Odpowiedz jako specjalista
WsteczADHD w wieku 17 lat: objawy, skutki i jak samodzielnie umówić się na badania
Na czym polega ADHD I czy można samemu iść na padania W wieku 17 lat na ADHD I jak się obawia jakie ma skutki
K
1 miesiąc temu
Urszula Żachowska
Dzień dobry,
ADHD to tzw zaburzenie neurorozwojowe (w nowej nomenklaturze, bardziej określane stane, niż zaburzeniem). Jako że jest to zaburzenie rozwojowe, to objawy powinny być obecne od dzieciństwa.
Do objawów należą objawy z obszaru: zaburzenia uwagi, impulsywności, nadpobudliwości (szczegółoweobjawy z łatwością możńa znalexć w internecie).
Objwy musza być obecne przynajmniej w dwóch środowiskach (np. w domu, szkole, w relacjach społecznych itd) - nie mogą być obecne tylko w jednym środowisku! oraz powodować istotne klinicznie zaburzenia/zakłócenia w życiu prywatnym, szkolnym, akademickim, zawodowwym itd.
W wieku 17 lat na badanie zgodę musi wyrazić rodzic lub opiekun prawny. Obecnośc rodzica lub opiekuna, który pamięta osobę badaną z dzieciństwa, może być potrzebna przy zbieraniu wywiadu rozwojowego (dotyczącego rozwoju w dzieciństwie) oraz dostarczeniu informacji potrzebnych do postawienia rozpoznania.
Pozdrawiam
Urszula Żachowska
1 miesiąc temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Klaudia Dynur
Dzień dobry,
ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym (oznacza to, że mózg osoby z ADHD funkcjonuje w inny sposób niż przeciętnej osoby). ADHD najczęściej obejmuje trzy obszary trudności: problemy z uwagą, nadpobudliwość oraz impulsywność. Nie każdy ma wszystkie objawy – wyróżnia się typ z przewagą zaburzeń koncentracji, z przewagą nadpobudliwości/impulsywności i mieszany.
W wieku nastoletnim przykładowe objawy mogą obejmować trudności z organizacją nauki i zadań, łatwe rozpraszanie się, częste gubienie przedmiotów, poczucie wewnętrznego niepokoju połączone z nadpobudliwością ruchową, trudności w utrzymaniu relacji (np. przerywanie, zapominanie o spotkaniach) czy zmęczenie psychiczne wynikające z ciągłego wysiłku w utrzymywaniu uwagi.
ADHD jeśli pozostaje niezdiagnozowane i bez wsparcia, może prowadzić do np. gorszych wyników w nauce mimo dużego potencjału, zaniżonej samooceny, większego ryzyka problemów emocjonalnych albo trudności w relacjach.
W wieku 17 lat, aby odbyć badanie, potrzebna jest zgoda rodzica lub opiekuna prawnego. Często osoba ta jest ważnym źródłem informacji o wczesnym funkcjonowaniu, ponieważ zaburzenia neurorozwojowe są obecne od wczesnego dzieciństwa.
Pozdrawiam serdecznie
Klaudia Dynur
Psycholog
1 miesiąc temu
Paulina Habuda
Dzień dobry,
Moim zdaniem ADHD ADHDowi nierówne :). Tak jak ludzie są różni, tak różnie może się u każdego objawiać. Natomiast mówiąc bardzo ogólnie, mogą to być problemy z koncentracją, zapamiętywaniem informacji, wróceniem do zadania, które się robiło, a ktoś nam np. przerwał, uczucie przebodźcowania, "gonitwy myśli". To, co potocznie nazywa się roztrzepaniem - gubienie rzeczy, zapominanie o terminach, spóźnianie się. Ale również objawy psychoruchowe: problemy z usiedzeniem na miejscu, słuchaniem dłuższych wypowiedzi, skupieniem się na filmie, książce przed dłuższy czas, konieczność bycia w ruchu itd.
Po diagnozę można się udać do psychologa: na ogół zrobi wywiad i może test Moxo, natomiast do psychiatry należy się udać w przypadku decyzji o leczeniu farmakologicznym.
