Odpowiedz jako specjalista
WsteczDlaczego nadal przypisuje się kobietom role domowe, mimo że pracują zawodowo?
Strasznie denerwuje mnie, że nadal duża część osób uważa, że kobieta powinna zajmować się domem i robić w nim wszystko, gdy też PRACUJE, A facet ma prawo być zmęczony. Dlaczego ludzie dalej przypisują takie role do kobiet i odwrotnie, że facet m a zarabiać?
Ania
2 dni temu
Daria Składanowska
Dzień dobry Pani Anno,
rozumiem, że ta sytuacja budzi w Pani wiele emocji.
Warto spojrzeć na tę kwestię z szerszej perspektywy i zastanowić się nad podziałem ról zawodowych i domowych. Istotne jest, aby podział obowiązków opierał się na rozmowie, możliwościach i wzajemnym szacunku, a nie na stereotypach. Może Pani porozmawiać o tym z partnerem, osobą zaufaną lub psychologiem, który może zobaczyć tę sytuację z innej perspektywy.
Pozdrawiam,
Składanowska D
Psycholog, Doradca kariery
1 dzień temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Dominika Płoucha
Dzień dobry, pytanie, dlaczego Panią to rusza, mówi Pani o stereotypie, który nie musi być ,,żywy” w każdym domu, jak jest w Pani domu? Jak było w domu rodzinnym, jak Pani chce, by było w Pani związku? To Pani jest twórcą swojego życia, może Pani kształtować swoją rzeczywistość przez rozmowy z płcią przeciwną. Stereotyp, o Którym Pani mówi to uogólnienie, które może prowadzić do uprzedzeń. Wiem, że wiele par radzi sobie z podziałem obowiązków domowych, mam nadzieję, że i Pani się uda. Jeśli jest to obszar problemowy zawsze można porozmawiać z ,,bezstronnym „terapeutą. Pozdrawiam
1 dzień temu
Weronika Wardzińska
Dzień dobry,
Rozumiem Pani irytację, wiele osób nadal trzyma się przestarzałych przekonań o tym, że kobieta „powinna” zajmować się domem, nawet jeśli tak samo pracuje zawodowo. Wynika to głównie z dawnych wzorców rodzinnych, które były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Kiedyś taki podział ról był normą, więc część ludzi wciąż patrzy na współczesne związki przez pryzmat tego, co znają z domu czy z wychowania. Dziś jednak rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Zmiana świadomości społecznej zawsze trwa, ale ważne jest, żeby głośno mówić o tym, co jest sprawiedliwe i zdrowe dla obu stron i dbać o siebie w najlepszy dla siebie sposób.
Pozdrwiam,
Weronika Wardzińska
1 dzień temu
Magdalena Piechowska
Dzień dobry Aniu,
Ludzie często wciąż przypisują takie role, bo przez pokolenia funkcjonował silny podział kobieta jako osoba "od domu”, mężczyzna "od zarabiania”. Schematy, o których napisałaś, są głęboko zakorzenione i często powtarzane bez refleksji, nawet jeśli dziś zupełnie nie pasują do rzeczywistości.. Często powielamy to, co widzieliśmy w swoim domu, albo obawiamy się zmian, nawet jeśli mogłyby przynieść coś dobrego (to co znamy, wydaje nam się zazwyczaj bezpieczniejsze, nawet jeśli jest to coś negatywnego). Warto pamiętać, że to tylko stare stereotypy, które z czasem coraz bardziej tracą na znaczeniu.
Trzymaj się i pamiętaj, że Twoja praca i zaangażowanie są ważne, zarówno w domu i poza nim. Mam nadzieję, że zawsze będziesz otoczona ludźmi, którzy traktują Cię równo i z szacunkiem, tak jak na to zasługujesz. Dbajmy o swoje granice. :)
Pozdrawiam,
Magdalena Piechowska
1 dzień temu
Gizela Rutkowska
Witaj, Aniu.
