Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak pokonać zagubienie i odnaleźć się w roli męża i ojca?
Witam, mam 28 lat. Mam żonę i 8-miesięcznego syna. Często czuję się zagubiony w decyzjach życiowych, często czuję się nie jak na swój wiek, tylko młodziej, niedojrzale. Mam problem, żeby dawać siebie w związku, żeby być dla kogoś w sposób bezinteresowny, żeby myśleć o drugim człowieku tak po prostu. Najgorszym w tej chwili problemem jest to, że jak przychodzi weekend, czyli czas wolny od pracy, kiedy spędzam go z rodziną, to jest tak, że nie podoba mi się, że muszę zająć się dzieckiem, bo myślę sobie, że mógłbym robić teraz coś innego, coś dla siebie. Niestety, często mnie odcina od emocji, od bycia obecnym tu i teraz, tak jakbym gdzieś w swojej głowie lawirował, tak jakbym żył w okreslony sposób, mając rodzinę, ale jednocześnie nie akceptował, że życie powiedzmy bez zobowiązań się skończyło i teraz jest czas większych poświęceń. Mam problem tożsamościowy, mam wrażenie, że na gruncie psychicznym nie potrafię zdecydować, jak mam żyć, jaką drogę życiową wybrać. Gdyby moja żona nie nalegała, żebyśmy mieli dziecko, to jak dla mnie moglibyśmy żyć bez zobowiązań jeszcze długo, ale ona zawsze powtarzała, że chce mieć rodzinę, a ja tego nie czułem, ponieważ cały czas pozostawałem na etapie zabawy w swojej głowie, bez zobowiązań. Dodam, że żona jest moją pierwszą i jedyną dziewczyną, jaką miałem. Mam wrażenie, że po prostu nie dorosłem do bycia mężem i ojcem, ale nie potrafię się do tego przyznać. Kocham żonę i syna, ale nie wiem, czy żyję tak, jakbym chciał, czy to życie jest takie, jakie świadomie wybrałem. Mam problem, bo po prostu nie czuję w sobie instynktu do działania, jestem pogubiony, tak jakbym nie wiedział, a raczej nie czuł w która stronę mam iść. Niepokoją mnie te odcięcia od żony, np. jak oglądamy razem telewizję. Jest jakiś dystans między nami. Jak byliśmy na etapie chłopak dziewczyna przed zamieszkaniem ze sobą, to tego dystansu absolutnie nie było. Może po prostu jest tak, że nigdy nie potrafiłem ostatecznie zdecydować, czy chcę iść drogą posiadania rodziny czy po prostu odejść i żyć w inny sposób. Proszę o podpowiedź, co zrobić, żeby móc odnaleźć radośc z życia.
LL
1 miesiąc temu
Katarzyna Rynkiewicz
Pytanie dotyka bardzo ważnego momentu w cyklu życia rodziny – przejścia od pary do rodziny z dzieckiem. To naturalny etap, w którym wiele osób doświadcza kryzysu tożsamości: dawny styl życia znika, a nowa rola jeszcze nie jest oswojona.
Rodzina jest systemem, zmiana w jednej osobie wpływa na całość. Warto rozmawiać z żoną o tym, jak dzielić obowiązki, ale też jak pielęgnować związek. Bo bycie rodzicami to jedno, a bycie parą drugie.
Może warto postawić pytanie trochę inaczej: Co mogę zrobić dziś, żeby moje życie było bardziej w zgodzie ze mną i z tym, co już jest faktem?
Pozdrawiam
Katarzyna Rynkiewicz
psycholog, psychoterapeuta systemowy w trakcie certyfikacji
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Joanna Łucka
Dzień dobry,
wyobrażam sobie, że dużo się teraz u Pana dzieje. Zarówno na płaszczyźnie codziennych zobowiązań i organizacji, jak i przetwarzania, rozmyślania, ale także emocji. Decyzja o zebraniu tych myśli i emocji, a także opisania ich tutaj może być tym pierwszym krokiem do podjęcia działań, które pomogą Panu przywrócić wspomnianą radość z życia.
