Left ArrowWstecz

Jak przygotować dzieci do poznania biologicznego ojca?

Witam, moje bliźniaczki skończyły dwa lata, od ich urodzenia wychowuję je z nowym partnerem, którego uważają za tatę , biologiczny ojciec chce się spotkać.. chciałabym się dowiedzieć jak przedstawić im biologicznego ojca , jak się zachowywać, co mówić, bo tak naprawdę jest dla nich obcy?
User Forum

Anonim

6 miesięcy temu
Katarzyna Kania-Bzdyl

Katarzyna Kania-Bzdyl

Dzień dobry,

czy córki mają świadomość, że “tata”, który ich wychowuje nie jest ich prawdziwym ojcem? W takich przypadkach najlepiej od samego początku ukazać dzieciom prawdę i przedstawić sytuację na ich dziecięcy sposób. 

Natomiast przed ewentualnym spotkaniem ojca z dziećmi trzeba ustalić pewne zasady z byłym partnerem. Czy to nie jest jednorazowy poryw ojcostwa na zasadzie spotkam się z nimi raz i zniknę z ich życia. Czy były partner jest w trakcie uzależnienia - w tym wypadku przekazanie opieki nad dziećmi nawet na kilka godzin nie będzie dobrym pomysłem. I przede wszystkim: dlaczego po 2 latach pojawiła się u niego potrzeba poznania swoich córek? Czemu wcześniej nie był obecny?

Patrząc na to z innej perspektywy obawiam się, że odwlekając w czasie przekazanie informacji bliźniaczkom o ich prawdziwym ojcu może skutkować w przyszłości ogromnym żalem córek do Pani jako do matki. Myślę, że dobrze by było, aby od samego początku znały historię swojego pochodzenia. Bo jeśli nie zrobi tego Pani, to jest duże prawdopodobieństwo, że nawet ukrywając ten fakt, może za Panią zrobić to były partner lub osoby z Państwa najbliższego otoczenia. 

Warto też umówić się na jednorazową konsultację do psychologa i opracować plan działania. 

Pozdrawiam :)

6 miesięcy temu
Aleksandra Działo

Aleksandra Działo

Dzień dobry,

na pewno najważniejsze, żeby w tej nowej sytuacji, zarówno Pani jak i dzieci, czuły się bezpiecznie. Spotkanie nie musi być długie, powinno być na warunkach, które będą odpowiadały na Pani potrzeby bezpieczeństwa. Komunikaty do dzieci, powinny być dopasowane do ich wieku, a więc nie bardzo skomplikowane, ale jednocześnie w miarę możliwości opisujące poprawnie rzeczywistość. Warto też przygotować się na echo emocjonalne, które w dzieciach i w całej rodzinie, może zostawić takie spotkanie, a więc być też gotowym na wspieranie dzieci i bycie życzliwym dla siebie przez dni poprzedzające oraz następujące po spotkaniu.

Jeśli szuka Pani szczegółowej porady, to myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie udanie się na konsultację z psychologiem dziecięcym. Specjaliści z tego obszaru są dobrze zaznajomieni z psychologią rozwojową i najlepiej dordzą jak opowiedzieć dziecku prostymi słowami o skomplikowanych sprawach.

Pozdrawiam, Aleksandra Działo

6 miesięcy temu
Aleksandra Kaźmierowska

Aleksandra Kaźmierowska

Dzień dobry,

dobrze, że chce się Pani przygotować na przekazanie takiej informacji i szuka wsparcia. Ważne, aby najpierw ustalić z tatą biologicznym w jaki sposób chce uczestniczyć w życiu córek. Czy wynika to z potrzeby jednorazowego spotkania czy gotowości do regularnych spotkań. Aby wprowadzenie biologicznego taty, którego dotąd dzieci nie znają odbyło się bez napięcia czy stresu ważne również abyście Państwo - Pani oraz obecny partner byli oswojeni i wewnętrznie pogodzeni z tą decyzją. Dzieci bardzo odczuwają emocje swoich rodziców i im większy spokój będzie u Państwa tym większe poczucie bezpieczeństwa dla dzieci w nowej sytuacji.

Zanim dojdzie do spotkania warto wprowadzić dzieci w temat tego, że rodziny mogą wyglądać różnie. Są książeczki którymi można się wesprzeć, w których językiem dziecka opisane są różne rodziny. Kluczowe jest zapewnienie dzieciom bezpieczeństwa i przewidywalności w tej sytuacji. Pomóc mogą w tym dostosowane do ich wieku rozmowy i zapewnienia, że Pani i Partner jesteście przy nich i dla nich i w tym zakresie nic nie ulega zmianie. 