A kto Tobie zabroni mieć własne zdanie i tak ustalić swoje relacje z partnerem, aby każde z Was miało czas na odpoczynek? Po co zawracasz sobie głowę zaściankowym podziałem ról i ocenianiem przez innych. I tak będą Cię oceniać, chodzi o to, by tego do siebie nie przyjmować. Stereotypy ról to przeżytek. W ogóle nie będzie Cię to denerwować, gdy pokażesz swoją pozycję i swoje zdanie w tej kwestii. A jeśli ktoś uważa inaczej? To niech sobie uważa, jego prawo. Najważniejsze, żeby bzdurne oceny Ciebie nie obchodziły, nie denerwowały.
Pozdrawiam serdecznie
Dr Gizela Maria Rutkowska
Psycholog
Terapeuta
1 dzień temu
Wioletta Borowiec
Niestety w naszym społeczeństwie rzeczywiście wciąż obecne są takie przekonania i w wychowaniu często przekazywane są inne oczekiwania względem kobiet i mężczyzn. Może to, jak najbardziej budzić uczucie niesprawiedliwości, w szczególności, że obecnie zarówno kobiety i mężczyźni pracują zawodowo. Tego typu przekazy i przekonania mogą sprawiać, że praca w domu czy związana z wychowaniem dzieci może być niedoceniana w przypadku kobiet. Może też sprawiać, że kobiety biorą na siebie zdecydowanie więcej, czują się winne, gdy są zmęczone czy pragną trochę odpocząć. Z drugiej strony może łączyć się z tym, że mężczyżni nie byli zachęcani do pomocy w zadaniach domowych i często mogą być wręcz nieświadomi, ile pracy wymaga opieka nad domem.
Komentarze innych ludzi w tym temacie, szczególnie, gdy są częste, mogą rodzić złość. Można je odbierać jako wtrącanie się czy ocenianie naszego postępowania. Mamy prawo się z nimi nie zgadzać i stawiać granice.
Myślę sobie, że jesteśmy w tracie takiej czynnej zmiany, jeśli chodzi o takie tematy – dlatego ten temat wciąż może nas dotykać. Jednocześnie wraz z rosnącą świadomością i zmianach w wychowywaniu dzieci te różne oczekiwania wobec kobiet i mężczyzn, miejmy nadzieję, będą zanikać.
1 dzień temu
Justyna Bejmert
Cześć Aniu :) Doskonale rozumiem Twoje zdenerwowanie. Rzeczywiście takie stereotypowe postrzeganie roli kobiety i mężczyzny jest niestety nadal widoczne w społeczeństwie. Warto byś zastanowiła się, co dokładnie wywołuje Twoją złość w związku z tym? Sama niesprawiedliwość, czy poczucie, że ktoś Ciebie tak postrzega i oczekuje od Ciebie podporządkowania się temu schematowi? Być może to odwołuje się do Twoich dawnych doświadczeń, kiedy Twoje granice były pomijane lub wartość umniejszana? Jak możesz w tych sytuacjach dbać o siebie, aby Twoja złość stała się sygnałem do ochrony własnych potrzeb, a nie czymś, co koncentruje Cię na kwestiach poza Twoją kontrolą? Zostawiam Cię z tymi pytaniami i życzę Ci wszystkiego dobrego :)
Justyna Bejmert
psycholog
1 dzień temu
Zobacz podobne
Dlaczego czuję potrzebę zmiany zachowania, gdy ktoś przychodzi?
Skąd może wynikać coś takiego jak. Leżę sobie, np. Odpoczywam, a jak ktoś przychodzi, to szybko wstaje i udaje, że robię coś innego ? Albo tak samo w sytuacji, gdy oglądam tv, jak ktoś przychodzi, to wyłączam?
Jak radzić sobie z publicznym poniżaniem i wpędzaniem w kompleksy przez pewną osobę?
Witam!
Mam pytanie, co zrobić, jeśli pewna osoba usiłuje wpędzić mnie w kompleksy? Mówi, że racja, że jestem tłusta i, że mam wielki tyłek i jestem brzydka przy ludziach, publicznie. Codziennie to powtarza, jest to element nękania, ale to już inna sprawa.
