Przez kłótnie, które wynikały z nadmiernego przywiązania partnera_ki do matki, zakończyliśmy związek. Ja kocham nadal, ale jest mi ciężko.
Celina
Agnieszka Wloka
Pani Celino,
przede wszystkim “nigdy nie mów nigdy” - póki żyjecie, zawsze macie szansę.
Teraz jednak myślę, że jest czas dla Pani - po pierwsze na terapię związaną z alkoholem i Pani osobistym uwolnieniem się od alkoholu, dwa- Pani przemedytowaniem kwestii tego związku - co było w nim dobrego, do uratowania, do wskrzeszenia, a co przeciwnie, musiałoby zupełnie z niego zniknąć.
Warto dać sobie nieco czasu, warto zainwestować troszkę w siebie, pobyć na łonie natury, poodpoczywać, porobić rzeczy, na które dotąd nie było czasu i dać sobie samej odsapnąć od związku, który sporo energii z Pani wyszarpał.
Agnieszka Wloka
Joanna Łucka
Dzień dobry,
Pani Celino, przykro mi, że mimo zaangażowania, ważna dla Pani relacja zakończyła się.
Pisze Pani o trudnościach w komunikacji, gdzie frustracje i niewygodne przemyślenia nie były omawiane na bieżąco, a wyrzucane w sytuacjach niesprzyjających konstruktywnej dyskusji - czyli m.in. pod wpływem alkoholu lub też w trakcie imprezy czy wieczornych wyjść. Forma zakomunikowania swoich odczuć poprzez krzyczenie, złośliwość czy krytykę, również będzie elementem uniemożliwiającym realne zmierzenie się z problemem i rozwiązanie go.
Pyta Pani, czy to możliwe, żeby kłótnie były powodem całkowitego rozpadu uczuć drugiej strony - tu musimy pochylić się nad rozumieniem słowa kłótnia. Zapewne sam akt niezgody i wybuchu raz na kilka miesięcy (jak zaznacza Pani w wiadomości) nie doprowadza bezpośrednio do końca relacji, jeśli na ogół - pomiędzy tymi ekspresyjnymi dyskusjami - partnerzy prowadzą dialog i sygnalizują sobie swoje potrzeby, ale także swoje frustracje czy obserwacje dotyczące drugiej osoby. Jeśli kłótnie będziemy rozumieć jako moment wybuchu wulkanu, gdzie magma wrze przez kilka tygodni, do momentu ostatecznego “ulania się”, to konflikt tak naprawdę trwa nieustannie pod powierzchnią, czekając na swój moment erupcji. Klimat emocjonalny panujący wówczas w relacji, napięcie, przeczuwanie, że coś jest nie tak, to trudny do zniesienia element wspólnego funkcjonowania - mimo tych dobrych i miłych momentów, czy ogólnego poczucia bycia kochanym. Reasumując - to, co bardzo często niszczy relacje i doprowadza do ich zakończenia to brak codziennej komunikacji (szczególnie tych trudnych myśli i odczuć ) i regulowania swoich emocji na bieżąco.
Opieka nad matką, czy też silna więź i przywiązanie mimo dorosłości to zagadnienie drażliwe, wymagające rozmów w odpowiednich warunkach i z odpowiednimi zasobami/siłami, by tak ważny temat podjąć. Rozumiem jednocześnie Pani frustracje wobec tej sytuacji - to niełatwe być w związku z osobą, która niejednokrotnie stawia rodzica ponad związek na różnych płaszczyznach - finansowych, emocjonalnych czy związanych z poświęcaniem czasu.
Życzę Pani wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka