Odpowiedz jako specjalista
WsteczCzy partnerka ma borderline? Ogromne wybuchy złości powodują, że nie chcę trwać dalej w naszym związku.
Dzień dobry.
Mam na imię Piotr. Mam 42 lata. Mieszkam obecnie w Niemczech. Co Panstwo sadzicie o mojej sytuacji?
Jestem z partnerką od 3 lat. W ogolnym rozrachunku jest porządna, pracowita i "fajna kobieta". Niestety jest też druga strona. Jest bardzo wybuchowa, bardzo wulgarna i często negatywnie nastawiona do ludzi. Wybuchy złości są uśredniając raz na tydzień, więc łatwo przeliczyć, że było tego już ok 150 razy. Doszedłem do punktu, że dalej nie dam rady. Wybuchy złości przychodzą znikąd. Jako zwykły człowiek nie mogę zrozumieć, jak można o takie drobnostki być tak nerwowym. Gdy ma taki wybuch, to mam wrażenie, że się nie kontroluje. Wyzywa mnie, krzyczy na cały głos, sąsiedzi to słyszą (wstyd mi przed sąsiadami). Mam nawet wrażenie, że gdybym ja nie był spokojny, a wybuchowy, to mogla by mi wbić nóż. Gdy próbuję porozmawiać z nią racjonalnie, to jest znów krzyk. A wiem, że potrafi rozmawiać racjonalnie, bo ma syna w wieku 20 lat, który jest "nieporadny" i z nim rozmawia bardzo racjonalnie. Jedyny sposób, żeby nie było wybuchów złości to moja pełna uległość wobec niej, ale to się nigdy nie wydarzy. Na początku myślałem, że jest to kwestia ułożenia naszego związku. Ale dzisiaj wiem, że to jest głębszy problem i sami sobie z tym nie poradzimy. Problem w tym, że mimo faktu, że mam do niej uczucia (choć już dużo mniejsze niż wcześniej) i nie chce kończyć tego związku, to niestety bede musiał to zrobić. Czytałem troche o tym i może to być ten problem "borderline". Ona za młodu straciła matkę i miala bardzo ciężką sytuacje. Na koniec dodam, ona uważa, że to wszystko moja wina i o jakiekolwiek terapii nie chce słyszeć.
Dziekuje bardzo za jakakolwiek odpowiedz.
Pit
1 rok temu
Małgorzata Kardasz
Dzień dobry,
W swojej wiadomości opisuje Pan trudy bycia w związku z osobą, którą opisuje Pan jako „wybuchową”.
Z jednej strony czytam, że uważa Pan, iż musi się rozstać ze swoją partnerką. Z drugiej strony wyobrażam sobie, że uczucia jakie Pan do niej żywi mogą przemawiać za pozostaniem w takiej relacji.
Takie związki choć często pełne ciepłych uczuć potrafią ranić obie strony. Ważne jest, żeby wiedział Pan, że nie ma jednej, słusznej decyzji w tej sytuacji. Ma Pan prawo zarówno do zadbania o siebie poprzez zakończenie związku, jak i do dalszej inwestycji w relację.
Zachęcam do głębszego przyjrzenia się swoim motywacjom. Często łatwiej jest nam to zrobić w obecności drugiej, życzliwej nam osoby- może to być przyjaciel, albo, jeśli ważna dla Pana jest bezstronność, terapeuta.
Jeśli podejmie Pan decyzję pozostanie w związku zachęcam do zapisania się na bezpłatny program dla bliskich osób, które zmagają się z trudnościami kontroli impulsów (a zachowania, które Pan opisuje sugerują taką trudność u partnerki). Takie programy prowadzone są również online, a ich listę znajdzie Pan na stronie Polskiego Towarzystwa Terapii Dialektyczno- Behawioralnej. Spotkania takie pomogą w zrozumieniu trudności partnerki i nauczą strategii radzenia sobie w gorszych momentach w związku.
Życzę powodzenia w odnalezieniu najlepszej dla siebie ścieżki!
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Zofia Kardasz
Dzień dobry,
jeżeli zarówno Pan, jak i partnerka chcecie poprawić jakość Waszej relacji i lepiej się dogadywać, to proponowałabym skorzystanie z psychoterapii dla par. To będzie czas i miejsce, w którym będziecie mogli przyjrzeć się Waszej relacji i popracować nad tym, żeby była bardziej satysfakcjonująca dla obu stron.
