Odpowiedz jako specjalista
WsteczJak wspierać córkę z zaburzeniami dysocjacyjnymi? Ataki, terapia i brak kontaktu
Moja córka ma stwierdzone zaburzenia dysocjacyjne. Ma 14 lat. Ataki są nie wiadomo kiedy. Dzisiaj np. nie mogłam córki dobudzić, a po chwili miała hiperwentylacje, a potem odleciała. Bez kontaktu. Jest w psychoterapii, ale bardzo ciężko znaleźć nam pomóc osoby, która z takimi atakami miała.do czynienia. Córka nie pamięta niczego i nie wie, kiedy taki atak nastąpi. Proszę o pomoc, co możemy zrobić jeszcze, by mogła prowadzić normalne życie.
MH
7 miesięcy temu
Katarzyna Rynkiewicz
Dzień dobry,
czy córka jest pod opieką lekarza psychiatry? Jeśli nie, proszę rozważyć konsultację. To bardzo ważne, jeśli córka ma tak poważne ataki. Psychoterapia może nie być wystarczająca na ten moment.
Dodatkowo warto również rozważyć konsultacje z neurologiem.
Pozdrawiam serdecznie
Katarzyna Rynkiewicz
psycholog, psychoterapeuta systemowy w trakcie certyfikacji
7 miesięcy temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Kacper Urbanek
Dzień dobry,
To bardzo trudna sytuacja, ale nie jesteście w niej sami.
Córka potrzebuje teraz nie tylko kontynuacji psychoterapii, ale też dokładnej diagnostyki warto skonsultować się z psychiatrą dziecięcym i neurologiem, by wykluczyć inne przyczyny i ewentualnie dobrać leczenie wspomagające. Zaburzenia dysocjacyjne, szczególnie z utratą przytomności i brakiem pamięci, wymagają opieki specjalistów, którzy mają doświadczenie w pracy z młodzieżą w kryzysie. Warto udać się do lekarza psychiatry i neurologa. Ponadto w takich sytuacjach pomocna bywa także terapia rodzinna, byście jako bliscy wiedzieli, jak reagować i nie czuli się bezradni. Dużo serdeczności.
Z pozdrowieniami
Kacper Urbanek
Psycholog, diagnosta
7 miesięcy temu
Dorota Mucha
Dzień dobry,
To bardzo trudne, patrzeć jak córka zmaga się z takimi atakami. Wasza troska i poszukiwanie pomocy są niezwykle ważne. Chcę Was zapewnić, że nie jesteście sami w tej sytuacji i wiele rodzin mierzy się z podobnymi wyzwaniami.
Choć psychoterapia jest fundamentem leczenia zaburzeń dysocjacyjnych, rozważcie również konsultację z lekarzem psychiatrą dzieci i młodzieży. Psychiatra może ocenić, czy farmakoterapia mogłaby wspomóc proces leczenia i złagodzić niektóre objawy, szczególnie te związane z lękiem czy silnym pobudzeniem, które mogą towarzyszyć atakom. Współpraca psychoterapeuty i psychiatry często przynosi najlepsze rezultaty w przypadku złożonych zaburzeń.
Pamiętajcie, że szukanie różnych form pomocy to wyraz Waszej troski o córkę. Jesteście silnymi rodzicami i wierzę, że z odpowiednim wsparciem specjalistów, Wasza córka będzie mogła nauczyć się radzić sobie z tymi trudnościami i prowadzić pełniejsze życie.
Pozdrawiam serdecznie,
Dorota Mucha
7 miesięcy temu
Martyna Jarosz
Czy córka jest pod opieką psychiatry i/lub neurologa? Potrzebna jest dokładna diagnostyka i wprowadzenie odpowiedniego leczenia.
Ważne jest, że córka już korzysta z psychoterapii, która może stopniowo pomóc w radzeniu sobie z objawami. Aby dodatkowo wspierać jej proces zdrowienia, warto skupić się na kilku aspektach.
Po pierwsze, istotne jest stworzenie spokojnego i przewidywalnego środowiska. Rutyna może pomóc córce poczuć się bezpieczniej i zmniejszyć ryzyko wywoływania ataków. Proszę także wspierać ją w nauce technik relaksacyjnych, takich jak ćwiczenia oddechowe czy medytacja. Regularny kontakt z jej terapeutą może być kluczowy, aby dostosować terapię do jej potrzeb.
