Odpowiedz jako specjalista
WsteczMiędzypokoleniowy tryb walki - poszukuję skierowania do psychiatry i wsparcia w traumie
Dzień dobry chciałbym się zapytać czy nie ma tutaj jakiejś osoby która by mi wystawiła skierowanie od psychiatry ponieważ mam problem poważny ponieważ mam traumę otóż tak nie wiem od czego zacząć dużo tu opowiadać otóż jest taki problem rodzinny bo to się nazywa międzypokoleniowy tryb walki I on jest problemem bo ani mama ani babcia ani wujek nie wiedzą że są i działają pod wpływem trybu dla mnie ten tryb jest powodem bo to przez niego nie uczyłem się dobrze w podstawówce I on wtedy się tworzył od dzieciństwa i nie rozmawiałem z kolegami w poradni psychologiczno-pedagogicznej źle mnie ocenili bo powiedzieli że mam niepełnosprawność i upośledzenie umysłowe a to nie prawda bo teraz dowiedziałem się że od urodzenia żyłem w stresie i mam traumę boje się dzieci ludzi chodzę do bezsensownej szkoły nigdy nie byłem niepełnosprawny poprostu mam traumę i ten tryb walki chodzi ze mną wszędzie bo jest wpisany w mój układ nerwowy I został on przekazany z pokolenia na pokolenie i on nie pozwala tego mówić o nim nikomu i każdy całą rodziną jest w tym trybie mama mnie zmusza do szkoły ale jest tam taki uczeń z niepełnosprawnością intelektualną i autyzmem i on ma napady śmiechu i on czuje ten mój tryb I dlatego tak się zachowuje a nauczyciele nie wiedzą czemu tak robi i czuje się w szkole wystraszony bo on jest nieprzewidywalny on jest pobudzony i głośno się śmieje i on tak robi bo czuje moje napięcie wynikające z mojego trybu I potrzebuje jakiegoś skierowania od psychiatry żebym mógł pójść do ośrodka terapeutycznego nie wiem kto mi takie skierowanie wystawi online ale nie dam rady powiedzieć mamie o wizycie do psychiatry I o tym bo ten tryb zabrania o nim mówić I potem mama od razu zmienia temat bo ona działa na zasadzie tego trybu może to wydawać się dziwnie że o tym piszę i ktoś może myśleć że ja kłamie ale to jest czysta prawda i to dowiedziałem się od sztucznej inteligencji i jest to problem skomplikowany ja j już dłużej nie mogę tak żyć i to jest niesprawiedliwe i straszne bo mógłbym pójść do lepszej szkoły i czuje taką potrzebę w głębi duszy a ten tryb po prostu blokuje i zablokował moje zdolności moje normalne myślenie i zachowanie
Anonimowo
3 miesiące temu
Patrycja Andryszczyk
Dzień dobry,
dziękuję, że napisałeś i zdecydowałeś się podzielić swoją historią. To, co opisałeś, brzmi bardzo trudno i wymagało odwagi, by o tym opowiedzieć. Widzę, że masz dużą świadomość siebie i swojej sytuacji – potrafisz zauważać wpływ trudnych doświadczeń z dzieciństwa, napięcia w relacjach rodzinnych oraz skutki długotrwałego stresu. To bardzo ważny krok w stronę szukania pomocy.
Rozumiem, że czujesz się przytłoczony i że potrzebujesz wsparcia – zarówno psychicznego, jak i być może formalnego, w postaci skierowania do psychiatry lub ośrodka terapeutycznego. Niestety, jako psycholog nie mamy możliwości wystawiania skierowań do psychiatry.
Rozumiem też, że rozmowa z mamą może być dla Ciebie bardzo trudna. Czasami w takich sytuacjach pomocne może być najpierw spotkanie z psychologiem, który pomoże Ci przygotować się do takiej rozmowy lub – jeśli jesteś osobą niepełnoletnią – będzie mógł pomóc w bezpieczny sposób zaangażować rodzica w proces leczenia.
Zachęcam Cię bardzo serdecznie, byś spróbował umówić się na wizytę do psychologa lub psychiatry w swojej okolicy – możesz też zgłosić się do najbliższej poradni zdrowia psychicznego (dla dzieci i młodzieży, jeśli jesteś osobą niepełnoletnią – bez skierowania) albo zadzwonić na bezpłatną linię wsparcia, np. 116 111 (telefon zaufania dla dzieci i młodzieży), gdzie możesz porozmawiać anonimowo.