Rozumiem, że partnerka nie chce skorzystać z tej formy pomocy, ale może warto podjąć jeszcze próbę rozmowy o tym, jak Pan się czuje w relacji. Innym rozwiązaniem jest skorzystanie z psychoterapii indywidualnej i odnalezienie siebie - własnych potrzeb i możliwych rozwiązań w zaistniałej sytuacji.
Pozdrawiam serdecznie
Zofia Kardasz
1 rok temu
Paweł Leja
Pit, byłbym ostrożny w diagnozowaniu Twojej partnerki. Objawy mogą wskazywać na różne rzeczy. Natomiast zastanawiam się, czego Ty potrzebujesz? Na jakie pytania szukasz odpowiedzi? Doświadczasz przykrych rzeczy, a jednak jesteś z partnerką od 3 lat. Myślałeś, żeby to skonsultować, przyjrzeć się temu ze specjalistą? A co Ty sądzisz o swojej sytuacji? Jak Ty się czujesz w tym związku?
mniej niż godzinę temu
Gabriela Hombek
Witam. Po I - nie musi to być zaburzenie. Proponuje by partnerka przebadała się na poziom hormonów tarczycy. Dokładniej mówiąc Aty -TPO, wyjdzie czy ma niedoczynność. Takie objawy o jakich Pan pisze często towarzyszą właśnie zaburzeniom hormonalnym. Pozdrawiam
Gabriela Hombek
Specjalista Terapii uzależnień
mniej niż godzinę temu
Katarzyna Rosenbajger
Witam,
Widzę, że ciężko panu z powodu częstych napadów złości pana partnerki. Cieszę się, że prosi pan o pomoc dla siebie, bo niestety jeśli partnerka nie widzi problemu i mówi , że nie potrzebuje pomocy, to będzie bardzo trudno z nią pracować.
Proszę skoncentrować się na sobie i umówić do psychologa lub terapeuty, który pomoże panu przepracować pana emocje oraz fakt, że pomimo negatywnego traktowania przez partnerkę, jest pan nadal w tym związku.
Nikt nie ma prawa tak pana traktować, bo jest to przemoc, która nie powinna być normą oraz normalnością w żadnym związku.
K Rosenbajger
Psychoolog
1 rok temu
Zobacz podobne
Czy jest sens ponawiać proces diagnozy?
Czy jest sens ponawiać proces diagnozy? Od zawsze był ze mną "problem". Nikt z dorosłych się jednak mną nie interesował i zaczęłam coś że sobą dopiero po 20. urodzinach. Trafiłam na psychiatrę, który bez dokładniejszej diagnozy zlecił mi dużo leków w wysokich dawkach. Było ze mną jeszcze gorzej. Trafiłam do szpitala z ciężką depresją I podejrzeniem zaburzeń osobowości - nieokreślonych. Tam zaczął się proces diagnozy. Zrobiono 2 testy - scid 5 oraz mmpi 2. Z obu nic konkretnego nie wyszło + po ich zrobieniu miałam tylko jedną 15- minutową rozmowę z psychologiem (tak, tylko jedną rozmowę przez cały pobyt w szpitalu (2 msc)). Mimo to na siłę wpisali diagnozę zaburzeń osobowości mieszanych. Na jakiekolwiek pytania - unikali odpowiedzi. Poczułam się olana. Następnie ta diagnoza została zanegowana przez 2 psychoterapeutów spoza ośrodka - oboje podejrzewają autyzm. Chciałabym sobie pomóc, ale nie wiem, czy podchodzenie do diagnozy kolejny raz nie sprawi, że będzie gorzej. Bo po ostatnim razie leki oraz to jak sam proces "diagnozowania" wyglądał... skończyłam bardzo źle. Jeśli nawet... to jakbym miała się za to zabrać, aby ponownie nie ucierpieć?
Mąż ma podejrzenie ukrytego narcyzmu - czy zaproponowana metoda terapii będzie skuteczna?
Szanowni Państwo,
mój mąż rozpoczął terapię w związku z podejrzeniem narcyzmu ukrytego. Na drugim spotkaniu jego terapeuta zaproponował pracę nad metodami, by ulepszyć małżeństwo i chyba w tym kierunku będą szli. Czy to dobra forma pracy? Jakaś metoda? Mam obawy, że to strata czasu, byliśmy już z mężem na terapii i mimo jego wielkich obietnic nie zmieniło się absolutnie nic.
Regresja wieku u młodej dorosłej z autyzmem i borderline - czy to normalne?