W sytuacjach kryzysowych, takich jak hiperwentylacja czy utrata kontaktu, warto zachować spokój i skoncentrować się na technikach uspokajających, np. podawaniu wody czy delikatnym mówieniu do córki. Jeśli napady są częste, można porozmawiać z lekarzem o dodatkowym wsparciu medycznym.
Jeśli trudno jest znaleźć specjalistę z doświadczeniem w zaburzeniach dysocjacyjnych, warto poszukać wsparcia w ośrodkach zajmujących się terapią traumy lub skorzystać z konsultacji online, które mogą zaoferować dostęp do terapeutów z odpowiednim doświadczeniem.
Proszę pamiętać, że proces zdrowienia wymaga czasu i cierpliwości. Wspierając córkę emocjonalnie oraz dbając o jej komfort, przyczynia się Pani do tworzenia warunków sprzyjających poprawie jej stanu.
Życzę dużo siły w radzeniu sobie z tą sytuacją.
7 miesięcy temu
Zobacz podobne
Jak wasze dzieci i rodzina zareagowała na wyjazd za granice na około 3 miesiące w celach zarobkowych.
Jak wasze dzieci i rodzina zareagowała na wyjazd za granice na około 3 miesiące w celach zarobkowych. Mam dwóch synów 14 i 9 lat. Mam ochotę wyjechać na chwile dorobić do budżetu naszego. Mąż nie bardzo jest zadowolony. Pytanie moje jak może się to odbić na dzieciach?
Syn obawia się reakcji taty, nie chce mu sprawdzić przykrości, dlatego nie mówi o swoich potrzebach. Ma 9 lat i chciałabym, żeby mógł być dzieckiem.
Dzień dobry. Mam problem z synem lat 9. Z ojcem dziecka jesteśmy po rozwodzie. Syn mieszka ze mną, ale co drugi dzień widzi się z tatą i co drugi weekend, natomiast od najmłodszych lat bardzo liczył się z reakcją taty pod każdym względem i do tej pory, ale problem jest w tym, że dziecko za wszelką cenę nie chce go zawieść, nie chce, aby tacie było przykro i żeby był zadowolony, nawet swoim kosztem. Ostatnio przyłapałam dziecko na kłamstwie jak powiedział, że u taty nie chce być 3 tygodnie na wakacjach tylko 2, a tacie powiedział że super, że będę u Ciebie 3 tygodnie i w rozmowie we troje zapytałam dlaczego mówi mi co innego, a tacie co innego. Stwierdził, że tak powiedział, aby tacie nie było przykro i żeby tata był zadowolony. Takich przykładów jest mnóstwo. Dziecko nie mówi o swoich potrzebach, pragnieniach i chęciach tacie, żeby tacie nie zrobić przykrości. Ostatnio mieliśmy jechać na weekend nad wodę, syn był umówiony z tatą, że będzie u niego i sam stwierdził, że wolałby jechać z nami, bo u taty się nudzi, ale nawet taty nie zapytał czy mogą zmienić ustalenia, bo bardzo chciałby jechać z nami. Wiele razy rozmawiałam z synem sam na sam, wiele razy rozmawialiśmy we troje, sytuacja się nie zmienia. Tłumaczyłam mu i tata mu tłumaczy, że wystarczy powiedzieć, porozmawiać i zawsze jakieś rozwiązanie się znajdzie ( nie wiem co tata mówi mu, jak syn jest u niego ). Nie wiem jak mogę mu pomóc, aby zaczął tacie mówić i się nie bał nie wiem czy jego reakcji czy tego, że go zawiedzie, bo powiedział, że będzie u niego, a zmienił zdanie. Syn nawet jak jest u taty to do mnie nie dzwoni ze swojego telefonu. Dzwoni tylko jak jest u kolegi, odnoszę wrażenie, że ma obawy jak ze mną rozmawiać, jak tata słucha. Proszę o pomoc, bo chciałabym mu jakoś pomóc, aby zajął się tym co w dzieciństwie najważniejsze, czyli beztroską a jako matka już nie mam pomysłu jak do tego podejść rozsądnie. Będę bardzo wdzięczna za pomoc.