Serdeczności

Aleksandra Kaźmierowska 

6 miesięcy temu
Anna Gwoździewicz

Anna Gwoździewicz

Witam! 
To, czy przedstawić 2-latkom biologicznego ojca jako „tatę” czy też „wujka”/”przyjaciela” zależy od tego, jakie są jego intencje i czy planuje on regularne spotkania z dziećmi. Odpowiedz sobie na podstawowe pytanie: czy biologiczny ojciec jest gotów zaangażować się w życie dzieci na stałe i w pełni? Bo jeśli ma to być jednorazowe spotkanie mające na celu zaspokojenie własnych potrzeb ojca biologicznego (ciekawość, wyrzuty sumienia itd.), to może nie jest to odpowiedni moment na wprowadzanie w życie dziewczynek „nowego taty”? 

Nagła informacja o „drugim tacie”, czy też „prawdziwym tacie” będzie dla dzieci w tym wieku dezorientująca i stresująca, szczególnie jeśli do tej pory uważały Twojego obecnego partnera za swojego tatę. Ze swojego doświadczenia wiem, że dzieci w wieku 6-lat są już w stanie zrozumieć, że mają np. dwie mamy – mamę biologiczną, która nosiła w brzuszku i urodziła, ale miała zbyt wiele problemów, by wychować oraz mamę zastępczą, która wychowuje i opiekuje się. Co więcej do jednej i drugiej są w stanie mówić „mama”. 2-latki nie zrozumieją jednak jeszcze złożoności sytuacji i skomplikowanych wyjaśnień dotyczących biologicznych więzi. Będą potrzebowały sporo czasu (i sporo spotkań), aby przyswoić nowe informacje i oswoić się z nową osobą w ich życiu. Więc dlatego tak istotne jest pytanie, czy ojciec biologiczny chce na stałe zagościć w ich życiu, czy jednak niekoniecznie. 

Na pewno warto przed takim spotkaniem przygotować ojca biologicznego tak, aby rozumiał, że dla dziewczynek jest on na razie obcą osobą i aby nie wymagał od razu nazywania go „tatą”. Wyjaśnij mu, jak wygląda codzienne życie dziewczynek, jakie są ich zainteresowania (ulubione bajki, zabawki, zabawy) i potrzeby, aby mógł lepiej zrozumieć, jak się z nimi kontaktować. Dzieci mogą nie zrozumieć od razu jego roli, dlatego ważne jest aby ojciec był cierpliwy. 

Jeśli zdecydujesz się powiedzieć dziewczynkom, że to ich tata, możesz pokazać im wcześniej jego zdjęcie i wykorzystać prostą metaforę: „To tata biologiczny, który was nosił w serduszku zanim się urodziłyście. Chciałby was poznać i spędzić z wami trochę czasu. Nadal macie tatusia, który z wami mieszka i bardzo was kocha, on zawsze będzie z wami. Po prostu teraz będziecie miały dwóch tatusiów, którzy was bardzo kochają. To tak jakby tata biologiczny zasadził Was jak ogrodnik sadzi drzewka w ogrodzie, a tata, który z nami mieszka, to ogrodnik, który dba o te drzewka każdego dnia”.  Obserwuj reakcje dzieci i dostosowuj informacje do ich pytań. Nie zmuszaj ich do nazywania ojca biologicznego „tatą” na pierwszym spotkaniu. 

Po pierwszym spotkaniu z biologicznym ojcem dziewczynki mogą przeżywać różnorodne emocje. Mogą pojawić się takie reakcje, jak rozdrażnienie (mogą być bardziej niespokojne, łatwo się denerwować i płakać z błahych powodów), trudności z zasypianiem, czy problemy z agresją (np. bicie, gryzienie, rzucanie zabawkami). Mogą być też bardziej przylepne, domagać się więcej uwagi i bliskości (np. częściej przychodzić na kolana, potrzebować więcej przytulania). To naturalne, ponieważ w tym okresie dzieci nie mają rozwiniętych umiejętności wyrażania swoich uczuć, a będą miały do czynienia z nową sytuacją wprowadzającą zamęt w ich codzienną rutynę. Ważne, aby starać się zachować spokój i cierpliwość – dzieci potrzebują czasu, aby przetworzyć nowe doświadczenia i emocje! Staraj się utrzymać codzienną rutynę, pozwól dzieciom wyrażać swoje emocje – jeśli płaczą lub są zdenerwowane, staraj się być dla nich wsparciem, przytulając je i zapewniając, że jesteś obok. Nawet jeśli w tym wieku nie rozumieją wszystkiego, mówienie do nich spokojnym głosem i wyjaśnianie, co się dzieje, może pomóc im poczuć się bezpieczniej.

