Jak radzić sobie z lękiem i przygnębieniem po okresie intensywnego stresu?

Dziękuję, że podzieliła się Pani swoją historią -to ważne, by szukać wsparcia. Rozumiem, jak trudne może być odczuwanie lęku, osłabienia i braku radości z życia, zwłaszcza że ten stan trwa już kilka miesięcy. Widać, że podejmuje Pani wiele wysiłku, aby sobie pomóc -to bardzo ważne i godne docenienia.

To, co Pani opisuje, może być reakcją na wcześniejszy stres i presję. Choć efekty terapii CBT mogą pojawiać się stopniowo, warto ją kontynuować i porozmawiać z terapeutą o tym, jak się Pani czuje. Jeśli brak poprawy jest bardzo odczuwalny, konsultacja z psychiatrą w sprawie dodatkowego wsparcia farmakologicznego mogłaby być pomocna.

Proszę pamiętać, że proces zdrowienia wymaga czasu, a małe kroki, takie jak kontynuowanie aktywności, poszukiwanie grup wsparcia czy rozmowy o emocjach, mogą być pomocne. Nie jest Pani sama w tym doświadczeniu, a powrót do równowagi jest możliwy -proszę dać sobie przestrzeń i łagodność w tej drodze.

Pozdrawiam,

Urszula Małek

Pani Kk,

Rozumiem, jak trudne i przytłaczające mogą być te doświadczenia, które Pani opisuje. Już sam fakt, że zdecydowała się Pani podzielić swoją historią, pokazuje ogromną siłę i determinację. To, przez co Pani przechodzi, jest wyzwaniem, ale chciałbym podkreślić, że nie jest Pani w tym sama.

Objawy, które Pani opisuje – osłabienie, trudności ze snem, poczucie odrealnienia i przygnębienia – mogą być związane z przeżytym stresem i lękiem. To, że lekarze wykluczyli depresję, jest ważną informacją, ale nie oznacza, że to, co Pani odczuwa, jest mniej istotne. Często zaburzenia lękowe mogą wywoływać bardzo podobne symptomy, a ich wpływ na codzienne życie bywa równie trudny.

To świetnie, że podjęła Pani terapię poznawczo-behawioralną (CBT) – to jedna z najskuteczniejszych metod w pracy z lękiem i jego konsekwencjami. Fakt, że początkowo zauważyła Pani poprawę, świadczy o tym, że terapia działa, ale jednocześnie potrzeba czasu, by utrwalić zmiany i nauczyć się radzenia sobie z głębiej zakorzenionymi schematami lękowymi. Być może obecny etap terapii dotyka trudniejszych obszarów, co może powodować, że czuje się Pani przytłoczona. To naturalna część procesu, choć wiem, jak bardzo to może zniechęcać.

Chciałbym Panią zachęcić, by nie rezygnowała z terapii. Czasem potrzeba więcej czasu, by zauważyć trwałe efekty, zwłaszcza kiedy stres był tak intensywny, jak w Pani przypadku. Warto również porozmawiać ze swoim terapeutą o tym, jak się Pani czuje, bo może to być sygnał, by trochę zmodyfikować sposób pracy. Terapia to proces, który powinien być dostosowany do Pani aktualnych potrzeb.

Jeśli chodzi o myśli lękowe i analizowanie, które Pani wspomina – to również częsty mechanizm w takich zaburzeniach. Może Pani spróbować zapisywać te myśli i pracować nad nimi z terapeutą, co pozwoli osłabić ich siłę. Proszę pamiętać, że myśli to tylko myśli – nie są one prawdą i nie definiują Pani jako osoby.

Chciałbym, żeby wiedziała Pani, że powrót do siebie sprzed zaburzenia jest możliwy. To, że Pani się stara, mimo trudności wychodzi do ludzi, podejmuje działania – to już ogromny krok w kierunku zdrowienia. Proszę pozwolić sobie na cierpliwość i łagodność wobec siebie w tym procesie. Jeśli potrzebuje Pani dodatkowego wsparcia, są też grupy wsparcia lub fora np: na Fb, gdzie można wymieniać doświadczenia z osobami, które przeszły coś podobnego. Zachęcam również do zapoznania się z inicjatywą Telefon Pogadania. To fundacja, gdzie czekają życzliwi wolontariusze gotowi do rozmowy. Być może taka rozmowa doda Pani otuchy i pozwoli poczuć się lepiej w trudniejszym momencie.

