Odpowiedz jako specjalista
WsteczADHD w wieku 17 lat: objawy, skutki i jak samodzielnie umówić się na badania
Na czym polega ADHD I czy można samemu iść na padania W wieku 17 lat na ADHD I jak się obawia jakie ma skutki
K
2 miesiące temu
Urszula Żachowska
Dzień dobry,
ADHD to tzw zaburzenie neurorozwojowe (w nowej nomenklaturze, bardziej określane stane, niż zaburzeniem). Jako że jest to zaburzenie rozwojowe, to objawy powinny być obecne od dzieciństwa.
Do objawów należą objawy z obszaru: zaburzenia uwagi, impulsywności, nadpobudliwości (szczegółoweobjawy z łatwością możńa znalexć w internecie).
Objwy musza być obecne przynajmniej w dwóch środowiskach (np. w domu, szkole, w relacjach społecznych itd) - nie mogą być obecne tylko w jednym środowisku! oraz powodować istotne klinicznie zaburzenia/zakłócenia w życiu prywatnym, szkolnym, akademickim, zawodowwym itd.
W wieku 17 lat na badanie zgodę musi wyrazić rodzic lub opiekun prawny. Obecnośc rodzica lub opiekuna, który pamięta osobę badaną z dzieciństwa, może być potrzebna przy zbieraniu wywiadu rozwojowego (dotyczącego rozwoju w dzieciństwie) oraz dostarczeniu informacji potrzebnych do postawienia rozpoznania.
Pozdrawiam
Urszula Żachowska
2 miesiące temu
Nadal nie znasz odpowiedzi na nurtujące Cię kwestie?
Umów się na wizytę do jednego z naszych Specjalistów!
Klaudia Dynur
Dzień dobry,
ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym (oznacza to, że mózg osoby z ADHD funkcjonuje w inny sposób niż przeciętnej osoby). ADHD najczęściej obejmuje trzy obszary trudności: problemy z uwagą, nadpobudliwość oraz impulsywność. Nie każdy ma wszystkie objawy – wyróżnia się typ z przewagą zaburzeń koncentracji, z przewagą nadpobudliwości/impulsywności i mieszany.
W wieku nastoletnim przykładowe objawy mogą obejmować trudności z organizacją nauki i zadań, łatwe rozpraszanie się, częste gubienie przedmiotów, poczucie wewnętrznego niepokoju połączone z nadpobudliwością ruchową, trudności w utrzymaniu relacji (np. przerywanie, zapominanie o spotkaniach) czy zmęczenie psychiczne wynikające z ciągłego wysiłku w utrzymywaniu uwagi.
ADHD jeśli pozostaje niezdiagnozowane i bez wsparcia, może prowadzić do np. gorszych wyników w nauce mimo dużego potencjału, zaniżonej samooceny, większego ryzyka problemów emocjonalnych albo trudności w relacjach.
W wieku 17 lat, aby odbyć badanie, potrzebna jest zgoda rodzica lub opiekuna prawnego. Często osoba ta jest ważnym źródłem informacji o wczesnym funkcjonowaniu, ponieważ zaburzenia neurorozwojowe są obecne od wczesnego dzieciństwa.
Pozdrawiam serdecznie
Klaudia Dynur
Psycholog
2 miesiące temu
Paulina Habuda
Dzień dobry,
Moim zdaniem ADHD ADHDowi nierówne :). Tak jak ludzie są różni, tak różnie może się u każdego objawiać. Natomiast mówiąc bardzo ogólnie, mogą to być problemy z koncentracją, zapamiętywaniem informacji, wróceniem do zadania, które się robiło, a ktoś nam np. przerwał, uczucie przebodźcowania, "gonitwy myśli". To, co potocznie nazywa się roztrzepaniem - gubienie rzeczy, zapominanie o terminach, spóźnianie się. Ale również objawy psychoruchowe: problemy z usiedzeniem na miejscu, słuchaniem dłuższych wypowiedzi, skupieniem się na filmie, książce przed dłuższy czas, konieczność bycia w ruchu itd.
Po diagnozę można się udać do psychologa: na ogół zrobi wywiad i może test Moxo, natomiast do psychiatry należy się udać w przypadku decyzji o leczeniu farmakologicznym.
