WsteczPomoc dla dziecka 10 lat z niebieskimi kartami - przemoc domowa
Gdzie szukać pomocy dla dziecka 10 lat, mamy dwie niebieskie karty, jesteśmy ofiarami przemocy domowej
Dorota
Odpowiedz jako specjalista
Katarzyna Kania-Bzdyl
Pani Doroto,
jeśli dziecko uczęszcza do szkoły publicznej, to tam może realizować z pedagogiem szkolnym lub psychologiem szkolnym zajęcia rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne lub uzyskiwać wsparcie psychologiczne w formie bezpłatnej. Dodatkowo działają też lokalne już w mniejszych miastach Ośrodki Interwencji Kryzysowej, które również w formie bezpłatnej proponują różne spotkania, warsztaty. Można też zasięgać opinii w MOPS-ie, czyli w Miejskim Ośrodku Pomocy Społeczne oraz w CUS-ie, czyli w Centrum Usług Społecznych.
Pozdrawiam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
Martyna Jarosz
Dzień dobry,
Można skorzystać z pomocy psychologa szkolnego, który może udzielić wsparcia dziecku oraz wskazać dalsze kroki. Warto umówić spotkanie i omówić możliwości działania. Podczas procedury Niebieskiej Karty można skorzystać również z pomocy MOPS, który oferuje pomoc psychologiczną dla dzieci i dorosłych oraz wsparcie w sytuacjach związanych z przemocą domową. Można również skontaktować się z Niebieską Linią tel. 800 120 002, gdzie można uzyskać informacje o dalszych krokach prawnych i pomocowych.
Pozdrawiam
Martyna Jarosz
Marta Łuszczykiewicz
Dzień dobry,
Pani Doroto, nie doprecyzowała Pani, o jaki rodzaj pomocy chodzi, czego Pani z dzieckiem potrzebujecie.
Możliwości są różne, w zależności od sytuacji.
Jeżeli potrzebuje Pani bezpiecznego miejsca, zawsze może Pani zgłosić się do lokalnego OIK - Ośrodka Interwencji Kryzysowej, to placówki, które świadczą pomoc całodobową, często mają możliwości zakwaterowania na jakiś czas.
Tam również uzyska Pani pomoc doraźną dla dziecka i siebie, wsparcie psychologiczne, pomoc w ustaleniu kolejnych kroków w tej sytuacji.
Jeżeli natomiast decyduje się Pani zostać w domu, a widzi potrzebę pomocy psychologicznej dla dziecka, to może Pani zgłosić się z dzieckiem do Poradni Zdrowia Psychicznego lub ośrodka referencyjnego leczenia psychiatrycznego/pomocy psychologicznej. Lista ośrodków dostępna jest w Internecie z podziałem na województwa i miasta.
Zgłoszenie sytuacji do placówki szkolnej, do której uczęszcza Pani dziecko, również może być dobrym rozwiązaniem. Na wniosek rodzica szkoła może zapewnić dziecku spotkania ze szkolnym psychologiem lub pedagogiem.
Mam nadzieję, że znajdzie Pani oczekiwaną pomoc.
Pozdrawiam
Marta Łuszczykiewicz
Klaudia Miłowska
Dzień dobry Pani Doroto,
zachęcam do skorzystania z bezpłatnego telefonu Niebieskiej Linii dostępnego przez całą dobę nr 116 123 lub z czatu online dostępnego również przez całą dobę na stronie https://116sos.pl/ Tam będzie Pani miała możliwość porozmawiać z konsultantem/konsultantką specjalizującym się w przeciwdziałaniu przemocy, którzy doradzą działania adekwatne do Pani sytuacji oraz miejsca zamieszkania.
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego.
Natalia Orlecka
Dla dziecka w wieku 10 lat pomocy należy szukać w następujących miejscach:
- Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR) – oferuje wsparcie psychologiczne i pomoc ofiarom przemocy, również dzieciom.
- Ośrodek Interwencji Kryzysowej – większość miast i powiatów ma takie ośrodki, gdzie można zgłosić się bez skierowania, także z dzieckiem.
- Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna – oferuje bezpłatną pomoc psychologiczną i terapeutyczną dla dzieci.
- Szkolny psycholog lub pedagog – może pomóc dziecku w codziennym funkcjonowaniu, a także wesprzeć Was w dalszym kierowaniu sprawy.
- Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS/MOPS) – jeśli prowadzona jest procedura Niebieskiej Karty, to tam również powinno być wsparcie dla dziecka, np. kontakt do psychologa dziecięcego.
- Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży – 116 111 – dziecko może zadzwonić anonimowo i porozmawiać z psychologiem.
- Fundacje i stowarzyszenia zajmujące się przemocą domową – np. Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę, Centrum Praw Kobiet, Niebieska Linia.
Pozdrawiam serdecznie,
Natalia Orlecka
Justyna Karaś
Dzień dobry pani Doroto,
W przypadku, gdy Pani i dziecko doświadczają przemocy i założone zostały już niebieskie karty, możecie skorzystać z przykładowych form bezpłatnego wsparcia:
- Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS) - tam trafiają informacje dotyczące niebieskich kart. Pracownik socjalny, psycholog ośrodka lub asystent rodziny powinien zaoferować wsparcie Pani w obecnej sytuacji, a także zorganizować pomoc psychologiczną dla dziecka.
- Ośrodek Interwencji Kryzysowej (OIK) - działa w każdym większym mieście, oferując bezpłatną pomoc psychologiczną w kryzysie, dla osób dorosłych i dzieci.
- Szkoła - warto nawiązać kontakt z psychologiem szkolnym, informując go o sytuacji dziecka. Umożliwi to otrzymania wsparcia także w szkole.
- Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna (PPP) - jeśli w Pani mieście funkcjonuje poradnia, można zgłosić się tam z prośbą o konsultacje dla dziecka.
Warto w tej sytuacji zadbać też o swoje zdrowie i emocje, korzystając ze wsparcia psychologicznego. Często także, czy to przy OPS, czy OIK, funkcjonują grupy wsparcia dla osób dorosłych doświadczających przemocy.
Życzę Pani i dziecku dużo spokoju i znalezienie miejsca, odpowiedniego dla Waszych potrzeb.
Katarzyna Organ
Pani Doroto
przede wszystkim - lokalny ośrodek interwencji kryzysowej - wnioskuję, że mieszkacie ze sprawcą.
MOPS - opieka społeczna również może będzie mogła pomóc
112 - każdorazowo wzywać policję
Są fundacje i towarzystwa wspierające osoby doświadczające przemocy:
- niebieska linia 800 120 002
- Centrum Praw Kobiet
więcej informacji można uzyskać poniżej:
https://www.gov.pl/web/gov/skorzystaj-z-pomocy-dla-osob-dotknietych-przemoca-w-rodzinie
Pracownia Psychoterapii Wolne Myśli
Dzień dobry,
bardzo mi przykro, że muszą Państwo mierzyć się z tak trudną sytuacją. Poniżej przedstawiam profesjonalne i konkretne kroki, gdzie można szukać pomocy dla dziecka i dla siebie jako rodziny doświadczającej przemocy:
1. Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS) / Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie (MOPR)
Ponieważ macie Państwo założone Niebieskie Karty, OPS lub MOPR powinien być już zaangażowany w pomoc. Warto zwrócić się do pracownika socjalnego prowadzącego sprawę z prośbą o:
- wsparcie psychologiczne dla dziecka,
- dostęp do specjalisty psychotraumatologa lub psychologa dziecięcego,
- pomoc w zabezpieczeniu bezpieczeństwa (np. zmiana miejsca zamieszkania, hostel, ośrodek interwencji kryzysowej).
2. Ośrodek Interwencji Kryzysowej (OIK)
To miejsca, gdzie można zgłosić się bez skierowania. Oferują pomoc:
- psychologiczną (również dzieciom),
- prawną,
- interwencyjną (np. schronienie w sytuacji zagrożenia).
Znajdują się w większości większych miast. Można znaleźć najbliższy, wpisując w wyszukiwarkę „Ośrodek Interwencji Kryzysowej + nazwa miasta”.
3. Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna (PPP)
PPP oferuje bezpłatną diagnozę i wsparcie psychologiczne dla dzieci. Można zgłosić się bez skierowania. Dziecko może tam otrzymać:
- konsultacje psychologiczne,
- terapię indywidualną lub grupową,
- opinię pomocną w szkole.
4. Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – 116 111
Dziecko może zadzwonić anonimowo i bezpłatnie, jeśli chce z kimś porozmawiać. Linia czynna jest codziennie, 24 godziny na dobę.
