Odpowiedz jako specjalista
WsteczWykorzystanie seksualne w dzieciństwie - czy psycholog komuś to musi zgłosić?
Witam. Mam pytanie, otóż ostatnio zaczęło mnie męczyć wspomnienie sprzed 10 lat, gdy ja sama bylam w wieku około 6 lat, a brat okolo 10. Wtedy też mój brat zaczął odkrywać sferę seksualną, a mając obok młodszą, nieświadomą mnie - kilkukrotnie wykorzystał mnie seksualnie. Kwestią która nurtuje mnie najbardziej, jest, czy gdybym powiedziała o tym psychologowi - musiałby on zgłosić to gdzieś dalej? np. na policje? Z góry dziękuję za odpowiedź.
Anonimowo
1 rok temu
Aleksandra Hryhorczak
Dzień dobry,
Pani pytanie w tej sytuacji jest bardzo zasadne, zatem już odpowiadam:
Psycholog ma obowiązek przestrzegania tajemnicy zawodowej za wyjątkiem zagrożenia bezpośredniego zdrowia i życia pacjenta.
W praktyce, w Pani przypadku psycholog nie ma prawa zgłaszać tej informacji na policję lub gdziekolwiek indziej.
Z wyrazami szacunku,
Aleksandra Hryhorczak
Interwent kryzysowy
mniej niż godzinę temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Justyna Czerniawska (Karkus)
Dzień dobry,
ogólnie psycholog ma obowiązek zgłosić wszelkie sytuacje zagrażające życiu bądź zdrowiu pacjenta. Natomiast, jeżeli chodzi konkretnie o wykorzystanie seksualne, przyjmując również, że jest Pani osobą dorosłą sprawa wygląda nieco inaczej. Z uwagi na obowiązującą tajemnice zawodową psycholog nie musi tego zgłaszać odpowiednim służbą, raczej będzie pracować nad tym, aby to Pani sama miała chęć zgłoszenia przestępstwa. Tutaj też jest pewien wyjątek od reguły - jeżeli zgłosi Pani psychologowi lub psycholog sam stwierdzi, że ma wystarczające dowody na to, że z powodu wykorzystania seksualnego Pani życie bądź zdrowie jest zagrożone obowiązkiem jego jest zawiadomienie odpowiednich organów. Dla psychologa najważniejszą rzeczą jest dobro pacjenta, które wiąże się z poszanowaniem jego granic, praw, intymności oraz godności. Wykorzystanie seksualne narusza je wszystkie.
Pozdrawiam serdecznie,
Justyna Karkus - psycholog, psychoterapeuta
1 rok temu
Katarzyna Kania-Bzdyl
Dzień dobry,
tak naprawdę jest to kwestia indywidualna. Najważniejszym celem terapeuty powinno być to, aby udzielić Pani stosownej pomocy. Teoretycznie psycholog powinien zgłosić taką sytuację do odpowiednich organów, niezależnie od tego, czy jest Pani w tym momencie pełnoletnia czy nie. Ale tak, jak pisałam wyżej jest to kwestia bardzo indywidualna.
1 rok temu
Paulina Urbanowicz
Psychologowie w Polsce są zobowiązani do zachowania tajemnicy zawodowej, ale istnieją wyjątki od tej zasady, szczególnie jeśli chodzi o ochronę dzieci i zapobieganie przestępstwom. Ogólnie rzecz biorąc, psycholog nie ma obowiązku zgłaszania przestępstw seksualnych, które miały miejsce w przeszłości, chyba że:
1. Istnieje bieżące zagrożenie: Jeśli psycholog uzna, że sprawca nadal może stanowić zagrożenie dla innych, np. ma kontakt z innymi dziećmi, może czuć się zobowiązany do podjęcia działań w celu ochrony potencjalnych ofiar.
2. Sądowy nakaz: Jeśli psycholog otrzyma nakaz sądowy, może być zobowiązany do ujawnienia pewnych informacji.
3. Kodeks etyki: Zgodnie z kodeksem etyki zawodowej, psychologowie powinni działać na rzecz dobra pacjenta, ale także na rzecz ochrony innych, zwłaszcza dzieci.