Ze względu na wiek dzieci i dotychczasowy brak kontaktu z ojcem biologicznym, Wasza sytuacja jest obecnie skomplikowana i emocjonalnie trudna, dlatego zawsze warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym, który pomoże Wam przejść przez ten proces w sposób najbardziej korzystny dla dziewczynek. Można też skorzystać z rysunkowych książeczek, jak np. „To wszystko rodzina!” Alexandry Maxeiner  i Anke Kuhl, która pokazuje różnorodność rodzin, w tym rodziny patchworkowe. Nie zapominaj również o uczuciach swojego partnera, który do tej pory pełnił rolę ojca dla Twoich dzieci. Rozmawiaj z nim i zapewniaj go, że jego rola w życiu dzieci jest nadal bardzo ważna, mimo pojawienia się ojca biologicznego. 

Trzymajcie się ciepło i życzę powodzenia w tej trudnej, ale ważnej dla Waszej rodziny sprawie!
psycholog Anna Gwoździewicz 

6 miesięcy temu

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Dobierz psychologaArrowRight

Zobacz podobne

Jak wspierać zdrowie psychiczne seniora?

Cześć, ostatnio zauważyłem, że mój tata coraz częściej bywa w złym nastroju. Wygląda na to, że stracił radość z rzeczy, które kiedyś sprawiały mu przyjemność, i wydaje mi się, że jest trochę przygnębiony. Martwię się o niego, bo wiem, że takie zmiany mogą być związane z wiekiem.

Chcę mu ja

Jak pomóc dziecku radzić sobie ze stresem przed przeprowadzką?

Moja córka przeżywa duży stres, bo niedługo się przeprowadzamy. To dla nas wszystkich duża zmiana, ale dla niej chyba największa. Jest bardzo przywiązana do obecnego domu, szkoły i przyjaciół, a myśl o zostawieniu tego wszystkiego sprawia, że jest wyraźnie przygnębiona i pełna obaw. Najbardziej b

Toksyczne relacje rodzinne, kontrola matki i wyprowadzka do chłopaka: jak sobie poradzić?

Witam, zwracam się o poradę, gdyż nie daje już rady psychicznie. Chodzi o moją mamę. Od zawsze moi rodzice byli nadopiekuńczy i chcieli kontrolować mnie na każdym kroku. Mój ojciec pozwalał mi co prawda na większość rzeczy, ale moja mama była inna. 

Odkąd pamiętam, zmuszała mnie do by

Jak radzić sobie z poporodowymi zaburzeniami nastroju i odzyskać równowagę emocjonalną?

Jestem tatą od 5 miesięcy. Od narodzin mojego dziecka czuję, jakbym nie ogarniał tego wszystkiego, co się dzieje. Myślałem, że jakoś sobie poradzę, że to będzie po prostu nowy etap, ale życie dało mi porządnego kopa. Zamiast radości jest chaos w głowie, emocje jak rollercoaster – przygnębienie, l

Córka martwi się tematem aborcji - jak mogę jej pomóc?

Mam trochę nietypową sprawę. Zauważyłam, że moja córka, choć jest jeszcze młoda, zaczyna martwić się tematem aborcji i praw kobiet. Nie wiem, skąd dokładnie wzięły się te obawy, ale widzę, że wpływa to na jej nastrój. Unika rozmów o ciąży, a jak tylko w mediach pojawiają się te tematy, robi się n

Nadopiekuńczy rodzic a decyzja o wyprowadzce do chłopaka - co robić?

Witam, Od dłuższego czasu męczy mnie pewien problem i chciałabym prosić o radę. Chodzi o moich rodziców. 

Od zawsze byli nadopiekuńczy i chcieli kontrolować wszystko, co robię. Pomimo to, że mam już prawie 20 lat, to sytuacja nie uległa zmianie. Mój ojciec pozwala mi na większość rzec

Myśli samobójcze jako mama trójki dzieci.

