WsteczPomoc dla dziecka 10 lat z niebieskimi kartami - przemoc domowa
Gdzie szukać pomocy dla dziecka 10 lat, mamy dwie niebieskie karty, jesteśmy ofiarami przemocy domowej
Dorota
Odpowiedz jako specjalista
Katarzyna Kania-Bzdyl
Pani Doroto,
jeśli dziecko uczęszcza do szkoły publicznej, to tam może realizować z pedagogiem szkolnym lub psychologiem szkolnym zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne lub uzyskiwać wsparcie psychologiczne w formie bezpłatnej. Dodatkowo działają też lokalne już w mniejszych miastach Ośrodki Interwencji Kryzysowej, które również w formie bezpłatnej proponują różne spotkania, warsztaty. Można też zasięgać opinii w MOPS-ie, czyli w Miejskim Ośrodku Pomocy Społeczne oraz w CUS-ie, czyli w Centrum Usług Społecznych.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
Martyna Jarosz
Dzień dobry,
Można skorzystać z pomocy psychologa szkolnego, który może udzielić wsparcia dziecku oraz wskazać dalsze kroki. Warto umówić spotkanie i omówić możliwości działania. Podczas procedury Niebieskiej Karty można skorzystać również z pomocy MOPS, który oferuje pomoc psychologiczną dla dzieci i dorosłych oraz wsparcie w sytuacjach związanych z przemocą domową. Można również skontaktować się z Niebieską Linią tel. 800 120 002, gdzie można uzyskać informacje o dalszych krokach prawnych i pomocowych.
Pozdrawiam
Martyna Jarosz
Marta Łuszczykiewicz
Dzień dobry,
Pani Doroto, nie doprecyzowała Pani, o jaki rodzaj pomocy chodzi, czego Pani z dzieckiem potrzebujecie.
Możliwości są różne, w zależności od sytuacji.
Jeżeli potrzebuje Pani bezpiecznego miejsca, zawsze może Pani zgłosić się do lokalnego OIK - Ośrodka Interwencji Kryzysowej, to placówki, które świadczą pomoc całodobową, często mają możliwości zakwaterowania na jakiś czas.
Tam również uzyska Pani pomoc doraźną dla dziecka i siebie, wsparcie psychologiczne, pomoc w ustaleniu kolejnych kroków w tej sytuacji.
Jeżeli natomiast decyduje się Pani zostać w domu, a widzi potrzebę pomocy psychologicznej dla dziecka, to może Pani zgłosić się z dzieckiem do Poradni Zdrowia Psychicznego lub ośrodka referencyjnego leczenia psychiatrycznego/pomocy psychologicznej. Lista ośrodków dostępna jest w Internecie z podziałem na województwa i miasta.
Zgłoszenie sytuacji do placówki szkolnej, do której uczęszcza Pani dziecko, również może być dobrym rozwiązaniem. Na wniosek rodzica szkoła może zapewnić dziecku spotkania ze szkolnym psychologiem lub pedagogiem.
Mam nadzieję, że znajdzie Pani oczekiwaną pomoc.
Pozdrawiam
Marta Łuszczykiewicz
Klaudia Miłowska
Dzień dobry Pani Doroto,
zachęcam do skorzystania z bezpłatnego telefonu Niebieskiej Linii dostępnego przez całą dobę nr 116 123 lub z czatu online dostępnego również przez całą dobę na stronie https://116sos.pl/ Tam będzie Pani miała możliwość porozmawiać z konsultantem/konsultantką specjalizującym się w przeciwdziałaniu przemocy, którzy doradzą działania adekwatne do Pani sytuacji oraz miejsca zamieszkania.
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego.
Natalia Orlecka
Dla dziecka w wieku 10 lat pomocy należy szukać w następujących miejscach:
- Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR) – oferuje wsparcie psychologiczne i pomoc ofiarom przemocy, również dzieciom.
- Ośrodek Interwencji Kryzysowej – większość miast i powiatów ma takie ośrodki, gdzie można zgłosić się bez skierowania, także z dzieckiem.
- Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna – oferuje bezpłatną pomoc psychologiczną i terapeutyczną dla dzieci.
- Szkolny psycholog lub pedagog – może pomóc dziecku w codziennym funkcjonowaniu, a także wesprzeć Was w dalszym kierowaniu sprawy.
- Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS/MOPS) – jeśli prowadzona jest procedura Niebieskiej Karty, to tam również powinno być wsparcie dla dziecka, np. kontakt do psychologa dziecięcego.
- Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży – 116 111 – dziecko może zadzwonić anonimowo i porozmawiać z psychologiem.
- Fundacje i stowarzyszenia zajmujące się przemocą domową – np. Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę, Centrum Praw Kobiet, Niebieska Linia.
Pozdrawiam serdecznie,
Natalia Orlecka
Justyna Karaś
Dzień dobry pani Doroto,
W przypadku, gdy Pani i dziecko doświadczają przemocy i założone zostały już niebieskie karty, możecie skorzystać z przykładowych form bezpłatnego wsparcia:
- Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS) - tam trafiają informacje dotyczące niebieskich kart. Pracownik socjalny, psycholog ośrodka lub asystent rodziny powinien zaoferować wsparcie Pani w obecnej sytuacji, a także zorganizować pomoc psychologiczną dla dziecka.
- Ośrodek Interwencji Kryzysowej (OIK) - działa w każdym większym mieście, oferując bezpłatną pomoc psychologiczną w kryzysie, dla osób dorosłych i dzieci.
- Szkoła - warto nawiązać kontakt z psychologiem szkolnym, informując go o sytuacji dziecka. Umożliwi to otrzymania wsparcia także w szkole.
- Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna (PPP) - jeśli w Pani mieście funkcjonuje poradnia, można zgłosić się tam z prośbą o konsultacje dla dziecka.
Warto w tej sytuacji zadbać też o swoje zdrowie i emocje, korzystając ze wsparcia psychologicznego. Często także, czy to przy OPS, czy OIK, funkcjonują grupy wsparcia dla osób dorosłych doświadczających przemocy.
Życzę Pani i dziecku dużo spokoju i znalezienie miejsca, odpowiedniego dla Waszych potrzeb.
Katarzyna Organ
Pani Doroto
przede wszystkim - lokalny ośrodek interwencji kryzysowej - wnioskuję, że mieszkacie ze sprawcą.
MOPS - opieka społeczna również może będzie mogła pomóc
112 - każdorazowo wzywać policję
Są fundacje i towarzystwa wspierające osoby doświadczające przemocy:
- niebieska linia 800 120 002
- Centrum Praw Kobiet
więcej informacji można uzyskać poniżej:
https://www.gov.pl/web/gov/skorzystaj-z-pomocy-dla-osob-dotknietych-przemoca-w-rodzinie
Pracownia Psychoterapii Wolne Myśli
Dzień dobry,
bardzo mi przykro, że muszą Państwo mierzyć się z tak trudną sytuacją. Poniżej przedstawiam profesjonalne i konkretne kroki, gdzie można szukać pomocy dla dziecka i dla siebie jako rodziny doświadczającej przemocy:
1. Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS) / Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie (MOPR)
Ponieważ macie Państwo założone Niebieskie Karty, OPS lub MOPR powinien być już zaangażowany w pomoc. Warto zwrócić się do pracownika socjalnego prowadzącego sprawę z prośbą o:
- wsparcie psychologiczne dla dziecka,
- dostęp do specjalisty psychotraumatologa lub psychologa dziecięcego,
- pomoc w zabezpieczeniu bezpieczeństwa (np. zmiana miejsca zamieszkania, hostel, ośrodek interwencji kryzysowej).
2. Ośrodek Interwencji Kryzysowej (OIK)
To miejsca, gdzie można zgłosić się bez skierowania. Oferują pomoc:
- psychologiczną (również dzieciom),
- prawną,
- interwencyjną (np. schronienie w sytuacji zagrożenia).
Znajdują się w większości większych miast. Można znaleźć najbliższy, wpisując w wyszukiwarkę „Ośrodek Interwencji Kryzysowej + nazwa miasta”.
3. Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna (PPP)
PPP oferuje bezpłatną diagnozę i wsparcie psychologiczne dla dzieci. Można zgłosić się bez skierowania. Dziecko może tam otrzymać:
- konsultacje psychologiczne,
- terapię indywidualną lub grupową,
- opinię pomocną w szkole.
4. Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – 116 111
Dziecko może zadzwonić anonimowo i bezpłatnie, jeśli chce z kimś porozmawiać. Linia czynna jest codziennie, 24 godziny na dobę.
5. Fundacje i organizacje pozarządowe
Takie jak:
Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę – oferuje pomoc dzieciom-ofiarom przemocy, także online,
Centrum Praw Kobiet – jeśli sprawa dotyczy również przemocy wobec matki,
Stowarzyszenie Niebieska Linia – prowadzi porady, pomoc psychologiczną, prawną i interwencyjną.
6. Zgłoszenie przemocy – Policja lub Prokuratura
Jeśli przemoc trwa nadal lub istnieje zagrożenie, można (i warto) ponownie zgłosić sprawę na policję. Z dwiema Niebieskimi Kartami sprawa powinna być monitorowana, ale jeśli nie ma reakcji, warto domagać się interwencji – także z pomocą prawnika lub organizacji pomocowej.
Proszę pamiętać – nie jesteście Państwo sami, a wsparcie istnieje i można z niego korzystać. Pomoc dziecku w takiej sytuacji to odważny i najważniejszy krok.
Z wyrazami szacunku
Pracownia Psychoterapii Wolne Myśli (Weronika Berdel)
Aleksandra Wincz- Gajda
Dzień dobry, Pani Doroto, jako pierwsze miejsce polecałabym po prostu Ośrodek Interwencji Kryzysowej. Najczęściej takie ośrodki działają przy Miejskich Ośrodkach Pomocy Społecznej/ Miejskich Ośrodkach Pomocy Rodzinie. Powinna tam Pani zostać przekierowana do odpowiedniego miejsca- na przykład: Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży. Można też poszukać pomocy na stronie fundacji Dajemy Dzieciom Siłę. Znajdzie tam Pani infolinię dla rodziców, wiele informacji o możliwościach wsparcia, a także numer telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży: 116 111.
Pozdrawiam serdecznie,
Aleksandra Wincz- Gajda
psycholog, psychoterapeuta
Katarzyna Rynkiewicz
Dzień dobry,
w momencie wszczęcia procedury Niebieskiej Karty sprawa trafia to Zespołu Interdyscyplinarnego działającego zazwyczaj przy Gminnym lub Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej - w tym miejscu powinna Pani uzyskać szczegółowe informacje dotyczące pomocy psychologicznej. W gminie gdzie Pani mieszka, również powinien funkcjonować Ośrodek Interwencji Kryzysowej, gdzie również można zgłosić się po pomoc.
Zachęcam również do skorzystania z Ogólnopolskiego Pogotowia Niebieska Linia https://niebieskalinia.info/ i ich bezpłatnego, całodobowego numeru telefonu 800 12 00 02. W zakładce Baza Placówek znajdzie Pani informacje o lokalnych miejscach wsparcia.
Pozdrawiam
Katarzyna Rynkiewicz
psycholog, psychoterapeuta systemowy w trakcie certyfikacji
Aleksandra Żochowska
Dzień dobry. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że bardzo doceniam fakt, że w tak trudnej sytuacji poszukuje Pani wsparcia. Doświadczenie przemocy domowej jest czymś bardzo trudnym i obciążającym (fizycznie i psychiczne) i to ważne, aby w takiej sytuacji Pani dziecko i Pani nie zostawali sami. Jeśli chodzi o pomoc dla dziecka, na początek zachęcam do kontaktu z "Telefonem dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci" 800 100 100. Od poniedziałku do czwartku można dzwonić w godzinach 10:00-14:00, natomiast w piątki telefon jest czynny w godzinach 12:00-15:00. Na telefonie pracują różni specjaliści np. psycholog, pedagog, ekspert ds. standardów ochrony dzieci czy prawnik. Dyżury z psychologiem odbywają się w poniedziałki i środy, natomiast dyżur z prawnikiem odbywa się w piątki - zachęcam do skontaktowania się zwłaszcza z tymi specjalistami. Po dokładnym opisaniu swojej sytuacji z pewnością otrzyma Pani konkretne wskazówki. Innym numerem telefonu, gdzie może uzyskać Pani wsparcie, jest "Niebieska linia" 800 120 002, która działa całodobowo. W międzyczasie zachęcam do zapewnienia dziecku (a także sobie) dostępu do stałej pomocy psychologicznej - np. w szkole, poradni psychologiczno-pedagogicznej, prywatnie lub w ramach NFZ. Natomiast w sytuacji, kiedy którykolwiek z domowników doświadcza przemocy, najlepiej jest każdorazowo dzwonić pod numer alarmowy 112 - policja ma różne możliwości zapewniania bezpieczeństwa osobom doświadczającym przemocy np. może dać osobie stosującej przemoc natychmiastowy nakaz opuszczenia mieszkania. Ponadto w każdym mieście i gminie powinny znajdować się Centra Interwencji Kryzysowej, które zapewniają całodobowe wsparcie psychologiczne, prawne czy hostel interwencyjny dla rodzin uciekających przed przemocą. Mam nadzieję, że powyższe informacje będą dla Pani pomocne.
