Odpowiedz jako specjalista
WsteczNie spędzam z mężem czasu, przez jego pracę od rana do wieczora.
Mój mąż pracuje w gospodarstwie rolnym, 60 krów.
Codziennie trzeba poświęcać na to około 6godzin, resztę czasu mąż spędza na remontach budowlanych...
Z domu wychodzimy około 5 rano, mąż przychodzi tylko zjeść i pracuje codziennie do 20. Ja mu dużo razy mówiłam, żeby spędził trochę czasu ze mną, on uważa, że musi to wszystko skończyć.
Anonimowo
2 lata temu
Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Praca w gospodarstwie niewątpliwie jest czasochłonna. Rozumiem jednak Pani rozterki, czy taki sposób funkcjonowania nie niszczy Waszej bliskości. Zachęcam do szczerej rozmowy z mężem, pinformowania go o potrzebach, pragnieniach, do wspólnego ustalenia, jaką macie wizję przyszłości. Być może uda się Państwu znaleźć jakieś rozwiązanie, aby przede wszystkim budować relację i czerpać z niej satysfakcję.
Pozdrawiam
Katarzyna Waszak
2 lata temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Czerniawska (Karkus)
Twoje uczucia i potrzeba spędzania czasu z mężem są zupełnie zrozumiałe. Jednak pracowanie w gospodarstwie rolnym, może być bardzo absorbujące i wymagające. Warto podjąć próbę zrozumienia perspektywy Twojego męża, ale jednocześnie ważne jest, abyście znaleźli równowagę i spełnili swoje potrzeby jako para. Myślę, że na początek warto zacząć od kilku podstawowych rzeczy:
1. Rozmowa: Porozmawiaj z mężem o swoich uczuciach i potrzebach. Spróbuj zrozumieć, dlaczego uważa, że musi poświęcać tyle czasu na pracę w gospodarstwie i remonty budowlane. Wyraź swoje pragnienie spędzania czasu razem i wyjaśnij, jak to jest dla ciebie ważne.
2. Planowanie czasu razem: Razem z mężem postarajcie się znaleźć rozwiązanie, które pozwoli wam spędzać czas razem. Może to oznaczać ustalenie konkretnego dnia w tygodniu na wspólne aktywności, weekendowe wycieczki lub wieczorne randki.
3. Pomoc w pracy na gospodarstwie: Jeśli to możliwe, zastanówcie się, czy możesz pomóc mężowi w pracy na gospodarstwie, abyście mogli spędzić więcej czasu razem. Być może nie musisz pomagać codziennie, ale od czasu do czasu mogłabyś go wesprzeć.
4. Zrozumienie priorytetów: Wspólnie ustalcie, jakie są priorytety w waszym życiu i związku. Czasami praca na gospodarstwie może być bardzo ważna, ale równie ważne jest, aby zrozumieć, że potrzebujecie również czasu na siebie.
Ważne jest, abyście jako para wspólnie pracowali nad rozwiązaniem tej sytuacji, szukali kompromisów i starali się spełnić wzajemne potrzeby.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus
2 lata temu
Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz
Dzień dobry,
z tego co Pani pisze jest to trudna sytuacja dla Pani. Jak rozumiem próbowała Pani rozmawiać z mężem o tej sytuacji i jej odbiorze przez Panią. Na pewno proszę nie rezygnować ze swoich potrzeb i nie traktować ich jako mniej ważnych. Jak domyślałam się praca w gospodarstwie rolnym nie zna dni wolnych czy wakacji, więc może być trudno znaleźć wolny czas dla rodziny czy dla siebie. Oprócz tego mąż podjął się innych zadań. Nie wiem czy jest jakiś cel (w sensie np. zarobienie jakiejś większej sumy pieniędzy na budowę domu) tak dużego wysiłku, myślę, że też dobrze byłoby porozmawiać o tym z mężem, o Waszych wspólnych celach i wartościach-tym co dla Was jest najważniejsze w życiu.