Myśli samobójcze. Jestem mamą trójki, dzieci, 7, 4 i 3 lata. Jestem mężatką, mąż wyjeżdża do pracy na 3 tygodnie, 2 tygodnie w domu. Relacje z rodzicami sięgają zenitu, już raz próbowałam sie wyprowadzić, ale wróciliśmy, nie stać nas na budowę domu. Mam myśli samobójcze, mam myśli, że zabijam rod

Jak poradzić sobie z depresją spowodowaną samotnością i oskarżeniami o niedojrzałość?

Witam, moim problemem jest fakt, że jestem w depresji, a jedną z jej przyczyn jest samotność, z drugiej strony społeczeństwo mi wytyka (i słusznie), że jestem niedojrzała i mieszkam z rodziną. Nie wiem, jak wybrnąć z tego. Gdy mieszkam sama, od razu wpadam w duży smutek, bo rodzina to jedyne środ

Jak radzić sobie z faworyzowaniem rodzeństwa przez rodzica?

Witam. 

Odnoszę wrażenie, że mama często faworyzuje młodszą siostrę. Gdy siostra na mnie nagaduje, to mama jest po jej stronie, niż po mojej, co mi sprawia przykrość i często jej przyznaje rację, nawet jak siostra jej nie ma. 

Co robić?

Brak motywacji przed maturą, czarne myśli i wybór przyszłości
Sam nie wiem co ze sobą zrobić. Moja matura się zbliża a ja nic nie umiem, co najwyżej potrafię stworzyć fajną historię lub rozśmieszyć parę osób ale to bezużyteczne. Nie mam nikogo z kim mógłbym porozmawiać (dlatego jestem tutaj) pójście po jakąś profesjonalną pomoc też będzie ciężkie bez robienia
Jak podjąć decyzję o przyszłości związku, gdy partnerka rezygnuje z planów na dziecko?

Dzień dobry, Jestem na rozdrożu. 

Związałem się przed 6 laty z kobietą, która ma dziecko, obecnie 10-letnią dziewczynkę. Jesteśmy taką trochę patchworkową rodziną. Ja mam 40 lat, partnerka 35. Mieszkamy razem, kochamy się. Mała ma kontakt z ojcem, mnie traktuje bardzo dobrze. Ponieważ

5-latek przywiązuje się do przedmiotów, wpada w szał gdy coś się zmieni - jak pomóc?

5-latek przywiązuje się do każdego przedmiotu, nawet śmieci, jak tylko coś mu się przestawi, wpada w szał - płacze, kopie mnie pluje. Spokojna rozmowa nie pomaga, wyznaczanie mocnym, stanowczym głosem, żeby się uspokoił, to porozmawiamy, nie działa. Dochodzi do tego, że nawet dostanie słabego kla

Jak odbudować relacje z żoną i synem po 3 latach konfliktów w rodzinie?

Od 23 lat jestem w związku, od 20 w małżeństwie. 

Mamy 19-letniego syna. Ostatnie 3 lata to rozmowy bardzo często przechodzące w ostre kłótnie moje z synem o szkołę, o nałogi, maturę, zaniedbywanie obowiązków domowych i szkolnych, w końcu o jego stosunek do mnie i żony. W końcu "przel

Jak skutecznie wspierać dziecko z ADHD?

Przez ostatnie miesiące walczę z nowym wyzwaniem - wspieraniem mojego dziecka, które ma zdiagnozowane ADHD. Sytuacja jest dla mnie zupełnie nowa i mam wrażenie, że bez wsparcia specjalisty nie dam rady dowiedzieć się, jak najlepiej pomóc mojemu maluchowi radzić sobie z emocjami i trudnościami wyn

Czy małżeństwo przetrwa, gdy jedno z partnerów pragnie drugiego dziecka, a drugie nie chce o tym słyszeć?

Mam 33 lata. Mąż 40. Razem jesteśmy od 15 lat, w małżeństwie 7. Mamy wspólnie jedno dziecko, mąż nie chce słyszeć o drugim, natomiast ja bardzo pragnę mieć dzieciątko. 

Kiedyś rozmawialiśmy, że chciałby mieć jeszcze jedno. 

Gdyby miał też pewność, że będzie córka tym bardz

Problemy w małżeństwie: zmienne zachowanie męża, agresja i brak wsparcia

Z mężem sex magia, codzienność piękne słówka, czułości - kochanie, skarbie zaczepki z jego strony.. 

