Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak radzić sobie z lękiem przed wyjściem z domu z powodu zaczepiania i natrętnych uwag?
Męczy mnie niezmiernie to, że jestem często zaczepiana, gdy wychodzę z domu. Nieraz boję się i odczuwam napięcie, gdy mam wyjść w bardzo kobiecym stroju, sama, wieczorem. Lubię chodzić po centrum Warszawy, ale niestety na ulicy spotkały mnie okropne zdarzenia ze strony idiotycznych facetów, którzy albo klepnęli mnie w pośladek, kilka razy ktoś do mnie podszedł i nie chciał odejść, wyzywał mnie, gdy powiedziałam, że nie jestem zainteresowana. Mam dosyć tego, że jako młoda i piękna kobieta nie mogę się czuć bezpiecznie. Przez to często odczuwam zniechęcenie i boję się wychodzić z domu.
Ta sytuacja jest błędnym kołem, ponieważ nie mam koleżanek od jakiegoś czasu ani partnera, a chciałabym mieć. Często widzę, że jestem obiektem pożądania, jednak albo jest to natrętna a wręcz przemocowa uwaga, albo zazdrość ze strony kobiet. Chciałabym kogoś poznać, nie wiem jednak, jak i jak pozbyć się lęku przed tym, żeby móc wyjść na miasto, ubrana tak jak chcę, nie jestem ubrana wulgarnie, tylko kobieco, a nawet jeśli ktoś się ubiera wyzywająco to jego sprawa i sam ubiór nigdy nie jest zaproszeniem.
Anonimowo
6 miesięcy temu
Aleksandra Siwek
To, co opisujesz, jest niestety doświadczeniem wielu kobiet, ale nie powinno być „normą”. Twoje poczucie niepokoju i zniechęcenie to naturalna reakcja na powtarzające się sytuacje przemocy werbalnej i fizycznej. I masz absolutną rację, nikt nie ma prawa naruszać Twoich granic, niezależnie od tego, jak wyglądasz czy co masz na sobie.
Jak wyglądałby Twój spacer po centrum Warszawy, gdybyś czuła się w 100% bezpiecznie i swobodnie? Co by się wtedy zmieniło?
To pytanie nie jest po to, by uciekać w marzenia, tylko po to, by znaleźć realne, nawet drobne elementy, które możesz odzyskać już teraz, np. momenty, miejsca, osoby, przy których czujesz się lepiej.
Pisałaś też o samotności. Czy jest ktoś, choćby z dawnych znajomych, z kim mogłabyś odnowić kontakt? Jedna bezpieczna, wspierająca relacja może otworzyć drogę do wielu zmian. Może warto poszukać grup lub wydarzeń, gdzie spotyka się ludzi z podobnymi wartościami.
Twój lęk ma swoje uzasadnienie, jednak to nie znaczy, że nie możesz powoli odzyskiwać przestrzeni, którą odebrał Ci strach. Może jeden krótki spacer z koleżanką? Może kawa w dobrze znanym miejscu?
Jeśli czujesz, że potrzebujesz większego wsparcia w tym temacie, pomocna może się okazać wizyta u psychologa lub terapeuty.
6 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dominika Płoucha
Słyszę, że czujesz się samotna i może to dobre pytanie, aby najpierw przyjrzeć się temu, jaką relacje mam ze sobą/z najbliższą rodziną. Gdy tu nastanie ,,porządek „może na początek warto rozważyć coś bardziej bezpiecznego. Czy myślałaś o:
grupach tematycznych (np. na Facebooku: kobiece kręgi, artystyczne, czy rozwojowe społeczności)
warsztatach rozwoju osobistego, jogi, tańca, gdzie można spotkać inne świadome osoby, randkowaniu online, ale bardzo świadomym, z wyraźnym filtrowaniem i wyborem tylko tych, którzy od razu pokazują szacunek.
Reasumując, zacznij od relacji ze sobą, być może przyda Ci się pomoc specjalisty, a dalej małymi krokami zacznij budować sieć relacji z innymi .
6 miesięcy temu
Zobacz podobne
Ojciec z demencją, po próbie s. Czy bezpieczne jest zabranie go ze szpitala psychiatrycznego? Czuję się źle, mam wyrzuty sumienia.