A wcale nie jestem jakoś strasznie otyłą osobą. Po prostu jestem przy kości, tęższa, ale nie gruba i wcale niebrzydka. Mam zamiar schudnąć bardziej, ale z głową. Z kolei mój partner twierdzi, że schudłam sporo. Jak sobie z tym radzić?
Mam 36 lat, a wierzę ludziom obcym jak nastolatka.
Czy zaburzone odżywianie może być formą karania siebie, zwrócenia uwagi? Gdzie mogę dowiedzieć się więcej na ten temat? :)
Witam,
Mam taki problem, że czasami przestaję jeść. Zazwyczaj trwa to około 2 dni, czasem dłużej, ale jeśli dłużej, to jem wtedy coś w ciągu dnia, ale bardzo mało. Nie wiem z czego to wynika. Nie jest to spowodowane wyglądem, w celach odchudzających. Zastanawiam się czy może to być działanie w celu podświadomego zwrócenia na siebie uwagi lub karania się w pewien sposób? Czy jest jakaś literatura, webinary, artykuły, które pomogłyby mi lepiej zrozumieć ten problem?
Dziękuję za pomoc :)
Pogorszone samopoczucie po pierwszej wizycie u psychologa i lęk przed kolejną. Czy to normalne?
Byłam na pierwszej wizycie u psychologa.Po wizycie mój stan psychiczny bardzo się pogorszył.Moje myśli nie dają mi spokoju,że jestem beznadziejna ,do niczego się nie nadaję...Najchętniej cały dzień spędziłabym w łóżku, nic nie robiąc....Nic mnie nie cieszy i co chwilę chce mi sie płakać. Myślę o rezygnacji z następnej wizyty, mimo iż wiem, że potrzebuje pomocy (stresuje się bardzo wizytą, boję się).Czy takie samopoczucie jest "normalne "?Co zrobić by poczuć się lepiej ?
Cierpię na nadmierne zmęczenie, senność, ciągłe szumy i piski w uszach oraz kompletną lukę w pamięci. Byłam badana, również neurologicznie. Co się dzieje?
Dzień dobry. Mam 37 lat. Opisywałam wcześniej swój problem z pamięcią, z brakiem myśli w głowie (mgła mózgu). Opiszę wszystko od początku. Może moja treść będzie chaotyczna, ale mam nadzieję, że jakoś to ogarniecie. Moje problemy zaczęły się w pierwszej klasie gimnazjum. Gorzej się uczyłam, miałam słabsze oceny, nie umiałam nic zapamiętać. Miałam kilka koleżanek, z którymi trzymałam się razem. Oprócz tych problemów z pamięcią, cały czas byłam osłabiona, senna i zmęczona , mimo iż kładłam się wcześnie spać ciężko było mi obudzić się rano. Zawsze lubiłam pospać w weekend do 12, mimo iż zawsze kładłam się do łóżka o 21 . Nawet w wakacje bardzo długo spałam i cały czas byłam śpiąca i zmęczona. Byłam już wtedy u lekarza i wyniki w normie. Później było jeszcze gorzej. Miałam ataki senności w ciągu dnia. Rano, gdy wyszłam z psem na spacer godz 6, bo pieskowi się chciało, to potrafiłam zdrzemnąć się na stojąco. Obudziłam się, gdy piesek mnie pociągnął. Miałam takie ataki dwa razy. Nadal miałam pustkę w głowie . Gdy opowiedziałam wtedy lekarce o tym, że na spacerze zasnęłam, to się śmiała, skierowała na badania, ale wyszły dobrze i powiedziała, że jestem zdrowa jak koń. Borykałam się tak przez kilka lat. Oprócz tych problemów wcześniejszych doszły jeszcze drżenia rąk. Badania na tarczycę wychodziły w normie. Po kilku latach doszły jeszcze do tego problemy z utrzymaniem równowagi. Nie miałam zwrotów głowy. Po prostu szłam i potykałam się na prostej drodze. Doszły jeszcze ciągłe piski w uszach i szum w głowie. Starałam się z tymi wszystkimi dolegliwościami żyć normalnie. Któregoś dnia piski w