Jeżeli jesteś niepełnoletni to tak jak zostało już wspomniane - będzie potrzebna zgoda rodzica oraz rodzic pomoże w uzupełnieniu wywiadu na temat objawów ADHD.
Na szczęście mamy coraz większą wiedzę, jeżeli chodzi o ADHD, dużo jest też metod leczenia. Poza farmakologią polecam terapię poznawczo - behawioralną oraz EEG Biofeedback.
Pozdrawiam,
Paulina Habuda
Psycholog
2 miesiące temu
Altea Leszczyńska
Dzień dobry,
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, które wiąże się z trudnościami w koncentracji, impulsywnością i nadmierną energią. U nastolatków i dorosłych objawy mogą dotyczyć m.in. problemów z organizacją, pamięcią, motywacją czy relacjami.
Na badania w kierunku ADHD w wieku 17 lat można się zgłosić samodzielnie, ale najczęściej potrzebna jest także zgoda rodzica lub opiekuna prawnego. Najlepiej umówić się do psychologa lub psychiatry, którzy przeprowadzą diagnozę.
Nieleczone ADHD może utrudniać naukę, wpływać na poczucie własnej wartości, relacje czy radzenie sobie ze stresem, ale odpowiednia diagnoza i wsparcie naprawdę pomagają lepiej funkcjonować.
Pozdrawiam serdecznie
Altea Leszczyńska
psycholog, psychotraumatolog
2 miesiące temu
Sylwia Harbacz-Mbengue
Witaj,
pamiętaj, że w wieku 17 lat to jeszcze opiekunowie muszą wyrazić.zgodę.na badanie psychologiczne. Można je zrobić w gabinecie psychologa lub e-mail Poradni Psychologiczno-Pedagogocznej.
ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, w związku z czym zasadniczo występuje od wieku dziecięcego. Charakteryzuje się deficytem uwagi, nadpobudliwością ruchową, impulsywnością. Czasem wymaga leczenia farmakologicznego, a w większości przypadkach oddziaływań terapeutycznych.
Fakt jest też taki, że z ADHD da się żyć i całkiem dobrze funkcjonować :-)
Pozdrawiam
Sylwia Harbacz-Mbengue
Psycholog
2 miesiące temu
Paweł Zamojć
Dzień dobry,
ADHD to nie tylko „roztargnienie” czy „nadpobudliwość” — to neurorozwojowy sposób działania mózgu, który sprawia, że trudniej jest utrzymać uwagę, zapanować nad impulsem czy zorganizować codzienne zadania.
Objawy zaczynają się w dzieciństwie i muszą być widoczne w co najmniej dwóch sferach życia, np. w domu i w szkole.
U 17-latków ADHD często przejawia się jako chaos w głowie, trudność w dokończeniu zadań, zapominanie o terminach, spóźnienia, gonitwa myśli, czy szybkie znudzenie się rutyną. Zdarza się, że osoby z ADHD mają ogromny potencjał, ale przez brak diagnozy czują się „leniwe” lub „nieogarnięte”, choć to wcale nieprawda — ich mózg po prostu działa inaczej.
Na diagnozę możesz zgłosić się sam, ale jeśli nie masz jeszcze 18 lat, potrzebna będzie zgoda rodzica lub opiekuna. To ważne, bo specjalista będzie chciał poznać też informacje z twojego dzieciństwa. Badanie może przeprowadzić psycholog lub psychiatra — zazwyczaj obejmuje rozmowę, kwestionariusze i testy uwagi.
ADHD da się skutecznie opanować. Pomaga terapia poznawczo-behawioralna, nauka strategii organizacyjnych, a czasem również leczenie farmakologiczne. Wczesna diagnoza pozwala lepiej zrozumieć siebie, poprawić koncentrację i relacje z innymi. ADHD nie jest przeszkodą — to po prostu inny sposób funkcjonowania, z którym można żyć naprawdę dobrze.
