Koledzy wyśmiewają się, przez co nie radzę sobie w skupieniu i zajęciach.
SW

Alina Borowska
Dzień dobry.
Nasze doświadczenia zostawiają w nas ślad. Bycie wyśmiewanym przez kolegów jest trudnym doświadczeniem, bywa, że traumatycznym. Możemy być potem szczególnie wyczuleni na podobne sytuacje. Z tego co Pan/ Pani pisze wyobrażam sobie, że bycie uczestnikiem lub nawet świadkiem awantur silnie aktywizuje układ nerwowy, mogą pojawiać się różne wyobrażenia, myśli,emocje, działania które to wzbudzenie długo podtrzymują.
Jeśli ta trudność utrudnia, ogranicza Pana/Pani życie, stanowi źródło cierpienia warto zacząć od omówienia jej konsultacji ze specjalistą.
Pozdrawiam serdecznie
Alina Borowska

Katarzyna Waszak
Dzień dobry!
Trudno udzielić wsparcia, mając tak mało informacji. Przede wszystkim słuchanie, czy uczestniczenie w awanturach, to przemoc. W związku z tym towarzyszące emocje mogą uniemożliwiać skupienie się, prawdopodobnie jest dużo lęku. Zachęcam do skorzystania z pomocy psychologa szkolnego i zgłoszenia przemocy rówieśniczej.
Pozdrawiam
Katarzyna Waszak

Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
zastanawia mnie w jakim zakresie potrzebna jest porada lub pomoc psychologiczna? Czy trudnością są konsekwencje wyśmiewania przez kolegów, czy może trudności ze skupieniem? Myślę, że warto doprecyzować wypowiedź tak, aby uzyskać odpowiednią pomoc :)
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta

Anna Martyniuk-Białecka
Dzień dobry SW,
Z tego, co piszesz przydałaby Ci się pomoc w poradzeniu sobie z trudną sytuacją jaka miała miejsce w szkole. To normalne, że kiedy doświadczamy wyśmiewania, obrażania jest nam trudno i źle. Czy masz tam jakąś zaufaną osobę dorosłą, która mogłaby Cię wesprzeć? Np. nauczyciela, z którym masz dobry kontakt, wychowawcę czy pedagoga, psychologa szkolnego?
Warto z kimś o tym porozmawiać!
Powodzenia,
psycholog Anna Martyniuk-Białecka

Agnieszka Wloka
Drogi SW
przede wszystkim nie obawiaj się korzystać z pomocy w szkole: wychowawca, psycholog, pedagog - ktoś dorosły komu ufasz. To są osoby które to, co im powiesz muszą zostawić dla siebie, a możesz nie tylko pójść do takiego kogoś, ale np. napisać przez dziennik. Poza tym rodzice - ktoś dorosły powinien wiedzieć o tym, co się dzieje i zareagować.
To, co przeżywasz, jest naturalne - na stres możemy reagować właśnie brakiem skupienia, problemem z nauką, pamięcią. Więc jedno, że ktoś dorosły pomoże Ci rozwiązać sprawę, a dwa to Twoja nauka sposobów radzenia sobie - podejścia do wyśmiewania inaczej - skupienia na osobach w klasie, które Cię nie wyśmiewają, z którymi możesz rozmawiać, przebywać; poszukanie albo zwyczajnie mocniejsze zaangażowanie w swoje hobby, skoncentrowanie sie na tym, co dobrze Ci idzie; może poszukanie fajnego zajęcia. Jednym słowem odejście od koncentracji na: “kto i za co mnie wyśmieje”, na “mam dziś coś fajnego do zrobienia…”jak potrzebujesz to dzwoń: Agnieszka Wloka tel. 662624352.