5. Fundacje i organizacje pozarządowe
Takie jak:
Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę – oferuje pomoc dzieciom-ofiarom przemocy, także online,
Centrum Praw Kobiet – jeśli sprawa dotyczy również przemocy wobec matki,
Stowarzyszenie Niebieska Linia – prowadzi porady, pomoc psychologiczną, prawną i interwencyjną.
6. Zgłoszenie przemocy – Policja lub Prokuratura
Jeśli przemoc trwa nadal lub istnieje zagrożenie, można (i warto) ponownie zgłosić sprawę na policję. Z dwiema Niebieskimi Kartami sprawa powinna być monitorowana, ale jeśli nie ma reakcji, warto domagać się interwencji – także z pomocą prawnika lub organizacji pomocowej.
Proszę pamiętać – nie jesteście Państwo sami, a wsparcie istnieje i można z niego korzystać. Pomoc dziecku w takiej sytuacji to odważny i najważniejszy krok.
Z wyrazami szacunku
Pracownia Psychoterapii Wolne Myśli (Weronika Berdel)
Aleksandra Wincz- Gajda
Dzień dobry, Pani Doroto, jako pierwsze miejsce polecałabym po prostu Ośrodek Interwencji Kryzysowej. Najczęściej takie ośrodki działają przy Miejskich Ośrodkach Pomocy Społecznej/ Miejskich Ośrodkach Pomocy Rodzinie. Powinna tam Pani zostać przekierowana do odpowiedniego miejsca- na przykład: Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży. Można też poszukać pomocy na stronie fundacji Dajemy Dzieciom Siłę. Znajdzie tam Pani infolinię dla rodziców, wiele informacji o możliwościach wsparcia, a także numer telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży: 116 111.
Pozdrawiam serdecznie,
Aleksandra Wincz- Gajda
psycholog, psychoterapeuta
Katarzyna Rynkiewicz
Dzień dobry,
w momencie wszczęcia procedury Niebieskiej Karty sprawa trafia to Zespołu Interdyscyplinarnego działającego zazwyczaj przy Gminnym lub Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej - w tym miejscu powinna Pani uzyskać szczegółowe informacje dotyczące pomocy psychologicznej. W gminie gdzie Pani mieszka, również powinien funkcjonować Ośrodek Interwencji Kryzysowej, gdzie również można zgłosić się po pomoc.
Zachęcam również do skorzystania z Ogólnopolskiego Pogotowia Niebieska Linia https://niebieskalinia.info/ i ich bezpłatnego, całodobowego numeru telefonu 800 12 00 02. W zakładce Baza Placówek znajdzie Pani informacje o lokalnych miejscach wsparcia.
Pozdrawiam
Katarzyna Rynkiewicz
psycholog, psychoterapeuta systemowy w trakcie certyfikacji
Aleksandra Żochowska
Dzień dobry. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że bardzo doceniam fakt, że w tak trudnej sytuacji poszukuje Pani wsparcia. Doświadczenie przemocy domowej jest czymś bardzo trudnym i obciążającym (fizycznie i psychiczne) i to ważne, aby w takiej sytuacji Pani dziecko i Pani nie zostawali sami. Jeśli chodzi o pomoc dla dziecka, na początek zachęcam do kontaktu z "Telefonem dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci" 800 100 100. Od poniedziałku do czwartku można dzwonić w godzinach 10:00-14:00, natomiast w piątki telefon jest czynny w godzinach 12:00-15:00. Na telefonie pracują różni specjaliści np. psycholog, pedagog, ekspert ds. standardów ochrony dzieci czy prawnik. Dyżury z psychologiem odbywają się w poniedziałki i środy, natomiast dyżur z prawnikiem odbywa się w piątki - zachęcam do skontaktowania się zwłaszcza z tymi specjalistami. Po dokładnym opisaniu swojej sytuacji z pewnością otrzyma Pani konkretne wskazówki. Innym numerem telefonu, gdzie może uzyskać Pani wsparcie, jest "Niebieska linia" 800 120 002, która działa całodobowo. W międzyczasie zachęcam do zapewnienia dziecku (a także sobie) dostępu do stałej pomocy psychologicznej - np. w szkole, poradni psychologiczno-pedagogicznej, prywatnie lub w ramach NFZ. Natomiast w sytuacji, kiedy którykolwiek z domowników doświadcza przemocy, najlepiej jest każdorazowo dzwonić pod numer alarmowy 112 - policja ma różne możliwości zapewniania bezpieczeństwa osobom doświadczającym przemocy np. może dać osobie stosującej przemoc natychmiastowy nakaz opuszczenia mieszkania. Ponadto w każdym mieście i gminie powinny znajdować się Centra Interwencji Kryzysowej, które zapewniają całodobowe wsparcie psychologiczne, prawne czy hostel interwencyjny dla rodzin uciekających przed przemocą. Mam nadzieję, że powyższe informacje będą dla Pani pomocne.
