Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak poradzić sobie z emocjonalnym jedzeniem i napadami głodu?
Dzień dobry. Chciałabym opowiedzieć o moich nawykach żywieniowych, bo czuję, że wpływają one na moje zdrowie i samopoczucie. Kocham jeść. Naprawdę lubię jedzenie, i to w dużych ilościach. To jest dla mnie ogromna przyjemność. Często traktuję jedzenie jako nagrodę. Na przykład po ciężkim dniu w pracy. Zawsze muszę przegryźć coś słodkiego po obiedzie. Jeśli zjem coś wytrawnego, od razu mam ochotę na czekoladę albo ciasto i do tego dużą słodką kawę. Dodam, że moje obiady są spore i niezbyt zdrowe, ponieważ po zjedzeniu czegoś mniej kalorycznego czuję, że się nie zaspokoiłam. Po zjedzeniu czuję się super, ale później czasem mam wyrzuty sumienia, że było tego za dużo. Nigdy nie odmówię fast fooda, nieważne, że jadłam już spory obiad. Często jak postaram się dłużej powstrzymać z jedzeniem niezdrowego jedzenia, to po jakimś czasie dostaję napadów głodu i jem, co popadnie. Już mnie to męczy. Czuję się coraz większa (i jestem większa!), opuchnięta, woda w organizmie stoi a ja nie mogę się powstrzymać przez jedzeniem. Nawet teraz siedzę w pracy, piszę to i myślę o tym, co dobrego sobie zjem po powrocie do domu... Pieniądze, które wydaje na jedzenie to następny problem...
no
2 miesiące temu
Marta Siedlecka
To, co opisujesz, bardzo dobrze wpisuje się w mechanizm tzw. jedzenia emocjonalnego. Kiedy jedzenie staje się głównym sposobem nagradzania się, regulowania napięcia i poprawiania nastroju. Mózg szybko uczy się, że słodkie czy tłuste produkty dają natychmiastową ulgę, ale później często pojawia się poczucie winy i fizyczny dyskomfort, co uruchamia błędne koło sięgania po kolejne porcje.
Próby całkowitego ograniczenia niezdrowego jedzenia zwykle kończą się napadami, bo organizm reaguje na restrykcje silniejszym łaknieniem, a psychika na zakazy jeszcze większym apetytem. Wyjściem nie jest więc drastyczne odcinanie się od ulubionych produktów, ale stopniowe wprowadzanie bardziej sycących, zbilansowanych posiłków, łączenie jedzenia z uważnością (zauważanie momentu sytości) oraz szukanie innych niż jedzenie sposobów nagradzania się i rozładowywania napięcia.
Zmiana takich nawyków wymaga czasu, ale to proces, który może realnie poprawić zarówno samopoczucie, jak i zdrowie. Niezmiennie zachęcam do kontaktu z terapeutą specjalizującym się w zaburzeniach jedzenia lub z psychodietetykiem.
Pozdrawiam ciepło,
MS
2 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Martyna Jarosz
Dzień dobry
To, co Pani opisuje, wskazuje na silne emocjonalne powiązanie z jedzeniem, które może pełnić funkcję nagrody, pocieszenia czy sposobu na rozładowanie napięcia. To bardzo częsty mechanizm, szczególnie w sytuacjach stresu i zmęczenia. Ważne, że Pani zauważa wpływ tych nawyków na swoje samopoczucie i zdrowie to pierwszy krok w kierunku zmiany. Zachęcam, by przyjrzeć się, co dokładnie uruchamia potrzebę jedzenia w danym momencie: czy to głód fizyczny czy raczej impuls emocjonalny. Warto też rozważyć stopniowe wprowadzanie bardziej świadomych wyborów oraz naukę regulowania emocji w inny sposób niż przez jedzenie. Jeśli Pani czuje, że trudno to kontrolować samodzielnie, warto rozważyć konsultację z psychodietetykiem lub terapeutą.
Pozdrawiam
Martyna Jarosz
psycholog
mniej niż godzinę temu
Justyna Bejmert
Dziękuję, że się Pani tym dzieli. Z tego, co Pani opisuje, jedzenie jest dla Pani czymś więcej, niż sposobem na zaspokojenie głodu. Jest nagrodą, metodą na redukcję napięcia czy poprawę nastroju. Jednak pojawia się tu błędne koło, ponieważ zjedzenie czegoś jednocześnie poprawia nastrój, ale w konsekwencji powoduje wyrzuty sumienia i wzrost napięcia, z którym trudno sobie poradzić, więc ponownie sięga Pani po jedzenie. Przy następnej okazji proszę spróbować się zatrzymać i z uważnością poobserwować swoje ciało, emocje i myśli. Co czuję? Gdzie to czuję? Warto uczyć się zdrowszych sposobów redukcji napięcia np. świadomy oddech, techniki relaksacyjne, spisanie swoich myśli i emocji, rozmowa z kimś bliskim, spacer. Warto też rozważyć spotkanie z psychologiem lub psychoterapeutą, by jeszcze bliżej się temu przyjrzeć.