Wierzę, że powoli znajdzie Pani drogę do życia wolnego od lęku i niepewności. Proszę pamiętać, że to, co teraz Pani czuje, jest częścią procesu zdrowienia, a nie stanem, który będzie trwał wiecznie. 

Wszystkiego dobrego, trzymam za Panią kciuki :)

psycholog

Emilia Jędryka

Dzień dobry

Zaburzenia nerwicowe potrafią utrzymywać się długo i niekiedy wymagają głębszej pracy psychoterapeutycznej . Prawdopodobnie mierzy się pani z PTSD po atakach paniki i przeciążeniu, jakie doświadczyła pani za granicą.  Warto, by kontynuowała pani  psychoterapię, np. psychotoniczną, włączając treningi relaksacyjne.  

Ciekawą pozycją na rynku literatury psychologicznej z tego zakresu jest książka Marcina Matycha DR Nerwica jak żyć z lękiem

Pozdrawiam

Beata Matys Wasilewska

www.holistycznaterapia.pl

Dzień dobry, 

To, co Pani opisuje, jest bardzo trudnym doświadczeniem, ale warto docenić, że już podjęła Pani kroki, by sobie pomóc – zapisanie się na terapię CBT i utrzymywanie codziennych aktywności to ogromny krok w stronę poprawy. Warto to kontynuować i dać sobie czas, psychoterapia to proces który wymaga czasu, poprawa nie pojawia się od razu. Warto też porozmawiać z psychoterapeutą z którym Pani pracuje o tym jak się Pani czuje, jakie ma Pani obawy. 

Objawy takie jak lęk, przygnębienie, trudności z koncentracją czy poczucie odłączenia mogą być wynikiem długotrwałego stresu i przeciążenia, a powrót do równowagi często wymaga czasu i cierpliwości. Myśli lękowe i tendencja do analizowania są częstą częścią zaburzeń lękowych. Pomocne mogą być techniki uważności czy relaksacji, które pozwalają odzyskać poczucie kontroli nad umysłem. Warto również rozważyć dołączenie do grup wsparcia – rozmowa z osobami przechodzącymi przez podobne trudności może dać poczucie wspólnoty i zrozumienia. Jeśli brak poprawy znacząco wpływa na Pani samopoczucie, warto rozważyć konsultację z psychiatrą w celu omówienia możliwości dodatkowego wsparcia farmakologicznego przy jednoczesnej psychoterapii. 

Najważniejsze, aby dała sobie Pani czas i była dla siebie wyrozumiała. Regeneracja psychiki to proces, który może być dłuższy, niż się spodziewamy. Proszę pamiętać, że powrót do równowagi jest możliwy – małymi krokami, w swoim tempie. Trzymam za Panią kciuki! 

Anastazja Zawiślak

Psycholog

Dzień dobry!

Wynika z tego, że miała Pani trudności adaptacyjne w nowym środowisku, dużo obowiązków, presja. Nie napisała Pani, kto narzucał tę presję. Warto zgłosić się do psychiatry po diagnozę, prawdopodobnie są to zaburzenia lękowe. Napisała Pani, że obecnie nie ma sytuacji wywołujących wspomnianą emocję, jednak mogą to powodować myśli. Zmaganie się z ruminacjami może być uciążliwe, wpływać na samopoczucie. Dlaczego one się pojawiają, co Pani analizuje, czemu to ma służyć? Lęk jest potrzebny w życiu, ale w nadmiarze utrudnia funkcjonowanie. 

Proszę porozmawiać o swoich rozterkach na psychoterapii, to może być ważnym krokiem w procesie, w waszej terapii. 

Powodzenia

Katarzyna Waszak