W Twoim przypadku, ponieważ mówisz o wydarzeniach sprzed 10 lat i nie wskazujesz na bieżące zagrożenie, psycholog prawdopodobnie nie będzie zobowiązany do zgłoszenia tego na policję. Jednakże, zawsze dobrze jest porozmawiać o swoich obawach bezpośrednio z psychologiem przed rozpoczęciem terapii. Możesz zapytać o to, jak podchodzi do takich sytuacji i jakie ma obowiązki dotyczące zgłaszania przestępstw, aby czuć się bardziej komfortowo podczas sesji.
Najważniejsze jest, abyś otrzymała wsparcie i pomoc w przetworzeniu tych trudnych doświadczeń, a dobry psycholog będzie w stanie to zapewnić, dbając jednocześnie o Twoje bezpieczeństwo i prywatność.
1 rok temu
Zobacz podobne
Strach przed zdradą w trzecim związku z powodu doświadczeń z przeszłości - jak sobie poradzić?
Mam 47 lat byłem 2 razy zdradzony, teraz jestem w 3 związku. Mam taki okropny strach, że znowu będę zdradzony, bo dziewczyna zaczęła za każdym razem, jak wchodzę, gdzie ONA jest, wychodzić ze wszystkich stron na kom .rozmawiałem z Nią o tej sytuacji ONA mówi, że przesadzam. Teraz pytam się Jej po 10 razy dziennie, czy mnie zdradzi, już nie wiem, czy zemną coś nie tak? Miałem trudne dzieciństwo, niską samoocenę, nie wiem, co robić
Mam problem z zaburzeniem osobowości połączone z depresją umiarkowaną, zaburzenia somatyczne lęki i szybko denerwuje się
Witam, mam na imię Szymon mam problem z zaburzeniem osobowości polączone z depresją umiarkowaną zaburzenia somatyczne lęki i szybko denerwuje się. W wieku 6 lat miałem ciężki wypadek potrącił mnie i babcie na pasach samochód jakoś cudem doszedłem do siebie, teraz obecnie niezbyt dobrze w życiu mi się potoczyło. Dwa lata temu urodził mi się syn ale zostałem pewne sposób odrzucony przez matkę mojego syna przez przyczynę mojego wieku, mam 24 lata i w pewnym sensie pogodziłem się że będę sam mieszkam sam. Babcia jest już bardzo podeszłym wieku że nie daje już rady i mieszka u mojej cioci, moja mama mieszka zagranicą, tata mnie mój odrzucił i też przez to czuje się z tym wszystkim odrzucony i mam myśli takie że odpuszczę że nawet jak bym miał mieć kolejny wiązek to ono upadnie bardzo szybko tak jak mamy związek z ojczymem . Jestem też po traumie przemocy domowej mama jest po rozwodzie wieku 20 lat zostałem sam bez mamy wyjechała zagranice Ja nie chciałem. Chciałbym zasięgnąć rady ogólnie leczyłem się do 2019 roku ostani raz w szpitalu byłem 2019 jak dostałem ataku zaburzenia somatycznego połoczone z parestezja po przebytym urazie ręki przed ramienia .Nie mogę brać leków negatywnie działają boję się że stracę pracę przez to wszystko proszę o pomoc pozdrawiam Szymon
Nadmiernie myślę i wracam do tego, co zrobiłam/powiedziałam itp. - przejmuję się opinią innych. Jak sobie radzić?
Co można próbować robić, żeby aż tak bardzo nie przejmować się opinią innych i nie mieć tzw. "second thoughts" po zrobieniu/powiedzeniu czegoś? Czasami mam takie coś, że komentując coś sarkastycznie lub robiąc coś co mi sprawia przyjemność/nie robiąc czegoś czego ktoś ode mnie oczekuje mam później wyrzuty sumienia czy aby na pewno postąpiłam dobrze. Lubię siebie w takiej wersji kiedy to ja jestem dla siebie najważniejsza, a to poczucie winy mnie dobija i sprawia, że się po prosto źle z czymś czuję i zadaję sobie pytania czy może to już nie jest bycie samolubnym.
