Odpowiedz jako specjalista
WsteczMam romans z koleżanką z pracy, której mąż jest narcyzem - czy warto czekać na jej decyzję?
Mam romans z koleżanką z pracy. Znamy się od 6 lat. Na początku tego roku zaczęliśmy dużo rozmawiać. Jest bardzo inteligentna i atrakcyjna — dla mnie materiał na osobę do stałego związku. Ona ma 5-letniego syna. Jej związek małżeński rozpada się. Na terapii małżeńskiej dowiedziała się, że jej mąż ma osobowość narcystyczną, co oznacza, że jest całkowicie pozbawiony empatii, że nie jest zdolny do miłości. Przyznał się, że zdradzał ją na prawo i lewo, miał romanse internetowe. Facet gnoił ją długie lata, doprowadził do tego, że ma skrajnie obniżone poczucie własnej wartości. Dopiero ostatnio otworzyła się przed innymi i zaczęła opowiadać o tym, co się dzieje w jej życiu. Do tej pory chroniła go...
Chciałbym, żeby zostawiła tego idiotę — doradza jej to szereg osób, w tym psycholog, do którego chodzi, przyjaciele i znajomi też. Świetnie dogaduję się z jej synem. To, co jest między nami, mogłoby być na stałe... Jest naprawdę świetną osobą, świetnie się z nią gada, seks jest zajebisty, jest ogarnięta życiowo, piękna i inteligentna. Nie wiem tylko, czy ona to zrobi... ciągle się waha... a na co dzień non stop kłócą się z mężem o wszystko, o co się da... Osobowości narcystycznej nie da się zmienić...
Ona mówi, że chce odejść od niego, ale twierdzi, że nic mi nie gwarantuje... ale ode mnie oczekuje, że będę tak trwał przy niej... chyba jako kochanek? Ja jestem po rozwodzie, mam córkę lat 7... Przez kilka lat musiałem walczyć o kontakt z córką... Czuję się wykończony, gdy pojawiają się trudności w obecnej sytuacji, ponieważ przypomina mi się to, co przeszedłem w czasie rozwodu...
Doradźcie, co mam zrobić... czekać... skończyć to?
Mercurio
4 miesiące temu
Krzysztof Chojnacki
Rozumiem, że obecna sytuacja jest dla Pana bardzo wymagająca emocjonalnie i stawia Pana przed trudnymi wyborami. Z Pana opisu wynika, że przeżywa Pan intensywne uczucia i nadzieje związane z tą relacją, jednocześnie doświadczając obaw i wyczerpania wynikającego z podobieństw do wcześniejszych doświadczeń rozwodowych.
Ważne jest, aby pamiętać, że każda decyzja dotycząca związku powinna być podjęta świadomie i z poszanowaniem własnych potrzeb oraz granic. Mimo że Pana koleżanka z pracy jest w trudnej sytuacji życiowej, to ona sama musi podjąć decyzję o rozstaniu. Pana wsparcie może być cenne, ale nie może Pan przejąć odpowiedzialności za jej wybory.
Biorąc pod uwagę Pana wcześniejsze doświadczenia i obecne wyczerpanie, proszę rozważyć szczerą rozmowę z partnerką i asertywne, najlepiej wspólnie z nią, zakreślenie granic czasowych, do kiedy ona podejmie definitywną decyzję w jedną lub drugą stronę. Pozostawanie w relacji "w zawieszeniu" nie daje Panu poczucia bezpieczeństwa i pewności, i ni jest dla Pana korzystne. Warto zastanowić się, czy oczekiwania Pana koleżanki dotyczące Pana zaangażowania są dla Pana akceptowalne, zwłaszcza w kontekście jej wahania.
W tego typu sytuacjach często pomocne jest skupienie się na własnym dobrostanie. Proszę zastanowić się, czego Pan potrzebuje i na ile obecna relacja jest w stanie te potrzeby zaspokoić. Może to być dobry moment na ponowne przyjrzenie się swoim granicom i oczekiwaniom wobec związku.
4 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Martyna Jarosz
Pańska sytuacja jest skomplikowana i emocjonalnie obciążająca. Z jednej strony są silne uczucia i chęć stworzenia stałego związku, z drugiej – niepewność oraz uwikłanie partnerki w obecne małżeństwo. Kluczowe pytanie brzmi: czy jest Pan gotowy na długą, niepewną drogę, zanim ona faktycznie podejmie decyzję o odejściu?
Warto zastanowić się:
- Czy jej gotowość do związku z Panem wynika z autentycznego uczucia, czy głównie z trudnej sytuacji, w której się znajduje?
- Jak długo może Pan trwać w tej niepewności, nie tracąc przy tym własnej stabilności emocjonalnej?
- Czy widzi Pan w tym układzie perspektywę na trwały i zdrowy związek, czy raczej rolę wsparcia w jej kryzysie?
Pańskie dobro również ma znaczenie – warto zadbać o siebie i jasno określić własne oczekiwania.
Trzymam kciuki!