uszach i szum w głowie były na tyle uciążliwe, że myślałam, że coś się w domu popsuło - jakiś sprzęt. Poszłam do lekarza rodzinnego, zajrzał mi do ucha i stwierdził wtedy infekcje i antybiotyk przepisał. Po tygodniu infekcji nie było a piski w uszach , szum w głowie nadal są. Badał mnie laryngolog i neurolog. Wszystko ok. Opowiedziałam neurologowi o wszystkich objawach. Zlecił rezonans magnetyczny głowy z kontrastem i wszystko ok. Na miastenie też wyszło w normie. Powiedział, że wykluczył stwardnienie rozsiane, Alzheimera, boreliozę i niedobór witaminy b12. Mam nadciśnienie tętnicze, ale leki biorę, ciśnienie uregulowane i brak poprawy. Od kilku miesięcy biorę leki na tarczyce. Mam Hashimoto, dowiedziałam się kilka miesięcy temu. Osłabienie ustało, ale zaburzenie procesów poznawczych , mgła mózgu dalej jest. Psycholog zrobiła test zegara, ale nic nie powiedziała, zapytała o porę roku powiedziałam, że wiosna a mieliśmy lato. Miałam policzyć od 100 i odejmować siedem, dlugo mi to szło. Jedyne co od niej usłyszałam to nie każdy musi mieć bardzo dobrą pamięć. Nic mi więcej nie powiedziała. Tylko, że zrobi notatkę ze spotkania i przekaże neurologowi. Nie wiem, chyba zmienię psychologa. Badania EEG nigdy nie miałam robionego. Drżenie rąk występuje często niezależnie od tego czy jestem zdenerwowana, czy nie. Siedzę sobie spokojnie i czytam książkę i nagle drżą mi ręce w spoczynku, tak same z siebie, rano też nawet nie umiem nasypać kawy, tak mi drżą. Po jakimś czasie mija. Z pamięcią też nic się nie zmieniło. Mam takie odczucie jakbym miała amnezje. Pustka w głowie, zero myśli, czytam książkę i nie wiem o czym, oglądam film i nie wiem o co chodzi, jakby ktoś zapytał mnie co w nim było, pustka nic bym nie powiedziała. Byłam u neurologa mówiłam mu, że mam odczucie mgły mózgu. Przepisał mi tylko nootropil na poprawę funkcji poznawczych i brak równowagi, na dotlenienie mózgu. Żadnej poprawy nie widzę. Po wizycie u lekarza nie pamiętałam jak wyglądał i o czym do mnie mówił. Jedna wielka mgła. Nie pamiętam nawet, co robiłam godzinę czy dziesięć minut temu i co ktoś do mnie przed chwilą powiedział. Mówię z automatu, często nawet nie na temat, a wszyscy zastanawiają się, o co mi chodzi. Nie boję się ludzi. Potrafię zapytać o coś obcą osobę, zagadać, nawet z młodą nieznajomą kobietą w poczekalni u lekarza potrafiłam rozmawiać, często wychodzę i jeżdżę pociągami , nie mam z tym problemu, ale pytam się po 3 razy o to samo obcych ludzi. Witam się z tą samą osobą 2 razy. Czasami ktoś się ze mną przywitał, a ja zastanawiałam się, kim ta osoba jest. Raz błądziłam w mieście, którym bywam często, po kilku minutach przypomniałam sobie drogę. Zachowuję się, jakbym była automatem. Często zdarza się, że patrzę w punkt za oknem , wiem, że tak robię - takie zawieszanie się , pocieranie palcami, wszystko jest dziwne. I cały czas ten pisk w uszach i szum w głowie. Czuję, jakby mój mózg był wyłączony, jakby spał, ale jestem świadoma tego, co się ze mną dzieje. Nie palę papierosów, narkotyków też nie biorę, nawet alkoholu nie piję. Żadnych myśli w głowie nie słyszę, nie mam omamów ani halucynacji. Co się dzieje? Ćwiczenia na poprawę pamięci robię, np. wykonywanie coś ręka przeciwną, krzyżówki, ale zero poprawy.
