Odpowiedz jako specjalista
WsteczMam ciągłą obsesję na punkcie szukania miłości. Z czego może to wynikać?
Mam ciągłą obsesję na punkcie szukania miłości. Z czego może to wynikać?
KK
1 rok temu
Paweł Franczak
Drogi/a KK,
prawdopodobnie z głodu miłości. Nic dziwnego, że chcesz go zaspokoić.
Jeśli jesteś osobą samotną, naturalnym jest szukanie partnera/partnerki i chęć związania się z kimś, jeśli jednak bezustannie szukasz kogoś nowego, mimo że jesteś z kimś lub też nie możesz znaleźć miłości, podłożem może być relacja z rodzicami lub historie rodzinne (być może powielasz czyjś los).
Jeśli jest to temat, który utrudnia ci codzienne funkcjonowanie i doświadczasz tęsknoty, warto przyjrzeć się temu na konsultacji z terapeutą.
Powodzenia,
Paweł Franczak
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
trudno odpowiedzieć na to pytanie nie znając historii osoby, która je zadaje. Natomiast ciągłe poszukiwanie miłości może mieć wiele różnych przyczyn, np. może wynikać z życiowych doświadczeń, to znaczany, że jeżeli kiedykolwiek doświadczyło się trudności w relacji miłosnej lub traumatycznych doświadczeń związanych z miłością, będziemy wykazywać większą tendencję do jej poszukiwania w celu zaspokojenia swojego wewnętrznego bezpieczeństwa. Kolejną przyczyną mogą być ogólne wymagania społeczne - w społeczeństwie istnieje przekonaniem że miłość jest pewnego rodzaju elementem potrzebnym do poczucia szczęścia, co będzie wywierać na nas presje w związku z szukaniem miłości. Dodatkowo ciągłe poszukiwanie miłości może mieć również związek z brakiem pewności siebie i wieloma innymi obszarami.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Aleksandra Pawlak
Obsesja na punkcie szukania miłości może wynikać z różnych psychologicznych potrzeb i czynników. Przede wszystkim, może to być przejaw niezaspokojonych potrzeb emocjonalnych, takich jak potrzeba akceptacji, przynależności czy intymności. Często osoby, które intensywnie szukają miłości, mogą odczuwać wewnętrzną pustkę lub niską samoocenę, co skłania je do poszukiwania potwierdzenia swojej wartości w oczach innych.
Innym możliwym wyjaśnieniem jest strach przed samotnością lub przekonanie, że tylko będąc w związku, można być szczęśliwym i spełnionym. To może prowadzić do ciągłego poszukiwania partnera, niezależnie od jakości czy głębi tych relacji.
Warto również zwrócić uwagę na wzorce z dzieciństwa. Relacje z rodzicami lub opiekunami mogą wpłynąć na sposób, w jaki dorosłe osoby postrzegają miłość i związki. Na przykład, jeśli ktoś doświadczył warunkowej miłości lub był świadkiem problematycznych relacji w rodzinie, może nieświadomie powtarzać te wzorce, szukając miłości w sposób, który niekoniecznie jest zdrowy.
Nie wiem jak jest u Ciebie. Mam za mało informacji. Realnie wiele może być powodów, które da się poznać dopiero po dłuższym wywiadzie.
Rozwiązaniem może być praca nad sobą z pomocą terapii, gdzie można lepiej zrozumieć swoje motywacje i pracować nad budowaniem zdrowszych, bardziej świadomych relacji. To również przestrzeń, by nauczyć się samowspółczucia i akceptacji, co jest fundamentem dla budowania trwałych i pełnych relacji z innymi.
1 rok temu
Agnieszka Wloka
Drogi/a KK
Powodów może być milion, tylko pytanie czy to obsesja, czy raczej normalna ludzka potrzeba bliskości, intymności, przynależności? Może warto siebie bardziej zaakceptować? Jeśli jednak jest to coś, co Pani/u przeszkadza normalnie funkcjonować to zapraszam na poradę psychologiczną. Na chwilę obecną to sięgnięcie w głąb siebie i zaufanie sobie, że to, co czuję jest OK, a także zastanowienie się jaka jest moja samoocena i co o obie myślę - czy tu nie tkwi problem, że nie lubię sam/a siebie i stąd w zasadzie jestem pewny/a, że nie czeka mnie żaden udany związek?
1 rok temu
Zobacz podobne
Związek a dzieci partnera. Brakuje równowagi.
