę w środku nosa np. podczas oglądania serialu. Czasami przez dłuższy czas nie zdaję sobie sprawy, że to robię, a jak już się zorientuję to postanawiam sobie, ż

Zaburzenia lękowe- boję się spróbować innego terapeuty, na myśl o psychiatrze uważam, że zwariowałam.

Dzień dobry, mam zaburzenia lękowe, niedawno zrezygnowałam z terapii, bo nie było w niej efektów. Nadal czuję lęk, mam objawy somatyczne. Po ostatniej sesji na jakiej byłam terapeuta zalecił wizytę u psychiatry i coraz bardziej się próbuje do tego zmusić. Mimo że podczas terapii nie miałam żadnych p

Jestem zawiedziona psychoterapeutką, walczę z lękami i nie dostałam narzędzi. Jest gorzej.

Dzień dobry, co zrobić by powiedzmy przełamać się do terapii na nowo? Od praktycznie 4 miesięcy chodziłam na terapię, wcześniej się poprawiło, a ostatnio jedyne co, to widziałam jak jest coraz gorzej. Mówiłam o tym od paru sesji, nie dostałam ŻADNYCH narzędzi przez cały proces i sama nie wiem jakim

Czy postanowiono mi błędną diagnozę? Powinnam wrócić na terapię? Czy to niedojrzałość emocjonalna?

Witam serdecznie. Ostatnio zaczęłam analizować swoją historię choroby. Stwierdzono u mnie od 2013 r. ChAD . W 2011 zaczęłam się źle czuć. Dostawałam ataków paniki, miałam silne lęki , bałam się niemal wszystkiego. Ze stresu często wymiotowałam. Poszłam do lekarza, lekarz stwierdził, że to przejścio

Czy podczas terapii mogą mieć miejsce przeniesienia dotyczące więcej niż jednej osoby?

Czy podczas terapii mogą mieć miejsce przeniesienia dotyczące więcej niż jednej osoby? Tzn. mogę się czuć względem psychoterapeutki tak jak kiedyś czułam się względem mojego tyrana ze szkoły, a innym razem mogę mieć uczucia do niej takie jak kiedyś miałam do mojej mamy? Jestem w trakcie oczekiwania

Czy z fobii społecznej da się całkiem wyjść?

Czy z fobii społecznej da się całkiem wyjść, jeśli była ze mną od zawsze, na początku lekka, a z wiekiem i złymi doświadczeniami z roku na rok się pogarszała? Czy zostanie ona ze mną już na zawsze, tylko będę musiała się nauczyć z nią żyć i sobie z nią radzić?

Czy terapie psychodynamiczne i systemowa prowadzone w formie online są tak samo skuteczne, jak te stacjonarne?

Czy warto zmienić terapię, jeśli widzę pogorszenie, widzę lekceważenie?

Dzień dobry, od ponad pół roku mam nasilone objawy zaburzeń lękowych, od około trzech chodzę na psychoterapię. Mojemu lękowi często towarzyszy też poczucie odrealnienia, mnie czy otoczenia. Mówiłam o tym na terapii- zero reakcji. Ogólnie po ostatnich paru sesjach odbieram, że temat lęków jest komple

Chciałbym prosić o poradę dotyczącą doboru specjalisty – psychiatry, psychologa czy psychoterapeuty

Dzień dobry! Chciałbym prosić o poradę dotyczącą doboru specjalisty – psychiatry, psychologa czy psychoterapeuty. Dobrych kilka lat temu, podczas kwalifikacji wojskowej w okresie licealnym, otrzymałem kategorię A. Wtedy nie przywiązywałem do tego wagi, ale sytuacja bezpieczeństwa uległa pogorszeniu

Matka jest narcystyczną osobą. Zapisałam się do psychiatry, ale chciałabym również podjąć psychoterapię. Jaki nurt dla PTSD i lęk uogólniony?

Dobry wieczór, chciałabym rozpocząć terapię, jednak nie wiem jaki wybrać nurt. Głównym celem jest zbudowanie poczucia wartości, pokochanie siebie, przepracowanie traumy, walka z lękiem uogólnionym oraz stresem, który zaczął mocno odbijać się na zdrowiu fizycznym. Powyższe wynika z wieloletniej re

Czy psychoterapia jest ciężką pracą dla Klienta? Jeśli tak - co jest w tym ciężkiego?

Czy nazywanie psychoterapii z certyfikowanym psychoterapeutą ciężką pracą pokrywa się z prawdą? Jeśli tak, to co w tej pracy jest ciężkie?

Czy obecna terapia jest odpowiednio dobrana do moich potrzeb? Czuję się gorzej, usłyszałam też nieprzyjemny komentarz.

Dzień dobry, od paru miesięcy uczęszczam na terapię, chociaż przez ostatnie spotkania mam wrażenie, że jest gorzej niż przed nią. Czy możliwe, że to nurt jest nieodpowiedni? Czy nurt psychodynamiczny jest odpowiedni dla napadowego lęku?Rozmowa z samą terapeutką zawsze jest miła, lecz sam sposób odby

Relacja z terapeutą jest ważna, a jak jest z psychiatrą?

Z psychoterapeutą trzeba nadawać na tej samej fali, a jak jest z psychiatrą? Bo ja nie czuję, że z moją psychiatrką się tak wspaniale rozumiemy, ale może nie trzeba?

Czym jest relacja terapeutyczna? Czy mam ją budować?

Co to jest ta tajemnicza relacja terapeutyczna z psychoterapeutą i co mogę robić ze swojej strony (w przyszłej psychoterapii, na którą oczekuję na NFZ) żeby ją zbudować? A czego nie robić?

Uprawnienia psychoterapeutki - podstawowy kurs terapii. Jaką ma wiedzę i kompetencje?

Moja przyszła psychoterapeutka w swoim opisie w internecie ma napisane, że ukończyła kurs podstawowy terapii poznawczo-behawioralnej i że pracuje w nurcie integracyjnym (łączy myślenie systemowe i psychodynamiczne oraz wykorzystuje elementy terapii poznawczo-behawioralnej). Czy ten podstawowy kurs t

Dysocjacja w zaburzeniach lękowych. Mam wrażenie, że psychoterapia idzie za szybko.

Dzień dobry, co zrobić z poczuciem odrealnienia przy zaburzeniach lękowych? Mam wrażenie, że właśnie przez takie poczucie ten lęk nadal nie chce odejść. Jednego dnia mam poczucie, że otoczenie wokół mnie nie jest prawdziwe, jakbym oglądała jakiś film, a nie naprawdę tam była, a drugiego dnia, że to