Dzień dobry.W dniu wczorajszym umieściłem 88 - letniego ojca w szpitalu psychiatrycznym, gdyż miał próby samobójcze. Ojciec ma demencję starczą oraz gorset ortopedyczny po złamaniu kości łonowej. Myślałem, że robię dobrze, ale teraz mam wielkie wyrzuty sumienia , bo obiecałem mu kiedyś, że dam mu umrzeć w domu. Nie mogę go w szpitalu odwiedzić , bo od wczoraj ( od przyjęcia do szpitala) jest w pasach bezpieczeństwa. Nadto jest głuchy oraz ma cukrzycę. Przy przyjęciu zauważyłem, że osoby zatrudnione w szpitalu nie mają w zasadzie żadnej empatii. Ojciec wył z bólu ,jak go podnosili z łóżka, ale ani lekarka ani pielęgniarka nic sobie z tego nie robiły. Bardzo to odczuwam, od wczoraj jestem kłębkiem nerwów, nie potrafię sobie miejsca znaleźć. Mogłem nie zawozić go do tego szpitala. Proszę odpowiedzieć mi czy po próbie samobójczej mogę ojca zabrać z tego szpitala na moją prośbę i ile maksymalnie może być zapięty w pasy bezpieczeństwa. Cały czas dzwonię do szpitala i ciągle odpowiadają , że nadal jest zapięty i żadnych informacji. Ojciec ma demencję , ale to jest falowe. Jest normalnie, ale za jakiś czas nic nie wie i nie kontaktuje, potem się polepsza i pogarsza. To jest takie falowe. On mnie chyba znienawidził za ten szpital, a ja chciałem dobrze. Nawet nie wiem czy mu podali jakieś leki uspokajające. Gdyby mu podali, to nie musieliby go tak długo trzymać w pasach. Ciągle mam wyrzuty, że on tam się męczy, że jest traktowany jak worek ziemniaków. Nie jest ubezwłasnowolniony.
Witam, Choruję na depresję i silne zaburzenia lękowe od ponad 12 lat, mam pytanie, ponieważ niedawno zmieniłe_am pierwszy raz leki od tych dwunastu lat,
Witam,
Choruję na depresję i silne zaburzenia lękowe od ponad 12 lat, mam pytanie, ponieważ niedawno zmieniłe_am pierwszy raz leki od tych dwunastu lat, jestem teraz na 150 effectin ER od 6 dni. Czy lek powinien już zacząć działać ? Pytam, ponieważ niestety nadal odczuwam stany lękowe i depresję, najbardziej z rana, poźniej jest już trochę lepiej. Ale jest taka sinusoida - parę godzin lepiej, potem chwilę gorzej i tak w kółko. Z tym epizodem walczę już pół roku.
Z góry bardzo dziękuję za odpowiedź.
Kodeks etyczny terapeuty: opinie od znajomych, kontakty w social mediach i ujawnianie informacji
Dzień dobry, mam kilka pytań dotyczących kodeksu etycznego terapeuty (poznawczo - behawioralnego) 1. Czy pisanie opinii od znajomych o terapeucie jest etyczne? 2. A co za tym idzie czy kodeks etyczny zabrania kontaktu w social mediach byłego klienta z terapeutą? 3. Czy powielające się sytuacje "że jestem jedyny" aby, o czymś wiedzieć jest ok? 4. Czy opowiadanie o przeżyciach rodzinie i chorobach niemających w ogóle odniesienia do terapii ze strony terapeuty jest ok? Jeżeli którykolwiek z punktów jest nieetyczny - gdzie mogę to zgłosić? Pozdrawiam.
Dysfagia somatyzacyjna jak leczyć jak uwolnić się od leku przed połykaniem?
Mam poczucie, że psychoterapia pogorszyła mój stan, nie umiem poskładać w głowie wielu spraw.
Witam,
Jestem na psychoterapii od 1,5 roku, ale nie czuje się lepiej. Psychoterapeuta jest naprawdę w porządku, ale po większości spotkań czuje się zdołowana (mówiłam mu o tym). I tak jak przed terapią miałam czasem dołowe nastroje, tak teraz po tym 1,5 roku mam po prostu już stany depresyjne. Rozgrzebywanie starych rzeczy, o których w ogóle nie myślałam, bo już nie miałam do nikogo żalu, zamieniły się w użalanie nad sobą i złowrogą postawę do innych. Wydaje mi się, że terapia nie była rozwiązaniem dla mnie, a teraz mam po prostu sieczkę w głowie i nie potrafię funkcjonować normalnie, nie umiem tego poskładać w coś nowego - nie umiem zmienić siebie i nie umiem wrócić do tego stanu sprzed terapii. Ten pośredni stan dołuje mnie, bo może chciałabym pójść dalej, ale nie potrafię, nie mam siły. Nie wiem co o tym wszystkim myśleć.