Pozdrawiam serdecznie!
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dobierz psychologa
Zobacz podobne
Szkolny psycholog chce mnie wysłać na terapie do specjalisty, bo powiedziałem mu, że spożywałem marihuanę, nie chce iść na ta terapie. Czy grozi mi coś, jeśli nie zgłoszę się do specjalisty i ile będę zmuszony do odwiedzania go? Jestem totalnie przeciw pójścia do niego
Mam od miesiąca 16 lat i mam wrażenie, że jestem ciężarem dla mojej rodziny. Staram się każdemu chyba na siłę pomóc, starszej siostrze, tacie, mamie. Staram się pomóc też w życiu rodzinnym np. robieniu zakupów, sprzątaniu. Staram się być wsparciem (psychologiem) rozumieć innych ich problemy i trudności.
Myślę, że powinienem być najlepszy w szkole, w domu, nie mieć gorszych chwili i nie obciążać innych sobą. Mam aspergera co sprawia, że nie rozumiem czasami osób neurotypowych.
Nie robię nic, bo chce, tylko bardziej z tego, że muszę: chodzić do szkoły, pomagać rodzicom, którym jest ciężko, nosić zakupy, odkurzać, żeby było czysto w wielkim skrócie nie być „ciężarem” i trudnym dzieckiem z aspergerem tylko dobrym i wartościowym synem. Niestety mimo to często są w domu kłótnie jak to inni mówią „z twojego powodu”, przez co czuję, że dalej nie jestem wystarczający i muszę być lepszy i bardziej pomocny.
Moja siostra i rodzice też ma różne trudności w życiu i dlatego staram się nie dokładać swojej „cegielki” do problemów. Mam oszczędności, ale ciężko mi wydawać pieniądze, uważam, że nie zasługuje na nic dla Siebie. Denerwuje mnie to, że robię to wszystko, ale mimo to nie jestem dostrzeżony.
Uważam, że nie mogę „marnować czasu” czyli długo spać, nic nie robić, odpoczywać tylko, że powinienem cały czas coś robić. Czuje dziwne uczucie nie umiem go opisać, ale coś na zasadzie, leżę rano w weekend i myślę, że nie moge nic nie robic, bo nie będę wystarczający.
Takie właśnie rozkminy mam po kłótni z rodzicami, bo starałem się naprawić sprzęt audio, żeby włączyć kolędy i poprosiłem osobę X o pomoc, po czym ona zaczęła mi mówić, że w porównaniu do mnie ona się nie bawi i przygotuję wigilię dla całej rodziny. Potem osoba X poszła na skargę na mnie do osoby Y, która powiedziała mi, żebym w końcu zauważył, że osoba X robi dla nas dużo i, żebym przestał wyzwać osobę X. Na co się bardzo zdenerwowałem (bo osoba Y mówiła o rzeczach których nie robiłem) i zacząłem przeklinać, a po następnych nerwowych wymianach zdań mnie osoby X i Y podeszła do mnie X i powiedziała, żebym przemyślał to czemu powoduje kłótnie i co mam w głowie, że taki jestem. (X i Y to są moi rodzice) Za parę godzin będzie wigilia a ja będę udawał szczęśliwego i pokazywał, że wszystko jest okej i sie uśmiechał (uważam, że inni nie powinni się mną przejmować)
Mam 17 lat, raczej spiętą sytuację w domu, nie mogę poczuć dobrych emocji, jedynie tylko te złe, nie pamiętam, kiedy ostatnio poczułem naprawdę szczęście, mam odruchy nerwowe, nie mogę usiedzieć lub być za długo w miejscu, bo drgne, jem oraz obgryzam paznokcie z nerwów, każdy dzień jest taki sam, i ciężko mi zapamiętać co działo się wczoraj, od 2020-2023 nie pamiętam naprawdę niczego
Ogólnie to mam prawie 15 lat. Przez długi czas w szkole mnie wyzywali (i dalej to robią) pewnego dnia miałam dosyć tego i chciałam się postawić, ale powiedziałam o słowo za dużo, chociaż nie jest mi przykro z tego powodu, po prostu, gdybym tego nie powiedziała, prawdopodobnie nie zaczęliby mi grozić, że pobiją mnie po szkole. Oczywiście następnego dnia po tym, po szkole naprawdę mnie napadli, trzech chłopaków patrzyło (jeden to był ten, co mi groził) a dziewczyna, która z nimi była mnie zaatakowała. Jako osoba, która trenuje Teakwondo już długo, obroniłam się i poprosiłam przechodzącego o pomoc, który mnie zignorował. Sprawa wylądowała na policji, dalej nie wiem.