Dzień dobry. Od kilku miesięcy jestem w związku z mężczyzną który ma dzieci. Mężczyzna ten jest w separacji z żoną, jest złożony pozew o rozwód, mieszka osobno. Kiedy go poznałam mieszkał w jednym domu z żoną aczkolwiek według opowiadań żyli każde swoim życiem. Kiedy zdecydowałam się na związek miałam świadomość że są małe dzieci- akceptuje to. Natomiast od jakiegoś czasu zaczynam się niepokoić ponieważ partner robi wszystko "dla dobra dzieci". Nie byłoby w tym nic złego, ale to wpływa chociażby na Nasze relacje i spotkania. Widzenia z dziećmi ma ustalone 3 razy w tygodniu a widzi się z Nimi codziennie przez kilka godzin. Twierdzi, że dzieci tęsknią i nie rozumieją sytuacji ponieważ są za małe, (chłopiec 6 lat, dziewczynka 8). Tak naprawdę chyba nie było nawet poważnej rozmowy z dziećmi dotyczącej tej sytuacji. Odbywa się to tak, że kiedy dzieci chcą np. zapłaczą o czym informuje go żona to On rzuca wszystko i jedzie. Uważa, że jeśli odmówi to może to się odbić na psychice dzieci a ja uważam że trochę rządzi tu żona a odpowiednie granice nie wyrzadziły by krzywdy. Styl wychowania taki właśnie jest- robione jest wszystko pod dzieci. Partner twierdzi, że dzieci potrzebują czasu aby oswoić się z sytuacją ( trwa ona już 5 miesięcy- chodzi o jego odejście z domu) i w taki sposób może im pomóc- poświęcając im czas- oczywiście ale czy aby na pewno będąc na każde ich zawołanie? Twierdzi, że matkę mają ilościowo a Jego jakościowo. Twierdzi też, że ciężko się z matką dzieci dogadać w kwestiach dotyczących dzieci. Nie spotykamy się często, ponieważ każde z Nas ma pracę, obowiązki, przed wakacjami spotykaliśmy się częściej. Partner sporo pracuje, ja także mam dziecko. Natomiast kiedy raz na kilka/ kilkanaście tygodni możemy spotkać się na dłużej/ na noc On skraca ten czas bo dzieci. Zdarzało się, że odwołał spotkanie bo dzieci, twierdząc że to nic takiego bo trzeba być elastycznym. Inaczej wygladało by to w sytuacji losowej, ale tak sprawił mi ogromny zawód bo bardzo czekałam na to spotkanie. Czas z dziećmi spędza w domu w którym mieszkał, w obecności żony (syn czasem nocuje u Niego a córka nie, ogólnie nie zabiera ich do siebie, bo dzieci nie chcą). Jestem kobietą której szczerze na Nim zależy. Nie potrzebuję jego pieniędzy tak jak dotychczas kobiety w jego życiu, ale obecności (z uwzględnieniem tych wszystkich życiowych spraw i braku ogromnej ilości czasu) natomiast czuje się spychana na drugi a nawet trzeci plan ( bo na pierwszym i drugim są dzieci i praca). Uważam że jeśli ktoś wyznał mi miłość, powiedział że kocha i ja kocham to mam prawo chcieć go w swoim życiu więcej. Cudownie Nam się rozmawia i spędza czas- w tym jesteśmy zgodni. Partner jest dla mnie czuły, mówi mi wiele miłych słów/ komplementów, często pisze że tęskni. Naprawdę nie mam ogromnych oczekiwań,ale bardzo chciałabym aby pokazał mi że jestem ważna i dni kiedy się spotykamy traktował poważnie. Przede wszystkim mnie i moje uczucia traktował poważnie. Partner nie rozumie mnie i moich oczekiwań, twierdzi że za dużo wymagam i żądam. Już któryś raz zasugerowal że myśli o tym aby całkowicie poświęcić się dzieciom- co dla mnie oznacza odejście ze związku. Wzbudza tym u mnie niepokój. Proszę o poradę, co powinnam w tej sytuacji myśleć/ zrobić. Co wspólnie możemy zrobić? Gdzie lub w kim leży problem.
Nie mam już sił walczyć o małżeństwo, które od dawna nie istnieje
Nie mam już sił walczyć o małżeństwo, które od dawna nie istnieje. Na palcach mogłabym policzyc dni kiedy ostatnio było super. 3 dzieci i brak odwagi na odejście.. mąż jest nerwowy ale nie bije. Wyżywa się na innych rzeczach. Boli to. Dzieci przeżywają a ja razem z nimi
On nie chce terapii. Nie chce nawet badań zrobić ogólnych. Jestem wykończona psychicznie. Nie daje już rady...