Wszystkiego dobrego
pozdrawiam
2 lata temu
Alicja Sadowska
Dzień dobry,
Z tego, co Pani pisze, widać, że praca w gospodarstwie wymaga bardzo dużo czasu i zaangażowania. Natomiast zrozumiałe są również Pani odczucia i naturalne jest, że odczuwa Pani brak obecności męża oraz wspólnie spędzanego czasu. Nie powinna Pani rezygnować ze swoich uczuć i odkładać je na drugi plan.
Fundamentem każdego związku zawsze jest komunikacja. Może warto byłoby porozmawiać szczerze z mężem o Pani odczuciach i potrzebach. Ważne jest, aby każda strona przedstawiła swoje rozterki i spróbowała zrozumieć drugą osobę. Może jednak uda się dojść do jakiegoś kompromisu i znaleźć chwilę czasu dla siebie. Może warto spróbować zaplanować ten czas, znaleźć rozwiązanie, jakiś konkretny dzień, godzinę?
Ważne jest, abyście Państwo jako para spróbowali znaleźć wspólnie dla siebie najlepsze rozwiązanie, aby każda strona miała zaspokojone swoje potrzeby.
Pozdrawiam i życzę powodzenia,
mgr Alicja Sadowska
Psycholog
mniej niż godzinę temu
Zobacz podobne
Czuję straszną pustkę.
Czuję straszną pustkę. Cały czas, choć moje życie wcale nie jest wcale ponure, to nawet gdy jestem szczęśliwa, czuję tę przygniatającą pustkę. Próbowałam różnych rzeczy - najpierw wleciały energetyki, później coraz to gorsze używki, ale nic nie pomaga. Próbowałam zakończyć to życie, by zobaczyć, jakie emocje wtedy we mnie wstąpią, ale dalej nic. Miałam ciężkie dzieciństwo, przemoc psychiczna i fizyczna to była codzienność, alkoholizm wszędzie dookoła. Jeśli to ważne, mam 15 lat i czuję, że to zbyt mało, by marnować sobie tak życie. Nie chcę iść na terapię, a i tak rodzice do tego nie dopuszczą.
Jak poradzić sobie z bólem po ucieczce z toksycznego małżeństwa i utracie dziecka?
Witam serdecznie, jestem po ucieczce z własnego domu po 25 latach małżeństwa, przeszłam przez wszystko, co możliwe żyłam z toksykiem, narcyzem i psychopata. Starsze dziecko nie dało rady, odebrało sobie życie. Chodzę na terapię oraz leczę stres pourazowy, niedługo minie dwa lata. Walczył, pisał ładnie, nie uległam, nie wróciłam, zostawiłam mu wszystko. Jeszcze miesiąc temu wyznawał mi miłość, odważyłam się go w końcu zablokować, aż tu nagle dowiedziałam się, że on już mieszka z panią młodszą o 25 lat i ona jest w ciąży. Załamałam się, bo on szczęśliwy, pani jego pokroju, ale to nieważne. Chodzi o to, że nie mogę się podnieść, zniszczył jedno dziecko, a zrobił sobie drugie. Szczęśliwy sprząta, gotuje, a mnie bił i wyzywał. Wiem, odeszłam, nie powinnam wracać do tego, a pomimo to bardzo boli czy żeby po 25 latach się zmienił nie wierzę, ale jedno wiem na pewno, odnalazł swoją drugą połówkę, bo i do picia i do wszystkiego.
Zero odpowiedzialności, zrobił ze mnie śmiecia, nie radzę sobie zamiast być lepiej, jest gorzej.
Synrom Piotrusia Pana - jak mogę się uwolnić?