Jeżeli jesteś niepełnoletni to tak jak zostało już wspomniane - będzie potrzebna zgoda rodzica oraz rodzic pomoże w uzupełnieniu wywiadu na temat objawów ADHD.
Na szczęście mamy coraz większą wiedzę, jeżeli chodzi o ADHD, dużo jest też metod leczenia. Poza farmakologią polecam terapię poznawczo - behawioralną oraz EEG Biofeedback.
Pozdrawiam,
Paulina Habuda
Psycholog
1 miesiąc temu
Altea Leszczyńska
Dzień dobry,
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, które wiąże się z trudnościami w koncentracji, impulsywnością i nadmierną energią. U nastolatków i dorosłych objawy mogą dotyczyć m.in. problemów z organizacją, pamięcią, motywacją czy relacjami.
Na badania w kierunku ADHD w wieku 17 lat można się zgłosić samodzielnie, ale najczęściej potrzebna jest także zgoda rodzica lub opiekuna prawnego. Najlepiej umówić się do psychologa lub psychiatry, którzy przeprowadzą diagnozę.
Nieleczone ADHD może utrudniać naukę, wpływać na poczucie własnej wartości, relacje czy radzenie sobie ze stresem, ale odpowiednia diagnoza i wsparcie naprawdę pomagają lepiej funkcjonować.
Pozdrawiam serdecznie
Altea Leszczyńska
psycholog, psychotraumatolog
1 miesiąc temu
Sylwia Harbacz-Mbengue
Witaj,
pamiętaj, że w wieku 17 lat to jeszcze opiekunowie muszą wyrazić.zgodę.na badanie psychologiczne. Można je zrobić w gabinecie psychologa lub e-mail Poradni Psychologiczno-Pedagogocznej.
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, w związku z czym zasadniczo występuje od wieku dziecięcego. Charakteryzuje się deficytem uwagi, nadpobudliwością ruchową, impulsywnością. Czasem wymaga leczenia farmakologicznego, a w większości przypadkach oddziaływań terapeutycznych.
Fakt jest też taki, że z ADHD da się żyć i całkiem dobrze funkcjonować :-)
Pozdrawiam
Sylwia Harbacz-Mbengue
Psycholog
1 miesiąc temu
Paweł Zamojć
Dzień dobry,
ADHD to nie tylko „roztargnienie” czy „nadpobudliwość” — to neurorozwojowy sposób działania mózgu, który sprawia, że trudniej jest utrzymać uwagę, zapanować nad impulsem czy zorganizować codzienne zadania.
Objawy zaczynają się w dzieciństwie i muszą być widoczne w co najmniej dwóch sferach życia, np. w domu i w szkole.
U 17-latków ADHD często przejawia się jako chaos w głowie, trudność w dokończeniu zadań, zapominanie o terminach, spóźnienia, gonitwa myśli, czy szybkie znudzenie się rutyną. Zdarza się, że osoby z ADHD mają ogromny potencjał, ale przez brak diagnozy czują się „leniwe” lub „nieogarnięte”, choć to wcale nieprawda — ich mózg po prostu działa inaczej.
Na diagnozę możesz zgłosić się sam, ale jeśli nie masz jeszcze 18 lat, potrzebna będzie zgoda rodzica lub opiekuna. To ważne, bo specjalista będzie chciał poznać też informacje z twojego dzieciństwa. Badanie może przeprowadzić psycholog lub psychiatra — zazwyczaj obejmuje rozmowę, kwestionariusze i testy uwagi.
ADHD da się skutecznie opanować. Pomaga terapia poznawczo-behawioralna, nauka strategii organizacyjnych, a czasem również leczenie farmakologiczne. Wczesna diagnoza pozwala lepiej zrozumieć siebie, poprawić koncentrację i relacje z innymi. ADHD nie jest przeszkodą — to po prostu inny sposób funkcjonowania, z którym można żyć naprawdę dobrze.