Mam 7-letnie dziecko, które od 6 lat wychowuje bez jej ojca
Mam 7-letnie dziecko, które od 6 lat wychowuje bez jej ojca (rozstaliśmy się, jak miało rok), od roku jestem z obecnym partnerem, z którym moje dziecko ma dobry kontakt. Z ojcem biologicznym ma sporadyczny kontakt z racji braku jego chęci inicjowania kontaktu. Zauważyłam u dziecka niepokojące zachowania: przed pójściem spać potrafi kilkanaście razy chodzić do toalety i nie zrobić siusiu (w nocy budzi się bardzo rzadko), często po zjedzeniu posiłku po ok.1h już woła, że jest głodne (ciężko odmówić, a to skutkuje tym, że dziecko robi się pulchne), niechętnie siada do nauki mimo różnych form motywacji, od jakiegoś czasu ma własny pokój i odnoszę wrażenie, że nie odpowiada to dziecku, bo wszystkie zabawy czy nawet naukę przenosi do salonu/kuchni lub do mojej sypialni, ciągle uważa, że się nudzi, bardzo ciężko znosi odmowę, na wszystko reaguje płaczem, wymuszaniem. Psycholog stwierdził, że dziecko dostaje zbyt mało uwagi od matki, czyli ode mnie. Pracuje z dzieckiem bardzo dużo, poświęcam jej dużo czasu i uwagi, a mimo to problemy wyżej wymienione nie znikają. Niedawno też przeprowadziliśmy się ,co jest dodatkowym stresem dla dziecka, choć z niczym nie zostawiam go samego- z żadnym problemem czy pytaniem, czy nawet poznaniem nowych rówieśników.
W czym może być problem? Co mogę zrobić, żeby zatrzymać rozwój tych symptomów? Proszę o poradę.
Kryzys suicydalny - czuję się niekochana, nierozumiana i samotna.
Nie mam już siły na nic. Mam dość wszystkiego. Chciałabym połknąć opakowanie tabletek nasennych i już się więcej nie obudzić. Chciałabym już nic nie czuć. Nie dogaduję się z rodzicami. Czuję się, jakbym była ich największym problem. Nigdy nie są ze mnie dumni, nigdy nie widzą, gdy się staram, a gdy staram się im wytłumaczyć, co czuję to mam wrażenie, że nie rozumieją co do nich mówię. Rano nie mam siły iść do szkoły. Psychicznie sobie nie radzę i nie mam z kim porozmawiać. Nie mogę na nikogo liczyć. Tęsknię za dzieciństwem, tęsknię za miłością. Chciałabym mieć normalną kochającą się rodzinę a nie codzienne krzyki i wrzaski. Chciałabym normalnie rozmawiać. Cały czas myślę. Nie wytrzymuję tego uczucia stresu, które bierze się znikąd. Nie wytrzymuję już. Chciałabym, by mnie ktoś zrozumiał.
Córka boi się widoku dzieci na bujakach i trampolinach - jak jej pomóc?
Moja córka w lipcu skończy 3 lata. Od jakiegoś czasu zaczęła bać się bujaczek, trampolin. Sama z nich korzysta, ale gdy widzi starsze dzieci mocno bujające się na bujaczce lub wysoko skaczące na trampolinie to zaczyna bardzo płakać, prosi mnie "mamo powiedz dzieciom, żeby się tak wysoko nie bujały/nie skakały" i ostatecznie najczęściej musimy opuścić plac zabaw lub bawialnię, bo woła, że chce do domu. Czasami uda mi się odwrócić jej uwagę, ale widzę, że nie ma już przyjemności z zabawy i tylko patrzy czy ktoś się nie buja. Ostatnio, nawet kiedy przejeżdżamy obok placu zabaw, a ktoś się buja to strasznie płacze. W rezultacie unikamy obecnie takich miejsc. Sama ma bujaczke na podwórku i z niej korzysta, ale nie lubi mocnego bujania. Wiem, że się boi, ale nie umiem jej pomóc, zachęcać czy póki co unikać, a może to oznaka jakiegoś większego problemu?
