Left ArrowWstecz

Od dobrych kilku lat mam problem z cieszeniem się swoimi zainteresowaniami i doszedłem do etapu, w którym strasznie mnie to męczy.

Od dobrych kilku lat mam problem z cieszeniem się swoimi zainteresowaniami i doszedłem do etapu, w którym strasznie mnie to męczy. Mam wiele zainteresowań, lubię sport, gry, książki, kino, esport, podróże. Niestety, gdy mam czas wolny, mam duży problem w czerpaniu przyjemności z tego, co robię. Gdy zaczynam książkę (nieważne czy jest świetna, przeciętna czy słaba) mam ochotę zacząć inną książkę, jednocześnie mam ochotę zagrać w grę i zrobić 20 innych rzeczy. Kończy się tym, że często na każdą z tych czynności poświęcę kilkanaście minut i nie zdążę się nawet w żadną z nich należycie wciągnąć. Nawet gdy zmuszę się do tego, by przez godzinę lub dwie skupić się na jednej rzeczy chęć zrobienia wszystkiego na raz odbiera mi przyjemność. Zmagam się z tą sytuacją od ... sam nie pamiętam jak długiego czasu. Mam 33 lata. Ostatnio odczuwam to jeszcze silniej z racji bardzo intensywnego i wyczerpującego okresu zawodowego, gdy wracam z pracy, nie mam ochoty na nic, a gdy mam dzień wolny, staram się zrobić wszystko na raz. Czy jest cokolwiek, co może pomóc mi wreszcie odpocząć i potrafić cieszyć się wolnym czasem, który mi pozostał? Doszedłem do wniosku, że pomimo tego, że robię rzeczy, które uwielbiam, to ta gonitwa w mojej głowie bardziej mnie męczy niż mi sprawia przyjemność, a i tak na koniec dnia czuję się sfrustrowany...
inne
User Forum

Krzysztof

1 rok temu
Katarzyna Ochal

Katarzyna Ochal

Panie Krzysztofie,

wyobrażam sobie, że takie funkcjonowanie musi być bardzo męczące i trudne. Mówi Pan też, że ten stan utrzymuje się, od kiedy Pan pamięta. Domyślam się więc, że sam pan próbował radzić sobie z tą trudną sytuacją, ale nie uzyskał Pan wystarczających dla siebie efektów. Czy myślał Pan o konsultacji swojego stanu z lekarzem psychiatrą lub z psychoterapeutą? Myślę, że warto poszukać pomocy u specjalisty, żeby poprawić własną jakość życia.

Życzę wszystkiego dobrego, Katarzyna Ochal

1 rok temu

Katarzyna Ochal

Psycholożka, Psychoterapeutka w trakcie szkolenia
Zobacz profilArrowRight

Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?

Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz

Dzień dobry,

z Pana opisu wynika, że obecna sytuacja jest dla Pana trudna i budzi przykre emocje. Próbował Pan to zmienić ale nie odniósł oczekiwanych rezultatów. Myślę, że na pewno konsultacja ze specjalistą byłaby pomocna oprócz tego sugerowałabym zadbanie o higienę psychiczna i tzw. work life balance. Piszę Pan o znacznym zmęczeniu spowodowanym pracą zawodową i próbie “nadrobienia” gdy ma Pan czas wolny. Być może pozwolenie sobie na “niecnierobienie” byłoby dobrym rozwiązaniem lub praktyka mindfulness (uważności) pozwoliłabym zakotwiczyć się “tu i teraz” z większą świadomością potrzeb ciała i umysłu.

Pozdrawiam

1 rok temu

Agnieszka Stetkiewicz-Lewandowicz

Psycholożka
Zobacz profilArrowRight
Katarzyna Waszak

Katarzyna Waszak

Dzień dobry!

Przyczyn takiego zachowania może być kilka. Czasem wykonywanie różnych zadań może być ucieczką przed doświadczaniem emocji, często trudnych, związanych z przykrymi doświadczeniami. To jakiś sposób unikania spotkania ze sobą. Napisał Pan, że ciągle coś robi, również w czasie wolnym. A czy odpoczywa Pan, troszczy się o siebie? Zachęcam do refleksji na ten temat. Gonitwa myśli też z czegoś wynika. Rozumiem, że utrudnia Panu czerpanie satysfakcji z bycia tu i teraz, bo jest Pan ciągle tam i wtedy.