Pozdrawiam serdecznie,
Paweł Zamojć
Psycholog
1 miesiąc temu
Marta Lotysh
Aktualnie ADHD interpretuje się jako przejaw neuroróżnorodności. Objawy powinne dotyczyć pewnych trudności w jednym lub kilku zakresach takich jak uwaga (koncentracja, planowanie), nadruchliwości, impulsywności, chwiejności emocjonalnej. Te objawy mieszczą się w pewnym spektrum (od minimum do maksimum) i powodują trudności w nauce, pracy, relacjach, kontaktach społecznych etc. Diagnoza ADHD wymaga szczegółowego wywiadu, powszechnie stosowane są również taki narzędzia jak DIVA, Moxo etc. Z ADHD się nie wyrasta, trudności towarzyszą w ciągu całego życia od samego dzieciństwa, dlatego nawet w wieku dorosłym mogą pozostać problemy związane z uwagą, planowaniem aktywności, impulsywności oraz szybkich zmian nastroju.
Aktualnie istnieją możliwości wsparcia osób z ADHD (farmakoterapia, psychoterapia, wsparcie, coaching etc).
1 miesiąc temu
Weronika Babiec
Dzień dobry,
ADHD (Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z Deficytem Uwagi) to zaburzenie neurorozwojowe, które objawia się głównie trudnościami z utrzymaniem uwagi, impulsywnością i często również nadpobudliwością ruchową. Osoby z ADHD mogą mieć m.in. problemy z koncentracją, organizacją zadań, planowaniem, regulacją emocji oraz kontrolą impulsów.
W wieku 17 lat do psychiatry musi Pan/Pani pójść z rodzicem lub opiekunem prawnym - samodzielnie może się Pan/Pani zgłosić dopiero po ukończeniu 18 lat. Proces diagnostyczny zazwyczaj obejmuje szczegółowy wywiad o objawach, ich nasileniu i wpływie na codzienne funkcjonowanie, a także często dodatkowe badania i kwestionariusze. Warto przygotować się do wizyty, notując konkretne trudności, które się obserwuje.
Jeśli chodzi o skutki nieleczonego ADHD, mogą obejmować trudności w nauce i pracy, problemy w relacjach interpersonalnych, niską samoocenę czy większe ryzyko uzależnień. Jednak przy odpowiednim leczeniu, które może obejmować psychoterapię, farmakoterapię lub kombinację obu, wiele osób z ADHD funkcjonuje bardzo dobrze.
Zachęcam do rozmowy z rodzicami o umówieniu się na konsultację psychiatryczną.
Życzę wszystkiego dobrego,
Weronika Babiec,
Psycholożka, Terapeutka ACT
1 miesiąc temu
Zobacz podobne
Trudności z córką - spotyka się z dużo starszym oraz zażywa niebezpieczne używki
Witam, jak mam postępować z córką nieletnią, gdy bez mojej zgody spotyka się z dorosłym. Chłopak 9 lat starszy i palącą niedozwolone używki, typu zioło, lecz się nie przyznaje do zażywania.Grozi jej Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapeutyczny.
Jak przekonać mamę do wypisania mnie od psychiatry? Czuję się lepiej, ale nikt mi nie wierzy
Cześć, mam 15 lat i co powiedzieć mamie, żeby wypisała mnie od psychiatry? Nie chce chodzić już do psychiatry, od dwóch tygodni czuje się lepiej i poprawiłam kontakt z rodziną, mam więcej siły i wychodzę z pokoju. Nie wierzy mi, że już jest lepiej.
Kilka dni temu rozmawiałam ze znajomą i opowiedziałam jej, że sama jestem w szoku, bo obudziłam się i odzyskałam motywację do życia, nagle odzyskałam perspektywy na swoją przyszłość, mam tyle energii, że nie śpię już od prawie 3 dni i trzymam się na kawie, powiedziałam jej też, że chce się wypisać od psychiatry, na co mi odpowiedziała, że możliwe, że to podwyższenie samopoczucia. Nie wiem, nie sądzę tak, bo dawno się nie czułam tak dobrze, czuje się naprawdę okropnie dobrze i w końcu widzę w sobie coś dobrego i jakiś potencjał, mam wrażenie, że ona mnie po prostu nie chce wesprzeć w tym, że czuje się lepiej i już nie potrzebuje pomocy lekarza ani leków. Z mamą tak samo.
