Odpowiedz jako specjalista
WsteczRozstanie - nie mam nikogo, z kim mógłbym rozmawiać i dzielić się w ten sam sposób.
Właśnie dziewczyna z mną zerwała. To było moje pierwsze zerwanie w życiu, jest bardzo bolesne i zawsze pisałem do niej o wszystkim i teraz czuje pustkę i cały czas nic nie robię, mamy dobre relacje, ale chcę z nią ograniczyć kontakt. Co powinienem zrobić? Nie mam nikogo bliskiego, z kim mogę porozmawiać na podobnym szczeblu, co z nią.
Anonimowo
1 rok temu
Joanna Łucka
Dzień dobry,
bardzo przykro mi z powodu opisanego przez Pana doświadczenia.
Odpowiadając na pytanie, co powinien Pan zrobić - przede wszystkim dać sobie przeżyć ten ból i żałobę po utraconej relacji. To, jak silnie przeżywamy przykre emocje związane z rozstaniami jest często proporcjonalne do tego, jak istotna to była relacja w naszym życiu. Dlatego ważne jest dopuszczenie trudnych emocji i myśli, pozwolenie im być, by móc pożegnać się z tym, co się skończyło. Zagłuszenie lub wyparcie tych trudnych fragmentów swoich przeżyć byłoby jak zaprzeczenie ważności i jakości relacji, w jakiej Pan uczestniczył.
Natomiast tak jak Pan pisze, uczucie pustki i samotności jest bardzo trudne. Dostrzeżenie innych osób w Pana otoczeniu, być może nie najlepszych przyjaciół, ale po prostu osób Panu serdecznych, które mogłyby wysłuchać, być przy Panu byłoby dla Pana ważnym czynnikiem leczącym w okresie przeżywanej żałoby po zakończeniu związku. Proszę nie rezygnować z relacji z innymi w tym trudnym czasie. Otwarcie się ze swoim emocjami po zerwaniach najczęściej spotyka się z dużym zrozumieniem i wsparciem - większość z nas takie sytuacje przeżyła i potrafi udzielić adekwatnego, i tak potrzebnego w tym czasie, wsparcia.
Jeszcze słówko na koniec - zdaję sobie sprawę, że dziś bardzo Pan cierpi, co jest naturalnym stanem po utracie. Lecz nie będzie to trwało wiecznie, a ból powoli będzie się wyciszał, robiąc miejsce na nowe emocje i doświadczenia. Czas nie leczy sam w sobie ran, ale zdecydowanie pomaga ich w gojeniu, sprawieniu by były mniej tkliwe i bolesne. Ten dzień lepszego samopoczucia nastanie - z mojego doświadczenia prywatnego i specjalistycznego - szybciej niż się wydaje.
Życzę Panu wszystkiego dobrego!
Pozdrawiam serdecznie
Joanna Łucka
psycholożka
1 rok temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Beata Matys Wasilewska
Dzień dobry
Zakończenie relacji jest trudnym doświadczeniem nie tylko ze względu na poczucie straty ale także na odczucie pustki wynikającej z braku bliskiej osoby. Potrzeba czasu by pogodzić się z zaistniałą sytuacją.
Ograniczenie kontaktu z partnerką choć bolesne w tym momencie może być dobrym rozwiązaniem. Pozwoli panu stopniowo otworzyć się na inne relacje i uwierzyć, że z innymi ludźmi równie intensywne i głębokie może mieć pan połączenia.
Proces ten może wymagać czasu i zaangażowania obu stron ale może być to czynnik niezwykle rozwijający i usamodzielniający pana.
Warto spojrzeć na pożegnanie jak na moment kończenia czegoś ważnego w życiu z duża dozą wdzięczności za czas i emocje jakie w tym obydwoje doświadczaliście. Jednocześnie z dostrzeżeniem tego, że była też potrzeba rozdzielenia się na tym etapie. Być może po to by móc rozwinąć w sobie to, co ta relacja nie mogła na tym etapie już w was rozwijać.