Po tym, co się stało, trochę boję się chodzić do szkoły lub gdziekolwiek. Zawsze strasznie się rozglądam, tym bardziej za siebie, by upewnić się, że nikt za mną nie idzie, a gdy przechodzę obok kogokolwiek, głównie osób, których nie znam, strasznie się im przyglądam na wszelki wypadek, gdyby chcieli mi coś zrobić tak jak wtedy. Już nie wiem, co z tym zrobić, bo boję się, że coś mi zrobią. Czy da się jakoś pozbyć tego strachu?
Od trzech lat żyjemy z mężem w kryzysie. Ciągle kłótnie obrażanie, w tym wszystkim uczestniczą dzieci. Mój 12-letni syn powiedział mi dziś ,,tata jedzie po tobie każdego dnia i że on już nie ma sił i że nie wytrzymuje w tym domu. Agresja męża słowna, jak i fizyczna przeniosła się również na syna, który ma już swoje zdanie i nazywa to, co się dzieje po imieniu i otwarcie mówi, co czuje. Mąż mówi mi, że to ja swoim zachowaniem prowokuje go do takiego zachowania, że jestem głupią, pusta idiotka psychopatka itp inne i ze, jak nie pójdę do psychologa albo nie powiem mu co dalej z nami, to on mi pokaże. Daje mi czas do końca kwietnia… Czuję się zastraszona, jest godzina 23, a ja nawet nie wiem, czy będę spała w sypialni, bo nie wiem, czy mąż mi pozwoli, bo gdy mamy gorsze dni, to mówi, że to jest jego dom jego sypialnia i nie życzy sobie, abym z spała, bo na to nie zasługuje, a gdy mimo wszystko idę spać do sypialni, to w złości mnie wykopuje z łóżka lub włącza telewizor bardzo głośno bym nie mogła spać. Masakra .
Dzień dobry, Jestem Ciocią cudownego 4 latka.
Mam z Nim ogromną więź. Gdy się urodził, aż do ukończenia 2 latek, widywałam się z nim prawie codziennie od rana do wieczora. Jak miał roczek, leżałam z Nim kilka dni w szpitalu /jego Rodzice byli wtedy chorzy i nie mogli być na Oddziale/. Teraz widujemy się rzadziej, mimo że mieszkamy blisko.
Od 2 lat jestem Mężatką i nie mogę już codziennie być u Chrześniaka. Staram się być u Niego często i poświęcam Mu wtedy całą swoją uwagę, bawimy się razem. Czasami z powodu mojego gorszego samopoczucia fizycznego /np. przeziębienie/ lub psychicznego/przemęczenie, złe samopoczucie/ nie widzimy się tydzień lub max. do dwóch tygodni. Mam wtedy bardzo wyrzuty sumienia. Czuję, że Maluszek bardzo mnie kocha i lubi moją obecność. Mąż nie bardzo lubi jak często bywam u Siostrzeńca /czasami jestem tam kilka razy w tygodniu/.
Jak to pogodzić? Maluszek zawsze jest smutny, jak odchodzę. Bardzo Go kocham. Jak częsty kontakt jest "zdrowy" dla dziecka? Czy powinno to być systematyczne np. 2 lub 3 razy w tygodniu? Ile godzin powinna trwać taką wizyta?
Nie mam własnych dzieci, nie chciałabym zaszkodzić Małemu. Może takie nieregularne odwiedziny szkodzą dziecku? [że czasami codziennie /jak Mąż pracuje do późna/, czasami w ogóle /jak chora/, czasami dwa razy w tyg, a czasami przez dużo czasu /np. Do późna w weekend].
Będę wdzięczna za odpowiedź.