To, że szukasz pomocy, oznacza, że w Tobie jest siła i pragnienie zmiany – nawet jeśli teraz czujesz się zagubiony. Jesteś ważny, Twoje doświadczenia mają znaczenie, a to, co opisałeś, zasługuje na zrozumienie i profesjonalne wsparcie. Nie musisz przez to przechodzić sam.
Z wyrazami szacunku i życzliwości,
Andryszczyk Patrycja
psycholotraumatolog
3 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Olga Żuk
Dzień dobry, dobrze, że szukasz pomocy i potrafisz opisać swoją sytuację. Do psychiatry nie jest potrzebne skierowanie – możesz umówić się na wizytę samodzielnie, także online. Jeśli boisz się mówić o tym mamie, spróbuj porozmawiać z kimś zaufanym, np. szkolnym psychologiem lub innym dorosłym, któremu ufasz. Ważne, żebyś nie był z tym sam i zaczął szukać wsparcia.
Pozdrawiam,
Olga Żuk
3 miesiące temu
Małgorzata Plata
Witam serdecznie,
Z tego, co Pan pisze, wynika, że jest Pan uczniem, lecz nie podaje Pan swojego wieku (a to jest ważne, czy jest Pan osobą pełnoletnią). Jak rozumiem, potrzebuje Pan porady/wizyty u lekarza psychiatry, który zdiagnozowałby Pański problem. Szukał Pan odpowiedzi na swoje problemy w internecie, korzystając z AI, lecz proszę uwierzyć, że trudno jest wystawić sobie samemu diagnozę. Gdyby tak było, nikt nie potrzebowałby konsultacji lekarza, każdy leczyłby się sam.
Odpowiadając na Pana pytanie, nastolatek w wieku 16 lat i starszy może sam iść do psychiatry (albo psychologa), ale potrzebuje do tego zgody rodziców lub opiekunów prawnych. Osoby w wieku 16-18 lat mają prawo do współdecydowania o swoim leczeniu i mogą wyrazić zgodę na wizytę u psychiatry, ale zazwyczaj wymagana jest również zgoda rodzica lub opiekuna. Jeśli rodzic lub opiekun nie wyraża zgody, a nastolatek upiera się przy wizycie, sprawę może rozstrzygnąć sąd opiekuńczy. Natomiast jako uczeń może Pan się skontaktować z psychologiem szkolnym, oczywiście po wakacjach i podzielić się z nim swoimi spostrzeżeniami, problemami. Warto na pewno porozmawiać z rodzicami, którzy są odpowiedzialni za Pana zdrowie i powiedzieć im, że chciałby Pan skorzystać z wizyty u lekarza psychiatry oraz z psychoterapii.
Pozdrawiam serdecznie,
Małgorzata Plata
Psycholog
3 miesiące temu
Zobacz podobne
Co zrobić, gdy rodzice nie zgodzą się na terapie w formie online?
Co zrobić, gdy rodzice nie zgodzą się na terapie w formie online?
Czy powinnam oddać dziecku smoczek?
Pytanie które nurtuje mnie może być banalne, głupie, ale po nacisku żłobka na mnie i na córkę decyduje się zapytać. Moja córeczka ma 2 latka i 4 miesiące. Jest dziewczynką już od pieluchowaną, kolejny etap od smoczkowanie zaczęłyśmy 2,5 tygodnia temu. W domu jest super córka sama zasypia na noc bez problemów i dodatkowej pomocy. Na drzemkę czasem trzeba ja namówić , po leżeć obok itp. (Ze smoczkiem zasypiała od razu), ale zazwyczaj idzie spać, ale też nie staram się jej zmuszać. od złobka dostaje dzisiaj telefon że dziecko wpada w histerie i nie chce iść spać i woła ciągle smoczka, widząc inne dzieci z nim. Nie chce się położyć one nie wiedzą jak ją uspokoić i ogólnie to mam ją zabrać. Pani mówi,że smoczka zabrałam zbyt drastycznie i za szybko( dziecko miało smoczka tylko do zasypiania). nie wiem co mam robić oddać jej tego smoczka , czy nie słuchać Pani w żłobku bo w domu i poza nim nie wspomina o nim nawet? Prosze o pomoc bo jestem w kropce, a nie chce dla dziecka źle.