Martyna Jarosz
4 miesiące temu
Kacper Urbanek
Dzień dobry
Twoja sytuacja jest złożona i emocjonalnie bardzo obciążająca. Jesteś zaangażowany w relację z kobietą, która – choć bliska Ci na wielu poziomach tkwi jeszcze w trudnym, prawdopodobnie przemocowym związku. Masz za sobą rozwód i walkę o kontakt z córką, a więc przeszłość, która pozostawiła w Tobie ślady nic dziwnego, że pojawia się zmęczenie, niepewność, niepokój. W tej relacji nie jesteś tylko partnerem, jesteś także kimś, kto nosi swoje wcześniejsze rany.
To, co opisujesz, wskazuje, że Twoja partnerka mierzy się z mechanizmami typowymi dla osób, które długo żyły w cieniu narcystycznego partnera: trudność z podjęciem decyzji, huśtawka emocji, niepewność co do przyszłości. Może mówić, że „chce odejść”, ale jej system nerwowy przez lata był przyzwyczajony do napięcia i kontroli. To, co dla Ciebie może być decyzją racjonalną, dla niej może być przerażające i destabilizujące, nie dlatego, że nie chce odejść, ale dlatego, że nie wie, jak żyć poza tym układem. Z Twojej strony pojawia się pytanie o granice: ile jesteś w stanie unieść, ile dawać z siebie, nie otrzymując jasnej deklaracji ani zaangażowania? I czy czujesz się w tej relacji podmiotowo, czy może już zaczynasz żyć w jej emocjonalnym cieniu? Twoje uczucia są ważne. Twoje zmęczenie i potrzeba stabilności zasadne. Masz prawo powiedzieć: „Jestem z Tobą, ale potrzebuję wiedzieć, dokąd zmierzamy”. Czekanie na decyzję drugiej osoby, która sama tkwi w kryzysie, bywa niszczące. To rodzi frustrację, przypomina wcześniejsze traumy i odbiera wpływ na własne życie.
To nie musi być decyzja zero-jedynkowa: „albo teraz odejdziesz od niego, albo koniec”. Ale może to być decyzja o ochronie siebie: „Nie jestem w stanie być tylko kimś na przeczekanie. Jeśli potrzebujesz czasu, to szanuję to, ale nie chcę siebie w tym gubić”. Warto też spojrzeć na to z jeszcze jednej strony, jeśli naprawdę ma w sobie siłę, by zakończyć ten związek, to będzie to robić niezależnie od tego, czy jesteś przy niej. I odwrotnie, jeśli tego nie zrobi, to nie dlatego, że Cię zabrakło, ale dlatego, że jeszcze nie jest gotowa lub nie może. Masz prawo podjąć decyzję, która będzie dobra również dla Ciebie. Jeśli czujesz, że sytuacja staje się dla Ciebie zbyt wyczerpująca emocjonalnie, możesz ją przerwać, nie z braku uczuć, ale z troski o siebie. W takiej relacji liczy się nie tylko to, jak ona się odnajdzie, ale też, czy Ty nie zatracisz siebie. Życzę powodzenia!
Z pozdrowieniami
Kacper Urbanek
Psycholog, diagnosta
4 miesiące temu
Zobacz podobne
Czy jestem chorobliwie zazdrosny?
to ja mam takie pytanie do Was :-). Mam dziewczynę, która jest ze mną, mówi mi, że mnie kocha.Mieszkamy oddzielnie ponieważ mamy dzieci.Spotykamy się prawie każdego dnie. I teraz mam problem, Ona chodzi na spotkania ze znajomymi, integracje oraz wyjazdy z grupą lecz beze mnie. Wśród tych znajomych jest mężczyzna, który kiedyś z nią był a teraz pracują razem. Partnerka zapewnia mnie,że nic do niego nie czuje i nie chce z nim być. Za każdym razem jak wychodzi z nimi i z nim do knajpy lub na wyjazd, to siedzę u siebie, sam, w mieszkaniu i myślę co ona tam robi?, czy podczas noclegu nie są jednak razem lub czy w knajpie nie siedzą blisko siebie a potem nie zastają sami i np. się przytulają lub całują. Czy to normalne, proszę o odpowiedź, czy jestem chorobliwie zazdrosny?. z góry dziękuje za odpowiedź
Okropnie boję się rodziców - ich opinii, zachowań, krzyków i wyzwisk. Żyję w wielkim lęku. Proszę o radę!
Cześć!
