Odpowiedz jako specjalista
WsteczZmagam się z samotnością, szczególnie w szkole.
Jak poradzić sobie z samotnością? Nie tylko taką ogólną, ale na codzień, np. w szkole. Co prawda mam cudownych rodziców i młodszego o 3 lata brata, ale chodzi mi tu głównie o znajomych.
Kami
2 lata temu
Karolina Białajczuk
Poradzenie sobie z uczuciem samotności może być wyzwaniem, ale istnieją skuteczne strategie, które mogą pomóc:
Rozwijaj zainteresowania: Zajmij się tym, co kochasz i co sprawia ci przyjemność. To może pomóc ci znaleźć osoby o podobnych zainteresowaniach.
Nawiąż kontakt: Bądź aktywny i inicjatywny w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami. Nie krępuj się pierwszy podejść do kogoś i zacząć rozmawiać.
Rozwijaj umiejętności społeczne: Pracuj nad umiejętnościami komunikacyjnymi i budowaniem relacji. Czasem warto nauczyć się, jak inicjować i utrzymywać rozmowę.
Bądź cierpliwy: Nie spodziewaj się, że znajdziesz przyjaciół od razu. Budowanie trwałych relacji wymaga czasu.
Poszukaj wsparcia: Jeśli samotność jest trwała i poważnie wpływa na twoje samopoczucie, zwróć się o wsparcie do psychologa.
Pamiętaj, że samotność to uczucie, które każdy czasem doświadcza, ale istnieją skuteczne sposoby na jej przezwyciężenie. Ważne jest, aby działać aktywnie i szukać okazji do nawiązywania kontaktów z innymi.
Pozdrawiam
Karolina Białajczuk, psycholog
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Piotr Furman
Dobry wieczór!
Odpowiadając na to pytanie mogę odnieść się do dwóch rozwiązań. Jedno rozwiązane, wiązałoby się z zasugerowaniem, by zacząć brać udział w inicjatywach, wydarzeniach, w których można by poznać nowych znajomych w gronie rówieśników. Druga kwestia jest taka, że każda samotność tak, jak każdy człowiek, ma nieco odmienny charakter. Każde poczucie samotności również może wynikać z nieco innych czynników i przeżyć. Myślę, że warto by w obliczu tego typu sytuacji skonsultować się z psychologiem lub psychoterapeutą celem bliższego poznania charakterystyki Twojej samotności, co mogłoby być pierwszym krokiem do pomocy Tobie w poradzeniu sobie z nią.
Pozdrawiam, Piotr Furman
2 lata temu
Monika Kujawińska
Kami,
Możesz porozmawiać ze swoimi rodzicami lub bratem na ten temat. Dobrym pomysłem jest podzielić się swoimi emocjami i doświadczeniami ze szkoły, żeby nie musieć zmagać się z tym w pojedynkę. Z tego co piszesz Twoi bliscy powinni zapewnić Ci wsparcie i zrozumienie. Jeśli chcesz aktywnie zadziałać w kierunku poznania znajomych możesz zastanowić się nad zajęciami dodatkowymi w grupie, może aktywnością fizyczną w grupie ? Możesz też poradzić się swojej rodziny, może będziecie w stanie opracować wspólnie plan działania. Zawsze możesz jeszcze udać się do szkolonego psychologa lub pedagoga (za zgodą i wiedzą rodziców) lub prywatnie i porozmawiać o swoich troskach jeśli czujesz taką potrzebę.
Pozdrawiam,
Monika Kujawińska
Psycholog
2 lata temu
Zobacz podobne
Jak poradzić sobie z presją rodzica i obawami przed zmianą klasy?