Pozdrawiam serdecznie!
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Dzień dobry, może to być dość długie ale postaram się szybko opisać problem.
Od roku mierzę się z nasilonymi objawami zaburzeń lękowych i OCD, od około 6 miesięcy skutecznie to leczę. Mimo że teraz praktycznie w ogóle nie widać u mnie tych chorobowych zachowań, to jak się pojawią wszyscy mnie obwiniają i czuję się nonstop winna.
Moim głównym problemem wcześniej były ogromne trudności z wyjściem z domu gdziekolwiek, teraz wychodzę praktycznie codziennie. Problem jest, gdy źle się czuję albo zachoruje, przez to, że chodzę jeszcze do szkoły to w takim wypadku wiadomo, że pójście do niej mi nie pomoże. Zawsze gdy próbuje wtedy zostać w domu by lepiej się poczuć, wszyscy, rodzice i znajomi zarzucają mi tylko, że mnie nie ma, że ich zawiodłam i wszystko wygląda jak rok temu, gdy nie było mnie w szkole tygodniami bez przerwy, teraz zdarza się to naprawdę raz na więcej niż dwa tygodnie.
Czuję się winna, że w takiej sytuacji nie wychodzę, wszyscy chcą by mnie chyba nie było, dla nich przestałam się liczyć z dniem rozpoczęcia moich problemów. Wcześniej idealna przyjaciółka i córka, która zawsze chodzi szczęśliwa i ma dobre oceny, z problemami już jest inną osobą, która tylko robi na złość innym. Nikt nie wierzy w postęp mojej terapii, gdy się na chwilę pogorszy.
Od roku nie czuję, że gdziekolwiek mam swoje miejsce, zawsze dla kogoś nie jestem wystarczająca. Jestem lubiana i kochana tylko, jak jestem zdrowa. Czuje się z tym źle, czasami mam ochotę nawet nie wiem czy umrzeć czy się od wszystkich odciąć. Nonstop jestem w poczuciu winy, wszyscy wiedzą, że jestem osobą bardzo empatyczną, a i tak mówią mi tylko, że robię same problemy i to im się wszystkiego odechciewa. Za każdym razem, gdy mi się pogarsza, nie mogę pójść do terapeuty, bo niby to nie pomaga ,mam tam nie chodzić i marnować czasu na naukę itp.
Mam wrażenie, że nie znam nikogo ani nawet siebie- wszyscy mają w głowie idealną wersję mnie, której nie umiem spełnić. Ja swojej własnej też nie umiem odzyskać. Nie mam siły chodzić do szkoły, męczy mnie ilość bodźców tam, staram się a jak raz się nie uda to jestem najgorsza. Bardzo mi z tym źle, a nie mam jak zwrócić się do terapeuty, więc piszę tutaj licząc na wsparcie.
Witam, jestem młodą osobą, w tym roku skończę 18 lat.
Jestem w związku 7 miesięcy i właśnie z tym mam problem.