Może przejdę do rzeczy, miał kiedyś bardzo bliskie relacje z koleżanką z pracy, aż miesiąc poza pracą spotykali się w ustronnych miejscach, co o tym nawet nie wiedziałam. Dowiedziałam

Zmęczony mąż, praca w firmie i brak wsparcia w domu - jak sobie radzić?

Dzień dobry. Niepokoi mnie, a właściwie również męczy zachowanie męża. Mamy własną firmę, mąż bardzo dużo pracuje i jest notorycznie zmęczony. W domu nie robi kompletnie nic. Jak już jest, to telefon nie wychodzi mu z ręki - sporo pracujemy telefonem (prowadzimy firmę transportową) no ale tik tok

Jak radzić sobie z odrzuceniem i nierównym traktowaniem w rodzinie?

Mam problem w domu, z moim tatą szczególnie. 

Widzę nierówne traktowanie między mną a bratem. 

Brata pyta się, czy gdzieś z nim nie pojedzie, jak po długim czasie przyszedł do kuchni, to powiedział do niego "czekaliśmy na ciebie", podnosi na mnie często głos i się na mnie

Dlaczego rodzice używają przemocy wobec dzieci? Co jest tego powodem?

Byłam osoba bita. Nie przemawia do mnie argument od psychologów, że rodzice też byli bici i była taka "kultura". 

Gdybym wzięła do ręki pas na swoje dziecko, które popełniłoby ciężkie przewinienie (to nawet nierealne), to poczułabym się zwyrodniale. A moja matka biła mnie skakanka za

Jak budować relację z dzieckiem, gdy matka utrudnia kontakty i nie chce współpracy?

Rozstałem się z matką mojego dziecka w 6 miesiącu ciąży.

Od początku życia dziecka mam ustalone kontakty raz na dwa tygodnie przez 4 godziny w hotelu, w obecności matki dziecka. Dziecko ma 6 miesięcy, jest karmione piersią. 

Problem polega na tym, że dziecko płacze podczas spot

Czy powinnam się martwić gdy 11-miesięczne dziecko celowo się uderza i płacze?
Witam, Czy powinnam się martwić zachowaniem 11-miesięcznego dziecka, które eksplorując otoczenie podchodzi np. do nogi od stołu czy czegoś twardego (futryny, stolika), uderzy się, po czym płacze, jednak niepokoi mnie, że po pierwszym niecelowym uderzeniu się, kolejne robi już celowo w to samo miejsc
Córka z niską samooceną za dużo czasu spędza przed lustrem - jak jej pomóc?

Zauważyłam, że moja córka bardzo dużo czasu spędza przed lustrem, krytykując swój wygląd. Mam przeczucie, że może zmagać się z czymś więcej, jak na przykład z dysmorfią ciała. Jako mama to strasznie mnie martwi. Wiem, że to problem, który może poważnie wpływać na jej samoocenę i kontakty z innymi

Jak wspierać dziecko z lękiem przed szkołą?

Coraz częściej zauważam, że moja córka naprawdę boi się chodzić do szkoły, co mnie martwi. Każdego ranka ten lęk wydaje się rosnąć, a próby uspokojenia pomagają tylko na krótko. 

Rozmawiałam z dzieckiem o jej uczuciach i obawach, ale często się wycofuje albo mówi, że nie wie dokładnie

Jak rozmawiać z dzieckiem po burzliwym rozstaniu z toksycznym partnerem?

Dzień dobry. 

Rozstałam się z partnerem w maju 2023 roku w sposób burzliwy, zostałam pobita i wyrzucona z domu razem z dzieckiem. Do dzisiaj nie oddał mi rzeczy prywatnych po 16 latach związku. Mamy 3 sprawy, w tym o widzenie. 

Sąd wyznaczył 2 widzenia w miesiącu i 2 razy

Czy krytykowanie śmiechu dziecka przez rodzica jest uzasadnione?

Dzień dobry, Mąż do córki niespełna 6-letniej, powiedział, że „śmieje się jak głupi do sera”. Powiedział to w sytuacji, gdy śmiała się wg niego w ramach głupawki. Powiedziałam mu później sam na sam, że takie słowa są upokarzające i absolutnie nie powinien tak mówić do swojego dziecka. On się nie

Syn w wieku 17 lat w złym stanie psychicznym, nie chce pomocy. Co zrobić?

Witam, mój syn jest w złym stanie psychicznym i fizycznym, ma 17 lat prawie nic nie je, ciągle płacze albo jest zły.