Jestem w związku ponad 10 lat. Mieszkam u swojego partnera
Dzień Dobry, jestem w związku ponad 10 lat. Mieszkam u swojego partnera (to jego mieszkanie) w międzyczasie miałam mieć pomoc od swoich rodziców materialna, z której w ostateczności z różnych powodów nie skorzystałam, więc rodzice postanowili, że w takiej sytuacji mam dostać dom po rodzicach kiedyś, gdy ich zabraknie. Mój facet jest o to obrażony, że ja nic od rodziców nie dostałam i niby w trosze o mnie, ale jednak mimo że nie chce się do tego przyznać, to chodzi mu raczej o to, że od mnie do siebie wziął, a rodzice moi się wypięli. Teraz jest pomysł, aby wprowadzić się z miasta z mieszkania na wieść na to samo podwórko, gdzie mieszkają jego rodzice. Ja mieszkam na takiej zasadzie, że po prostu się dokładam do rachunków, ale nie mam praw co do majątku, bo przecież nie jest mój. Facet nie chce ślubu, myślę, że również z powodów materialnych głównie. Podkreślam, że on utrzymuje cały czas, że chodzi mu wyłącznie o moje dobro, że mnie rodzice źle potraktowali i niby to troska a z drugiej nie chce ze mną ślubu. To czy tutaj nie chodzi mu o kwestie materialne? Jeszcze jest na tyle obrażony, że uważa, iż moi rodzice nic nie pomagają, tylko problem polega na tym, że to on żadnej pomocy nie chce! Ogólnie rzecz ujmując przez to, że rodzice nie dali mi teraz majątku, to on od nich nic nie chce. Też w takiej sytuacji nie wyobrażam sobie iść z nim mieszkać, jeśli nie potrafi zostawić urazy i jeśli rodzice moi jeśli nie tak mogą pomóc inaczej, może nie materialnie ale np. W remoncie, gdybyśmy się urządzali w nowym miejscu, ale mój facet nie chce, bo mówi, że sobie poradzi sam, a zdrowiej strony narzekając, że tylko on coś robi dla tego związku. Czy to powinno być tak, że niby chce mnie E sobą zabrać, ale jest na tyle obrażony na moją rodzinę, że ja mimo iż tam będę mieszkać to to nie będzie na zasadzie, że tworzymy coś razem tylko wszystko jest jego, a ja będę tylko tam mieszkać. Czy to normalne, czy jeśli się kogoś kocha, chce z kimś być, to nie powinno się zostawić przeszłości i urazy za sobą. Czy to nie jest z jego strony manipulacja mną u rodzaj znęcanie się psychicznego? Być może chaotycznie przedstawiłam sytuacje, ale bardzo mi z tym źle i proszę o pomoc, bo mam jakieś poczucie winy, a może ktoś celowo mnie w nie chce wpędzić? Mam wątpliwości co do tej przeprowadzki, bo boję się, że to pogłębi problem i że wtedy facet będzie miał jeszcze więcej pretekstów do tego, aby wyrzucać mojej rodzinie, że nic nie pomaga a on robi dla mnie wszystko ( wszystko w sensie, że mnie bierze ze sobą, a i tak majątek jego).
Odkąd pamiętam nie potrafię panować nad złością, wybucham automatycznie, najgorsze jest to że moje reakcje są zazwyczaj nieadekwatne do sytuacji
Witam, odkąd pamiętam nie potrafię panować nad złością, wybucham automatycznie, najgorsze jest to że moje reakcje są zazwyczaj nieadekwatne do sytuacji czyli jest jakas sytuacja czy problem do rozwiązania bądź przegadania a ja wybucham złością i krzykiem tak jak by coś się wydarzyło do tego jeżeli ktoś mnie zrani, oszuka czy sklamie nie potrafię już w towarzystwie takiej osoby spędzać czasu tylko się odcinam
Nie spędzam z mężem czasu, przez jego pracę od rana do wieczora.
Mój mąż pracuje w gospodarstwie rolnym, 60 krów.
Codziennie trzeba poświęcać na to około 6godzin, resztę czasu mąż spędza na remontach budowlanych...
Z domu wychodzimy około 5 rano, mąż przychodzi tylko zjeść i pracuje codziennie do 20. Ja mu dużo razy mówiłam, żeby spędził trochę czasu ze mną, on uważa, że musi to wszystko skończyć.