Mam na myśli, że czuje, że jestem zbyt "uzależniony" od swojej partnerki. Potrafię wpadać w panikę, gdy nie odpisuje mi dłużej niż parę minut, od razu mam w głowie najczarniejsze myśli, że może mnie zdradzać i wpadam w panikę. Staram się walczyć również z moją zazdrością, która potrafi się uaktywnić nawet w błahych sprawach. Potrafię być zazdrosny o nawet najmniejszą jej interakcją z drugim człowiekiem. Jest to naprawdę bardzo męczące. Dziś dowiedziałem się, że przyjdzie do niej na noc koleżanka i już na samą myśl kipię z zazdrości. Nie wiem, jak mam sobie z tym radzić staram się, żeby nie rzutowało to na moją dziewczynę, ale im dłużej trwa ten związek, tym ja staję się bardziej zazdrosny. Nie wiem, co już z tym robić Pozdrawiam.
Moja córka, 13 lat, dostała diagnozę ADHD, a ja jestem w szoku. Zawsze się dobrze uczy, potrafi się zająć czym tam chce (np. polubiła dzierganie włóczką), nie widziałam, żeby była nadpobudliwa. Skierował nas do poradni psycholog szkolny. Niby omówiono ze mną diagnozę, ale w zasadzie to i tak nie umiem zauważyć w córce tego ADHD. No i nie wiem czy mam się inaczej teraz zachowywać, nie wiem czy mam w czymś jej pomóc? Jest raczej ciekawską, wesołą nastolatką, nie widzę problemów.
Witam, mam problem z 5-letnią córką. Od października nie chce chodzić do przedszkola. Codziennie płacze i powtarza, że nie pójdzie. Przez dwa lata chodziła, choć nie można powiedzieć, że chętnie. Większość dzieci zna od 2 lat. Teraz połączona jest z zerówką i zaczęło się pisanie literek i rozwiązywanie w książce. Na początku mówiła, że boi się nauczycielki, później, że boi się książki, bo nie umie rozwiązywać. Ciągle powtarza, że tęskni za mamą i chce cały dzień zostać przy mamie. Nawet nie chce wychodzić gdzieś indziej bez mamy. Oczywiście jest wycofana i nie interesuje ją zabawa z innymi dziećmi.
Proszę o pomoc, bo dziecko ze stresu boli brzuch. I nie może codziennie płakać, że nie pójdzie do przedszkola. Dodam, że w przedszkolu nie ma jakiś większych starań i zabaw ze strony przedszkolanek, tylko podręczniki i zabawa z innymi dziećmi.
TW: samookaleczenie
Czemu mój mózg musi mieć zaplanowane wcześniej, gdzie będą blizny po samookaleczaniu na rękach. Planuje, gdzie dokładnie mają być, na ileś ran do przodu. Nie mam pojęcia czemu i czy to jest chore i o co mi chodzi, ale chorobliwie na to patrze
Coraz częściej zauważam, że moja córka naprawdę boi się chodzić do szkoły, co mnie martwi. Każdego ranka ten lęk wydaje się rosnąć, a próby uspokojenia pomagają tylko na krótko.
Rozmawiałam z dzieckiem o jej uczuciach i obawach, ale często się wycofuje albo mówi, że nie wie dokładnie, co ją przeraża. Czy ktoś mógłby mi polecić metody, które pozwolą mi lepiej zrozumieć te lęki? Czy warto porozmawiać o tym z nauczycielem? Co mu powiedzieć?
Zosia ma koleżanki, nawet jedną najlepszą, więc to raczej nie w tym problem.
Jak pomóc jej odzyskać pewność siebie, by przestała płakać?
Chcę ją wspierać, ale też nie przygnieść opiekuńczością.
Będę wdzięczna za każdą radę i wskazówkę.
Witam, mam problem z 11-letnią córką. Mianowicie, córka ma manię mycia rąk. Brzydzi się wielu rzeczy. Nie pozwoli się przytulać, bo uważa, że się ubrudzi — zaraz musi myć ręce. Np. będąc u babci, siada tylko na jednym fotelu, w jednej pozycji. Np. ściąga adidasy i sznurówki muszą być w butach, bo jak dotkną podłogi, to wpada w złość i uważa, że się ubrudzą. Najgorsze jest to, że jak ją pytam, dlaczego tak robi, to ona twierdzi, że nie wie i że jej to nie przeszkadza. Są miejsca, gdzie zachowuje się normalnie, np. szkoła. Nie wiem, gdzie mam szukać pomocy. Chodzi do psychologa, ale nie widzę żadnej poprawy. Czy to może być nerwica natręctw?