TW. Bardzo pragnę śmierci, czuję, że za nią tęsknię.
Witam, mam 37 lat. Jestem po prawie udanej próbie. Żyję, bo ktoś zadzwonił po pogotowie. Do próby doszło 5/6 lat temu. Po wyjściu ze szpitala obsesyjnie chciałam się dobić. Wtedy pojawiły się omamy (ta obsesja dobicia się była tak silna, że aż wywołała omamy słuchowe, czuciowe i wzrokowe, wcześniej ich nie miałam). Nie zrobiłam sobie krzywdy, bo nie miałam na to siły. Na początku nie mogłam utrzymać sztućców w ręce. Chodzenie - wysiłek ponad siły... Dziś biegam na małych dystansach (jak mam dobry dzień to 500m dam radę). Teraz niby jest dobrze w porównaniu do tego, co było wcześniej. Kiedy uspokoiłam silne pragnienie dobicia się, omamy prawie zniknęły. Pojawią się tylko w silnie stresowych sytuacjach (chciałabym dowiedzieć się jak takie coś nazywa się w psychologii - chodzi mi o omamy). Jednak cały czas tęsknię za śmiercią. Dla mnie to, że przeżyłam było tak samo silną traumą jak strata bliskiej osoby. Śmierć to dla mnie ktoś bliski. Prawie umarłam i bardzo tęsknię za uczuciem umierania. Psychicznie to uczucie zżera mnie od środka. Od jakiegoś czasu oglądam filmy edukacyjne na temat samobójstw na YT. To jak rozdrapywanie ran po stracie bliskiej osoby. To tak jakby rodzic oglądał filmy z imprez rodzinnych i patrzył na swoje dziecko... Lata chodzenia do psychologów i psychiatrów niczego nie zmieniają. 5 lat chodzenia do jednego specjalisty nie dało żadnej diagnozy (inni też nie dali żadnej diagnozy)... Nie wiem co mi jest, z czym się borykam. Nie wiem, czy mam jakieś zaburzenie, czy chorobę psychiczną za to wiem, że bardzo silnie wyuczyłam się ukrywać problemy. Dla otoczenie jestem spokojną, beztroską osobą, która robi co chce. Nikt nie zna prawdy o mnie. Nie wiem jakie chciałabym zadać pytanie. Bardziej chciałabym przeczytać opinię. Pozdrawiam serdecznie.
Kryzys suicydalny - czuję się niekochana, nierozumiana i samotna.
Nie mam już siły na nic. Mam dość wszystkiego. Chciałabym połknąć opakowanie tabletek nasennych i już się więcej nie obudzić. Chciałabym już nic nie czuć. Nie dogaduję się z rodzicami. Czuję się, jakbym była ich największym problem. Nigdy nie są ze mnie dumni, nigdy nie widzą, gdy się staram, a gdy staram się im wytłumaczyć, co czuję to mam wrażenie, że nie rozumieją co do nich mówię. Rano nie mam siły iść do szkoły. Psychicznie sobie nie radzę i nie mam z kim porozmawiać. Nie mogę na nikogo liczyć. Tęsknię za dzieciństwem, tęsknię za miłością. Chciałabym mieć normalną kochającą się rodzinę a nie codzienne krzyki i wrzaski. Chciałabym normalnie rozmawiać. Cały czas myślę. Nie wytrzymuję tego uczucia stresu, które bierze się znikąd. Nie wytrzymuję już. Chciałabym, by mnie ktoś zrozumiał.
Trauma - co to jest i jak sobie z nią radzić?
Trauma psychiczna to głębokie zaburzenie emocjonalne o długotrwałym wpływie na życie. Zrozumienie jej przyczyn, objawów i metod radzenia sobie jest kluczowe dla zdrowienia. Artykuł omawia, czym jest trauma, jak wpływa na psychikę i jak sobie z nią radzić.