Witam, mam problem, bo kiedyś tu pisałam, że tata chciałby, żebym opiekowała się bratem, mam 18 lat i nie chciałam przejmować opieki, więc odmówiłam, to napisał, że jeśli jestem taka mądra, to mam sobie radzić sama. Była wtedy tygodniowa przerwa w kontakcie i ostatnio napisałam, że chciałabym od niego 1000 zł na szkołę, bo musi mnie utrzymać, a ja potrzebuje kasy, a on napisał, że z domu mnie nie wyrzucił, że mam wrócić do domu i z nim gadać, bo on nie wie, czy ja to napisałam. Nie ma opcji, że wrócę do domu, nie mam zamiaru, bo sam na sam mam paraliż w rozmowie z nim i to on będzie naskakiwał na mnie i ja nie będę potrafiła się odezwać więc to nie ma sensu, bo później to nawet nie opuszczę domu swojego, bo nie będę umiała się postawić. Także no mogłabym założyć alimenty, ale też nie wiem, czy zdam, bo mam poprawkę za 3 dni z niemieckiego i polskiego. Z polskiego umiem w miarę, ale z niemieckiego nic w ogóle, więc jak nie zdam (u nas nie chcą dawać warunkowego z powodu, że ja miałam niską frekwencję) to i tak alimentów nie dostane i będę musiała iść do pracy. Kiblować nie chce, bo zmiana klasy to coś, co mocno mnie stresuje i nie wiem, jak mam to wszystko ułożyć, bo nie wiadomo nic czy zdam, czy nie.
Klinika psychiatrii dzieci w Poznaniu: zajęcia, pobyt i psychoterapia – szpital Karola Jonschera
Czy wie ktoś, jak wygląda klinika psychiatrii dzieci i młodzieży w szpitalu klinicznym im. Karola Jonschera w Poznaniu? Jakie zajęcia się tam odbywają? Jak wygląda pobyt? Jak często jest psychoterapia?
Czy to możliwe czuć uczucia do kogoś, kto zranił mnie wiele razy
Czy to możliwe czuć uczucia do kogoś, kto zranił mnie wiele razy, płakałam przez niego nocami i nawet dniami także wiele razy i złe chwile przeważały dobrymi. Wyrzekam się uczuć, bo nic nie czułam, czy teraz możliwe, że mi to wraca. Jak się tego pozbyć, wrócić do stanu gdzie co się z nim dzieje, co robi, nic mnie nie interesuje.
Mój 6 letni syn nie slucha się, jest niegrzeczny, zabiera/wyrywa zabawki dzieciom w zerówcem,bije sie,potrafi kłamać, biega skacze w szkole, pani musi powtarzać żeby tak nie robił, nie skupią się. Co się dzieje z dzieckiem?
Mam dwie córki obecnie 18,5 i 17 lat. Starsza w wieku 16 lat urodziła dziecko, ojciec dziecka jest o 9 lat starszy od niej.
Mam dwie córki obecnie 18,5 i 17 lat. Starsza w wieku 16 lat urodziła dziecko, ojciec dziecka jest o 9 lat starszy od niej. Był to dla mnie duży cios psychiczny, nie umiałam sobie tego wybaczyć, że do tego doszło. Zaczęłam się obwiniać, że źle je wychowałam, że za mało czasu im poświęcałam na rozmowę. Dziecko urodziło się zdrowe. Myślałam, że te relacje między mną a partnerem córki jakoś poukładają. Pozwoliłam, aby zamieszkał z nami, ale cały czas nie mogę się jednak z tym pogodzić, co się stało. Ona kończy teraz liceum, musi się uczyć, a jemu to najlepiej siedzi się w domu. Mnie bardzo to denerwuje, że do pracy nie idzie A dzieckiem ma kto się zająć. Przez to jego zachowanie i nieodpowiedzialne podejście często kłócę się z córką i zawsze kończy się to tym, że ma pretensje do mnie, że nigdy jej nie kochałam, nie rozmawiałam z nią. Chciałabym żyć w zgodzie z nimi, ale to jest silniejsze ode mnie. Mam przez ciągłe poczucie winy. Często mi się płacze wieczorami, mam wrażenie, że oni widzą we mnie wroga, bo często się wtrącam, a wydaje mi się, że źle nie robię, każą mi się leczyć. Wydaje mi się, że ja wszystko robię dobrze, a tak naprawdę to chyba życie przegrałam, pomimo że mam pracę męża, który zresztą nigdy mnie nie wspierał. I wszystko się tak nałożyło. Czasami myślę, że sobie z tym już nie radzę. Nie wiem, co mam robić.