Pozdrawiam serdecznie,
Paweł Zamojć
Psycholog
2 miesiące temu
Marta Lotysh
Aktualnie ADHD interpretuje się jako przejaw neuroróżnorodności. Objawy powinne dotyczyć pewnych trudności w jednym lub kilku zakresach takich jak uwaga (koncentracja, planowanie), nadruchliwości, impulsywności, chwiejności emocjonalnej. Te objawy mieszczą się w pewnym spektrum (od minimum do maksimum) i powodują trudności w nauce, pracy, relacjach, kontaktach społecznych etc. Diagnoza ADHD wymaga szczegółowego wywiadu, powszechnie stosowane są również taki narzędzia jak DIVA, Moxo etc. Z ADHD się nie wyrasta, trudności towarzyszą w ciągu całego życia od samego dzieciństwa, dlatego nawet w wieku dorosłym mogą pozostać problemy związane z uwagą, planowaniem aktywności, impulsywności oraz szybkich zmian nastroju.
Aktualnie istnieją możliwości wsparcia osób z ADHD (farmakoterapia, psychoterapia, wsparcie, coaching etc).
mniej niż godzinę temu
Weronika Babiec
Dzień dobry,
ADHD (Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z Deficytem Uwagi) to zaburzenie neurorozwojowe, które objawia się głównie trudnościami z utrzymaniem uwagi, impulsywnością i często również nadpobudliwością ruchową. Osoby z ADHD mogą mieć m.in. problemy z koncentracją, organizacją zadań, planowaniem, regulacją emocji oraz kontrolą impulsów.
W wieku 17 lat do psychiatry musi Pan/Pani pójść z rodzicem lub opiekunem prawnym - samodzielnie może się Pan/Pani zgłosić dopiero po ukończeniu 18 lat. Proces diagnostyczny zazwyczaj obejmuje szczegółowy wywiad o objawach, ich nasileniu i wpływie na codzienne funkcjonowanie, a także często dodatkowe badania i kwestionariusze. Warto przygotować się do wizyty, notując konkretne trudności, które się obserwuje.
Jeśli chodzi o skutki nieleczonego ADHD, mogą obejmować trudności w nauce i pracy, problemy w relacjach interpersonalnych, niską samoocenę czy większe ryzyko uzależnień. Jednak przy odpowiednim leczeniu, które może obejmować psychoterapię, farmakoterapię lub kombinację obu, wiele osób z ADHD funkcjonuje bardzo dobrze.
Zachęcam do rozmowy z rodzicami o umówieniu się na konsultację psychiatryczną.
Życzę wszystkiego dobrego,
Weronika Babiec,
Psycholożka, Terapeutka ACT
2 miesiące temu
Zobacz podobne
Dzień dobry. Mam 13 lat, niestety przez moją nadpobudliwą osobowość, nikt mnie nie lubi.
Dzień dobry. Mam 13 lat, niestety przez moją nadpobudliwą osobowość, nikt mnie nie lubi. Często mam tak, że nie potrafię przerwać w porę swoich żartów, które są nie na miejscu lub swojego głupiego zachowania. Mam mało znajomych, zazwyczaj nikt nie chce ze mną gadać i unika mojego towarzystwa. Doszło to do tego stopnia, że boję się odezwać do kogoś, kogo nie znam, aby nie wziął mnie za kogoś, kim nie jestem. Jest to trochę dziwna sytuacja, ponieważ dużo lepiej rozmawia mi się z osobami dorosłymi, gdyż jestem wtedy spokojniejszy. Próbowałem to zmienić, ale kompletnie nie wiem jak. To tak jakby załączała mi się "głupawka" a najczęściej doświadczam tego na przerwach w szkole (jest to również powód mojej sporej ilości uwag). Wiem, że jest to moja bardzo duża wada, możliwe, że mam również problemy z agresją więc chciałbym ją zmienić, ale jak już nadmieniłem, nie wiem kompletnie jak, nieważne, ile razy bym sobie powtarzał przed wyjściem gdzieś, aby zachowywać się normalnie. Kiedyś byłem dużo razy bardziej lubiany, było to parę lat temu kiedy nie byłem jeszcze otyły i bardziej wysportowany. Jest mi z tym bardzo źle, kiedy wszystkie osoby wokół umawiają się na wspólne wyjścia, razem żartują, chodzą na spacery, ja muszę siedzieć sam w kącie, a gdy się tylko odezwę zdarza się, że palne coś głupiego. Proszę bardzo o odpowiedź, jak mógłbym to zmienić.
