Dlaczego chce mi się płakać, gdy myślę o dzieciach i dzieciństwie?

Dzień dobry, 
obawiam się, że nie ma na to pytanie łatwiej, uniwersalnej odpowiedzi. 

Pierwszym, co nasuwa się na myśl, czytając Pani wiadomość, jest odniesienie do Pani własnego dzieciństwa i pewnych tematów, na które być może nie było wówczas miejsca, a dziś jako osoba dorosła znajduje Pani do nich odniesienia. Kolejnym aspektem jest Pani wiek - moment wejścia w dorosłość w pełnym jej wymiarze, zapewne w Pani środowisku pojawiły się osoby w ciąży lub wychowujące dzieci, a to też coś, co nie pozostaje bez wpływu na nasze życie i emocje. 

Jeśli odczuwa Pani opisane sytuacje i emocje jako trudne, zaburzające Pani komfort życia, to warto rozważyć konsultację psychologiczną, podczas której specjalista będzie miał okazję przyjrzeć się Pani sytuacji, obawom, doświadczeniom i bez hipotetyzowania podjąć konkretne działania, by przywrócić Pani bardziej stabilne samopoczucie. Konsultację psychologiczną może Pani umówić prywatnie, także online, np. poprzez ten portal lub na NFZ np. tu: https://czp.org.pl/mapa/ , można spojrzeć także tutaj: https://pacjent.gov.pl/artykul/psychoterapia

Życzę Pani wszystkiego dobrego! 
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka 
psycholożka 

Dzień dobry

Odpowiadając na Pani pytanie odwołam się do tego, w jaki sposób terapia w nurcie EMDR (desensytyzacja i przetwarzanie za pomocą ruchu gałek ocznych) wyjaśnia opisane przez Panią objawy. Najprawdopodobniej może  być tak, że mamy do czynienia z jakimś nieprzetworzonym trudnym wspomnieniem lub całym blokiem wspomnień z dzieciństwa. To powoduje, że dzisiejsza reakcja na różnego rodzaju bodźce, tzw. triggery (małe dzieci, bajki z dzieciństwa) wyzwala w Pani pewne obrazy (wspomnienia), przekonania, emocje i odczucia z ciała. W trakcie terapii EMDR dzięki wydobyciu i przetworzeniu wspomnień źródłowych jesteśmy w stanie sprawić, iż to co do tej pory wyzwalało w nas pewne niepożądane reakcje nie będzie już w żaden sposób przeszkadzające. Innymi słowy jak mawiała Francine Shapiro, twórczyni podejścia EMDR z pomocą przetwarzania trudnych wspomnień jesteśmy w stanie zostawić przeszłość w przeszłości. Zachęcam do podjęcia konsultacji psychoterapeutycznej.

Pozdrawiam serdecznie

Paweł Cisowski

Psycholog | Psychoterapeuta poznawczo-behawioralny w trakcie szkolenia | Terapeuta EMDR

Dzień dobry

Większość ludzi jest wrażliwa na jakiś obszar życia i reaguje na niego emocjonalnie. Często jest to wynik własnych doświadczeń związanych z tym fragmentem życia np. osoby mieszkające w domku jednorodzinnym z dala od innych domów, mogą silniej reagować na burzę, szczególnie gdy były świadkami wydarzeń uderzenia pioruna w budynek. 

Łzy nie zawsze są wyrazem smutku czy bólu mogą wyrażać nasze wzruszenie czy poruszenie w temacie dla nas ważnym. Pisze pani o chęci płaczu jako reakcji na tematy związane z dziećmi więc zapewne ten obszar życia jest u pani wrażliwy. Może być to związane z Pani potrzebą stworzenia własnej rodziny czy tęsknotą za bliskimi z którymi doświadczała Pani miłych chwil w dzieciństwie.  Niektórzy ludzie mają wysoką wrażliwość i silniejsza potrzebę reagowania na osoby słabsze, bardziej podane na krzywdę i wymagające większej troski czy opieki. Chętnie pomagają innym i  są poruszeni gdy tylko dzieje się tamtym krzywda.

Pani reakcja jest normalna choć warto  by miała pani większą świadomość jakie czynniki wpływają na pani łzy.  Jest to dobry temat na rozmowę z terapeutą. Im lepiej rozumiemy własne reakcje tym większą akceptację pozyskujemy  dla siebie samych. Tym samym łatwiej nam żyć z innymi ludźmi, którym możemy w prosty sposób wyjaśnić dlaczego reagujemy w taki czy inny sposób lub co jest dla nas ważne w relacjach czy na co nie mamy zgody.

Serdecznie pozdrawiam

Beata Matys Wasilewska

Płacz i wzruszenie są jedynie reakcją na nie wyrażone, może nieprzepracowane emocje, które uruchamiają dane wspomnienia. Mogą też być naturalną reakcją na wspomnienia, które są dla Ciebie ważne i emocjonalnie naładowane. Jednak twoje emocje są całkowicie zrozumiałe i nie jesteś sama w takich odczuciach. Wiele osób doświadcza podobnych silnych emocji, gdy myślą o swoim dzieciństwie lub widzą małe dzieci.

Przyczyn może być wiele w tym m.in. mogą  być one związane z nostalgią, tęsknotą za beztroskimi czasami, a także z różnymi wspomnieniami, które je wywołują. 

 Jeśli czujesz, że te emocje są dla Ciebie przytłaczające lub utrudniają codzienne funkcjonowanie, warto się nimi zaopiekować, nauczyć się z nimi radzić i zrozumieć co konkretnie je wywołuje we wspomnieniach, czy w kontakcie z dziećmi. Zachęcam do pogłębienia tematu. Pozwoli to na uzyskanie większego wglądu w siebie i przyczyni się do poprawy codziennego funkcjonowania.

Dzień dobry,

proszę się zastanowić czy w okresie Pani dzieciństwa wydarzyło się coś, co nie do końca jest przyjemne dla Pani? Czy kategoryzując swoje dzieciństwo bardziej zaliczałaby je Pani do tych szczęśliwych chwil, czy przykrych? Jeśli nic niepokojącego się tam nie działo, to być może jest to forma tkliwości / rozczulenia / wrażliwości. 

Istotne jest również to, od kiedy Pani tak ma? I czy jest Pani w ciąży?

pozdrawiam,

Katarzyna Kania-Bzdyl

Odpowiedź zapewne kryje się w przeszłości i w znaczeniach jakie Pani przypisuje tym sprawom. Z czym się Pani kojarzą małe dzieci, dzieciństwo, bajki? Skąd taka reakcja? Warto przeanalizować swoje reakcje w konkretnych sytuacjach. Warto też skorzystać z profesjonalnej pomocy psychologoicznej. 

Pozdrawiam serdecznie,
Anna Martyniuk-Białecka

Szanowna Pani,

by odkryć źródło oraz mechanizmy swoich zachowań i przeżyć zalecałbym wizytę u specjalisty. Każda osoba przeżywa świat w swój własny, jednostkowy sposób, zatem bez dokładnej rzetelnej diagnozy nie sposób udzielić jednoznacznej i klarownej odpowiedzi. 

Pozdrawiam.

Dzień dobry,

Niestety ciężko podać odpowiedź na to pytanie, ponieważ należałoby dokładnie przeanalizować skąd właśnie u Pani bierze się taka reakcja. Możliwe, że wpływ ma Pani własne dzieciństwo, być może wydarzyło się coś, co do dziś ma na Panią taki wpływ. Zalecam konsultację psychologiczną, która rozwieje Pani obawy i wyjaśni daną reakcję.

Pozdrawiam,

Paulina Urbanowicz