Mam 25 lat i nadal boję się opinii rodziców, ich zachowania, a także, że nie jestem dla nich wystarczający. Od wielu lat żyłem w przekonaniu, że rodzina jest najważniejsza i powinienem stać za nich murem. Dlatego starałem się być dobrym synem. Natomiast od pewnego czasu gdy wystąpiła u mnie depresja (CHAD), moje aktualne życie zmieniło się o 180 stopni. Panicznie boję się rodziców. Mój ojciec jest wysoko postawionym urzędnikiem, przez to nie miał dla mnie dużo czasu, gdy byłem młodszy, natomiast matka jest nauczycielką, mam wrażenie że moja obecność ją drażni. Ciągłe krzyki i wyzwiska, czasem rękoczyny. Próbowałem rozmawiać, czy może nie spróbować osobnej lub wspólnej terapii. Ale zostałem wyśmiany. Nie wiem co zrobić, wyprowadzić się przez jakiś czas jeszcze nie mogę, a samo przebywanie z nimi napawa mnie obawą. Przez to nie potrafię już nawiązywać nowych znajomości, boję się ludzi, praktycznie nie mam znajomych a co dopiero przyjaciół. Więc moje pytanie brzmi, czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji, czy jest jakaś szansa na nagły zwrot akcji, czy po prostu czekać, aż się wyprowadzę?!
Po odrzuceniu zaręczyn, nie wprost, partner nie chce mnie znać.
Witam, sprawa jest dość osobliwa i potrzebuje opinii osoby, która spojrzy obiektywnie na całą sytuację i jak mogę naprawić to co zrobiłam. Jestem z partnerem od 13 lat, od długiego czasu czekam na pierścionek i nic. Dużo razem przeżyliśmy, również trudnych chwil i nasz związek przetrwał mimo to i wiem, że się kochamy. Gdy zbliżały się jakieś okrągłe rocznice myślałam, że to może będzie ten moment, ale nic się nie zmieniało w naszej relacji. Wszyscy dookoła się zaręczali, a ja patrzyłam na to z boku. Cięgle ta sama gadka, co pierścionek zmieni, można być szczęśliwym i bez tego, tyle teraz rozwodów itd. itp. Niedawno znajoma wzięła ślub, zagadnęłam go o to i się pytam co maja inne, czego nie mam ja i znów ta sama śpiewka, ale zapewnia mnie, że mnie kocha. I dosłownie po paru dniach od tej rozmowy, na wyjeździe wakacyjnym ni stąd ni zowąd wyciąga pierścionek, a ja (nie wiem co we mnie wstąpiło, przecież go kocham ponad życie i tego chce) zamiast powiedzieć tak to powiedziałam, żeby się nie wygłupiał i że tak długo czekałam na oświadczyny, że nie chcę, żeby to robił, bo ja mu ciągle o tym gadam. Nie wiem co mnie napadło i czemu to powiedziałam, mimo że nie chciałam. Wiem, że się starał i dużo go to kosztowało, a teraz poczuł się odrzucony i nie chce mnie znać. Powiedział, że sama wybrałam i choć nie powiedziałam wprost, że nie nie przyjmuje pierścionka, to on chyba tak to odebrał. Powiedział, że go upokorzylam i to koniec. I nie wiem jak mogę wytłumaczyć, że go kocham i chcę z nim być. Tak go to ubodło, że w ogóle nie chce ze mną rozmawiać. Jak mogę to naprawić?
Kiedy jesteśmy uzależnieni od kogoś?
Kiedy jesteśmy uzależnieni od kogoś? Jak to się objawia? Jak to zakończyć?
Trudności w panowaniu nad gniewem, krzykiem, do tego brak tego uczucia do męża, co kiedyś.
Witam, od pewnego czasu, już w sumie ponad rok, mam taki problem, że jestem ciągle zdenerwowana.
Czasem mam dzień, że dosłownie wszystko mnie denerwuje, ale czasem jest też dobrze
Jestem mamą dwójki dzieci 1 i 4 lata
Jestem z nimi praktycznie sama, bo mąż pracuje za granicą, jest co weekend, ale narazie nie ma możliwości, aby został z nami
Pomocy od babć i innych osób z rodziny nie mam praktycznie żadnej
Każde wyjście do dentysty czy do fryzjera wiąże się z nerwami, a kto z nimi zostanie, kto się nimi zajmie itp
Od pewnego czasu mam taki problem, że krzyczę, po prostu nie potrafię rozmawiać, tylko we wszystkim widzę problem i od razu zaczynam krzyczeć (potem mam wyrzuty sumienia, że robię to niepotrzebnie), ale nie umiem inaczej.
Z mężem również dogadujemy się średnio, mimo że jak jest z nami to widzę, że się stara, dba o mnie i o dzieci, zawsze myśli o nas, mimo to ja w nim też widzę problem i mimo to, że wiem, że on robi coś dobrze, ja muszę wykrzyczeć, że wszystko co robi jest źle .
Wczoraj powiedział mi, że te moje krzyki i kłótnie bezsensowne są już nie do wytrzymania
Każde nasze zbliżenie jest dla mnie jak męczarnią. On naprawdę się stara, nie naciska na mnie, kupuje jakieś drobne i czasem też bardzo drogie prezenty dla mnie, ale ja nie czuję tego, co kiedyś. Nie lubię się już nawet całować, nie sprawia mi nic przyjemności i zmuszam się do tego, najchętniej zostałabym sama.
Nie wiem co ze soba robić, nie chce, żeby nasz związek się rozpadł przeze mnie
Mamy wspaniałe dzieci i nie wyobrażam sobie tego, że kiedyś moglibyśmy być osobno z mężem.