Dzień dobry. Chyba jestem jak Piotruś Pan. Potrzebuję porady, jak się zmienić i przełamać w sobie lęk i niechęć do wejścia w dorosłość i do wyjścia z pod skrzydeł rodziny oraz przyjemnego środowiska. Lubię pochlebstwa psychologów itp., ale wiem, że nie mogę ich słuchać. Trzeba się zmienić. Chce jak najkrócej mieszkać samemu bez rodziców. Tracę z 20pkt IQ, gdy muszę wykonać czynności, które sprawią, że poczuje się lepiej. Długo zajmuje mi wybranie się i umówienie do lekarza (zazwyczaj szybko odpuszczam i się nie umawiam). Potrzebuję aprobaty mamy w ubraniach i pakowaniu się. Nie mam ambicji i zainteresowań(trochę chyba stłumilem te drugie). Mam 20 lat- Syndrom Piotrusia Pana. Dodatkowo często mówię sekrety lub informacje, których miałem/mam nie mówić. Zwłaszcza mówię je ludziom, których mało znam. Często o nich opowiadam, gdy sekret kojarzy mi się z tematem, który znam i robię coś przy okazji. Mówię wtedy wielkie głupoty. Natomiast rodzinie i bliskim często nie mówię najważniejszych informacji, kluczowych dla nas. Potrzebuję pomocy, jak mogę nauczyć się żebym mówił ważne informacje swojej rodzinie, a sekrety mówił tylko osobą bardzo bliskim.
Jak radzić sobie w cięższych okresach życia? Do kogo lepiej się udać i gdzie mogę znaleźć dobry termin na NFZ? Walczę z uzależnieniem, zaburzeniami nastroju, teraz czuję, że przyszła depresja.
Witam. Mam na imię Darek mam 36 lat. Mam pytanie. Jak sobie poradzić z okresem, gdzie moje życie wywróciło się do góry nogami? We wrześniu wyjechałem za granicę do Holandii do pracy, po miesiącu wróciłem. Pracowałem w dwóch firmach i nie utrzymałem tego. Po powrocie po trzech tygodniach poszedłem do pracy na szkolenie i nie zaliczyłem testu, tak że też lipa. W moim życiu miewałem stany depresyjne, depresję, próby samobójcze, po których i tak bym sobie nic nie zrobił. Po pierwszej byłem w szpitalu psychiatrycznym 5 tygodni. To było w roku 2018. Od stycznia 2019 trzeźwieję od hazardu. Chodzę na wspólnotę AH. Przechodziłem terapię zamkniętą, jak i dochodzeniową przez 1.9 roku.
Jestem osobą, która zyskuje na poznaniu i rozmowie 1 na 1. W grupie zawsze było ciężko się odnaleźć i tym razem. Introwertyzm - kiedyś zaakceptowałem, że jestem trochę odludkiem. Moje pytanie brzmi: Jak zapanować nad stanami, gdzie potrafię się rozczulać nad sobą w trudnych sytuacjach? Mam przyjaciół, z którymi mogę o wszystkim porozmawiać. Zastanawiam się, gdzie będzie lepiej się udać do psychiatry czy psychologa, żeby być pod stałą opieką na NFZ - nie stać mnie na prywatnego. Teraz mam wrażenie, że jest depresja, wszystko przychodzi z trudem, jest brak koncentracji w ważnych zadaniach i czuję, że umysł jest ociężały. Przy porodzie miałem mikrouszkodzenie mózgu, wadę wymowy w późniejszych latach. Mówić zacząłem jak miałem 3 lata. Na koniec napiszę, że są dni kiedy podejrzewam choroby typu autyzm, dwubiegunowość nie patrząc, że jestem hazardzistą, który jest trzeźwy prawie 5 lat to jest cud w moim życiu. Dziękuję za to, że ktoś to przeczyta te wypociny i dziękuję za odpowiedź.
Od 6 lat siedzę w domu z dziećmi. Mam ich dość, wszystko mnie denerwuje.
Od 6 lat siedzę w domu z dziećmi. Mam ich dość, wszystko mnie denerwuje. Chciałabym im dać więcej miłości ale po prostu wkurzają mnie, nie mam sił na zabawę. Nie mam też chwili spokoju i ciszy, jestem z nimi 24h/ dobę. Czuje się osamotniona we wszystkim co robię i czuję że nikt inny mnie nie rozumie. Od około 10 lat mam też różne lęki, czuje jakby ktoś za mną stał i podobne strachliwe rzeczy, które występują np. przez miesiąc i pół roku spokoju. Czy powinnam udać się do psychologa? Czy to normalne?