To czas w którym każdy z was uczy się czegoś o sobie i otwiera się na nowe możliwości, także w relacjach z innymi ludźmi. Warto małymi krokami podejmować aktywności w których będzie miał pan sposobność rozmawiać z innymi ludźmi i doświadczać miłych sytuacji.
Proszę pamiętać, że czas odgrywa tutaj ważną rolę. I to co wydawało się niemożliwe czy trudne na początku, po czasie odkrywa przed nami nowe możliwości i staje się bardziej akceptowalne.
Pozdrawiam serdecznie
Beata Matys Wasilewska
1 rok temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
zdecydowanie w takich chwilach ważne jest wsparcie społeczne w postaci spotkań z osobami bliskimi, wychodzenie z domu i angażowanie się w różnego rodzaju wydarzenia czy przedsięwzięcia. To też czas, aby zaopiekować się sobą i "otulić" złamane kawałki serca. Zastanów się, co sprawia Ci przyjemność, co wywoła choć na chwilę uśmiech na twarzy.
Sugeruję, aby rozważyć doraźne konsultacje z psychologiem w celu przeżycia pewnego rodzaju żałoby po rozstaniu.
Ściskam,
Katarzyna Kania-Bzdyl
1 rok temu
Zobacz podobne
Dziewczyna od jakiegoś czasu źle się czuje. Rozstała się ze mną zupełnie nagle.
Witam,
Moja dziewczyna ma problem od jakiegoś czasu, mówi, że jest zagubiona, bezradna, ma niską samoocenę, czuje pustkę.
Nasz związek trwa 3 Lata, niecały miesiąc temu postanowiła, że rozstanie to dobry pomysł, bo skoro sama nie radzi sobie ze sobą to "tak będzie łatwiej" wcześnej nie dawała mi żadnych znaków
Przez to wszystko sam zaczynam wariować, bo nie wiem jak jej pomóc, a przede wszystkim jak mam to zrozumieć?
z jednej strony chce mieć ze mną kontakt, a z drugiej, że już nie jesteśmy parą, więc nie może tak to wyglądać.
Była już na pierwszej wizycie u Pani psycholog.
Najgorsze jest w tym wszystkim to coś, co mnie męczy.. Nie dała mi żadnego powodu, żeby jej w tym nie pomóc w końcu "na dobre i na złe" Czuję się, jakbym dostawał za każdym razem w twarz ,kiedy chce sie do niej zbliżyć.
Po nagłym rozstaniu, gdzie wspólnie stworzyliśmy dom i musiałam się wyprowadzić, nie potrafię poradzić sobie z myślą, że muszę zacząć żyć od nowa.
Dzień dobry ! Piszę w nietypowej może sprawie . Rozstałam sie z partnerem po 5 latach bycia razem, w tym 2 lata zaręczyn ,wyremontowaliśmy dom, w którym mieszkaliśmy razem rok ,wszystko co w nim jest wybraliśmy razem od okien po meble ,mieliśmy kota, którego musiałam zostawić . On ze mną zerwał z dnia na dzień twierdząc, że i tak nic z tego nie wyjdzie i nie będziemy razem szczęśliwi ,kłóciliśmy się często ,głównie przez jego mamę (jest jedynakiem ) mieszkała obok nas i lubiła się wtrącać, a ja nie ukrywałam niechęci do tego faktu ,nie ufałam mu za bardzo, bo wiele razy zawiódł moje zaufanie. Jednak bardzo go kochałam, był moją pierwszą największą miłością i nie mogę poradzić sobie z tym , jak człowiek, którego kochałam tak mocno i tyle razem stworzyliśmy dla naszej przyszłości, mógł tak prawie z dnia na dzień porzucić to wszystko ,z jednej strony rozumiem, że postąpił tak, bo się dużo kłóciliśmy, ale ja nigdy z niego bym nie zrezygnowała chyba, żeby mnie zdradził, ale starałabym się naprawić naszą relację do końca, a on nawet nie chciał dać nam ostatniej szansy, tylko zaczął mnie unikać ,nie odbierał telefonów i nie odpisywał ,mówił, że mam spać na kanapie, bo nie chce razem, oddalił się ode mnie tak mocno, że musiałam się wyprowadzić z powrotem do rodziców . Jest mi ciężko zrozumieć, że to jest już naprawdę koniec , zastanawiam się czy on naprawdę mnie kochał i mu zależało, skoro tak zrobił . Było wiele zgrzytów między nami, ale nigdy nie porzuciłabym go , nigdy. Chciałabym żyć już dalej i nie rozmyślać o tym, ale nie mam pojęcia jak mam to zrobić i jak sobie poradzić z tym całym bólem, który w sobie noszę ,wiedząc, że to co zbudowaliśmy razem dla naszej przyszłości już nie wróci i muszę zacząć od nowa . Proszę o poradę .