Uznanie i akceptacja, że może być Panu teraz trudno, że doświadcza Pan bardzo złożonych odczuć, to ważny etap w procesie godzenia się i rozumienia swojej tożsamości, o której Pan pisze. Jednoczesne uczucie miłości i wdzięczności za Pana bliskie osoby, a także poczucie, że nie jest Pan pewien, czy to czas, miejsce i obowiązki, w które chce być Pan teraz zaangażowany, to wyczerpujące połączenie. Może budzić poczucie beznadziei i bezradności. Dlatego to tak ważne, że zdecydował się Pan je rozpoznać i nazwać.
Myślę, że trudno byłoby znaleźć takie słowa i rozwiązania, które mogłyby stanowić remedium na sytuację i emocje, których Pan obecnie doświadcza. Dlatego zachęcam do rozważanie konsultacji psychologicznej, gdzie będzie miał Pan okazję doświadczenia zarówno siebie, jak i uwagi oraz zrozumienia dla Pana przeżyć. Dzięki bezpośredniemu kontaktowi psycholog lub psychoterapeuta ma okazję odnieść się z pełną uważnością w sposób zindywidualizowany do Pana potrzeb i możliwości wsparcia.
Z takiej usługi może Pan skorzystać prywatnie (np. na tym portalu, wyszukując odpowiednią osobę poprzez Formularz Doboru) lub na NFZ - wówczas przydatne będzie skierowanie na wizytę psychologiczną od lekarza rodzinnego. Więcej informacji może znaleźć Pan np. tutaj.
Życzę Panu wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka i psychoterapeutka w trakcie certyfikacji
1 miesiąc temu
Maria Krawczyk
Dzień dobry,
wchodzenie w nowe role życiowe jest nierzadko bardzo trudnym doświadczeniem. Wybór jednej opcji życiowej oznacza automatycznie utratę wielu innych. Czasem pomaga pozwolenie sobie na przeżycie żałoby po tym, czego się nie wybrało, opłakanie tego. Bywa, że potem można łatwiej odnaleźć sens i radość z tego, co już się ma.
Myślę, że obok psychoterapii indywidualnej pomysłem godnym wypróbowania byłoby dołączenie do męskiego kręgu. W gronie innych mężczyzn łatwiej o odnalezienie tego, co dla Pana oznacza bycie mężczyzną.
Wszystkiego dobrego!
Maria Krawczyk
1 miesiąc temu
Anna Gibaszek-Mądry
Dzień dobry,
Pana pytanie jest bardzo poruszające i wymagające odwagi, aby przyznać się do poczucia zagubienia, że ojcostwo nie wygląda tak, jak Pan sobie to wyobrażał.
Widzę, że zmaga się Pan z konfliktem wewnętrznym: z jednej strony kocha Pan swoją rodzinę: żonę i syna a z drugiej ma Pan poczucie utraty wolności. Pojawia się wątpliwość, czy obecne życie było Pana świadomym wyborem.
To z czym Pan się obecnie zmaga, doświadcza wielu młodych rodziców, zwłaszcza gdy rodzicielstwo pojawiła się, zanim sami poczuli do niego gotowość. To nie znaczy, że coś z Panem "nie tak". Raczej, że przechodzi Pan przez trudny moment dostosowania się do nowej roli, która wymaga czasu.
Myślę, że warto, aby Pan spokojnie spróbował nazwać swoje potrzeby: co jest dla Pana dzisiaj ważne, jakie ma Pan potrzeby: czas na sport, spotkania z przyjaciółmi ...itp. Szczera rozmowa z żoną, w której spróbuje Pan podzielić się swoimi odczuciami i potrzebą przestrzeni, aby odnaleźć się w nowej roli. Niech da sobie Pan prawo do dojrzewania do roli ojca. To proces, w którym stopniowo uczymy się równowagi między rodziną a sobą.
To, co zwraca moją uwagę, to fakt, że szuka Pan wsparcia, aby było lepiej. To znak, że bardzo Panu zależy na rodzinie, a to najlepsza motywacja do zmiany.