Czy psychiatra/psycholog może powiedzieć o tym moim rodzicom (mamie)?
Czy psychiatra/psycholog może powiedzieć o tym moim rodzicom (mamie)?
Od kilku lat mam problemy, które utrudniają mi życie. Parę miesięcy temu poznałam osobę (bardzo toksyczną), która jest jak "wampir energetyczny". Bardzo się przywiązałam, wręcz uzależniłam od tej osoby, na tyle, że jak się jej znudziłam i mnie zostawiła, to nie widziałam co z sobą zrobić, mój stan się znacznie pogorszył. Choć wiem, że nic złego nie zrobiłam, to jednak całą winę biorę na siebie. Czuję się źle z tym, że mnie zostawiła, zaczęłam się krzywdzić fizyczne (sh) i psychicznie (wyzywam siebie od najgorszych, powtarzam sobie, że to moja wina i jestem bezwartościowym g*wnem, itd.), a to wszystko dlatego że jestem "niewystarczająca" i mam poczucie że na to zasłużyłam. Moja mama wiedziała o niej, jednak nie była świadoma, że mnie niszczy psychicznie, ja sama nie widziałam, albo przynajmniej nie chciałam się dopuścić do tej myśli, bo nie chciałam jej stracić. Zerwała ze mną kontakt i wymieniła mnie na "lepszy model", bardzo mnie skrzywdziła i zostawiła z pociętymi rękoma, a jednak cały czas o niej myślę, tęsknię za nią. Problem tkwi głębiej, bo nie byłyśmy tylko "przyjaciółkami", my byłyśmy w związku o którym prawie nikt nie wiedział i do tej pory tak jest. Bardzo mi zależy żeby poza osobami które wiedzą, nikt inny się nie dowiedział.
Zaczęłam się o to martwić, bo za jakiś czas jadę na spotkanie właśnie z psychiatrą, będzie zadawać masę pytań, a ja znając siebie, wybuchnę emocjonalnie i powiem za dużo czy coś. A ta osoba o której napisałam powyżej jest głównym powodem pogorszenia mojego obecnego stanu. Jak moja mama zobaczyła moje blizny to odbyła ze mną długą rozmowę, obiecałam że tego nigdy więcej nie zrobię, ale co z tego jeśli cały czas o tym myślę, a wręcz mam ochotę odebrać sobie życie. Wiem jakie są zasady i to że mam myśli nie te to lekarz powie mojej mamie, ale czy powie o moim związku? Czy ma prawo i czy musi? Bardzo mi zależy żeby to zostało między nami, ale boję się że poinformuję moją mamę. Ona wie, że to wszystko się dzieje z powodu tej osoby, ale jakoś nie bardzo bym chciała żeby dowiedziała się że była moją dziewczyną.
Dlaczego mam coraz gorsze wyniki w nauce?
Dzień dobry
Piszę w sprawie problemów z nauką w klasach 1-3 oceny miałam bardzo dobre i dostawałam na koniec roku książkę za dobre wyniki, później z czasem było coraz gorzej, z maturą również pierwsze zdałam język polski później za rok zdałam angielski i natomiast matematykę pisałam poprawkę i nie zdałam i teraz mam problemy z podstawową matematyką, angielskim i mam ubogie słownictwo.
Trudności z nauką czytania i pisania u dziecka: Sprawdzone techniki i metody poprawy pamięci
Mój syn od zawsze miał trudności z zapamiętywaniem i przyswajaniem materiału szkolnego, zwłaszcza przy nauce czytania i pisania. Mimo prób i różnych metod, wciąż walczy z tymi samymi problemami. Czy są jakieś sprawdzone techniki, które mogą mu pomóc?
Partnerka pije, ma córkę i ja mam swoją jedną córkę. Chcę przestać kontynuować tę relację, dzieci się odwracają ode mnie.