Rozterka po zerwaniu. Chcę wrócić, ale wiem, że będę nieszczęśliwy.
Dzień dobry. Już prawie 4 miesiące temu zerwałem z dziewczyną ,którą kochałem bardziej niż kogokolwiek wcześniej ,ponieważ psychika już mi nie wytrzymywała. Byliśmy ze sobą 1,5 roku i była pomiędzy nami różnica 4 lat. Byliśmy w związku na odległość, więc widywaliśmy się średnio co 2 tygodnie na kilka dni. Rozmawialiśmy codziennie czasem po 30 min, a czasem po kilka godzin niekoniecznie z mojej inicjatywy. W mojej głowie zaczęły się pojawiać wątpliwości, kiedy zaczęliśmy się kłócić i kiedy zacząłem zauważać brak reakcji na moje prośby.
Kłótnie były o naprawdę największe pierdoły. Raz była kłótnia o to ,że nie porozmawiałem z nią dodatkowych 9 min ,ponieważ byłem w gościach i nie chciałem być niemiły (ciągnęło się to 3 dni). Podczas tego nie odbierała telefonu ,pisała bardzo przykre rzeczy i nie rozumiała kompletnie mojej strony sytuacji.
Innym razem o to ,że poprosiłem ją ,żeby przyjechała kilka godzin później, ponieważ dzień przed jej przyjazdem miałem imprezę firmową i chciałem być w stanie ją odebrać.
Z innych rzeczy nie miałem zbytnio możliwości podjęcia decyzji. Kiedy chcieliśmy obejrzeć film w 95% było to zawsze to, co ona chciała- inaczej nie oglądała. Raz puściłem to co ja chciałem, to wyszła do innego pokoju. Moje propozycje wspólnie spędzanego czasu były zbywane słowami "nie bo nie lubię / nie bo nie umiem" i prawie zawsze robiliśmy to, co ona chciała.
Dodatkowo codziennie rozmawialiśmy raz krócej, raz dłużej. Z początku nie było to dla mnie uciążliwe ,ale z czasem nie mogłem nawet zająć się swoim hobby, bo zaraz dzwoniła i musiałem z nią rozmawiać- inaczej się obrażała. Często nawet nic do siebie nie mówiliśmy, bo nie było już tematów do rozmów ,ale i tak nie mogłem się rozłączyć, bo zaraz byłaby kłótnia.
Często się czułem ,że muszę chodzić przy niej na paluszkach. Jedno złe słowo i będzie kłótnia.
Osobiście nigdy nie zaczynałem żadnej kłótni. Zawsze starałem się podejść do tematu na spokojnie i o nim porozmawiać ,żeby znaleźć wspólne rozwiązanie i wiele razy mówiłem ,że jak ma jakiś problem to żeby po prostu ze mną porozmawiał ,ale nigdy to nie działało.