Trzymam za Pana kciuki!
Z pozdrowieniami
Anna Gibaszek-Mądry
Psychoterapeuta
1 miesiąc temu
Katarzyna Świdzińska
To, co piszesz, jest bardzo ważne i bardzo ludzkie. Mówisz szczerze o rzeczach, które wielu mężczyzn czuje, ale niewielu ma odwagę je nazwać.
To zupełnie naturalne, że czujesz zagubienie. Ogromne zmiany, takie jak ojcostwo, często uruchamiają pytania o tożsamość, sens życia, własne potrzeby. Twoje emocje nie są dowodem na to, że coś z Tobą nie tak, tylko że jesteś w procesie.
Nie musisz od razu wiedzieć, jak chcesz żyć. Możesz być jednocześnie kochającym mężem i ojcem i kimś, kto nadal szuka swojej drogi, to nie jest sprzeczność. Kluczem może być nieosądzanie siebie za te odczucia, tylko ich słuchanie.
Warto, byś miał przestrzeń tylko dla siebie, w której mógłbyś przyjrzeć się temu, co jest naprawdę Twoje. Może rozmowa z terapeutą mężczyzn, który zna specyfikę kryzysów tożsamościowych u młodych ojców, byłaby pomocna.
Masz prawo się gubić, masz prawo się wahać. I nadal możesz budować więź z żoną i dzieckiem, nawet jeśli nie czujesz się gotowy w 100%. Gotowość nie zawsze wygląda tak, jak ją sobie wyobrażamy.
Daj sobie czas. Szukaj małych chwil autentyczności, a nie całej odpowiedzi od razu.
Pozdrawiam,
Katarzyna Świdzińska
Psycholog okołoporodowy, dzieci i młodzieży
1 miesiąc temu
Lucio Pileggi
Widzę, że Pan cierpi z powodu takich stanów odcięcia oraz braku decyzji i motywacji. Na pewno nie jest łatwo tak żyć i nie móc korzystać z relacji w rodzinie.
Nie można tutaj podać jednej prostej wskazówki, ponieważ powinien Pan najpierw zintegrować te różne części swojej tożsamości i lepiej rozumieć siebie.
Zalecana byłaby praca z psychologiem lub psychoterapeutą, aby mógł Pan akceptować swoje tożsamości i odpowiedzialności bez poczucia winy i lęku, a jednocześnie szukać i budować podstawowe wartości, tworzyć nową motywację i nowe cele życiowe, rozwijać umiejętność bycia tu i teraz oraz korzystać z życia tak, jak Pan pragnie.
Motywacja nie spada nam z nieba, ale pojawia się i rośnie dzięki działaniu.
Zachęcam Pana do podejmowania tego pierwszego kroku – od niego zaczynają się najciekawsze przygody.
Lucio Pileggi, Psycholog
1 miesiąc temu
Patrycja Stajer
Dzień dobry,
Sporo ważnych rzeczy dzieje się w Pana życiu i być może jest to dobry moment, żeby sobie te różne kwestie, trudności poukładać we współpracy z psychoterapeutą.
Nikt nie da Panu gotowej odpowiedzi, bo to jest coś, do czego może Pan dojść podczas psychoterapii.
Może Pan ją podjąć w ramach nfz (Poradnie Zdrowia Psychicznego) bądź prywatnie.
1 miesiąc temu
Elżbieta Byzdra-Rafa
Dzień dobry🙂
Myślę, że pytania, które Pan zadaje, to dobry temat na terapię indywidualną. Warto się przyjrzeć Pana potrzebom, trudnościom, wzorcom i przekonaniom wyniesionym z rodziny pochodzenia 🙂
Pojawia się też temat stawiania granic i wyrażania swoich potrzeb. Pisze Pan, że zdecydował się na dziecko pod wpływem nacisku żony... Co się stało, że podjął Pan taką decyzję? Czy lęk przed ewentualnym rozstaniem, czy przekonanie, że " jakoś to będzie"? W każdym razie syn jest już na świecie i potrzebuje Waszego wsparcia, waszej miłości i bezpieczeństwa...
Terapia pomoże też zdecydować Panu/Wam jakie rozwiązanie tej sytuacji będzie najmniej obciążające dla dziecka... Być może byłby to też obszar do pracy na terapii par...
Pozdrawiam
Elżbieta Byzdra-Rafa
terapeutka Gestalt
1 miesiąc temu
Magdalena Leo
Rozumiem, że jest Pan obecnie w sytuacji jakiegoś kryzysu. Czasem tak się zdarza, a nawet często w sytuacjach np. całkowitej zmiany stylu życia. Urodzenie dzieci, czy wejście w związek małżeński z jednej strony są szczęśliwymi momentami, ale z drugiej mogą też wywołać kryzys np. w związku, kryzys tożsamościowy. Dobrą informacją jest to, że kryzys to nie tylko "coś złego", to zazwyczaj ma doprowadzić do rozwoju człowieka. Rozumiem, że być może Pan się teraz czuje pogubiony, nie wie, co myśleć na swój temat, nie wie, jak zachować się w domowym środowisku - to prowadzi do emocjonalnego odrętwienia, o którym Pan pisze. Myślę, że dobrą strategią byłoby podjęcie psychoterapii lub nawet kilku sesji wsparcia psychologicznego.
Magdalena Leo
Psychoterapeutka, Psycholog
1 miesiąc temu
Paulina Habuda
Dzień dobry,
To naturalne, że doświadcza Pan tak różnych, nieraz sprzecznych i trudnych uczuć. Założenie rodziny - ślub, posiadanie dzieci - to oprócz tego, że są to wydarzenia wspaniałe, to są również bardzo stresujące i zmieniające życie. Często dla wielu osób nie jest łatwe przystosować się do nowej sytuacji. Z jednej strony coś zyskujemy - rodzinę. Z drugiej coś tracimy - dawne życie. Istotne jest rozumieć, że każdy wybór łączy się z jakimś rodzajem straty.
Być może Pan jeszcze nie przepracował tego, co może Pan odbierać jako utratę swobody, wolności. Pojawiają się pytania o potrzeby i tożsamość. To są bardzo ważne pytania i to, że się pojawiają, świadczy o rozwoju, o przechodzeniu pewnych etapów w życiu. Myślę sobie jednak, że w takich sytuacjach obiektywizm innej osoby może być pomocny - dlatego zachęcałabym do rozmowy z psychologiem.
Ważne też może być odzyskanie bliskości i intymności między Panem i żoną. Tutaj specjalista, np. terapeuta par również może pomóc.
Proszę również pamiętać o takim przysłowiu "trawa jest zawsze bardziej zielona po drugiej stronie płotu".
Pozdrawiam,
Paulina Habuda
Psycholog, Seksuolog
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Mam trudności z zaufaniem po związku oraz kłamstwie. Zamykam się na uczucia, nie przywiązuję się.
Witam. Jak poradzić sobie z brakiem zaufania wobec partnera? W skrócie wygląda to tak: pierwszy chłopak zostawił mnie bez słowa wyjaśnienia. W późniejszych związkach widziałam ze swojej strony brak zaufania, ciężko mi wykrzesać uczucia takie, jak przywiązanie - w myśl zasady "mała strata, krótki żal". Obecnie jestem z partnerem 7 lat, jednak ufać do końca nie potrafię ( był czas, że bardzo mnie okłamał, po dziś dzień nie potrafię tego mu zapomnieć). Nie mam ochoty na bliskość. Odejść nie mogę -mamy dziecko oraz nie mam gdzie (jeden rodzic pije, drugi nie żyje).
Witam serdecznie. Mam problem z partnerem. Ogranicza się do ludzi.
Witam serdecznie. Mam problem z partnerem. Ogranicza się do ludzi. Nigdzie nie wychodzi tylko praca dom dom praca. Jutro mamy chrzest córki, a on oznajmił mi, że nie pójdzie na ten chrzest. Dziecko było jego jedynym marzeniem, a teraz chce się wypiąć na nie. Żadne argumenty na niego nie działają. Co mam zrobić, jak go przekonać aby się ogarnął ?