Co mam zrobić, żeby przekonać mamę?
10-letnia siostra zachowuje się bardzo niepokojąco po traumatycznym zdarzeniu.
Moja kuzynka, około 2 miesiące temu odebrała sobie życie, wszystkimi z naszej rodziny to wstrząsnęło. Moja siostra( 10 latka) bardzo to przeżyła i teraz zaczęła dziwnie się zachowywać, np. boi się sama chodzić do toalety, w zasadzie chodzi o to, że boi się przebywać gdziekolwiek sama, ale też od pewnego czasu ma dziwne zjawisko (może chorobę), która polega na tym, że cokolwiek zje nagle zaczyna się jej robić niedobrze, a później wymiotuje lub nie, zaczęło się to od świąt wielkanocnych i chociaż na chwilę była przerwa to teraz znowu się to wznowiło.
Po prostu czasami wymiotuje wszystko, co zje, aż boi się jeść. Podejrzewam też u niej chorobę zwaną OCD (zaburzenie obsesyjno - kompulsywne) chodzi o to, że ma takie jakby to nazwać "rytuały" jakie musi spełnić np. ileś razy umyć ręce itp ma też problem z kontaktem z ludźmi, chociaż teraz jakoś nie tego nie widać, jednak wcześniej było to bardzo widoczne.
Jest też tak, że w szkole jest bardzo spokojna i ułożona, a w domu pokazuje "swoją drugą stronę"? Tak można to nazwać, zaczyna wrzeszczeć jak coś jej nie pasuje i tu chodzi o wszystko typu; ubrania, lekcje, że słuchać musi jej wyznaczona osoba, nikt inny. Martwię się o nią, informowałam o tym rodziców, ale oni mówią "że z tego wyrośnie" jednak ja w to nie wierzę. Chce przekonać się czy moje obawy są słuszne, czy jednak naprawdę jest to tylko przejściowe.
Córka martwi się tematem aborcji - jak mogę jej pomóc?
Mam trochę nietypową sprawę. Zauważyłam, że moja córka, choć jest jeszcze młoda, zaczyna martwić się tematem aborcji i praw kobiet. Nie wiem, skąd dokładnie wzięły się te obawy, ale widzę, że wpływa to na jej nastrój. Unika rozmów o ciąży, a jak tylko w mediach pojawiają się te tematy, robi się niespokojna albo szybko zmienia temat.
Nie chcę jej zbytnio naciskać, ale jednocześnie czuję, że powinnam jakoś zareagować, żeby jej pomóc. Zastanawiam się, czy rozmawiać z nią wprost o tych sprawach, czy może lepiej unikać tego tematu, żeby nie dokładać stresu. Może ktoś miał podobną sytuację? Czy to dobry moment, żeby wprowadzić takie tematy do naszych rozmów w rodzinie, czy raczej powinnam poczekać, aż sama będzie gotowa?
Myślałam też, czy nie porozmawiać o tym z psychologiem dziecięcym, żeby dowiedzieć się, jak to ugryźć i skąd mogą się brać takie lęki. Ale z drugiej strony boję się, że to może sprawić, że jeszcze bardziej zacznie się tym martwić. Co Państwo myślą? Jak mogę najlepiej wspierać córkę w takim momencie?
Moja dziewczyna boi się chodzić do szkoły
Moja dziewczyna ma problem społeczny (boi się chodzić do szkoły Z czego udało mi się dowiedzieć niestety nie wie czemu tak jest... Bardzo boi się że znowu nie chodząc do szkoły zawiedzie rodziców i psychologa.. Chciałbym bardzo jej pomóc ale nie wiem jak. Sam chodzę do psychologa, ale chce się tu zapytać bo czuje się bardziej komfortowo. Pomagam jej czułymi słowami że ją kocham itd. próbuję ją wspierać ale nie wiem czy to dobrze robie... Moja dziewczyna ma 15 lat jakby miało coś w tym pomoc.