Kilka razy zdarzyło się ,że podczas kłótni (które zawsze były w formie wiadomości ,a nie rozmowy, bo inaczej nie chciała) padały z mojej strony słowa "Jeżeli to się nie zmieni to ja nie chcę tak żyć". Według mnie była już to informacja ,że coś powinno się zmienić. Niestety 2 miesiące po rozstaniu rozmawialiśmy o naszym zerwaniu i ona tego tak nie widziała. Dodatkowo uważała ,że moja decyzja o rozstaniu została podjęta z dnia na dzień kiedy trwało to ok. 5 miesięcy i też powiedziała ,że szukałem najmniejszego powodu ,żeby z nią zerwać kiedy w rzeczywistości szukałem najmniejszego powodu ,żeby z nią zostać. Pisała też ,że już się zmieniła ,ponieważ zaczęła oglądać serial ,który bardzo chciałem z nią oglądać i spędzać czas tak, jak ja chciałem kilka razy, żebyśmy wspólnie spędzali ,ale podsumowała to ,że wystarczyło się otoczyć odpowiednimi ludźmi i że ewidentnie jej zmiana była kwestią podejścia, niekoniecznie jej.
Mijają zaraz 4 miesiące od zerwaniu, a ja dalej ją kocham i nie mogą przestać o niej myśleć. Tęsknię za nią i bardzo chce do niej wrócić ,ale wiem ,że jak to zrobię to wszystko zacznie się od nowa ,a ja znowu będę nieszczęśliwy i znowu nie będę miał czasu dla siebie.
Krótko mówiąc mam ogromną rozterkę i nie wiem co mam robić.
Nie mam bliskich, a partner mnie zostawił - jak sobie poradzić?
Miesiąc temu zostawił mnie partner. Byliśmy razem 7 lat, przez ostatni rok mieszkaliśmy razem. On jeszcze przed rozstaniem zaczął spotykać się z inną kobietą, a teraz oficjalnie są razem. Nie mogę w to uwierzyć, nie mieści mi się to w głowie. Nie mam żadnych znajomych, żadnej bliskiej osoby. Jak sobie poradzić?
Partnerka, po znalezieniu koleżanki, zostawiła mnie. Czuję się samotnie.
Mam problem i nie potrafię tego przepracować .
Byłem w związku partnerskim i zostawiła mnie dziewczyna , byliśmy ze sobą 4 lata . Nie mieliśmy większych kłótni, bardzo dobrze się dogadywaliśmy , lecz problem pojawiły się wraz ze znajomością mojej dziewczyny i jej koleżanki .Większość czasu spędzała w pracy a po niej spędzała z koleżanką, więc do domu wracała późno . Gdy zacząłem zwracać na to uwagę , że mało czasu spędzamy razem, reagowała słowami, że ma prawo się widzieć z koleżanką . Pokłóciliśmy się, więc dałem jej czas na ochłonięcie i nie odzywaliśmy się do siebie tydzień czasu . W tym czasie spędzała go z koleżanką i wracała późno w nocy do domu . Chciałem zakończyć to milczenie, ale usłyszałem, że to koniec i się wyprowadza .
W dzień wyprowadzki nie robiłem żadnych scen, na spokojnie nawet porozmawialiśmy , powiedziała mi, że zachowuję się, jakbym chciał ją wychowywać . Zabrała swoje rzeczy, gdy byłem w pracy, więc nie widziałem tego, ale mam do niej żal ogromny . Nie mamy z sobą kontaktu już ponad 2 miesiące, a ja dalej bardzo ją kocham i gdzieś w głowie liczę na to, że się odezwie i do siebie wrócimy . Dodam tylko, że w tym samym czasie straciłem wszystkich znajomych i zostałem sam w domu . Pragnę, żeby ktoś mi doradził co robić . Chodziłem na sesje do psychologa, ale podejście było bardzo ogólnikowe i nie ma większej poprawy w tym, co mnie bardzo dręczy.