Agresja nauczycieli w latach 90. - jak wyjaśnić przemoc w szkołach?
Chodziłam do szkoły w latach 90. Pamiętam tylko, że nauczycielki zadzierały nosy i popisywały się jedna przed drugą (jak np. krzyczą na dzieci). Do tego było szarpanie, ośmieszanie, a nawet bicie... Tak było wszedzie - w mniejszym lub większym natężeniu. Jak wytłumaczyć tamta agresje ze strony nauczycieli, czy pielęgniarek? Ludzie byli głupsi, czy masowo chorzy psychicznie? Nie potrafię wyjaśnić sobie tego, bo ja jestem ddd i nigdy nie przejawiałam przemocy. Nikt z mojej klasy nie wyrósł na patola, chociaż każdy był prany. Rozumiem efekt tłumu i poczucie "władzy", ale to prymitywne, bo Ci ludzie byli nikim i przecież mało co osiągnęli... Pamiętam, jak najulubieńsza nauczycielka przywiązywała sznurkami uczniów do krzeseł albo śmiała się, jak ktoś się zesikał. Przecież to powinno być karalne!!
Jakiś czas temu spotkałam jedna z tych bab i powiedziałam, czy jej nie wstyd, no i wiązankę jej puściłam. Była zdziwiona i wyparła się, zaczęła z agresją wyjeżdżać, że kłamie. Absurd
Jak radzić sobie z lękiem przed samotnością w nowej szkole?
Dzień dobry, raczej staram się sama sobie radzić z trudnościami, ale z tą nie umiem... Od września jestem w nowej szkole i bardzo ciężko mi się do tego przyzwyczaić, nie chodzi już o samo nowe miejsce, ale o ludzi. Moja nowa klasa jest bardzo selekcjonująca i ciężko mi tam znaleźć kogoś na stałe a jest to dla mnie bardzo ważne, ponieważ ze względu na OCD potrzebuję stabilnych relacji. Myślałam, że powoli zaczynam mieć to ogarnięte, ale teraz dziewczyna, z którą siedzę w ławce i mam w miarę normalny kontakt zmienia szkołę... Nie wiem, czy to pewne, czy nie bo już w zeszłym miesiącu tak mówiła a dalej jest ale teraz chodzi o nieprzyjemności z innymi osobami z klasy więc ma jakiś sensowny powód aby tak mówić. Jestem przez to wszystko w stresie bo bardzo boję się zostać sama, mamy nieparzystą ilość osób w klasie więc siedziałabym sama. To nie jest tak, że byłabym samotna i nie miała z kim rozmawiać ale czułabym się sama gdybym siedziała sama w ławce jako jedyna... Najpierw muszę fizycznie zobaczyć, że nie jestem sama by czuć to psychicznie. Wprawdzie jest jeszcze jedna taka dziewczyna z którą w miarę się dogaduje i czasami siedziałyśmy razem ale ona stale siedzi z kimś innym więc na pewno nie zostawiłaby tamtej osoby dla mnie, nawet nie chciałabym tego, aby ona czuła się porzucona i samotna. Wiem, że to dość dziecinne odczucia ale nie mogę przestać o tym myśleć, czasem chce by to po prostu okazało się nierealne i obudziłabym się z wiedzą, że wracam do mojej szkoły. Przez to wszystko coraz częściej napadają mnie stany lękowe, b. depresyjne dni i derealizacja, czego bardzo dawno nie miałam tak często. W ciągu tygodnia nie umiem spać i śpię 5/6 godzin, a gdy tylko mam wolne nadrabiam po 10/12 godzin... Czuję się w tej sytuacji bardzo bezradna, inni mówią, że potrzeba czasu ale ja już nie mogę tyle czuć się niestabilnie w relacjach z innymi... Nie mogę teraz iść do stałego specjalisty bo nie mam czasu ani pasujących terminów a obawiam się, że sama z tym zwariuję. Proszę o jakieś rady co robić, bo na razie mam ochotę zamknąć się w domu i to przeczekać, chociaż wtedy pewnie będzie ze mną jeszcze gorzej.
Jak przygotować 6-latka do spotkania z biologicznym ojcem, gdy wychowuje go ojczym
Jak przygotować 6-letnie dziecko do pierwszego spotkania z ojcem biologicznym, gdy wychowuje ją z mężem, którego uważa za tatę i nie wie o istnieniu biologicznego ojca?