Chciałabym się podzielić czymś, co rzekomo jest "dziwne" I "odrażające" co dla mnie jest niczym złym, a wręcz mi pomaga. Za niedługo kończę 18 lat, szykuje osiemnastkę, wielkimi krokami wkraczam w dorosłość i jest mi to mówione, żebym się nauczyła samodzielności. Ogólnie zanim zacznę, chce tylko wspomnieć, że jestem na leczeniu farmakologicznym i mam zdiagnozowany autyzm I Osobowość borderline. Głównie chodzi o to, że już od naprawdę długiego czasu mam regresje wieku, czyli mentalnie się cofam do wieku małego dziecka. Z tego, co czytałam, jest to pewien sposób na odreagowanie i tak w sumie to stosuje, a raczej nie stosuje, tylko automatycznie wpadam w ten stan regresji. Gdy jestem w swoim pokoju (sama), biorę smoczka i leżę w łóżku, oglądając jakieś kreskówki, czy inne tego typu rzeczy, staje się mniej komunikatywna i używam zdrobnień. Natomiast jak dostaje regresji w miejscu publicznym to się nie "obnoszę" takim zachowaniem. Jedynie wtedy jestem mniej komunikatywna, ale tak to nic poza tym zewnętrznie. Wiem, ze to może spowodować odrazę. W końcu po paru latach odważyłam się powiedzieć rodzicom o tym i mają mieszane uczucia. Ja nie wiem, czy mama żartuje, czy serio jest sfrustrowana, że mówi mi o spaleniu smoczka. Ja rozumiem, jakbym jeszcze chodziła i się tym chwaliła, ale nawet moi przyjaciele o tym nie wiedzą i nie było ani jednego momentu gdzie bym się tym obnosiła. W pełną regresję wchodzę tylko i wyłącznie w swoim pokoju, jeszcze w godzinach wieczornych, biorę do buzi swojego smoczka. Bardzo mi to pomagało i dalej pomaga, myślałam, ze jak powiem rodzicom, jeszcze jak mam już od dawna te diagnozy, to zrozumieją, ale tata czuje zakłopotanie, ale jeszcze to akceptuje, to mama jest wściekła. Bardzo mnie to smuci. Czy ten mój "przypadek" jest naprawdę nienormalny? Regresja wieku wcale mi nie szkodzi życiu, a wręcz pomaga, bo wtedy wchodzę mentalnie w takie dziecko, które żyje beztrosko. Jedynie kto to rozumie to mój chłopak (jesteśmy już razem 3 lata) on mnie akceptuje, jaka jestem, mimo moich przypadłości i zaburzeń.
Jak pokonać lęk przed bliskością i budować zdrowe relacje?
Zmagam się z trudnościami w nawiązywaniu bliskich relacji z ludźmi. Bardzo chciałabym móc zbudować głębsze więzi, ale paraliżujący lęk przed odrzuceniem i krytyką mnie przed tym powstrzymuje. Często wycofuję się, zanim relacja zdąży się rozwinąć. Tęsknię za bliskością i zrozumieniem, ale nie wiem, jak pokonać te blokady. Co mogę zrobić? Jakiś czas temu zdiagnozowano u mnie zaburzenie osobowości, ale tak myślę, czy nie mam jeszcze jakiegoś lęku..
Odkąd mój brat trafił do więzienia, wszystko w moim życiu nie układa się dobrze
Dzień dobry. Mam na imię Jessica, mam 22 lata. Odkąd mój brat trafił do więzienia, wszystko w moim życiu nie układa się dobrze i zamienia się w duże problemy. Przytłacza mnie wzięcie odpowiedzialności za córkę brata i za pomoc związaną z odsiadką w zakładzie karnym. Od Lipca wszystkie swoje pieniądze przeznaczam, by mu pomóc i płacić alimenty. Od rodziców nie mam żadnego wsparcia. Czuje się obojętna moim życiem i kompletnie olewam sobie moja przyszłość. Czuje dziwny niepokój i jak bym była kompletnie kimś innym. Nie mam siły na nic i nic mi się nie chce. Straciłam chęci na wszystko, co się wokół mnie dzieje. Mam wrażenie, że wszyscy są przeciw mnie. Do tego pojawiło sio uzależnienie od narkotyków, dzięki nim czuje się lepiej i nie myślę, że mój brat spędzi 5 lat w więzieniu. Bardzo za nim tęsknie i jest mi źle bez niego. Nikt mnie nie rozumie i nie wyrażam swojego zdania na wiele tematów, bo wole przemilczeć niż popadać w bezsensowną dyskusję. Zasłużyłam się na 10 tysięcy, by nie odstawać od przyjaciółek i ciągle się o nich czegoś prosić.