Witam ! Jestem 42-letnim mężczyzną, od 14 lat w związku partnerskim- mam dwie córki jedna 14 -letnia, która nie jest moja biologiczna córką i druga 12 -letnia, która jest moja córką. Na obecną chwilę jestem rozdarty, po ostatniej sytuacji zacząłem się zastanawiać czy nadal ratować ten związek czy po prostu odejść i dać sobie spokój! mianowicie pewnego dnia wróciłem z pracy, było już dość późno około 23:00, wchodząc na klatke otworzyły się drzwi mojego mieszkania, gdzie młodsza córka przeraźliwym głosem krzyczała 'mama mama', ja nie wiedząc co się stało, pobiegłem do mieszkania, gdzie zobaczyłem starsza córkę leżącą na podłodze, płaczącą- wszedłem do kuchni i ujrzałem moja partnerkę kompletnie pijaną, zapytałem jej 'co ty robisz', gdzie ona na to odpowiedziała, że 'wszyscy jesteśmy chorzy' gdyż starsza córka zaczęła nagrywać telefonem całą tą sytuację ,został jej wyrwany telefon z rąk i rzucony o podłogę, po czym moja partnerka chciała ją uderzyć, ale stanąłem w jej obronie, złapałem za ręce i odepchnąłem i wtedy rozpętało się piekło. Wyzwiska w moim kierunku, że jestem g*wnem, że nic nie zrobiłem, że jestem nikim. Bardzo dużo wyzwisk, których nie będę tutaj przytacza,ł myślę, że każdy może sobie wyobrazić. Od ponad 2 tygodni nie rozmawiamy, ale partnerka przy każdej okazji, kiedy może wbić mi szpilkę, próbuje jakiejś prowokacji np.dlaczego pierzesz moim proszkiem, dlaczego bierzesz mój chleb, chowanie nawet papieru toaletowego, wiem, że to dziwnie wygląda, ale dla mnie jest to nie do pomyślenia i tylko dlatego, żeby nie zaogniać tej sytuacji po prostu nie dotykam niczego, co ona kupiła itd! Co się dzieje?! Dalej rozmawiałem ze starszą córką na temat tej sytuacji, na co ona odpowiedziała mi, że może to wszystko przez nią, może gdyby nie nagrywała mamy w takim stanie to mama by się tak nie pozłościła, gdzie ja zacząłem jej tłumaczyć, że to nie jej wina, a mama nie może się tak zachowywać. Kiedy powiedziałem, że mama ma problem z alkoholem, córka po kilku dniach powiedziała, że nie przeszkadza jej mamy picie, że mama też potrzebuje wyjść do koleżanek i się zrelaksować itd. Problem w tym, że moja partnerka ma z tym problem od samego początku naszego związku, setki razy widziałem ja w takim stanie tyle, że dzieci tego nie widziały, bo były małe, z reguły spały, a mama, kiedy ja byłem w pracy, piła czasami do rana, z czego w większości przypadków były kłótnie, mówiłem jej wiele razy, że ma przestać na co ona mówiła, że nie ma problemu, bo nie pije codziennie a z dziećmi jest wszystko ok. Nie chodzą głodne- taka była odpowiedź. Co się dzieje teraz- starsza córka chce, żebym to naprawił, używa argumentów, że ja mamy chyba nie kocham, bo jej nie zabrałem na kolację do restauracji, bo przez zbieg okoliczności raz nie pojechałem z nimi na wakacje, że ja nie dokładam mamie do kupowania jedzenia itd. A prawda jest taka, że przez wszystkie te lata opiekowałem się tymi dziećmi jak tylko potrafiłem, prowadziłem do przedszkoli i szkół itd robiłem śniadania, obiady, prałem, prasowałem itd. Pamiętałem o każdych urodzinach, świętach itd robiłem wszystko, co było w mojej mocy, gdzie kończyłem pracę za każdym razem, myślałem czy jak wrócę do domu moja partnerka będzie pijana i znowu będzie kłótnia czy z dziećmi ok itd. I dzisiaj po tym wszystkim mam odczucie, jakby dzieci ode mnie się odwracały, tylko dlatego, że nie rozmawiam z mamą i przestałem robić wszystkie rzeczy, które robiłem dotychczas, przez co partnerka szuka sposobu, żebym się zdenerwował lub się pokłócił. Po 14 latach słyszę od partnerki ,że życie jest za krótkie, że trzeba korzystać, że my ją kontrolujemy, a tak naprawdę robi co chce. Nie wiem co mam z tym zrobić, nie wiem czy nadal to kontynuować? proszę o jakąś pomoc co z tym zrobić!