Napisał Pan, że jest wyczerpany zawodowo. Proponuję zrobić sobie od czasu do czasu miniwakacje, np. spędzić chociaż godzinę w przyjemnym dla siebie miejscu, zaaranżowanym w/g Pana pomysłu, oddając się temu, co Pan lubi, aby odpocząć. Może warto sporządzić listę przyjemności, którym chciałby Pan poświęcić trochę czasu, planując kolejno, jak miałoby to wyglądać. 

Oczywiście dobrym rozwiązaniem jest skorzystanie z psychoterapii, aby bliżej poznać siebie, schematy funkcjonowania, doświadczenie bycia w relacji. Powodzenia

Katarzyna Waszak

 

1 rok temu

Katarzyna Waszak

Psychoterapeuta
Zobacz profilArrowRight
Left ArrowOdpowiedz jako specjalista

Zobacz podobne

Czy fikcyjny świat z filmu może zdominować moje życie i relacje?
Dzień dobry. Jakiś czas temu obejrzałam pewien film, który spodobał mi się tak bardzo, że zaczęłam myśleć o nim prawie bez przerwy. Świat przedstawiony w tym filmie tak mi przypadł do gustu, że świat realny teraz wydaje mi się strasznie nudny. Głównie mam na myśli ludzi, którzy przestali mnie interesować, a ich miejsce w mojej głowie zajęły postacie z tego filmu. Potrafię zająć się sprawami z życia codziennego, np. zrobić zakupy, lecz kompletnie nie interesuje mnie wchodzenie w jakiekolwiek relacje z prawdziwymi ludźmi, gdyż według mnie to właśnie postacie z filmu są ciekawe i intrygujące. Nie mam potrzeby kontaktu z realnymi osobami, bo żyję światem postaci fikcyjnych. Jest mi z tym bardzo dobrze, ale zastanawiam się, czy takie oderwanie od rzeczywistości jest jeszcze normalne? Czy być może już przekroczyłam pewną granicę? Uprzejmie proszę o odpowiedź.
Nic nie mówię u psychologa - paraliżuje mnie strach.
Podczas wizyty u psychologa paraliżuje mnie strach i nie mogę o niczym myśleć ani niczego powiedzieć, chcę po prostu uciec stamtąd jak najszybciej i jak najdalej, nigdy tam nie wracać. Z każdego, nawet najbłachszego powodu (np. ktoś jest zmęczony i powie do mnie, żebym się odczepił) wpadam w płacz. Nikt mnie nie rozumie. Nie uzyskam pomocy, bo wiadomo, że podczas wizyty nic nie powiem.
Witam, czy mają Państwo sposób
Witam, czy mają Państwo sposób na pokonanie lęku przed prowadzeniem samochodu? Pozdrawiam Sylwia
Czy mogę być w terapii, kiedy nie chcę siebie zmieniać? Chcę jedynie poznać przyczyny błędów i wyciągnąć wnioski.
Zastanawiam się, czy nadaję się na terapię w sytuacji, gdy nie chcę zmieniać myślenia o sobie, świecie i innych ludziach. Moim celem terapeutycznym jest znalezienie przyczyn błędów, które popełniłam, wyciągnięcie wniosków i naprawienie ich. Jednak psycholog mówi, że z takim nastawieniem nie nadaję się na terapię, gdyż zmiana myślenia o sobie, świecie i innych ludziach jest nieodzownym elementem psychoterapii. Ja jednak mam cele, które, tak, jak pisałam - leżą poza tymi obszarami. Dziękuję z góry za odpowiedź.
Witam, jestem świeżo po rozwodzie. Mąż zostawił mnie dla 9 lat młodszej dziewczyny.
Witam, jestem świeżo po rozwodzie. Mąż zostawił mnie dla 9 lat młodszej dziewczyny. Wcześniej mówił mi, że jestem bez ambicji, nie mam celu w życiu, bo zajmowałam się dziećmi, nie dążyłam do niczego przed urodzeniem dzieci, pracowałam w sklepach. On pielęgniarz i ratownik w czasie małżeństwa zrobił studia i magisterkę z pielęgniarstwa, w szpitalu poznał młodą pielęgniarkę. Mój problem jest taki, że porównuję się ciągle do niej, czuję się nikim, jestem teraz pokojówką w hotelu, nie mam nic żadnych studiów, nie mam talentu, żyje tylko dla dzieci, wstydzę się siebie, taki nikt.