Mówi, że nie chce mu się żyć, że nie ma kolegów, nic go nie interesuje, jest smutny, ale też chamski, wulgarny.

Straszy, że odbierze sobie życie. Nie chce pójść do ps

Jak pomóc dziecku przezwyciężyć lęk przed ciemnością i problem z zasypianiem?

Od pewnego czasu widzę, że mój syn ma coraz większe problemy z zasypianiem, bo boi się ciemności. 

Każdego wieczora, gdy przychodzi czas na sen, zaczyna robić się niespokojny i nawet płacze, gdy tylko gaszę światło. 

Wiem, że lęk przed ciemnością to dość powszechny problem

Nie chcę być ciężarem dla rodziny. Presja bycia idealnym z zespołem Aspergera.

Mam od miesiąca 16 lat i mam wrażenie, że jestem ciężarem dla mojej rodziny. Staram się każdemu chyba na siłę pomóc, starszej siostrze, tacie, mamie. Staram się pomóc też w życiu rodzinnym np. robieniu zakupów, sprzątaniu. Staram się być wsparciem (psychologiem) rozumieć innych ich problemy i tru

Jak wspierać emocjonalny rozwój adoptowanego dziecka i budować zaufanie?

Zauważyłem, że nasze dziecko, które kilka miesięcy temu adoptowaliśmy, ma trudności z wyrażaniem emocji i nawiązywaniem więzi. Rozumiem, że rozwój emocjonalny adoptowanego dziecka to wyzwanie, a ja jako rodzic chcę wspierać jego potrzeby, jak najlepiej potrafię. 

Wiem, że ważne jest s

Czy dzwonienie do dziecka podczas pobytu u ojca wpływa na jego tęsknotę za matką?

Witam. Od jakiegoś czasu słyszę opinie od rodziców, szczególnie matek, że nie dzwonią do swoich pociech w momencie przebywania ich u swoich ojców, bo to wywołuje tęsknotę. 

Jak jest naprawdę ? 

Dzięki za odp 

Pozdrawiam

Dziecko 2,5 roku budzi się z krzykiem i płaczem w nocy - lęki nocne czy problemy emocjonalne?

Moje dziecko (2,5 lat) od dwóch miesięcy budzi się 2-3 razy w nocy (od zawsze idzie spać około 19-19,30, budzi o 21,24,2 lub 5) z niekontrolowanym płaczem, krzykiem i histerią nie do opanowania. Nie daje się uspokoić, mimo że próbujemy razem z mężem na różne sposoby, a w trakcie tych epizodów dzi

TW. Jak rozmawiać z mamą o samookaleczaniu w obliczu jej problemów zdrowotnych?

TW. Samookaleczanie

Mam duży problem. 

Miałam pogadać z moją mamą o samookaleczaniu wczoraj i przy tym miała pomoc mi siostra. Niestety jak wróciłam ze szkoły mama dostała wyniki badań, które nie wyszły najlepiej, bo ma podejrzenie szpiczaka.

Nie wiem teraz, czy rzeczywi

Przyjaciółka woli spotykać się z kimś innym - a ja nie radzę sobie z zazdrością. Jak sobie pomóc?

Witam,

Ilekroć widzę swoją przyjaciółkę, że znowu gdzieś wyszła, ze swoją najlepszą przyjaciółką to się denerwuję, wręcz gotuje się we mnie. Nie radzę sobie z zazdrością.

Przyjaciółka jako wymówki używa mojej choroby (jestem chora na padaczkę od 12 lat), w tej kwestii nie mogę liczy

Problemy z agresją, lękami i derealizacją u 16-latki: Jak sobie pomóc?

(bardzo przepraszam, że tak się rozpisałam. Może nie będzie chciało się komuś tego czytać, ale potrzebuję pomocy ) 

Witam,

mam za 3 miesiące 17 lat i mam problemy z agresją, jakieś działania impulsywne, pustkę derealizacja itp i straszne lęki. Chciałabym napisać o tych lękach,

Jak radzić sobie z zaburzeniami lękowymi i stresem w szkole? Problemy z terapią i wsparciem nauczycieli

Dzień dobry, 

zwracam się w sumie z paroma drobnymi problemami. 

Od ponad roku próbuje leczyć zaburzenia lękowe i jakoś to idzie. Niestety, ale chodzę jeszcze do szkoły, w której jestem przez to oceniana przez nauczycieli przez ich wizję na temat tego wszystkiego. Przez os