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologaZobacz podobne
Pewna matka z klasy mojego synka zadzwoniła do mnie, że mój syn jest gnębiony od pewnego czasu. Syn nic mi w domu takiego nie opowiada. Co w związku z tym mam zrobić? Syn nie chce się otworzyć, na pytanie czy chce zmienić szkołę odpowiada, że nie. Co mam robić?
TW samookaleczanie.
Nie wiem, jak mam porozmawiać z moimi rodzicami o tym, że się tnę.
Robię to od 2 lat, zaczęłam robić to z ciekawości i zakończyło się na tym, że gdy jestem czymś bardzo przytłoczona, zaczynam to robić. Nie robię tego jakoś często, ale teraz zdarza się to częściej. Nie robię tego też jakoś głęboko, ale obawiam się, że na jakimś prześwietleniu czy jakiś badaniach w końcu któreś z rodziców się dowie. Boję się zacząć o tym rozmowy, bo mój tata miał sam ciężkie dzieciństwo i stwierdziłby, że robię to po nic i on miał gorzej.
Z moją mamą różnie albo się na mnie wkurzy, albo mnie wysłucha, ewentualnie zleje mnie jak tata.
Kocham ich, ale nie potrafię z nimi o tym porozmawiać.
Boję się tego. Nie wiem, co mam z tym zrobić, bardzo bym chciała w końcu ściągnąć po pomoc.
Mówiłam o tym siostrze, ale ona nic z tym nie zrobi, pomimo że jest pełnoletnia. Przecież nie poproszę jej, aby za mnie o tym z nimi porozmawiała, a ja wole unikać takich tematów.
Co mam robić?
Przez ostatnie miesiące walczę z nowym wyzwaniem - wspieraniem mojego dziecka, które ma zdiagnozowane ADHD. Sytuacja jest dla mnie zupełnie nowa i mam wrażenie, że bez wsparcia specjalisty nie dam rady dowiedzieć się, jak najlepiej pomóc mojemu maluchowi radzić sobie z emocjami i trudnościami wynikającymi z tego schorzenia.
Staram się być cierpliwą mamą, lecz często zastanawiam się, czy postępuję właściwie. Stres u niego wywołują nieoczekiwane zmiany planów, co rzutuje na całe nasze rodzinne życie. Poszukuję skutecznych sposobów, które pomogą lepiej zarządzać emocjami synka i wspierać jego rozwój.
Jakie podejścia mogą wspomóc koncentrację i codzienne funkcjonowanie mojego dziecka, zarówno w szkole, jak i w domu? Chciałabym też wzmacniać naszą relację, aby mój syn mógł czuć się bezpiecznie i swobodnie, gdy dzieli się ze mną swoimi uczuciami.
Mam potrzebę dowiedzenia się, jak lepiej rozumieć potrzeby mojego dziecka i jak wspierać je w walce z codziennymi wyzwaniami.
Bardzo dziękuję.
Cześć, jestem tatą 10-letniego Jasia i naprawdę nie wiem już, co robić. Ostatnio Jaś zaczął unikać szkoły, każdego ranka płacze, boli go brzuch, a czasem mówi, że po prostu nie da rady... Nauczycielka też mówi, że jest wycofany i przestał się uczyć, chociaż kiedyś miałem same dobre oceny. To już trwa kilka tygodni i nie wiem, jak mu pomóc. Kiedy pytam, co się dzieje, nie potrafi mi powiedzieć… tylko mówi, że jest mu „niedobrze” i że „boi się szkoły”. Próbowałem wszystkiego, ale nic nie pomaga. Czy ktoś miałem podobne problemy z dzieckiem? Jak rozpoznać, czy to może być jakiś rodzaj lęku, a może po prostu stres związany ze szkołą? Będę wdzięczny za każdą radę
Dzień dobry, może to być dość długie ale postaram się szybko opisać problem.
Od roku mierzę się z nasilonymi objawami zaburzeń lękowych i OCD, od około 6 miesięcy skutecznie to leczę. Mimo że teraz praktycznie w ogóle nie widać u mnie tych chorobowych zachowań, to jak się pojawią wszyscy mnie obwiniają i czuję się nonstop winna.
Moim głównym problemem wcześniej były ogromne trudności z wyjściem z domu gdziekolwiek, teraz wychodzę praktycznie codziennie. Problem jest, gdy źle się czuję albo zachoruje, przez to, że chodzę jeszcze do szkoły to w takim wypadku wiadomo, że pójście do niej mi nie pomoże. Zawsze gdy próbuje wtedy zostać w domu by lepiej się poczuć, wszyscy, rodzice i znajomi zarzucają mi tylko, że mnie nie ma, że ich zawiodłam i wszystko wygląda jak rok temu, gdy nie było mnie w szkole tygodniami bez przerwy, teraz zdarza się to naprawdę raz na więcej niż dwa tygodnie.
Czuję się winna, że w takiej sytuacji nie wychodzę, wszyscy chcą by mnie chyba nie było, dla nich przestałam się liczyć z dniem rozpoczęcia moich problemów. Wcześniej idealna przyjaciółka i córka, która zawsze chodzi szczęśliwa i ma dobre oceny, z problemami już jest inną osobą, która tylko robi na złość innym. Nikt nie wierzy w postęp mojej terapii, gdy się na chwilę pogorszy.
Od roku nie czuję, że gdziekolwiek mam swoje miejsce, zawsze dla kogoś nie jestem wystarczająca. Jestem lubiana i kochana tylko, jak jestem zdrowa. Czuje się z tym źle, czasami mam ochotę nawet nie wiem czy umrzeć czy się od wszystkich odciąć. Nonstop jestem w poczuciu winy, wszyscy wiedzą, że jestem osobą bardzo empatyczną, a i tak mówią mi tylko, że robię same problemy i to im się wszystkiego odechciewa. Za każdym razem, gdy mi się pogarsza, nie mogę pójść do terapeuty, bo niby to nie pomaga ,mam tam nie chodzić i marnować czasu na naukę itp.
Mam wrażenie, że nie znam nikogo ani nawet siebie- wszyscy mają w głowie idealną wersję mnie, której nie umiem spełnić. Ja swojej własnej też nie umiem odzyskać. Nie mam siły chodzić do szkoły, męczy mnie ilość bodźców tam, staram się a jak raz się nie uda to jestem najgorsza. Bardzo mi z tym źle, a nie mam jak zwrócić się do terapeuty, więc piszę tutaj licząc na wsparcie.