Partner chorobliwie zazdrosny. Widzi różne osoby, w różnych miejscach i uważa, że są jakoś ze mną powiązani.
Dzień dobry mam problem z partnerem. Jesteśmy w związku ponad 4 lata ,nie mieszkamy razem. Co jakiś czas ,najczęściej co roku w okresie letnim mój partner ma atak zazdrości. Ta zazdrość objawia się następująco: niby sam do siebie, lecz głośno zaczyna coś mówić i nie kończy. Po alkoholu jest wyjątkowo złośliwy. Śledzi mnie przyjeżdżając pod dom. Wmawia mi rzeczy irracjonalne twierdząc, że przypadkowy gość jadący drogą na moim osiedlu wyjeżdżał ode mnie. Mimo że na moim osiedlu jest blisko 100 mieszkań. Twierdzi, że np. w aucie jadącym z naprzeciwka siedział gość, którego widział 2 razy w mojej pracy 🙈🙈🙈 jest chorobliwie zazdrosny. Ostatnio zobaczył w internecie kobietę stojąca tyłem , sylwetką i włosami przypominała mnie . Wmówił mi, że to ja 🙈🙈🙈 jestem u kresu wytrzymałości. Najgorsze, że partner nie widzi nic złego w swoim zachowaniu . Proszę o radę czy jest szansa, że ten człowiek się zmieni? Mam wrażenie, że jest coraz gorzej …
Mąż utrzymuje zażyłe relacje z kolegą - czy to oznaka uczucia?
Znajomość mojego męża z kolegą wydaje mi się być trochę zbyt zażyła. W zasadzie kontakt ze sobą utrzymują właściwie cały czas, mąż pisze do niego nawet w pracy, często do niego jeździ. Ostatnio przeczytałam wiadomość, którą mąż do niego pisze, że jest 100% hetero, ale odczuwa do niego jakąś dziwną słabość... Nazywa go też Klonikiem i Bąbelkiem. Mąż mówi, że to tylko kolega, ale ja mam inne odczucia, chyba się zakochał... Co o tym sądzić?
Wiele lat temu wyszłam za mąż za sporo starszego ode mnie mężczyznę
Wiele lat temu wyszłam za mąż za sporo starszego ode mnie mężczyznę, nigdy nie poznałam chłopca w swoim wieku, kiedy patrzę wstecz, wydaje mi się, że się starłam chodziłam na imprezy, jeździłam na klasowe wycieczki, wypady w czasie studiów itp - po prostu się nie udało.... . Poznałam wtedy swojego przyszłego męża, był już wiele lat po rozwodzie, z dorosłą córką, był niechętny ślubowi, ale jak podpisałam intercyzę, wzięliśmy ślub cywilny. Nie mogliśmy mieć wspólnych dzieci (moja onkologiczna operacja), żyjemy zgodnie, i do tej pory sporo jeździliśmy po świecie jednak choroba moja i męża oraz jego wiek zastopowała naszą wspólną pasję. Od pewnego czasu widzę, że tak naprawdę nie mamy nic wspólnego zarówno materialnie, jak i psychicznie, żadnych planów na przyszłość. Mieszkam w jego domu, ale wiem, że po jego śmierci będę musiała go opuścić i zostawić córce, wracając do domu rodziców, którzy również są chorzy onkologicznie. Nie mam totalnie nic swojego oprócz pracy zawodowej i 53 lat na karku. W tym momencie uciekam w pracę, która daje mi poczucie stabilności, że gdzieś należę, że jestem częścią normalnej społeczności, ale to nic nie rozwiązuje, coraz bardziej się boję, jestem bezsilna, jakbym tonęła. Wiem, że sama jestem winna, będąc młodą osobą (wtedy 26 lat) nie przewidziałam, że tak potoczy się moje życie, a teraz nie widzę żadnej drogi....