Z pozdrowieniami,
Justyna Bejmert
Psycholog
mniej niż godzinę temu
Olga Żuk
To, co opisujesz, wygląda na jedzenie emocjonalne – sięganie po jedzenie jako nagrodę, sposób na poprawę nastroju czy rozładowanie stresu. Całkowite zakazy często kończą się napadami, a wyrzuty sumienia napędzają błędne koło.
Pomóc mogą:
-obserwacja, kiedy i z jakiego powodu jesz,
-małe, stopniowe zmiany zamiast radykalnych diet,
-znalezienie innych form nagrody niż jedzenie,
-wsparcie psychologa lub psychodietetyka,
-praca nad regulacją stresu.
Świadomość problemu to pierwszy krok do zmiany.
Pozdrawiam serdecznie,
Olga Żuk
2 miesiące temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Droga no,
sugeruję, abyś pomyślała o konsultacji z psychodietetykiem. Tutaj na platformie znajdziesz odpowiedniego specjalistę. Czy badania krwi masz w normie?
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
2 miesiące temu
Zobacz podobne
Zaburzenia odżywiania, niechęć do zmiany i lęk. Celowo sprawiam sobie cierpienie, wiem, że tak nie mogę funkcjonować.
Nie mam pojęcia co mam zrobić, chodzę do psychologa i rozmawiamy o moich zaburzeniach odżywiania, ale dalej nie jestem gotowa nic z tym zrobić, nie jestem gotowa na wprowadzenie regularności w jedzeniu, czuje się komfortowo tak, jak teraz jest, ale wiem, że jest to dla mnie złe i męczy mnie to, czuje się jakbym zasługiwała na cierpienie, jednak nie chce cierpieć, nie chce zmieniać tego jak się odżywiam bo boje się ze gdy to zmienę to przytyje, a tak to czuje się bezpiecznie, jednak nie chce dalej tak żyć, nic już nie rozumiem.
Jak schudnąć?
Jak tu schudnąć ?
Jak rozpoznać różnice między bulimią a anoreksją przy niedowadze?
Jak rozróżnić bulimie od anoreksji, jeśli i tak mam niedowagę, a nie objadam się jakoś bardzo?
Jak pokonać lęk przed jedzeniem po zatruciu pokarmowym?
Niedawno przytrafiło mi się zatrucie pokarmowe, które wywołało u mnie duży lęk przed jedzeniem. Zawsze byłem kimś, kto czerpał radość z jedzenia i chętnie testował nowe smaki, ale teraz już sama myśl o posiłku powoduje u mnie niepokój i strach.
Boję się, że mogłoby się to powtórzyć, więc zacząłem unikać pewnych potraw i miejsc. Widziałem, jak ten strach zaczyna wpływać na moje życie codzienne i tracę przyjemność z jedzenia. Rozmyślam nad tym, jak odbudować zdrową relację z jedzeniem i czy są jakieś sposoby, które pomogłyby mi przezwyciężyć ten lęk. Czuję, że muszę się tym zająć, zanim zacznie to wpływać na moje zdrowie fizyczne i psychiczne.
Dziękuje za pomoc.
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego.
Moim problemem w wieku 26 lat jest samowykluczenie z życia społecznego. Nie mam przyjaciół, zawieranie jakichkolwiek znajomości jest niemożliwe, wieczny smutek, który 24 g na dobę czuje, załatwienie sprawy u lekarza, w urzędzie wiąże się z dużym stresem i paniką. Nieraz zrobiłem 30 km do specjalisty, np. jak wbiło mi się ciało obce w oko, to siedziałem w samochodzie i ryczałem takie emocje. Zawodowo nigdzie nie mogę się odnaleźć, staram się pracować obecnie Niemcy z rodziną, ale niestety 1 pokój na 3 osoby czuje się źle, nie mogę być sam nawet 1 g, czuje się źle. Wiem, że jak zrezygnuje z pracy, to nie mam dobrych relacji z mamą przeciwieństwa, zawsze byłem nierobem i nic nie pomagałem, nie pije alkoholu od 7 lat z powodu w sumie urodziny mojej siostry byłem bez pracy i rodzina no zaczęła mi docinać, że nic nie robię itp. parę przykrych słów które, nigdy się nie zakochałem, boje się nigdy mi nikt nie powiedział nawet mama, że mnie kocha, myślałem wielokrotnie o samobójstwie, ale się boję, mam w sobie tyle bólu, że mnie rozrywa psychicznie, jestem już zmęczony, nie mogę być sam minuty, telewizor radio na okrągło, a ja się modlę o spokój cisze.
